Ταξιδιωτικό στις Η.Π.Α., στη χώρα των αντιθέσεων

Κείμενο και φωτογραφίες: Ιάκωβος “Hit the road Jack” Σουργουτσίδης

Πάμε ένα εικοσαήμερο ταξιδάκι μέχρι την Αμερική; Θα πεταχτούμε αεροπλανικώς στη Νέα Υόρκη για μερικές μέρες, έπειτα θα αναχωρήσουμε για το Salt Lake City στην Utah για να δούμε κάποιους παλιούς γνωστούς (μορμόνους και μη), από κει θα καβαλήσουμε ένα Honda VTX 1800 μέχρι το Las Vegas και το Grand Canyon, και τέλος θα γυρίσουμε πίσω με περισσότερες αποσκευές – αυθεντικά γούρια και φυλαχτά από τους Navajo και τους Zuni, δίσκους των Miles Davis και Louis Armstrong, βιβλία, ρούχα, και άλλα τσιμπράγκαλα σε μία έξτρα βαλίτσα. Αβάντι μαέστρο, με ανοιχτό μυαλό (απαραιτήτως) και Jack Daniels on the rocks στο χέρι (προαιρετικά)…

Πρώτα όμως λίγη ιστορία. Αυτό είναι το δεύτερο ταξίδι μου στο Αμέρικα. Το πρώτο έγινε πριν από δεκαπέντε χρόνια (ω μάι κοτ), και διήρκεσε… οχτώ και κάτι ψιλά. Εν έτει 1991 λοιπόν, μεταξύ ΤΕΙ ιχθυοκαλλιέργειας στο Μεσολόγγι, Τμήματος Ζωικής Παραγωγής στην Άρτα, και σπουδών στο Salt Lake City που σπούδαζε κι ο ξάδερφος, προτίμησα το τελευταίο. Σ’ αυτό το σημείο, και πριν οι προπέτες από την γαλαρία με κατηγορήσουν για Κ.Π.Π (Κατάχρηση Πατρικής Περιουσίας) και αρχίσουν να αναφωνούν “παντού είναι ωραία όταν τρως τα μπικικίνια του μπαμπά”, σας παρουσιάζω με λαμπρή υπερηφάνεια τα πολύτιμα πτυχία μου. Έχουμε και λέμε: Bachelor (σε χρόνο ρεκόρ, από το δεύτερο κιόλας έτος – μιλάμε για ιδιοφυία) στο Πλύσιμο Πιάτων από το gourmet ρεστοράν Astro Burgers του Σφακιανού μετανάστη Βαγγέλη Τσουτσούνη, με ειδικότητα στην Προπαρασκευή Onion Rings. Δύο χρόνια αργότερα πήρα επιτέλους το πολυπόθητο master’s degree στην Τηγανητή Πατάτα και τo Steak ’n’eggs (με το στέκι rare και τα αυγά overeasy), ενώ ταυτόχρονα σημειώθηκε η μεγάλη μεταγραφή στο Crown Burgers του Τζίμυ του Κατσανέβα, όπου και ολοκληρώθηκε η διδακτορική διατριβή στα Hamburgers with Pastrami και την περιβόητη Pita Gyro (ή Yeero) with tzatziki. Αυτά είναι τα βασικά. Τον έκτο χρόνο απεκτήθη ένα άλλο κωλόχαρτο που γράφει “Diploma: Sound Engineering with minor at Mathematics” από το University of Utah, αλλά δεν μου το δίνουν με τίποτα αν δεν πάρουν τα δολάρια που χρωστάω στο Πανεπιστήμιο. Πριτς! Να το χαίρονται. Προτιμώ το Softex το Capitonne που δεν με γδέρνει κιόλας.

Γιατί όμως σας τα λέω όλα αυτά; Διότι τα παίρνω στο Arai ανεβάζοντας επικίνδυνα συμπίεση όταν ακούω την κάθε καρβουνοκίνητη παλιοκυράτσα που ζει για την Παρασκευή του “Dream Show” και το Σάββατο της μεγάλης Εξωβύζιον τσιφτετελοεξόδου, καθώς και τον κάθε κούργιαλο ελληναρά που ονειρεύεται μια θεσούλα στο δημόσιο (και την προηγούμενη εμπροσθοβαρή νεαρά για μαμά των παιδιών του), να κράζουν “έλα μωρέ τα αμερικανάκια, αυτά είναι βλαμμένα, τι να μας πουν τώρα, εμείς μπροστά τους είμαστε αετοί, γάτοι με πέταλα ρε παιδί μου”. Όπα μεγάλε, σιγά να μη σου φύγει κανένας πόντος.

