2η Μέρα
Παρασκευή 16 Μαΐου 2014
Αναχώρηση: 9:10 – Άφιξη: 18:00
Διαδρομή: Podgorica – Cetinje – Kotor- Trebinje (Bosnia) – Mostar (Bosnia)
Χιλιόμετρα: 315
Συνολικά χιλιόμετρα: 955
Όπως κοιμηθήκαμε έτσι ξυπνήσαμε… μέσα σ’ ένα άκρως χειμωνιάτικο σκηνικό. Ευχαριστηθήκαμε τουλάχιστον, ύπνο. Τα δωμάτια πολύ ζεστά και άνετα, αφού ο Bosco μας έδωσε δύο τρίκλινα να έχουμε την άπλα μας.
Το «πρόγραμμα» σήμερα ήταν για Εθνικό Πάρκο Durmitor, αλλά τα νέα που μας είχε ο Bosco μετά από τηλεφωνική επικοινωνία που είχε, δεν ήταν και τα καλύτερα. Κρύο και πρόγνωση για χιονόπτωση πράγμα που μας έκανε -σαν αγνοί φλώροι που είμαστε- να αναθεωρήσουμε το αρχικό πλάνο και να τραβήξουμε προς το Κότορ. Η διαδρομή γνωστή και από τις κορυφαίες των Βαλκανίων: Podgorica – Cetinje – Kotor. 70-80 χλμ μαγικά…
Προβολή χάρτη μεγαλύτερου μεγέθους
Παρόλο που ο ουρανός άρχιζε να μας δίνει ελπίδες για μια καλύτερη μέρα από αυτή που αρχικά είχαμε αντικρίσει, εμείς αρματωθήκαμε κανονικά από την κορφή ως τα νύχια με τα αδιάβροχα. Λίγη ώρα αργότερα, θα μας δικαιώσει αυτή η επιλογή μιας και η σιγανή βροχούλα θα μας συνόδευε όλη την ημέρα.
Ο δρόμος Podgorica – Cetinje καλοστρωμένος και με γλυκές στροφές, πράγμα που ακόμη και με βρεγμένο οδόστρωμα σου έδινε το θάρρος να πλαγιάσεις λίγο παραπάνω. Το Cetinje είναι η παλιά πρωτεύουσα του Μαυροβουνίου, οι κάτοικοι του οποίου μακροημερεύουν ανάμεσα στα ψηλά βουνά της χώρας τους σ’ ένα τοπίο σχεδόν ειδυλλιακό. Στα αμέσως επόμενα χλμ και μέχρι το Κότορ, η διαδρομή σε εκπλήσσει ευχάριστα σε κάθε «έξοδο» από μια κρυφή στροφή. Ο δρόμος στενός. Η συνεχείς στροφές και οι φουρκέτες σε ανεβάζουν αρκετά ψηλά, χαζεύοντας το τοπίο (φωτό από παλαιότερο ταξιδιωτικό).
Ό,τι φυσικά ανεβαίνει, κατεβαίνει και αυτό ακριβώς συμβαίνει και με τους δρόμους. Έτσι λοιπόν, το κατέβασμα μέχρι το χωριό Cekanje μας έφερε σ΄ ένα περιβάλλον με πολύ πράσινο και αρκετά δέντρα.
Η συνεχείς βροχούλα δεν είναι αρκετή για να δαμάσει την διάθεσή μας η οποία εκτοξεύεται στα ύψη όταν αντικρίζουμε το φιόρδ του Κότορ.
11 μήνες πριν είχα αντικρίσει το ίδιο θέαμα για 1η φορά, αλλά νομίζω η πλημμύρα των συναισθημάτων είναι ακριβώς η ίδια και αυτή την στιγμή…
«Σαν την 1η φορά…»
«Μα πέρασες από δω πριν 11 μήνες…»
«Και όμως φίλε, είναι σαν την 1η φορά…»
Δεν έχω να πω κάτι περισσότερο από αυτά που έχω εκφράσει (αν μπορεί κάποιος -και ειδικά εγώ- να εκφράσει το τι νιώθει εκείνη την στιγμή σε μερικές αράδες γραπτού λόγου) σε προηγούμενο ταξιδιωτικό μου.
