4η Μέρα
Κυριακή 18 Μαΐου 2014
Αναχώρηση: 8:40 – Άφιξη: 00:45
Διαδρομή: Dubrovnik – Shkoder – Durres – Vlore – Saranta – Κακαβιά – Γιάννενα – Λάρισα
Χιλιόμετρα: 855
Συνολικά χιλιόμετρα: 2088
Προβολή χάρτη μεγαλύτερου μεγέθους
Ξύπνημα για ακόμη μια μέρα νωρίς και αναχώρηση υπό τις ακτίνες του ήλιου. Αποχαιρετάμε το πανέμορφο Dubrovnik βγάζοντας φωτογραφίες από το κλασικό σημείο από ψηλά.
Μέχρι τα σύνορα με το Μαυροβούνιο, η διαδρομή είναι καταπράσινη.
Από εκεί και πέρα βγαίνεις στην ακτογραμμή που προσωπικά την χάρηκα ιδιαίτερα και μου άρεσε πολύ.
Το χωριό Perast κοντά στο Kotor αξίζει μιας στάσης για φωτογραφία.
Διασχίσαμε αυτό το χωριό και χάρηκα την ηρεμία που απέπνεε αυτό το μέρος. Σε λίγες εβδομάδες εδώ, θα χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί την μάνα. Επαναλαμβάνω, ίσως τώρα την άνοιξη είναι η καλύτερη εποχή να επισκεφθείς αυτά τα μέρη (εμάς κάποια γκιόσα μας μάτιασε και φάγαμε το κρύο και την βροχή της αρκούδας). Αλλά και με αυτό τον καιρό είναι υπέροχα…
Στάση στο Kotor στο γνωστό φούρνο για ανεφοδιασμό φαγητού. Γεμίζεις μια σακούλα πράγματα για να φας όλη την ημέρα δίνεις 2-3 ευρώ και ξενοιάζεις. Πέρασμα από Kotor – Butva – Bar. Την άποψη μου για την Butva & Bar την έχω γράψει σε άλλα ταξιδιωτικά. Με λίγα λόγια, τα Καμένα Βούρλα των Βαλκανίων. Το Sveti Stefan είναι όμορφο αλλά για εμάς τους κοινούς θνητούς επιτρέπονται μόνο οι φωτό από ψηλά (πάλι καλά).
Από το Bar κάνουμε αριστερά και μέσα από ένα πολύ στενό δρόμο οδηγούμαστε στα σύνορα Μαυροβουνίου – Αλβανίας κοντά στο αλβανικό χωριό Muriqan. 10 χλμ πριν τον συνοριακό σταθμό πιάνει μια καλή βροχή που μπαίνοντας στην Αλβανία εξελίσσεται σε τρελή μπόρα. Ευκαιρία να καθαρίσουν και τα ρούχα μας. Λόγω της υψηλής θερμοκρασίας, ξέραμε ότι μόλις σταματήσει η βροχή θα στεγνώσουμε σε σύντομο χρόνο οπότε δεν βάλαμε αδιάβροχα, άσε που τα βαρεθήκαμε και τόσες μέρες βάλε-βγάλε. Shkoder – Tirana και από εκεί Durres (Δυρράχιο) – Fier – Vlore (Αυλώνα).
Έχει μεσημεριάσει, οπότε επιβάλλεται μια στάση για κολατσιό και καφεδάκι (1,5 ευρώ 2πλο espressaki) σε καφέ πάνω στη θάλασσα.
Μια παρένθεση εδώ για να τονίσω ένα γεγονός που μου έκανε τρομερή εντύπωση. Η ανοικοδόμηση σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Αλβανίας είναι τρομερή. Εκατοντάδες μεγάλες πολυκατοικίες -που φέρνουν στις ελληνικές- χτίζονται στα περίχωρα των πόλεων.
Μιλάμε για πάρα πολλά διαμερίσματα, γεγονός που δείχνει ότι το μαύρο χρήμα που έβγαινε τόσα χρόνια από την Ελλάδα, πιάνει τόπο. Εκτός και αν τους έχουν βάλει και αυτούς στο τριπάκι των δανείων οπότε σε λίγα χρόνια να περιμένουμε την έκρηξη των κόκκινων δανείων και στη γείτονα χώρα. Αν και οι Αλβανοί έχουν αποδείξει πριν λίγα χρόνια με την πυραμίδα, ότι εύκολα παίρνουν τα κουμπούρια στα χέρια για την υπεράσπιση των περιουσιών τους.
Από την Αυλώνα μέχρι και τον συνοριακό σταθμό της Κακαβιάς, η διαδρομή είναι ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ. Λίγα χλμ έξω από την Αυλώνα, δεξιά και αριστερά, οι ορεινοί όγκοι των αλβανικών βουνών ξεπροβάλλουν και δημιουργούν ένα εντυπωσιακό θέαμα μιας και έχουν την όψη του καλά κουρεμένου γκαζόν σε κήπο.
Αυτό το υπέροχο, καθαρό πράσινο χρώμα που καλύπτει όλα τα βουνά. Η διαδρομή ανηφορίζει και όσο ανεβαίνουμε αρχίζει και η βλάστηση να εξαφανίζεται. Πολλές ταβέρνες καθώς και χώροι αναψυχής υπάρχουν κατά μήκος του δρόμου πράγμα που μαρτυρά την επισκεψιμότητα αυτού του υπέροχου ορεινού όγκου. Οι αλλεπάλληλες φουρκέτες -με την σχετικά καλή ποιότητα δρόμου- σε οδηγούν στο Llogaraja Pass (national park) στα 1055μ στον αυχένα του οποίου αντικρίζεις μια εκπληκτική εικόνα του Ιονίου Πελάγους και των ελληνικών νησιών.
Τα σύννεφα καλύπτουν τις γυμνές κορυφές του βουνού
και κοιτώντας κάτω βλέπεις τον φιδωτό δρόμο που πρέπει να διασχίσεις προκειμένου να κατεβείς χαμηλά στο ύψος σχεδόν της θάλασσας.
Ο δρόμος θέλει προσοχή μιας και είναι στενός και το όμορφο σκηνικό μπορεί να σε αποσπάσει εύκολα από την οδήγηση. Τα χωριά που περνάμε (Dhem – Himara (για την Ελλάδα, ρε μεγάλε Πύρρο) – Borsh – Piqerasi) δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα στον ταξιδιώτη. Στους Αγ. Σαράντα περάσαμε απ’ έξω και δεν έχω άποψη όπως και για τις παραλίες. (Σε κάποιο άλλο ταξιδιωτικό που θα δούμε με τα μάτια μας την κατάσταση, σίγουρα θα πούμε δυο λόγια). Συνέχεια και για 58 χλμ μέχρι τα σύνορα, η διαδρομή παραμένει όμορφη και με την ταυτόχρονη δύση του ηλίου γίνεται ακόμη ομορφότερη.
Τελευταίο γέμισμα στην Αλβανία (1,30-1,32 ευρώ/λίτρο) και πέρασμα από τα σύνορα. Την υπόλοιπη διαδρομή Κακαβιά – Λάρισα την κάναμε βράδυ. Φτάσαμε κατάκοποι αλλά φορτωμένοι με πολλές όμορφες εικόνες (κοινότυπο αλλά τόσο αληθινό…)
Άντε και στα επόμενα… πρώτα ο Θεός…
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Το γράφω κάθε φορά στα ταξιδιωτικά με θέμα τα Βαλκάνια. Είναι ο νούμερο ένα μοτοσυκλετιστικός (αδόκιμος όρος;) προορισμός από 3-23 μέρες που θα περάσεις καλά γιατί προσφέρει όλο το πακέτο που θέλει κάποιος και καλύπτει όλα τα γούστα ακόμη και του πιο απαιτητικού. Ο σνομπισμός και ο νεοπλουτισμός του Έλληνα τόσα χρόνια δεν μας άφηνε να δώσουμε την πρέπουσα σημασία σε μέρη που κερδίζουν το σεβασμό και μόνο που υπάρχουν.