Εκτός των άλλων, θα προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε τον τρόπο ζωής και σκέψης των Αμερικανών, το όνειρό τους, τη λούμπα στην οποία έχουν περιέλθει, και γιατί οδηγούμαστε (είμαστε ήδη;) με μαθηματική ακρίβεια προς τα εκεί, με αρωγό τις εμπειρίες εκ των έσω, ως φοιτητής, αλλά και απέξω, σαν επισκέπτης πριν από μερικούς μήνες. Και για να αποφευχθούν μερικές παρεξηγήσεις, να πούμε ότι αφού οι σχετικά ανεξάρτητες νομικά πολιτείες της, οι οποίες απλώνονται σε εμβαδό 9.631.418 τετραγωνικών χιλιομέτρων έναντι 10.390.000 όλων των χωρών της Ευρώπης, έχουν διαφορετικό βιοτικό και πνευματικό επίπεδο, δεν είναι δίκαιο να γενικεύονται οι απόψεις και να μπαίνουν όλα τα φρούτα στο ίδιο καλάθι. Και όσα ελληνοαμερικανάκια διαβάζετε αυτό το κείμενο μην βγάζετε την σκούφια σας απέξω γιατί τα ίδια ισχύουν και για σας (Παρένθεση: Άσε που μερικοί είστε ιμιτασιόν: επειδή φάγατε μια φορά στη ζωή σας μπακλαβά θέλετε να σας αποκαλούν “Έλληνες” επειδή είναι της μόδας και τραβάει τις γκόμενες. Κλείνει η παρένθεση). Αρκετή φλυαρία έπεσε όμως. Ώρα για αναχώρηση – ή μάλλον όχι ακόμα. Παντού υπάρχει γραφειοκρατία. Σ’ αυτή την περίπτωση όμως πιο οργανωμένη…

Στο Κράτος εν Κράτει

Και τι νομίζατε ότι είναι η υπερδύναμη, μπάτε σκύλοι αλέστε; Όχι βέβαια, για να πατήσει κάποιος το έδαφός της πρέπει απαραιτήτως να περάσει από την αμερικάνικη πρεσβεία για να του χορηγήσουν βίζα, μια στάμπα με διάφορα στοιχεία, κωδικούς και άλλες παπαριές στο διαβατήριο. Σχετικά εύκολη υπόθεση τα τελευταία χρόνια, αρκεί να μπορεί κάποιος να αποδείξει ότι δεν πάει εκεί για να μείνει και να δουλέψει. Η ιστοσελίδα της πρεσβείας στην Ελλάδα είναι ιδιαίτερα κατατοπιστική, και μετά από λίγα μόλις λεπτά έχουμε κλείσει ραντεβού την πρώτη διαθέσιμη μέρα έπειτα από δύο εβδομάδες. Κάτι δεν πάει καλά όμως: έχετε ξανακούσει για μονόλεπτα ραντεβού; Η συνοδός μου στις 08:01 κι εγώ 5 άτομα αργότερα, στις 08:07. Θα μας τρελάνουν τελείως, τόσο γρήγορα θα ξεμπερδέψουμε;

Δυο βδομάδες αργότερα φορέσαμε τα καλά μας, χτενιστήκαμε, βάλαμε Μυρτώ με άρωμα αγιόκλημα, και βουρ για την πρεσβεία. Μας φέρθηκαν επιεικώς αγενέστατα στην αρχή, και μας άφησαν να περιμένουμε έξω. Βλέπετε μετά την 11^η Σεπτεμβρίου έχει φτάσει, μετά συγχωρήσεως, η κουράδα στην κάλτσα τους, και αφήνουν να εισέλθουν λίγοι κάθε φορά για πιο εξονυχιστικό έλεγχο. Όταν μιλάμε για δρακόντεια μέτρα ασφαλείας εννοούμε ότι αφήνεις στους ειδικούς φρουρούς πίσω από τα αλεξίσφαιρα τζάμια από το τσαντάκι μέσης μέχρι οποιαδήποτε συσκευή χρησιμοποιεί μπαταρίες και μπορεί θεωρητικά να ενεργοποιήσει εκρηκτικό μηχανισμό: φωτογραφική μηχανή, κινητό τηλέφωνο, δημοσιογραφικό κασετοφωνάκι, walkman, φακό, τα πάντα. Από αξονικό τομογράφο δεν μας πέρασαν, αλλά σύντομα θα μπει κι αυτό στις διαδικασίες ασφαλείας. Η υπερβολή σε όλο της το μεγαλείο.

