3η Μέρα
Σάββατο 17 Μαΐου 2014
Αναχώρηση: 9:30 – Άφιξη: 15:00
Διαδρομή: Mostar – Peljesac Island (Croatia) – Dubrovnik
Χιλιόμετρα: 278
Συνολικά χιλιόμετρα: 1233
Ξύπνημα σχετικά νωρίς αλλά με την κουβέντα και το χάρτη ανοιχτό για να δούμε που θα πάμε, πέρασε η ώρα. Αρχικά το σχέδιο ήταν να πάμε προς το Σπλιτ μέσω του εθνικού πάρκου Krka, αλλά θες λίγο ο καιρός, θες λίγο τα πολλά χλμ που θα μας οδηγούσαν αργά στο Dubrovnik, μας έκανε να αποφασίσουμε να κάνουμε μια κοντινή διαδρομή έτσι ώστε να απολαύσουμε το Dubrovnik υπό το φως του ήλιου. Έτσι θα βρίσκαμε και την ευκαιρία να επισκεφθούμε το πιο εύκολα προσβάσιμο κροατικό νησί -ένα από τα πολλά που έχει- για να πάρουμε μια γεύση. Μετά από τον ανεφοδιασμό (1,17 ευρώ/λίτρο) στο Μόσταρ παίρνουμε κατεύθυνση προς το παραλιακό κομμάτι της Κροατίας.
Προβολή χάρτη μεγαλύτερου μεγέθους
Μια στάση για φωτό αξίζει το χωριό Pocitelj με τα παραδοσιακά σπίτια χτισμένα με πέτρα και πλάκα. Οι μεγάλοι αμπελώνες μαρτυρούν το γιατί η περιοχή φημίζεται για το κρασί της.
Στα επόμενα χλμ, η διαδικασία βάλε-βγάλε διαβατήρια θα βρίσκεται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Μπες-βγες Βοσνία-Κροατία 4 φορές μέσα σε λίγα χλμ, αλλά ευτυχώς υπάρχει διάδρομος για τους κατοίκους της Ε.Ε., πράγμα που σε κάνει να σταματάς απλά για λίγα δευτερόλεπτα. Κάποια κομμάτια της διαδρομής αξίζουν μια φωτογραφία.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, είμαστε εδώ και κάποια χλμ στο παραλιακό κομμάτι της Κροατίας που φαντάζει σε συνδυασμό ήλιου και μαύρων σύννεφων σαν πίνακας ζωγραφικής.
Μπαίνουμε με περίσσιο θάρρος μέσα στα μαύρα σύννεφα χωρίς να μασήσουμε το παραμικρό -τι ήρωες Θεέ μου που είναι αυτά τα παιδιά- και οι πρώτες χοντρές ψιχάλες άρχισαν να μαστιγώνουν τα -γέρικα πάντα- κορμιά μας. Συνεχίσαμε χωρίς ίχνος φόβου και με τα νερά να χτυπάνε τη ζελατίνα με τέτοια ορμή που τα σκοτωμένα μυγάκια άρχισαν να ξεκολλάνε ένα-ένα και να αποχωρίζονται το μέρος που για χρόνια -αφού είμαι βρωμιάρης και δεν κάνω παρκέ στη ζελατίνα- είχαν για μνήμα τα άψυχα κορμιά τους. Όλα αυτά έγιναν για περίπου ένα (1) (one) (uno) χιλιόμετρο που μας έπιασε η βροχή. Απλά ήθελα να δώσω μια παραπάνω τραγικότητα στο γεγονός και να προσπαθήσω να μοιάσω σε κάποιους μετρ του είδους που πραγματικά τους θαυμάζω. Ξέρω, δεν τους φτάνω ούτε εκεί που κατουράνε… πάμε παρακάτω…
Βγαίνουμε από τον κεντρικό δρόμο στρίβοντας δεξιά για να μπούμε στο νησί Peljesac. Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για original νησί, μιας και υπάρχει μια λωρίδα γης που ενώνει την κροατική ακτογραμμή με το Peljesac. Εμείς το βαφτίσαμε νησί και σ’ όποιον αρέσει. Υπάρχει μόνο ένας κεντρικός δρόμος που φτάνει μέχρι το μικρό και άχρωμο λιμανάκι του Orebic και έχει μήκος 64 χλμ. Μια όμορφη διαδρομή ανάμεσα σε πολλά αμπέλια, μιας και η περιοχή -και εδώ- φημίζεται για τα κρασιά της. Αυτό φαίνεται και από τα πολλά μικρά μαγαζάκια-δοκιμαστήρια που βρίσκονται κατά μήκος της διαδρομής. Εκεί μπορείς να δοκιμάσεις, να μάθεις λεπτομέρειες για την καταγωγή και παρασκευή του κάθε κρασιού και φυσικά να αγοράσεις. 20 χλμ πριν φτάσεις στο λιμανάκι του Orebic, ξεπροβάλει η Αδριατική και σε αφήνει άφωνο.
Το λιμανάκι του Orebic όπως έγραψα και παραπάνω δεν έχει να επιδείξει κάτι το ιδιαίτερο. Θα το χαρακτήριζα παρακμιακό. Είναι η πύλη εισόδου για το πιο γνωστό σε πολλούς, νησί Korcula. Επιστροφή από τον ίδιο δρόμο και ευτυχώς η ποιότητά του είναι πολύ καλή με αποτέλεσμα να καλύψουμε τα χλμ γρήγορα. Μια ενδιάμεση στάση για κολατσιό
και για να θαυμάσουμε το άγνωστο για μας -γνωστό για πολλούς αν κρίνω από την μεγάλη παρουσία τουριστών- κλειστό τείχος του Ston.
