Κείμενο – φωτογραφίες: Κυπραίος Μερκούριος – Στυλιανός
Αυτό το ταξιδιωτικό είναι αφιερωμένο στην αγαπημένη μου Ροσινάντε, το κορίτσι του δρόμου. Που μαζί κυνηγήσαμε για άλλη μια φορά ανεμόμυλους. Nαι αυτή είναι, το κοκκαλιάρικο άλογο του τρελού και ονειροπόλου Δον Κιχώτη …
Καμιά φορά σκέφτομαι πώς μπορεί να παρομοιαστεί ένας ταξιδιώτης. Κι αμέσως το μυαλό μου πηγαίνει στους δυο δημοφιλέστερους χαρακτηρισμούς που του έχουν αποδοθεί: αυτόν του κατακτητή και αυτόν του εξερευνητή. Μετά από λίγη σκέψη τα απορρίπτω και τα δυο, θεωρώντας πως δεν έχουν καμία απολύτως λογική βάση, τουλάχιστον στην εποχή μας.
Τι έχει να κατακτήσει ο ταξιδιώτης; Τίποτα! Μήπως μπορεί να κατακτήσει εδάφη και να υποτάξει λαούς; Άσε που αυτό δεν μου ακούγεται και τόσο ανθρωπιστικό …
Tι έχει να ανακαλύψει ο ταξιδιώτης; Τίποτα! Μήπως πήρε το μάτι του καμιά νέα ήπειρο και το κρατάει μυστικό;