Για να φτάσεις στο Κότορ από εκείνο το σημείο κατεβαίνεις καλύπτοντας διαδρομή 20 χλμ, στρίβοντας σε 24 αριθμημένες φουρκέτες
κάθε μια από τις οποίες, σου προσφέρει και μια διαφορετική εικόνα. Η βροχή έχει επιτέλους σταματήσει και αυτό διευκολύνει ακόμη περισσότερο το «χάζεμα» της διαδρομής.
Στο Κότορ θα βρούμε -κλασικά- πολλούς τουρίστες, μεγάλα κρουαζιερόπλοια
και φυσικά την… σλαβική φυλή.
Βόλτα στην παλιά πόλη που είναι περιτριγυρισμένη από τείχη, με το ποτάμι να περνάει και να «γλείφει» το εξωτερικό των τειχών και τα 1500 σκαλιά (ποιος κατάφερε και τα μέτρησε;) τα οποία οδηγούν μέχρι το παλιό οχυρό στην πλαγιά του βουνού. Η ατμόσφαιρα στο εσωτερικό των τειχών αποπνέει μια αύρα που σε μεταφέρει -αν καταφέρεις να απομονώσεις τις φωνές και τα κλικ των Γιαπωνέζων- σε μια άλλη εποχή, πολλά χρόνια πίσω.
Πίνουμε το καφεδάκι μας σε καφέ στην κεντρική είσοδο της παλιάς πόλης, γιατί καλή η αύρα των περασμένων χρόνων αλλά και η… σλαβική φυλή στην πιο μοντέρνα της έκδοση ακόμη καλύτερη (έχω τονίσει πολλές φορές στα ταξιδιωτικά που γράφω ότι το επίπεδο μου -και παρασύρω και τους άλλους- είναι στα τάρταρα). Τέσπα, το προσπερνώ…
Πριν φύγουμε, αρματωνόμαστε για ακόμη μια φορά γιατί ο ουρανός έχει μαυρίσει για τα καλά. Βγαίνοντας από την πόλη αρχίζει η διαδρομή που σε πάει παράλληλα με τις Δαλματικές ακτές και θα τολμήσω να πω, πως παρά τη μουντή ατμόσφαιρα δείχνει πιο ελκυστική από το καλοκαίρι με τους 40ο C και την κίνηση που δεν σε αφήνει να κάνεις καθόλου χλμ.
Το ψιλόβροχο δεν λέει να μας αφήσει στιγμή. Στο παραθαλάσσιο χωριό Risan -στις αρχές- κάνουμε δεξιά σ’ ένα μικρό δρομάκι που θα το χαρακτήριζα τριτοτέταρτο μιας και λίγα χλμ πιο κάτω υπάρχει ο κεντρικός δρόμος 11 που σε οδηγεί στην ίδια διαδρομή. Σας προτείνω να πάρετε αυτό το δρομάκι με την υπέροχη θέα
και την φιδίσια χάραξη
που φυσικά δεν είναι χαρτογραφημένο και που και αυτό μετά από 10 χλμ σε βγάζει στον 11. Αξίζει τον κόπο όμως να το κάνετε. Ο 11 είναι δρόμος άνετος με λίγες στροφές και καλό οδόστρωμα που παρόλη τη βροχή μπορέσαμε και καλύψαμε χαλαρά αρκετά χλμ.
Από το Risan και μέχρι τον κεντρικό δρόμο 6 που έρχεται από το Niksic περνάει τα σύνορα Μαυροβουνίου – Βοσνίας και καταλήγει στο Trebinje, είναι περίπου 65-70 ευχάριστα χλμ. Οι ουρανοί έχουν ανοίξει με αποτέλεσμα να κάνουμε μια μικρή στάση στο συνοριακό σταθμό, μέχρι να κοπάσει λίγο η βροχή. Το κρύο τσουχτερό, μιας και βρισκόμαστε σε υψόμετρο περίπου 1100 μ.