Το επόμενο επεισόδιο (4ο ) θα «γυριστεί» στη Β. Αλβανία στα λεγόμενα ¨καταραμένα βουνά¨… αναμείνατε…
ΤΙΜΕΣ ΒΕΝΖΙΝΗΣ (Μάιος 2014)
Ελλάδα: 1,639
Αλβανία: 1,30-1,32 (Να ζητάτε την πραγματική ισοτιμία ότι και να σας λένε οι υπάλληλοι, αλλιώς πάτε στο παρακάτω που θα σας κάνει. Μην αφήνετε να σας κλέβουν, δημιουργεί «δεδικασμένο». Πιστωτική δύσκολα θα βρείτε.)
Βοσνία: 1,15-1,18 (Τα μεγάλα βενζινάδικα παίρνουν πιστωτική)
Κροατία: 1,42-1,45 (δουλεύει το ευρώ).
ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΑ-HOSTEL
ΣΥΜΒΟΥΛΗ: Να προσπαθείτε πάντα να κάνετε απ’ ευθείας τις κρατήσεις με τους ιδιοκτήτες και όχι μέσω Booking. Κερδίζετε ένα 15-20%.
Podgorica, Montenegro
Guest Accommodation Podgorica
Adr: Rusa Radulovica 89
Tel: +38267549549
GPS: N. 042 26.658 E. 19 13.206
https://www.facebook.com/GuestAccommodationPodgorica?fref=ts
Πολύ καλή επιλογή για την πρωτεύουσα του Μαυροβουνίου. Βρίσκετε περίπου στα 10 λεπτά με το μηχανάκι έξω από το κέντρο της πόλης. Αν δεν μπορείτε να το βρείτε ένα τηλέφωνο στον Bosco τον ιδιοκτήτη και θα έρθει να σας πάρει. Επίσης, αν δεν θέλετε να πάρετε μηχανάκι στην πόλη μπορεί να σας πάει ο ίδιος. Η επιστροφή με ταξί θα σας στοιχίζει 3 ευρώ. Είναι πολύ καλό παιδί και όταν επικοινωνήσετε μαζί του να του πείτε ότι είστε από Ελλάδα με μηχανάκι και θα σας πάρει 10-12 ευρώ το άτομο. Καθαρά δωμάτια με ησυχία με κοινό ή ατομικό μπάνιο, parking στην αυλή του σπιτιού.
Mostar, Bosnia
Apartment Cernica
Adr: Hadziomerovica 34
Tel: +38761142833
Με το gps θα το βρείτε αλλά επειδή δεν έχει επιγραφή ίσως να χρειαστεί να πάρετε τηλέφωνο. Δώστε το τηλέφωνο να συνεννοηθεί σε κάποιων ντόπιο που ξέρει αγγλικά. Είναι ένα κανονικό σπίτι με όλα τα κατσαρολικά του και στοιχίζει 40 ευρώ. Χωράει 4-5 άτομα άνετα. Parking μέσα στην αυλή του σπιτιού υπερσίγουρο. Ευγενική η ιδιοκτήτρια δεν ξέρει γρι αγγλικά αλλά ξέρει η κορούλα της. Μεγάλο ατού η κοντινή απόσταση από την παλιά πόλη (5 λεπτά περπάτημα).
Dubrovnik, Croatia
Apartment “Dos Palmas”
Adr: Komajska 7
Tel: +385915759709
Mail: [email protected]
Βρίσκεται μέσα σ’ ένα στενό και ίσως χρειαστεί να πάρετε ένα τηλέφωνο στην ιδιοκτήτρια ονόματι Τατιάνα (μην κάνετε όνειρα). Σπίτι κανονικό με ένα υπέροχο αίθριο και ωραία αυλή. Άνετα φιλοξενεί 4-5 άτομα. Parking σε εξωτερικό απομονωμένο μέρος. 5-7 λεπτά με το μηχανάκι από την ιστορική πόλη. Στοιχίζει 44 ευρώ. Η Τατιάνα μπορεί να σας κατατοπίσει για το που θα πάτε και τι θα δείτε.
Κέιμενο: Δημήτρης Παπαντωνίου
Φωτογραφίες:
Κάτι από editorial… τρομάρα μου…
Η άποψή μου για τα ταξίδια με τη μοτοσικλέτα είναι πως ο δρόμος για την Ιθάκη πολλές φορές είναι και πιο σημαντικός από την ίδια την Ιθάκη. Τι θέλω να πω με αυτό: Η προετοιμασία μιας βόλτας μονοήμερης, μιας εξόρμησης 2-3 ημερών ή και ενός μεγάλου ταξιδιού σου κρατάει ψηλά την όρεξη πραγματοποίησης αυτού που έχεις σχεδιάσει και που θέλει η καρδιά σου να κάνεις. Η ενασχόληση με την προετοιμασία πολλές φορές θα σε βοηθήσει να ξεπεράσεις προβλήματα και καταστάσεις που σε διαφορετική περίπτωση θα σε έκανε να παρατήσεις το εγχείρημα σου. Η προετοιμασία δεν σου επιτρέπει να σβήσει η φλόγα στην ψυχή σου. Θα σε κρατάει σε μόνιμη ανεβασμένη διάθεση και αυτό θα έχει σαν αποτέλεσμα στο τέλος να πραγματοποιήσεις την επιθυμία σου. Και αν ακόμη για κάποιο λόγο δεν είναι εφικτή αυτή η επιθυμία να πραγματοποιηθεί εσύ θα έχεις κάνει αρκετό από τον δρόμο για την Ιθάκη μέσα από τους χάρτες, την οθόνη του υπολογιστή σου, την ανάγνωση των ταξιδιωτικών διαφόρων τύπων που είχαν το ίδιο όνειρο με εσένα και τέλος με τις εικόνες στο μυαλό σου κάθε φορά που ξαπλώνεις το βράδυ να κοιμηθείς. Δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα να σε παίρνει ο ύπνος έχοντας στο μυαλό σου όμορφες εικόνες και την φλόγα της πραγματοποίησης του όνειρου σου να μη λέει να σβήσει με τίποτα.
Γι’ αυτό μην αφήνεις κανένα «ειδήμονα» να χαράξει τις διαδρομές σου, να σου πει που να σταματήσεις, που να κοιμηθείς, που να φας και όλα αυτά με κάποιο «μικρό κόστος» για τον κόπο τους.
Αυτή εδώ η σελίδα φτιάχτηκε γι’ αυτό ακριβώς το λόγο. Να δίνει πληροφορίες σε άλλους «ονειροπαρμένους» πιτσιρικάδες που απορρίπτουν τις κόντρες, σε «ανώριμους» οικογενειάρχες που «πρέπει να κάθονται στο σπίτι γιατί τώρα έχουν παιδιά» (σαν να ακούω την Μάνα μου από κάπου), σε συνταξιούχους που δεν τους ενδιαφέρει η πρέφα και το μόνο ενδιαφέρον τους είναι το πόσο θα μειωθεί η σύνταξη τους.
Αυτή εδώ η σελίδα φτιάχτηκε από ανθρώπους τις διπλανής πόρτας που δεν τους περισσεύει ούτε ένα ευρώ και που στερούνται πολλά πράγματα στην καθημερινότητά τους προκειμένου να κάνουν τα μικρά ή μεγάλα όνειρα τους πραγματικότητα.