Τα τείχη χτίστηκαν τον 14ο αιώνα έχουν μήκος 7 χλμ και ύψος 5-10 μέτρα. Διαθέτουν 40 πύργους και προμαχώνες, 20 από τους οποίους σώζονται έως σήμερα. Σκοπός τους ήταν να αποτελέσουν μιας πρώτη γραμμή προστασίας για το κοντινό Dubrovnik, αλλά και να προστατεύουν και ένα πολύτιμο αγαθό: το αλάτι. Τα τείχη του Stone φέρουν την ονομασία «European wall of China». Κοινώς το ευρωπαϊκό Σινικό τείχος.
Το Dubrovnik απέχει περίπου 60 χλμ. Ο ήλιος πλέον μας κάνει τη χάρη και αποκαλύπτει το μπλε του ουρανού πράγμα που ομόρφυνε πολύ και τις φωτογραφίες μας.
Καλύπτουμε γρήγορα την διαδρομή και να ’μαστε δίπλα στην γέφυρα του Dubrovnik.
Το gps για μια ακόμη φορά μας βγάζει έξω από την πόρτα του σπιτιού που έχουμε κλείσει, αλλά για μια ακόμη φορά κάνουμε αμάν μέχρι να βρούμε την ιδιοκτήτρια. Το σπίτι σε πολύ καλή κατάσταση με όλες τις ανέσεις, ένα εντυπωσιακό αίθριο και ένα μικρό γυμναστήριο στην αυλή του σπιτιού. Είπαμε να μην γυμνάσουμε τα -γέρικα- κορμιά μας μια μέρα και έτσι κανείς δεν έκανε χρήση αυτής της παροχής.
Σε λίγη ώρα βρισκόμαστε μέσα στην παλιά πόλη μ’ ένα από τα special παγωτά ανά χείρας. Για όσους βρεθούν εκεί, να μην σκεφτούν να πάρουν πάνω από δυο μπάλες, γιατί το μέγεθος της κάθε μπάλας είναι σαν μπαλάκι του τένις (για να μην πω για άλλα μπαλάκια και κοκκινίσουν τα κορίτσια της παρέας. Tί ρε μεγάλε, μας διαβάζουν και κορίτσια; Άσε, ρε φίλε να το πιστεύουμε…)
Πέρασαν 6 χρόνια από τότε που επισκέφτηκα για πρώτη φορά το Dubrovnik και νιώθω σαν να μην πέρασε μια μέρα. Πάντα όμορφο, περιποιημένο, ποιοτικό, μοναδικό…
Αλλά δυστυχώς, δυο πράγματα δεν λείπουν πλέον από τα Βαλκάνια: η βρωμιά
και οι Κινέζοι με τις φωτογραφικές τους μηχανές. Πάρε με και από εδώ και από εκεί, αχ αυτή δεν μου αρέσει, αχ σ’ αυτή φαίνομαι κοντή και διάφορα τέτοια. Τώρα βέβαια για να πω και του στραβού το δίκιο, χρόνια τώρα συνταξιδεύω με έναν τύπο ψηλό και «βαρύ» που αν εξαιρέσεις τις διαστάσεις γίγαντα (κάνει το GS Adventure να φαντάζει παπί) έχει μια τάση να κινεζοποιείται όσον αφορά τις φωτογραφίες (ονόματα δε λέμε).
Κάναμε την βόλτα μας στο κυρίως μέρος, πήγαμε στο λιμανάκι,
μπήκαμε στα σοκάκια,
κάναμε και ένα μικρό ανέβασμα στα τείχη.
Παρεπιπτόντως, το εισιτήριο για να ανέβεις στα τείχη είναι 15 ευρώ, αρκετά αλμυρό κατά την γνώμη μου και δέχονται μόνο κούνα (το τοπικό τους νόμισμα) και όχι ευρώ, παρότι σε όλες τις άλλες συναλλαγές το ευρώ είναι το κύριο νόμισμα. Γενικά οι τιμές είναι αρκετά ανεβασμένες σε σχέση με το 2008 και σε αυτό συντελεί και η είσοδος του ευρώ στη χώρα. Στις ισοτιμίες «κλέβουν» ελάχιστα τόσο που δεν αξίζει τον κόπο να κάνει κανείς συνάλλαγμα. Για να φάμε φθηνά, βγήκαμε έξω από τα τείχη και βρήκαμε ένα ταχυφαγείο (ουάου, μεγάλε βελτιώνεσαι…) που τα πιτσιρίκια έκαναν ουρά για να φάνε. Τοποθετήσαμε και εμείς τα -γέρικα- κορμιά μας πίσω από αυτή την ουρά και απολαύσαμε ένα υπέροχο jevap (3,5 ευρώ) που έκανε ακόμη και τον γίγαντα της παρέας να πει, έσκασα. Δυστυχώς, μια ξαφνική νεροποντή μας έδωσε μια καλή δικαιολογία να επιστρέψουμε στο «full pension television» για ξεκούραση…
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