Συνεχίσαμε σε μια κατηφορική διαδρομή, η οποία για μια ακόμη φορά μου απέδειξε ότι τον ίδιο δρόμο με διαφορετική κατεύθυνση, αλλιώς τον αντιλαμβάνεσαι. Τα 30 χλμ μέχρι το Trebinje, μου προσέφεραν εντελώς διαφορετικές εικόνες από αυτές που είχα αποκομίσει πριν 11 μήνες που είχα κάνει το ανέβασμα της συγκεκριμένης διαδρομής.
Άφιξη στο Trebinje. Μια μικρή πόλη που η κάτοικοι της Ερζεγοβίνης την χαρακτηρίζουν σαν την 2η ομορφότερη πόλη μετά το Mostar. Και έτσι ακριβώς είναι.
Την πόλη την διαρρέει ο ποταμός Trebisnjica, έχει ένα μεγάλο πάρκο και όμορφο πλακόστρωτο κέντρο. Παρόλο που ήταν καθημερινή, είχε ησυχία και γενικά έδινε την εντύπωση μιας πόλης χωρίς πολλές «εκρήξεις» αδρεναλίνης για τους κατοίκους της.
Από εκεί ανεβαίνουμε τον 20 και για 32 χλμ ακολουθούμε έναν άνετο δρόμο που σου δίνει την δυνατότητα να περιπλανηθείς με το βλέμμα σου στις ομορφιές της περιοχής. Αποκορύφωμα η λίμνη Bilecko κοντά στο χωριό Bileca.
Από εκεί και μετά από 11 χλμ στρίβουμε αριστερά (υπάρχει ταμπέλα προς Mostar) και μπαίνουμε σε μια διαδρομή 50 χλμ -έως το Stolac- που έχει τα εξής χαρακτηριστικά: χιλιάδες δέντρα χαμηλής βλάστησης
-μη μου ζητάτε να σας πω τι ήταν- και μετά από κάποιο σημείο τεράστια λιβάδια που κάλυπταν μεγάλες εκτάσεις γης.
Στα τελευταία χλμ της διαδρομής κάνει την εμφάνισή του ο ποταμός Bregava που λόγω των ημερών -οι πλημμύρες στα Βαλκάνια- ήταν «φουσκωμένος».
Όλος αυτός ο όγκος νερού καταλήγει στο χωριό Stolac και δημιουργεί αυτό το θέαμα.
Μια εικόνα που σου κόβει την ανάσα όταν την αντικρίζεις για πρώτη φορά. Μέρος αυτού του όγκου νερού, χρησιμοποιείται για να λειτουργούν οι νερόμυλοι.
Το Stolac χαρακτηρίζεται η 3η πιο όμορφη περιοχή της Ερζεγοβίνης. «Τραυματίσθηκε» σε μεγάλο βαθμό στον εμφύλιο, αλλά κάποια σημαντικά κτίρια έμειναν όρθια. Το πιο μυστήριο και ταυτόχρονα πιο συναρπαστικό ιστορικό μνημείο της περιοχής, είναι η necropolis.
Εκεί υπάρχουν 120-130 τάφοι και ταφόπλακες που ανήκουν στους οπαδούς της μεσαιωνικής Βοσνιακής Εκκλησίας (μη ζητάτε και πολλά από εμένα τον ακούλτουρο). Από τα λίγα που κατάλαβα πρόκειται για μια ομάδα Βούλγαρων ιερέων που ονομάστηκαν Bogumil και που είχαν τους δικούς τους κανόνες με βάση τη χριστιανική θρησκεία κάπου στον 10ο αιώνα. Είχαν συγκεκριμένη ιεραρχία και άκμασαν εκείνη την περίοδο. Με τον ερχομό των Τούρκων Οθωμανών πολλοί από αυτούς «λάκισαν» (τόσο φανατικοί ήταν) σε αντάλλαγμα μάλλον κάποιων προνομίων. Όσοι δεν «μάσησαν» από την τρομοκρατία βρίσκονται σε αυτούς τους τάφους. Τώρα μην παίρνετε και τοις μετρητοίς για ό,τι ιστορικό γράφω γιατί όπως έχω πει και άλλες φορές, Δημήτρης και γνώσεις είναι δυο πράγματα αντίθετα.