Φτιάχτηκε από ανθρώπους που ξοδεύουν δικά τους λεφτά και οι χορηγίες είναι άγνωστη λέξη γι’ αυτούς. Βάζουν το χέρι βαθιά στην τσέπη να πραγματοποιήσουν το όνειρο τους και θέλουν να το μεταδώσουν και στους άλλους χωρίς ούτε ένα ευρώ για τον «κόπο» τους. Αλήθεια πόσος κόπος είναι να καβαλήσεις μια μηχανή και να ταξιδεύεις και να έχεις και την απαίτηση να πληρωθείς γι’ αυτό; ΤΡΕΛΑΙΝΟΜΑΙ που θα έλεγε και κάποιος τηλεοπτικός σταρ…
Καβαλήστε το μηχανάκι μόνος, με παρέα, με το γκομενάκι, με την σύντροφό σας, με την γυναίκα σας, με όποιον σας γουστάρει και χαράξτε μόνοι σας την διαδρομή. Φάτε ότι να’ ναι, κοιμηθείτε όπου να’ ναι… Αυτό που έχει την μεγαλύτερη σημασία είναι το ΤΑΞΙΔΙ…
Και εμείς εδώ είμαστε να σας βοηθήσουμε χωρίς «κόπο»… θα είναι χαρά μας…
ΣΩΤΗΡΙΟ ΕΤΟΣ 2049
Μόλις πήραμε την σύνταξη, αφήσαμε με γοργές κινήσεις στην μέση την παρτίδα της πρέφας στο ΚΑΠΗ που συγκεντρωνόμαστε. Είπαμε αυτήν την φορά να μην πάμε με το πούλμαν μαζί με τους άλλους συνομήλικους, αλλά να καβαλήσουμε αυτές τις ξεχασμένες από το χρόνο μοτοσυκλέτες που είχαμε στα νιάτα μας…
Στέλιος Οικονομάκης
Ταξιδευτής-Στοχαστής-Ποιητής-Εραστής…
ΥΓ Στέλιου: Ρε Παπαντωνίου, τι λαλακίες γράφεις… θα με πάρουν με τις ντομάτες…
Πράσινες διαδρομές δτα Βαλκάνια Vol. 3
Διαβάζοντας κάποια μέρα ένα ταξιδιωτικό κάπου ο συγγραφέας του έγραφε: «Όσες φορές και να μπεις στο ίδιο ποτάμι τα νερά του δεν θα είναι ποτέ τα ίδια». Κάπως έτσι ένοιωσα και εγώ στο συγκεκριμένο μικρό οδοιπορικό στα Βαλκάνια. Καλύψαμε περίπου 2100 χλμ από τα οποία τα 1500 τα έχω κάνει δύο και τρεις φορές. Αυτό δεν μείωσε ούτε για μια στιγμή το ενδιαφέρον μου για την ομορφιά των διαδρομών και του τοπίου.
«Σαν την 1η φορά…».
«Μα πέρασες από δω άλλες δυο φορές στο παρελθόν…».
«Και όμως φίλε, είναι σαν την 1η φορά…».
ΣΥΝΟΔΟΙΠΟΡΟΙ
Τέσσερις άνθρωποι, τρία μηχανάκια, πολλά συναισθήματα…
Κυριάκος (BMW 1200 GS ADVENTURE)
Νίκος (V-STROM 650)
Δημήτρης – Θεόφιλος (V-STROM 650)
1η Μέρα
Πέμπτη 15 Μαΐου 2014
Αναχώρηση: 6:30 – Άφιξη: 19:00
Διαδρομή: Λάρισα – Κρυσταλοπηγή – Pogradec – Elbasan – Tirana – Podgorica.
Χιλιόμετρα: 640
Συνολικά χιλιόμετρα: 640
Αναχώρηση πρωί-πρωί με την δροσούλα. Οι προβλέψεις του καιρού δεν είναι και πολύ ενθαρρυντικές αλλά τι να κάνεις, πάντα θα υπάρχουν και χειρότερα. Για αρχή ο ήλιος μας κάνει την χάρη και μας δίνει ένα τόνο αισιοδοξίας που όμως λίγο πριν την Κοζάνη θα μας υπενθυμίσει ότι οι προβλέψεις του καιρού σπάνια «πέφτουν» έξω στις μέρες μας (άρε άτιμε Αρνιακέ). Παρόλα αυτά μέχρι να φτάσουμε στην Κοζάνη απολαύσαμε την πολύ όμορφη διαδρομή Ελασσόνα-Σέρβια που μας χάρισε ένα πολύ όμορφο πρωινό ξεκίνημα. Με την είσοδό μας στην Εγνατία οδό το ενδιαφέρον μονοπώλησε -μιας και το τοπίο δεν έχει κανένα ενδιαφέρον- το πότε θα αρχίσει να βρέχει. Και μετά την Καστοριά τα αδιάβροχα βγήκαν από τις βαλίτσες και κάλυψαν το «σμιλευμένο» κορμί μας… Και για να πούμε και του στραβού το δίκιο το είχαμε δαγκώσει κανονικά μιας και η θερμοκρασία έπεσε στους 7ο. Στα σύνορα κάναμε μια μικρή στάση για το δεκατιανό μας. Σκοπός μας ήταν να μπούμε στα Σκόπια από εκεί να περάσουμε από τον συνοριακό σταθμό πάνω από το Debar και να καταλήξουμε στην αλβανική πόλη Kukes. Την διαδρομη Debar – Kukes – Shkoder δεν την είχαμε κάνει ποτέ και ήταν καλή ευκαιρία μιας και είχα διαβάσει ότι είχε το «ενδιαφέρον» της. Κάποιος Αλβανός που μιλούσε ελληνικά -τι πρωτότυπο- μας είπε να το ξεχάσουμε. Μας είπε πως γενικά η διαδρομή εκεί είναι ορεινή και πως μπορεί να συναντήσουμε ακόμη και χιόνι. Έτσι αποφασίσαμε να μην το ρισκάρουμε και να ακολουθήσουμε την κλασική διαδρομή Pogradec – Elbasan – Tirana. Μέχρι το Pogradec η διαδρομή είναι αδιάφορη. Περνάς μέσα από κωμοπόλεις και χωριά που θυμίζουν έναν αχταρμά μιας και όλα είναι όπως είναι. Κατεβαίνοντας προς το Pogradec έχεις την 1η επαφή με την λίμνη Οχρίδα.
Πανοραμική άποψη που χρειάζεται προσοχή μιας και υπάρχουν αλλεπάλληλες φουρκέτες στο δρόμο.
Αν λοιπόν θέλει κάποιος να τραβήξει φωτογραφίες καλό θα ήταν να σταματήσει. Η διάσχιση της πόλης έχει ομορφύνει κάπως από την τελευταία φορά που την επισκεφτήκαμε μιας και πλακόστρωσαν τον κεντρικό δρόμο και περιποιήθηκαν το μέρος προς την λίμνη. Εκείνος όμως που παρέμενε ίδιος ή ακόμη και χειρότερος είναι ο παραλίμνιος δρόμος. 20-22 χλμ κάκιστος δρόμος με εκατομμύρια λακκούβες, λάσπη και πολλές κακοτοπιές. Η αλήθεια είναι ότι κάποτε θα γίνει ο δρόμος -γιατί γίνονται εργασίες- αλλά μέχρι τότε θα παραμένει ένα πολύ κουραστικό κομμάτι για τον οδηγό (αλλά και τον συνοδηγό, έτσι Θεόφιλε). Αν απομονώσεις -αν απομονώνεται- αυτό το γεγονός, η διαδρομή είναι όμορφη, όπως όλες οι παραλίμνιες. Παρατήρησα και δυο όμορφα camping που πραγματικά που κίνησαν το ενδιαφέρον.