Στην βαριά κλιματιζόμενη αίθουσα αναμονής τσεκάρουμε την χαρτούρα. Να η απόδειξη των 85 € (για τον κόπο τους τα παιδιά) που καταθέσαμε στην τράπεζα (και ασφαλώς χάνεις εάν για οποιονδήποτε λόγο δεν εγκριθεί η βίζα), να και η φωτογραφία 5×5 εκατοστών (μουρτζούφλης γιατί τονίζουν ότι δεν θέλουν χαμόγελα). Βεβαιώνομαι ότι στην ερώτηση για το αν ήμουν, είμαι ή θα γίνω μέλος τρομοκρατικής οργάνωσης έχω βάλει τον σταυρό στο “OXI”, ομοίως στις ερωτήσεις αν είμαι ιερόδουλος ή προαγωγός ιερόδουλων και για το αν ξέρω να φτιάχνω βιολογικά ή πυρηνικά όπλα, και με δυο ώρες καθυστέρηση φτάνει η σειρά μου για την συνέντευξη. Υπάρχει μια μικρή ποσότητα άγχους γιατί οι “αμαρτίες” του παρελθόντος –από τη μία η “μαύρη” εργασία στις ΗΠΑ χωρίς άδεια και από την άλλη κάτι ψιλοαπλήρωτα πανεπιστήμια– μπορεί να κάνουν τα εύκολα δύσκολα. Όπως έλεγε και ο παππούς μου όμως, θεός σ’χωρέστον, “αέρα θέλει η πουτανιά”: με το που δείχνω στην ευγενέστατη πρέσβειρα τη μούρη μου στο ΜΟΤΟ κατά την δοκιμή της Vespa στην Ακρόπολη με κουστουμιά και μπουζούκι, όπως επίσης και μερικά ταξιδιωτικά στο Motoadventures, φωνάζει κάτι άλλες κυρίες, άρχισαν τα “oooh, how cute” και τα χαχανητά, και να’ σου ο Jack με βίζα για πέντε χρόνια. Έτσι, για να ξέρετε ότι το ΜΟΤΟ και το Motoadventures μπορούν εύκολα ν’ ανοίξουν ακόμα και διεθνείς πόρτες.

Το μεγάλο ξενέρωμα για το τέλος: από το 2007, όποιος αιτείται βίζα για την Αμερική βάζει τον αριστερό του αντίχειρα πάνω σ’ ένα μηχάνημα με μια κόκκινη ακτίνα, το οποίο του παίρνει το βιομετρικό του αποτύπωμα. “Και τι έγινε,” θα πεις αφελή και αθώε, “δεν έχω κάνει τίποτα για να φοβάμαι.” Αν σου κάνει καμιά πλάκα όμως ο υπολογιστής της NSA και βγάλει τα δικά σου δακτυλικά αποτυπώματα αντί αυτών ενός διαφυγέντος μουτζαχεντίν ζωσμένου με δυναμίτη, ίσως αλλάξεις γνώμη όταν ξυπνήσεις για ανάκριση κάπου στη Συρία.

Θείος α λα ελληνικά

Είναι δεκατρείς ώρες πολλές; Αν τις έχεις περάσει στριμόκωλα μέσα σε δύο Boing 767 προς Νέα Υόρκη με ενδιάμεση στάση στην Φρανκφούρτη, με χαλασμένες τηλεοράσεις, κακό (και λίγο) φαγητό, υστερικά μωρά που κλαίνε αδιαλείπτως, και εξωφρενικά άσχημες αεροσυνοδούς, ναι, είναι πάρα πολλές. Ένα εξαιρετικό βιβλίο όμως διορθώνει πάντα οποιαδήποτε άσχημη ατμόσφαιρα (ευχαριστώ Μπίλυ για το “Γκας ο Γκάγκστερ” του Αντώνη Σουρούνη), ειδικά όταν ανυπομονείς να φτάσεις σε προορισμό που δεν έχεις επισκεφτεί ξανά.