Το ότι τα γράφω όλα αυτά, δεν σημαίνει ότι τα είδαμε κιόλας. Απλά τα αναφέρω αν βρεθείτε στην περιοχή και έχετε χρόνο να πάτε να τα δείτε, όπως θα κάνω και εγώ την επόμενη φορά.
Stolac – Mostar είναι περίπου 35 χλμ που την καλύψαμε γρήγορα παρά την βροχή που πάλι είχε αρχίσει. Ευτυχώς, με το που μπήκαμε στην πόλη και αρχίσαμε να ψάχνουμε για το σπίτι που είχαμε κάνει κράτηση, σταμάτησε. Μείναμε στην οθωμανική συνοικία κοντά στην παλιά πόλη και με υπέροχη θέα τον ποταμό Neretva από την αυλή του σπιτιού.
Το σπίτι ήταν κάπως δύσκολο να βρεθεί, παρόλο που το gps μας πήγε ακριβώς έξω από την πόρτα. Τέσπα, μ’ ένα τηλεφώνημα όλα λύνονται. Η ιδιοκτήτρια πρόσχαρη χωρίς να ξέρει γρι αγγλικά, αλλά η μικρή κορούλα της ήταν γνώστης, οπότε κανονίστηκαν όλα. Τα μηχανάκια μέσα στην αυλή του σπιτιού ασφαλέστατα, το σπίτι μεγάλο με δυο δωμάτια και σαλονοκουζίνα και όλα καλά… εκτός από την θέρμανση που το ένα a/c που είχε στο σαλόνι δεν έφτανε για όλο το σπίτι. Φυσικά, για τα 10 ευρώ το άτομο ήταν άριστο.
Επίσκεψη στην παλιά πόλη και στην γνωστή γέφυρα: “The Old Bridge In Mostar”. Είναι η 4η φορά που έρχομαι, αλλά σούρουπο και με τον ποταμό Neretva τόσο φουσκωμένο όσο ποτέ. Το νερό έφτανε σχεδόν στα σκαλιά από τα καφέ -γι’ αυτούς που ξέρουν- και οι προβολείς έριχναν τα φώτα τους στην πολυφωτογραφισμένη γέφυρα.
Η βόλτα στα πλακόστρωτα σοκάκια της παλιάς πόλης έγινε εν μέσω ψιχάλας και μιας ερημικής ατμόσφαιρας που όμοιά της δεν είχα ξανασυναντήσει στο συγκεκριμένο μέρος. Τόσο ερημικά που προκαλούσε ένα φοβικό συναίσθημα. Το όλο σκηνικό θα μπορούσε να είναι μέρος μιας ταινίας θρίλερ (ίσως ξεφεύγω λίγο, ε;). Δεν ξέρω έτσι μου έκανε…
Και φυσικά για να μην ξεχνιόμαστε…
Απολαύσαμε ένα μοναδικό jevap (3,5 ευρώ) στο μαγαζί της… που βρίσκεται μόλις μπαίνεις στην παλιά πόλη από την είσοδο των parking. Ο περίπατος συνεχίστηκε και στην καινούρια πόλη, χωρίς να δούμε κάτι το ιδιαίτερο που θα μας έκανε κλικ να κάτσουμε για μια μπύρα. Για μια ακόμη φορά δεν βρήκαμε που «παιζόταν το παιχνίδι». Με την ουρά στα γέρικα σκέλια μας, φτάσαμε στο σπίτι όπου και σε χρόνο dt τα γέρικα κορμιά μας αναπαύονταν για να ξεκουραστούν…
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