Μετά το χωριό Lin Piscupat
αρχίζει ο δρόμος να ανηφορίζει
και με συνεχόμενα στροφιλίκια σε πολύ καλό οδόστρωμα φτάνεις στον αυχένα του βουνού όπου σε λίγα χλμ δεξιά βρίσκεις τα σύνορα με τα Σκόπια. Εμείς συνεχίζουμε προς Τίρανα και μετά το Elbasan παίρνουμε τον παλιό δρόμο που οδηγεί σε μια πολύ όμορφη διαδρομή πάνω στο βουνό με το πέρασμα στην κορυφογραμμή να είναι όλα τα λεφτά. Έχω γράψει και άλλη φορά ότι όποιος δεν βιάζεται ας προτιμήσει αυτή την διαδρομή παρά την νέα ευρωπαϊκού (;) τύπου εθνική οδό Elbasan-Tirana η οποία ναι μεν μειώνει το χρόνο αλλά μειώνει και τις όμορφες εικόνες που μπορείς να αποκομίσεις από την Αλβανία. Άλλωστε το δυνατό σημείο της χώρας αυτής είναι τα βουνά της γιατί αν μιλήσουμε για την πεδιάδα της άστα καλύτερα…
Με αυτά και αυτά φτάνουμε στα Τίρανα. Ευτυχώς για τον ταξιδιώτη έχουν φτιάξει όλους τους δρόμους που οδηγούν στην πόλη καθώς και περιφερειακό για να μη μπλέκεις με την κίνηση. Για όσους είχαν επισκεφτεί μέχρι και πέρυσι τα Τίρανα θα θυμούνται τι τραβούσες για να μπεις στην πόλη από το χάος που επικρατούσε στα περίχωρα της πόλης. Καθίσαμε για ένα καφεδάκι στο καφέ που πάντα καθόμαστε και που κάνουν πολύ ωραίο φραπέ. Από εκεί καλύψαμε τα 80 χλμ -εφιάλτη κατά την προσωπική μου άποψη- για να φτάσουμε από τα Τίρανα στα Σκόδρα. Αυτός ο δρόμος μου κάθεται στο στομάχι και το κακό είναι ότι τις περισσότερες φορές που πήγα Βαλκάνια αναγκάστηκα να τον περάσω. Τέσπα…
Ο δρόμος από Σκόδρα μέχρι τον συνοριακό σταθμό, έχει γίνει αρκετά καλός οπότε γρήγορα καλύπτονται τα χλμ. Στα αριστερά μας βρίσκεται η λίμνη Skadarsko Jezero που μετά το γρήγορο πέρασμα από τα σύνορα την έχουμε μπροστά μας. Τα 25 χλμ μέχρι την Podgorica καλύπτονται εύκολα και ευχάριστα. Στην Podgorica θα διανυκτερεύσουμε πάλι στα πολύ όμορφα δωμάτια του Bosco (πληροφορίες στο τέλος). Επειδή ο ουρανός έδειχνε βαρύς αποφασίσαμε να πάμε με taxi στο κέντρο αλλά ο Bosco προσφέρθηκε να μας πάει αυτός με το δικό του αυτοκίνητο. Το κέντρο της Podgorica δεν είχε καμιά σχέση με ότι αντικρίσαμε τον περασμένο Σεπτέμβριο. Λόγο του καιρού ο κόσμος ήταν ελάχιστος και το τοπίο αρκετά μουντό. Αυτό βέβαια δεν μας έκοψε την όρεξη και έτσι φάγαμε την αγαπημένη μας πλεσκαβίτσα (ή κάπως έτσι) πληρώνοντας το υπέρογκο ποσό του 1,5 ευρώ. Στη συνέχεια παγωτάκι με 1 ευρώ και στο τέλος μπυρίτσα με 1,5 ευρώ επίσης. Επιστροφή για ξεκούραση με ταξάκι και μόνο 3 ευρώ…
Όπως καταλαβαίνετε με 5-6 ευρώ τρως, πίνεις, σε πάνε στη πόρτα του σπιτιού σου και καμαρώνεις και την… σλάβικη φυλή (γιατί πάντα νοιώθω τόσο κοντός σ’ αυτές τις χώρες; Γιατί άραγε…)
Καλό βράδυ να έχουμε σ’ ένα άκρος χειμωνιάτικο σκηνικό…
Α, ξέχασα: κάποιος από εμάς είχε και τα τυχερά του… η τύχη του πρωτάρη…
2η Μέρα
Παρασκευή 16 Μαΐου 2014
Αναχώρηση: 9:10 – Άφιξη: 18:00
Διαδρομή: Podgorica – Cetinje – Koto r- Trebinje (Bosnia) – Mostar (Bosnia)
Χιλιόμετρα: 315
Συνολικά χιλιόμετρα: 955
Όπως κοιμηθήκαμε έτσι ξυπνήσαμε… μέσα σ’ ένα άκρος χειμωνιάτικο σκηνικό. Ευχαριστηθήκαμε τουλάχιστο ύπνο. Τα δωμάτια πολύ ζεστά και άνετα αφού ο Bosco μας έδωσε δύο τρίκλινα να έχουμε την άπλα μας.
Το «πρόγραμμα» σήμερα ήταν για Εθνικό Πάρκο Durmitor αλλά τα νέα που μας είχε ο Bosco μετά από τηλεφωνική επικοινωνία που είχε δεν ήταν και τα καλύτερα. Κρύο και πρόγνωση για χιονόπτωση πράγμα που μας έκανε -σαν αγνοί φλώροι που είμαστε- να αναθεωρήσουμε το αρχικό πλάνο και να τραβήξουμε προς το Κότορ. Η διαδρομή γνωστή και από τις κορυφαίες των Βαλκανίων: Podgorica – Cetinje – Kotor. 70-80 χλμ μαγικά…
Παρόλο που ο ουρανός άρχιζε να μας δίνει ελπίδες για μια καλύτερη μέρα από αυτή που αρχικά είχαμε αντικρίσει εμείς αρματωθήκαμε κανονικά από την κορφή ως τα νύχια με τα αδιάβροχα. Λίγη ώρα αργότερα θα μας δικαιώσει αυτή η επιλογή μιας και η σιγανή βροχούλα θα μας συνόδευε όλη την ημέρα.
Ο δρόμος Podgorica – Cetinje καλοστρωμένος και με γλυκές στροφές πράγμα που ακόμη και με βρεγμένο οδόστρωμα σου έδινε το θάρρος να πλαγιάσεις λίγο παραπάνω. Το Cetinje είναι η παλιά πρωτεύουσα του Μαυροβουνίου οι κάτοικοι του οποίου μακροημερεύουν ανάμεσα στα ψηλά βουνά της χώρας τους σ’ ένα τοπίο σχεδόν ειδυλλιακό. Τα αμέσως επόμενα χλμ και μέχρι το Κότορ η διαδρομή σε εκπλήσσει ευχάριστα σε κάθε «έξοδο» από μια κρυφή στροφή. Ο δρόμος στενός. Η συνεχείς στροφές και οι φουρκέτες σε ανεβάζουν αρκετά ψηλά χαζεύοντας το τοπίο (φωτό από παλαιότερο ταξιδιωτικό).
Ότι φυσικά ανεβαίνει κατεβαίνει και αυτό ακριβώς συμβαίνει και με τους δρόμους. Έτσι λοιπόν το κατέβασμα μέχρι το χωριό Cekanje μας έφερε σ΄ ένα περιβάλλον με πολύ πράσινο και αρκετά δέντρα.
Η συνεχείς βροχούλα δεν είναι αρκετή για να δαμάσει την διάθεσή μας η οποία εκτοξεύεται στα ύψη όταν αντικρίζουμε το φιόρδ του Κότορ.
11 μήνες πριν είχα αντικρίσει το ίδιο θέαμα για 1η φορά αλλά νομίζω η πλημμύρα των συναισθημάτων είναι ακριβώς η ίδια και αυτή την στιγμή…
«Σαν την 1η φορά…».
«Μα πέρασες από δω πριν 11 μήνες…».
«Και όμως φίλε, είναι σαν την 1η φορά…»…
Δεν έχω να πω κάτι περισσότερο από αυτά που έχω εκφράσει (αν μπορεί κάποιος -και ειδικά εγώ- να εκφράσει το τι νοιώθει εκείνη την στιγμή σε μερικές αράδες γραπτού λόγου) σε προηγούμενο ταξιδιωτικό μου.
Για να φτάσεις στο Κότορ από εκείνο το σημείο κατεβαίνεις καλύπτοντας διαδρομή 20 χλμ στρίβοντας σε 24 αριθμημένες φουρκέτες
κάθε μια από τις οποίες σου προσφέρει και μια διαφορετική εικόνα. Η βροχή έχει επιτέλους σταματήσει και αυτό διευκολύνει ακόμη περισσότερο το «χάζεμα» της διαδρομής.
Στο Κότορ θα βρούμε -κλασικά- πολλούς τουρίστες, μεγάλα κρουαζιερόπλοια
και φυσικά την… σλάβικη φυλή.
Βόλτα στην παλιά πόλη που είναι περιτριγυρισμένη από τείχη, με το ποτάμι να περνάει και να «γλείφει» το εξωτερικό των τειχών και τα 1500 σκαλιά (ποιος κατάφερε και τα μέτρησε;) τα οποία οδηγούν μέχρι το παλιό οχυρό στην πλαγιά του βουνού. Η ατμόσφαιρα στο εσωτερικό των τειχών αποπνέει μια αύρα που σε μεταφέρει –αν καταφέρεις να απομονώσεις τις φωνές και τα κλικ των γιαπωνέζων- σε μια άλλη εποχή πολλά χρόνια πίσω.