Ο Βούλης είχε έρθει από πολύ νωρίς να μας παραλάβει από το JFK με το σκουριασμένο από την εγκατάλειψη Grand Cherokee του, και έδειχνε ιδιαίτερα ενθουσιασμένος που θα έβλεπε μετά από πολλά χρόνια την ανιψιά του (όχι δεν είμαι εγώ η ανιψιά του ανόητοι, η πρώην πρώην πρώην κοπέλα μου είναι). Μπορεί να μην τον είχα ξαναδεί στη ζωή μου, αλλά κι εγώ ήμουν χαρούμενος που τον έβλεπα: αν δεν είχε την καλοσύνη να μας φιλοξενήσει στο σπίτι του, το φτηνότερο δωμάτιο στο Μανχάταν σ’ έναν όροφο με μία κοινόχρηστη τουαλέτα, θα αλάφρωνε την πιστωτική μου κάρτα κατά 140 δολάρια (περίπου 112 ευρώ) συν τους τοπικούς φόρους-καπέλο 8,375%. Επί τρία βράδια που σκοπεύαμε να μείνουμε ίσον ο μισός προυπολογισμός για τα έξοδα του ταξιδιού. Να ζήσει ο θείος από το Αμέρικα! Πολλά χρόνια στο μεροκάματο ο μαύρος, ύστερα από δεκάδες αλλαγές επαγγέλματος και μερικές επιχειρηματικές προσπάθειες χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία, δούλευε προσωρινά σαν υπεύθυνος σε ελληνικό εστιατόριο στην Αστόρια. Μας παραχώρησε την κρεβατοκάμαρά του στο μικρό σπίτι που συγκατοικούσε με έναν άλλο Έλληνα, κοιμήθηκε για πάρτη μας τρεις μέρες στον καναπέ, μας τάισε, μας πότισε, μας κέρασε, και –το σημαντικότερο– μας άφησε στην ησυχία μας για να περπατήσουμε και να αφομοιωθούμε στον ρυθμό της πόλης. Είπατε τίποτα για ελληνική φιλοξενία;

Το βασικό ήταν να μην αφήσουμε το jetlag να μας πάρει από κάτω. Η παλιά καλή συνταγή λέει ότι όταν φτάνεις αργά το μεσημέρι αν τυχόν και υπακούσεις το σώμα σου που σε προστάζει να κοιμηθείς μιας και αυτό έχει μείνει 7 ώρες πίσω, τον ήπιες πανηγυρικά: θα κοιμάσαι την ημέρα και θα γυρνάς σαν βρυκόλακας τα βράδια. Πρέπει να βγεις έξω, να κάνεις την βόλτα σου ή τη δουλειά σου και να κοιμηθείς μια και καλή το βράδυ. Άσε τις βαλίτσες κάτω λοιπόν και ας πάρουμε τους δρόμους γιατί η ώρα περνάει.

Το πρόγραμμα ήταν προσχεδιασμένο από την Ελλάδα και ήταν πολύ φορτωμένο για τις λίγες διαθέσιμες μέρες. Μήνες τώρα μελετούσαμε τόσο πολύ σε ταξιδιωτικούς οδηγούς και στο internet για τα αξιοθέατα της Νέας Υόρκης, που χαλαρά δίναμε σεμινάριο σε ξεναγούς. Το μέσον που θα χρησιμοποιούσαμε θα ήταν κυρίως το μετρό, και κάποιες φορές το λεωφορείο. Προμηθευτήκαμε από το γκισέ του σταθμού στην Αστόρια δύο MetroCard – ανανεώσιμες κάρτες που επιτρέπουν την επιβίβαση σε όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς για 2 δολάρια κάθε φορά που χρησιμοποιείς ένα απ’ αυτά, και βουρ για downtown.

Επόμενη Σελίδα »