Πίνουμε το καφεδάκι μας σε καφέ στην κεντρική είσοδο της παλιάς πόλης, γιατί καλή η αύρα των περασμένων χρόνων αλλά και η… σλάβικη φυλή στην πιο μοντέρνα της έκδοση ακόμη καλύτερη (έχω τονίσει πολλές φορές στα ταξιδιωτικά που γράφω ότι το επίπεδο μου -και παρασύρω και τους άλλους- είναι στα τάρταρα). Τέσπα το προσπερνώ…
Πριν φύγουμε αρματωνόμαστε για ακόμη μια φορά γιατί ο ουρανός έχει μαυρίσει για τα καλά. Βγαίνοντας από την πόλη αρχίζει η διαδρομή που σε πάει παράλληλα με τις Δαλματικές ακτές και θα τολμήσω να πω πως παρά τη μουντή ατμόσφαιρα δείχνει πιο ελκυστική από το καλοκαίρι με τους 40ο C και την κίνηση που δεν σε αφήνει να κάνεις καθόλου χλμ.
Το ψιλόβροχο δεν λέει να μας αφήσει στιγμή. Στο παραθαλάσσιο χωριό Risan -στις αρχές- κάνουμε δεξιά σ’ ένα μικρό δρομάκι που θα το χαρακτήριζα τριτοτέταρτο μιας και λίγα χλμ πιο κάτω υπάρχει ο κεντρικός δρόμος 11 που σε οδηγεί στην ίδια διαδρομή. Σας προτείνω να πάρετε αυτό το δρομάκι με την υπέροχη θέα
και την φιδίσια χάραξη
που φυσικά δεν είναι χαρτογραφημένο και που και αυτό μετά από 10 χλμ σε βγάζει στον 11. Αξίζει τον κόπο όμως να το κάνετε. Ο 11 είναι δρόμος άνετος με λίγες στροφές και καλό οδόστρωμα που παρόλο την βροχή μπορέσαμε και καλύψαμε χαλαρά αρκετά χλμ.
Από το Risan και μέχρι τον κεντρικό δρόμο 6 που έρχεται από το Niksic περνάει τα σύνορα Μαυροβουνίου – Βοσνίας και καταλήγει στο Trebinje είναι περίπου 65-70 ευχάριστα χλμ. Οι ουρανοί έχουν ανοίξει με αποτέλεσμα να κάνουμε μια μικρή στάση στο συνοριακό σταθμό μέχρι να κοπάσει λίγο η βροχή. Το κρύο τσουχτερό μιας και βρισκόμαστε σε υψόμετρο περίπου 1100 μ.
Συνεχίσαμε σε μια κατηφορική διαδρομή η οποία για μια ακόμη φορά μου απέδειξε ότι τον ίδιο δρόμο με διαφορετική κατεύθυνση αλλιώς τον αντιλαμβάνεσαι. Τα 30 χλμ μέχρι το Trebinje μου προσέφεραν εντελώς διαφορετικές εικόνες από αυτές που είχα αποκομίσει πριν 11 μήνες που είχα κάνει το ανέβασμα της συγκεκριμένης διαδρομής.
Άφιξη στο Trebinje. Μια μικρή πόλη που η κάτοικοι της Ερζεγοβίνης την χαρακτηρίζουν σαν την 2η ομορφότερη πόλη μετά το Mostar. Και έτσι ακριβώς είναι.
Την πόλη την διαρρέει ο ποταμός Trebisnjica, έχει ένα μεγάλο πάρκο και όμορφο πλακόστρωτο κέντρο. Παρόλο που ήταν καθημερινή είχε ησυχία και γενικά έδινε την εντύπωση μιας πόλης χωρίς πολλές «εκρήξεις» αδρεναλίνης για τους κατοίκους της. Από εκεί ανεβαίνουμε τον 20 και για 32 χλμ ακολουθούμε έναν άνετο δρόμο που σου δίνει την δυνατότητα να περιπλανηθείς με το βλέμμα του στις ομορφιές της περιοχής. Αποκορύφωμα η λίμνη Bilecko κοντά στο χωριο Bileca.
Από εκεί και μετά από 11 χλμ στρίβουμε αριστερά (υπάρχει ταμπέλα προς Mostar) και μπαίνουμε σε μια διαδρομή 50 χλμ -έως το Stolac- που έχει τα εξής χαρακτηριστικά: χιλιάδες δέντρα χαμηλής βλάστησης
-μη μου ζητάτε να σας πω τι ήταν- και μετά από κάποιο σημείο τεράστια λιβάδια που κάλυπταν μεγάλες εκτάσεις γης.
Στα τελευταία χλμ της διαδρομής κάνει την εμφάνισή του ο ποταμός Bregava που λόγω των ημερών -οι πλημμύρες στα Βαλκάνια- ήταν «φουσκωμένος».
Όλος αυτός ο όγκος νερού καταλήγει στο χωριό Stolac και δημιουργεί αυτό το θέαμα.
Μια εικόνα που σου κόβει την ανάσα όταν την αντικρίζεις για πρώτη φορά. Μέρος αυτού του όγκου νερού χρησιμοποιείτε για να λειτουργούν οι νερόμυλοι.
Το Stolac χαρακτηρίζεται η 3η πιο όμορφη περιοχή της Ερζεγοβίνης. «Τραυματίσθηκε» σε μεγάλο βαθμό στον εμφύλιο αλλά κάποια σημαντικά κτήρια έμειναν όρθια. Το πιο μυστήριο και ταυτόχρονα πιο συναρπαστικό ιστορικό μνημείο της περιοχής είναι η necropolis.
Εκεί υπάρχουν 120-130 τάφοι και ταφόπλακες που ανήκουν στους οπαδούς της μεσαιωνικής Βοσνιακής εκκλησίας (μη ζητάτε και πολλά από εμένα τον ακούλτουρο…). Από τα λίγα που κατάλαβα πρόκειται για μια ομάδα Βούλγαρων ιερέων που ονομάστηκαν Bogumil και που είχαν τους δικούς τους κανόνες με βάση την χριστιανική θρησκεία κάπου στο 10ο αιώνα. Είχαν συγκεκριμένη ιεραρχία και άκμασαν εκείνη την περίοδο. Με τον ερχομό των Τούρκων Οθωμανών πολλοί από αυτούς «λάκισαν» (τόσο φανατικοί ήταν) σε αντάλλαγμα μάλλον κάποιων προνομίων. Όσοι δεν «μάσησαν» από την τρομοκρατία βρίσκονται σε αυτούς τους τάφους. Τώρα μη παίρνεται και της μετρητής για ότι ιστορικό γράφω γιατί όπως έχω πει και άλλες φορές Δημήτρης και γνώσεις είναι δυο πράγματα αντίθετα.
Το ότι τα γράφω όλα αυτά δεν σημαίνει ότι τα είδαμε κιόλας. Απλά τα αναφέρω αν βρεθείτε στην περιοχή και έχετε χρόνο να πάτε να τα δείτε όπως θα κάνω και εγώ την επόμενη φορά.
Stolac – Mostar είναι περίπου 35 χλμ που την καλύψαμε γρήγορα παρά την βροχή που πάλι είχε αρχίσει. Ευτυχώς με το που μπήκαμε στην πόλη και αρχίσαμε να ψάχνουμε για το σπίτι που είχαμε κάνει κράτηση σταμάτησε. Μείναμε στην Οθωμανική συνοικία κοντά στην παλιά πόλη και με υπέροχη θέα τον ποταμό Neretva από την αυλή του σπιτιού.
Το σπίτι ήταν κάπως δύσκολο να βρεθεί παρόλο που το gps μας πήγε ακριβώς έξω από την πόρτα. Τέσπα μ’ ένα τηλεφώνημα όλα λύνονται. Η ιδιοκτήτρια πρόσχαρη χωρίς να ξέρει γρι αγγλικά αλλά η μικρή κορούλα της ήταν γνώστης οπότε κανονίστηκαν όλα. Τα μηχανάκια μέσα στην αυλή του σπιτιού ασφαλέστατα το σπίτι μεγάλο με δυο δωμάτια και σαλονοκουζίνα και όλα καλά… εκτός από την θέρμανση που το ένα a/c που είχε στο σαλόνι δεν έφτανε για όλο το σπίτι. Φυσικά για τα 10 ευρώ το άτομο ήταν άριστο.
Επίσκεψη στην παλιά πόλη και στην γνωστή γέφυρα: “The Old Bridge In Mostar”. Είναι η 4η φορά που έρχομαι αλλά σούρουπο και με τον ποταμό Neretva τόσο φουσκωμένο ποτέ. Το νερό έφτανε σχεδόν στα σκαλιά από τα καφέ -γι’ αυτούς που ξέρουν- και οι προβολείς έριχναν τα φώτα τους στην πολυφωτογραφημένη γέφυρα.
Η βόλτα στα πλακόστρωτα σοκάκια της παλιάς πόλης έγινε εν μέσω ψιχάλας και μιας ερημικής ατμόσφαιρας που όμοιά της δεν είχα ξανασυναντήσει στο συγκεκριμένο μέρος. Τόσο ερημικά που προκαλούσε ένα φοβικό συναίσθημα. Το όλο σκηνικό θα μπορούσε να είναι μέρος μιας ταινίας θρίλερ (ίσως ξεφεύγω λίγο; Ε;). Δεν ξέρω έτσι μου έκανε…
Και φυσικά για να μην ξεχνιόμαστε…
Απολαύσαμε ένα μοναδικό jevap (3,5 ευρω) στο μαγαζί της… που βρίσκεται μόλις μπαίνεις στην παλιά πόλη από την είσοδο των parking. Ο περίπατος συνεχίστηκε και στην καινούρια πόλη χωρίς να δούμε κάτι το ιδιαίτερο που θα μας έκανε κλικ να κάτσουμε για μια μπύρα. Για μια ακόμη φορά δεν βρήκαμε που «παιζόταν το παιχνίδι». Με την ουρά στα γέρικα σκέλια μας φτάσαμε στο σπίτι όπου και σε χρόνο dt τα γέρικα κορμιά μας αναπαυόταν για να ξεκουραστούν…
3η Μέρα
Σάββατο 17 Μαΐου 2014
Αναχώρηση: 9:30 – Άφιξη: 15:00
Διαδρομή: Mostar – Peljesac Island (Croatia) – Dubrovnik
Χιλιόμετρα: 278
Συνολικά χιλιόμετρα: 1233
Ξύπνημα σχετικά νωρίς αλλά με την κουβέντα και το χάρτη ανοιχτό για να δούμε που θα πάμε πέρασε η ώρα. Αρχικά το σχέδιο ήταν να πάμε προς το Σπλιτ μέσω του εθνικού πάρκου Krka αλλά θες λίγο ο καιρός, θες λίγο τα πολλά χλμ που θα μας οδηγούσαν αργά στο Dubrovnik μας έκανε να αποφασίσουμε να κάνουμε μια κοντινή διαδρομή έτσι ώστε να απολαύσουμε το Dubrovnik υπό το φως του ήλιου. Έτσι θα βρίσκαμε και την ευκαιρία να επισκεφτούμε το πιο εύκολα προσβάσιμο κροατικό νησί -ένα από τα πολλά που έχει- για να πάρουμε μια γεύση. Μετά από τον ανεφοδιασμό (1,17 ευρώ/λιτ) στο Μοστάρ παίρνουμε κατεύθυνση προς το παραλιακό κομμάτι της Κροατίας.
Μια στάση για φωτό αξίζει το χωριό Pocitelj με τα παραδοσιακά σπίτια χτισμένα με πέτρα και πλάκα . Οι μεγάλοι αμπελώνες μαρτυρά το γιατί η περιοχή φημίζεται για το κρασί της.
Στα επόμενα χλμ η διαδικασία βάλε-βγάλε διαβατήρια θα βρίσκετε στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Μπες-βγές Βοσνία-Κροατία 4 φορές μέσα σε λίγα χλμ και ευτυχώς υπάρχει διάδρομος για τους κατοίκους της Ε.Ε πράγμα που σε κάνει να σταματάς απλά για λίγα δευτερόλεπτα. Κάποια κομμάτια της διαδρομής αξίζουν μια φωτογραφία.
Με αυτά και με αυτά είμαστε εδώ και κάποια χλμ στο παραλιακό κομμάτι της Κροατίας που φαντάζει σε συνδυασμό ήλιου και μαύρων σύννεφων σαν πίνακας ζωγραφικής.
Μπαίνουμε με περίσσιο θάρρος μέσα στα μαύρα σύννεφα χωρίς να μασήσουμε το παραμικρό -τι ήρωες Θεέ μου που είναι αυτά τα παιδιά- και οι πρώτες χοντρές ψιχάλες άρχισαν να μαστιγώνουν το -γέρικο πάντα- κορμί μας. Συνεχίσαμε χωρίς ίχνος φόβου και με τα νερά να χτυπάνε τη ζελατίνα με τέτοια ορμή που τα σκοτωμένα μυγάκια άρχισαν να ξεκολλάνε ένα-ένα και να αποχωρίζονται το μέρος που για χρόνια -αφού είμαι βρομιάρης και δεν κάνω παρκέ στη ζελατίνα- είχαν για μνήμα τα άψυχα κορμιά τους. Όλα αυτά έγιναν για περίπου ένα (1) (one) (uno) χιλιόμετρο που μας έπιασε η βροχή. Απλά ήθελα να δώσω μια παραπάνω τραγικότητα στο γεγονός και να προσπαθήσω να μοιάσω κάποιους μετρ του είδους που πραγματικά τους θαυμάζω. Ξέρω δεν τους φτάνω ούτε εκεί που κατουράνε… Πάμε παρακάτω.
Βγαίνουμε από τον κεντρικό δρόμο στρίβοντας δεξιά για να μπούμε στο νησί Peljesac. Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για original νησί μιας και υπάρχει μια λωρίδα γης που ενώνει την Κροατική ακτογραμμή με το Peljesac. Εμείς το βαφτίσαμε νησί και σε όποιον αρέσει. Υπάρχει μόνο ένας κεντρικός δρόμος που φτάνει μέχρι το μικρό και άχρωμο λιμανάκι του Orebic και έχει μήκος 64 χλμ. Μια όμορφη διαδρομή ανάμεσα σε πολλά αμπέλια μιας και η περιοχή -και εδώ- φημίζεται για τα κρασιά της. Αυτό φαίνεται και από τα πολλά μικρά μαγαζάκια-δοκιμαστήρια που βρίσκονται κατά μήκος της διαδρομής. Εκεί μπορείς να δοκιμάσεις να μάθεις λεπτομέρειες για την καταγωγή και παρασκευή του κάθε κρασιού και φυσικά να αγοράσεις. 20 χλμ πριν φτάσεις στο λιμανάκι του Orebic ξεπροβάλει η Αδριατική και σε αφήνει άφωνο.
Το λιμανάκι του Orebic όπως έγραψα και παραπάνω δεν έχει να επιδείξει κάτι το ιδιαίτερο. Θα το χαρακτήριζα παρακμιακό. Είναι η πύλη εισόδου για το πιο γνωστό σε πολλούς νησί Korcula. Επιστροφή από τον ίδιο δρόμο και ευτυχώς η ποιότητά του είναι πολύ καλή με αποτέλεσμα να καλύψουμε τα χλμ γρήγορα. Μια ενδιάμεση στάση για κολατσιό
και για να θαυμάσουμε το άγνωστο για μας -γνωστό για πολλούς αν κρίνω από την μεγάλη παρουσία τουριστών- κλειστό τείχος του Ston.
Τα τείχη χτίσθηκαν τον 14ο αιώνα έχουν μήκος 7 χλμ και ύψος 5-10 μέτρα, διαθέτει 40 πύργους και προμαχώνες 20 από τους οποίους σώζονται έως σήμερα. Σκοπός τους ήταν να αποτελέσουν μιας πρώτης γραμμή προστασίας για το κοντινό Dubrovnik αλλά και να προστατεύουν και ένα πολύτιμο αγαθό το αλάτι. Τα τείχη του Stone φέρουν την ονομασία «European wall of China». Κοινός το ευρωπαϊκό Σινικό τείχος.
Το Dubrovnik απέχει περίπου 60 χλμ. Ο ήλιος πλέον μας κάνει την χάρη και αποκαλύπτει το μπλε του ουρανού πράγμα που ομόρφυνε πολύ και τις φωτογραφίες μας.
Καλύπτουμε γρήγορα την διαδρομή και να ’μαστε δίπλα στην γέφυρα του Dubrovnik.
Το gps για μια ακόμη φορά μας βγάζει έξω από την πόρτα του σπιτιού που έχουμε κλείσει αλλά για μια ακόμη φορά κάνουμε αμάν μέχρι να βρούμε την ιδιοκτήτρια. Το σπίτι σε πολύ καλή κατάσταση με όλες τις ανέσεις, ένα εντυπωσιακό αίθριο και ένα μικρό γυμναστήριο στην αυλή του σπιτιού. Είπαμε να μην γυμνάσουμε τα -γέρικα- κορμιά μας μια μέρα και έτσι κανείς δεν έκανε χρήση αυτής της παροχής. Σε λίγη ώρα βρισκόμαστε μέσα στην παλιά πόλη μ’ ένα από τα special παγωτά ανά χείρας. Για όσους βρεθούν εκεί να μη σκεφτούν να πάρουν πάνω από δυο μπάλες γιατί το μέγεθος της κάθε μπάλας είναι σαν μπαλάκι του τένις (για να μην πω για άλλα μπαλάκια και κοκκινίσουν τα κορίτσια της παρέας) (τι ρε μεγάλε μας διαβάζουν και κορίτσια; Άσε ρε φίλε να το πιστεύουμε…).
Πέρασαν 6 χρόνια από τότε που επισκέφτηκα για πρώτη φορά το Dubrovnik και νοιώθω σαν να μην πέρασε μια μέρα. Πάντα όμορφο, περιποιημένο, ποιοτικό, μοναδικό…
Αλλά δυστυχώς δυο πράγματα δεν λείπουν πλέον από τα Βαλκάνια: η βρωμιά
και οι κινέζοι με τις φωτογραφικές τους μηχανές. Πάρε με και από εδώ και από εκεί, αχ αυτή δεν μου αρέσει, αχ σ’ αυτή φαίνομαι κοντή και διάφορα τέτοια. Τώρα βέβαια για να πω και του στραβού το δίκιο χρόνια τώρα συνταξιδεύω με έναν τύπο ψηλό και «βαρύ» που αν εξαιρέσεις τις διαστάσεις γίγαντα (κάνει το GS Adventure να φαντάζει παπί) έχει μια τάση να κινεζοποιήται όσον αφορά τις φωτογραφίες (ονόματα δε λέμε). Κάναμε την βόλτα μας στο κυρίως μέρος, πήγαμε στο λιμανάκι,
μπήκαμε στα σοκάκια,
κάναμε και ένα μικρό ανέβασμα στα τείχη.
Περιπίπτοντος το εισιτήριο για να ανέβεις στα τείχη είναι 15 ευρώ, αρκετά αλμυρό κατά την γνώμη μου και δέχονται μόνο Κούνα (το τοπικό τους νόμισμα) και όχι ευρώ παρότι σε όλες τις άλλες συναλλαγές το ευρώ είναι το κύριο νόμισμα. Γενικά οι τιμές είναι αρκετά ανεβασμένες σε σχέση με το 2008 και σε αυτό συντελεί και η είσοδος του ευρώ στη χώρα. Στις ισοτιμίες «κλέβουν» ελάχιστα τόσο που δεν αξίζει τον κόπο να κάνει κανείς συνάλλαγμα. Για να φάμε φτηνά βγήκαμε έξω από τα τείχη και βρήκαμε ένα ταχυφαγείο (ουαου, μεγάλε βελτιώνεσαι…) που τα πιτσιρίκια έκαναν ουρά για να φάνε. Τοποθετήσαμε και εμείς τα -γέρικα- κορμιά μας πίσω από αυτή την ουρά και απολαύσαμε ένα υπέροχο jevap (3,5 ευρώ) που έκανε ακόμη και τον γίγαντα της παρέας να πει έσκασα. Δυστυχώς μια ξαφνική νεροποντή μας έδωσε μια καλή δικαιολογία να επιστρέψουμε στο « full pension television” για ξεκούραση…
4η Μέρα
Κυριακή 18 Μαΐου 2014
Αναχώρηση: 8:40 – Άφιξη: 00:45
Διαδρομή: Dubrovnik – Shkoder – Durres – Vlore – Saranta – Κακαβιά – Γιάννενα – Λάρισα
Χιλιόμετρα: 855
Συνολικά χιλιόμετρα: 2088
Ξύπνημα για ακόμη μια μέρα νωρίς και αναχώρηση υπό τις ακτίνες του ήλιου. Αποχαιρετάμε το πανέμορφο Dubrovnik βγάζοντας φωτογραφίες από το κλασικό σημείο από ψηλά.
Μέχρι τα σύνορα με το Μαυροβούνιο η διαδρομή είναι καταπράσινη.
Από εκεί και πέρα βγαίνεις στην ακτογραμμή που προσωπικά την χάρηκα ιδιαίτερα και μου άρεσε πολύ.
Το χωριό Perast κοντά στο Kotor αξίζει μιας στάσης για φωτογραφία.
Διασχίσαμε αυτό το χωριό και χάρηκα την ηρεμία που απόπνεε αυτό το μέρος. Σε λίγες εβδομάδες εδώ θα χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί την μάνα. Επαναλαμβάνω ίσως τώρα την άνοιξη είναι η καλύτερη εποχή να επισκεφτείς αυτά τα μέρη (εμάς κάποια γκιόσα μας μάτιασε και φάγαμε το κρύο και την βροχή της αρκούδας). Αλλά και με αυτό τον καιρό είναι υπέροχα…
Στάση στο Kotor στο γνωστό φούρνο για ανεφοδιασμό φαγητού. Γεμίζεις μια σακούλα πράγματα για να φας όλη την ημέρα δίνεις 2-3 ευρώ και ξενοιάζεις. Πέρασμα από Kotor – Butva – Bar. Την άποψη μου για την Butva & Bar την έχω γράψει σε άλλα ταξιδιωτικά. Με λίγα λόγια τα Καμένα Βούρλα των Βαλκανίων. Το Sveti Stefan είναι όμορφο αλλά για εμάς τους κοινούς θνητούς επιτρέπονται μόνο οι φωτό από ψηλά (πάλι καλά).
Από το Bar κάνουμε αριστερά και μέσα από ένα πολύ στενό δρόμο οδηγούμαστε στα σύνορα Μαυροβουνίου – Αλβανίας κοντά στο Αλβανικό χωριό Muriqan. 10 χλμ πριν τον συνοριακό σταθμό πιάνει μια καλή βροχή που μπαίνοντας στην Αλβανία εξελίσσεται σε τρελή μπόρα. Ευκαιρία να καθαρίσουν και τα ρούχα μας. Λόγω της υψηλής θερμοκρασίας ξέραμε ότι μόλις σταματήσει η βροχή θα στεγνώσουμε σε σύντομο χρόνο, οπότε δεν βάλαμε αδιάβροχα, άσε που τα βαρεθήκαμε και τόσες μέρες βάλε-βγάλε. Shkoder – Tirana και από εκεί Durres (Δυρράχιο) – Fier – Vlore (Αυλώνα).
Έχει μεσημεριάσει οπότε επιβάλλεται μια στάση για κολατσιό και καφεδάκι (1,5 ευρώ 2πλο espressaki) σε καφέ πάνω στη θάλασσα.
Μια παρένθεση εδώ για να τονίσω ένα γεγονός που μου έκανε τρομερή εντύπωση. Η ανοικοδόμηση σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Αλβανίας είναι τρομερή. Εκατοντάδες μεγάλες πολυκατοικίες -που φέρνουν στις ελληνικές- χτίζονται στα περίχωρα των πόλεων.
Μιλάμε για πάρα πολλά διαμερίσματα γεγονός που δείχνει ότι το μαύρο χρήμα που έβγαινε τόσα χρόνια από την Ελλάδα πιάνει τόπο. Εκτός και αν τους έχουν βάλει και αυτούς στο τρυπάκι των δανείων οπότε σε λίγα χρόνια να περιμένουμε την έκρηξη των κόκκινων δανείων και στη γείτονα χώρα. Αν και οι Αλβανοί έχουν αποδείξει πριν λίγα χρόνια με την πυραμίδα ότι εύκολα παίρνουν τα κουμπούρια στα χέρια για την υπεράσπιση των περιουσίων τους.
Από την Αυλώνα μέχρι και τον συνοριακό σταθμό της Κακαβιάς η διαδρομή είναι ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ. Λίγα χλμ έξω από την Αυλώνα δεξιά και αριστερά οι ορεινοί όγκοι των αλβανικών βουνών ξεπροβάλουν και δημιουργούν ένα εντυπωσιακό θέαμα μιας και έχουν την όψη του καλά κουρεμένου γκαζόν σε κήπο.
Αυτό το υπέροχο, καθαρό πράσινο χρώμα που καλύπτει όλα τα βουνά. Η διαδρομή ανηφορίζει και όσο ανεβαίνουμε αρχίζει και η βλάστηση να εξαφανίζεται. Πολλές ταβέρνες καθώς και χώροι αναψυχής υπάρχουν κατά μήκος του δρόμου πράγμα που μαρτυρά την επισκεψιμότητα αυτού του υπέροχου ορεινού όγκου. Οι αλλεπάλληλες φουρκέτες -με την σχετικά καλή ποιότητα δρόμου- σε οδηγούν στο Llogaraja Pass (national park) στα 1055μ στον αυχένα του οποίου αντικρίζεις μια εκπληκτική εικόνα του Ιονίου Πελάγους και των ελληνικών νησιών.
Τα σύννεφα καλύπτουν τις γυμνές κορυφές του βουνού
και κοιτώντας κάτω βλέπεις τον φιδωτό δρόμο που πρέπει να διασχίσεις προκειμένου να κατεβείς χαμηλά στο ύψος σχεδόν της θάλασσας.
Ο δρόμος θέλει προσοχή μιας και είναι στενός και το όμορφο σκηνικό μπορεί να σε αποσπάσει εύκολα από την οδήγηση. Τα χωριά που περναμε (Dhem – Himara (για την Ελλάδα ρε μεγάλε Πύρρο) – Borsh – Piqerasi) δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα στον ταξιδιώτη. Στους Αγ. Σαράντα περάσαμε απ’ έξω και δεν έχω άποψη, όπως και για τις παραλίες. (Σε κάποιο άλλο ταξιδιωτικό που θα δούμε με τα μάτια μας την κατάσταση σίγουρα θα πούμε δυο λόγια). Συνέχεια και για 58 χλμ μέχρι τα σύνορα, η διαδρομή παραμένει όμορφη και με την ταυτόχρονη δύση του ηλίου γίνεται ακόμη ομορφότερη.
Τελευταίο γέμισμα στην Αλβανία (1,30-1,32 ευρώ/λιτ) και πέρασμα από τα σύνορα. Την υπόλοιπη διαδρομή Κακαβιά – Λάρισα την κάναμε βράδυ. Φτάσαμε κατάκοποι αλλά φορτωμένοι με πολλές όμορφες εικόνες (κοινότυπο αλλά τόσο αληθινό…).
Άντε και στα επόμενα… πρώτα ο Θεός…
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Το ίδιο γράφω κάθε φορά στα ταξιδιωτικά με θέμα τα Βαλκάνια. Είναι ο νούμερο ένα μοτοσυκλετιστικός (αδόκιμος όρος;) προορισμός από 3-23 μέρες που θα περάσεις καλά, γιατί προσφέρει όλο το πακέτο που θέλει κάποιος και καλύπτει όλα τα γούστα ακόμη και του πιο απαιτητικού. Ο σνομπισμός και ο νεοπλουτισμός του Έλληνα τόσα χρόνια δεν μας άφηνε να δώσουμε την πρέπουσα σημασία σε μέρη που κερδίζουν το σεβασμό και μόνο που υπάρχουν.
Το επόμενο επεισόδιο (4ο) θα «γυριστεί» στη Β. Αλβανία στα λεγόμενα «καταραμένα βουνά»… αναμείνατε…
ΤΙΜΕΣ ΒΕΝΖΙΝΗΣ (Μάιος 2014)
Ελλάδα: 1,639
Αλβανία: 1,30-1,32 (Να ζητάτε την πραγματική ισοτιμία ότι και να σας λένε οι υπάλληλοι, αλλιώς πάτε στο παρακάτω που θα σας κάνει. Μην αφήνετε να σας κλέβουν δημιουργεί «δεδικασμένο». Πιστωτική δύσκολα θα βρείτε)
Βοσνία: 1,15-1,18 (Τα μεγάλα βενζινάδικα παίρνουν πιστωτική)
Κροατία: 1,42-1,45 (δουλεύει το ευρώ)
ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΑ-HOSTEL
ΣΥΜΒΟΥΛΗ: Να προσπαθείτε πάντα να κάνετε απ’ ευθείας τις κρατήσεις με τους ιδιοκτήτες και όχι μέσω Booking. Κερδίζετε ένα 15-20%.
Guest Accommodation Podgorica
Podgorica, Montenegro
Adr: Rusa Radulovica 89
Tel: +38267549549
GPS: N. 042 26.658 E. 19 13.206
Πολύ καλή επιλογή για την πρωτεύουσα του Μαυροβουνίου. Βρίσκετε περίπου στα 10 λεπτά με το μηχανάκι έξω από το κέντρο της πόλης. Αν δεν μπορείτε να το βρείτε ένα τηλέφωνο στον Bosco τον ιδιοκτήτη και θα έρθει να σας πάρει. Επίσης αν δεν θέλετε να πάρετε μηχανάκι στην πόλη μπορεί να σας πάει ο ίδιος. Η επιστροφή με ταξί θα σας στοιχίζει 3 ευρώ. Είναι πολύ καλό παιδί και όταν επικοινωνήσετε μαζί του να του πείτε ότι είστε από Ελλάδα με μοτοσυκλέτα και θα σας πάρει 10-12 ευρώ το άτομο. Καθαρά δωμάτια με ησυχία με κοινό ή ατομικό μπάνιο και parking στην αυλή του σπιτιού.
Apartment Cernica
Mostar, Bosnia
Adr: Hadziomerovica 34
Tel: +38761142833
Με το gps θα το βρείτε αλλά επειδή δεν έχει επιγραφή, ίσως να χρειαστεί να πάρετε τηλέφωνο. Δώστε το τηλέφωνο να συνεννοηθεί κάποιος ντόπιος που ξέρει αγγλικά. Είναι ένα κανονικό σπίτι με όλα τα κατσαρολικά του και στοιχίζει 40 ευρώ. Χωράει 4-5 άτομα άνετα. Parking μέσα στην αυλή του σπιτιού υπερσίγουρο. Ευγενική η ιδιοκτήτρια δεν ξέρει γρι αγγλικά αλλά ξέρει η κορούλα της. Μεγάλο ατού η κοντινή απόσταση από την παλιά πόλη (5 λεπτά περπάτημα).
Apartment Dos Palmas
Dubrovnik, Croatia
Adr: Komajska 7
Tel: +385915759709
Mail: [email protected]
Βρίσκετε μέσα σ’ ένα στενό και ίσως χρειαστεί να πάρετε ένα τηλέφωνο στην ιδιοκτήτρια ονόματι Τατιάνα (μην κάνετε όνειρα). Σπίτι κανονικό με ένα υπέροχο αίθριο και ωραία αυλή. Άνετα φιλοξενεί 4-5 άτομα. Parking σε εξωτερικό απομονωμένο μέρος. 5-7 λεπτά με το μηχανάκι από την ιστορική πόλη. Στοιχίζει 44 ευρώ. Η Τατιάνα μπορεί να σας κατατοπίσει για το που θα πάτε και τι θα δείτε.
