Πράσινες διαδρομές στα Βαλκάνια, επεισόδιο 1ο

Κείμενο & Φωτογραφίες: Παπαντωνίου Δημήτρης

Βαλκάνια: μια περιοχή στον γεωγραφικό χάρτη πραγματικό στολίδι. Μια περιοχή που έχω την χαρά όλα αυτά τα χρόνια, να την έχω γυρίσει αρκετά και πάντα να μιλώ με τα καλύτερα λόγια.  Γιουγκοσλαβία: πόσo μακρινή φαντάζει αυτή η λέξη! Ένα κομμάτι γης των Βαλκανίων που πρόσφατα δοκιμάστηκε από έναν «δύσκολο» πόλεμο, αφού μιλάμε για εμφύλιο. Καταστράφηκε, σηκώθηκε και πάτησε στα πόδια της και μέσα από τις στάχτες της, καταφέρνει να ορθοποδήσει κάνοντας τα δικά της βήματα ανάπτυξης. Μια περιοχή που μου ξυπνά μόνο ευχάριστες αναμνήσεις (Aprilia Atlantic 500), αφού ήταν η αρχή για τα επόμενα μοτοταξιδιωτικά μου χρόνια.

Τα τελευταία χρόνια έχουμε καθιερώσει ένα ολιγοήμερο ταξιδάκι στα Βαλκάνια. Έτσι και φέτος είπαμε να μην χαλάσουμε την παράδοση και να κάνουμε μια γρήγορη εξόρμηση. Με μια εξόρμηση στην περιοχή, ένα είναι σίγουρο:  θα σε ανανεώσει, θα σου προσφέρει μοναδικές στιγμές, θα απολαύσεις τις φυσικές ομορφιές (μέσα σ’ αυτές βάλτε και τις καλλίγραμμες κοπέλες) και φυσικά θα ευχαριστηθείς οδήγηση.

Με γνώμονα όλα αυτά, μαζεύτηκε και φέτος εύκολα και γρήγορα η παρέα με παραπάνω από τις συνήθεις συμμετοχές και με φοβερή διάθεση. Έχουμε και λέμε λοιπόν:

Η Παρέα
Επειδή με συμφέρει θα βάλω τα ονόματα κατά ηλικία:
Νικόλας & Σπύρος (κοντά ένας αιώνας), BMW GS 1200 Adventure
Αντώνης, Aprilia Caponord 1000
Τάσος, BMW GS 1200
Δημήτρης, V Strom 650

1^η Μέρα
Πέμπτη 20 Ιουλίου 2013
Αναχώρηση: 7:40 – Άφιξη: 22:00
Διαδρομή: Λάρισα – Κρυσταλλοπηγή (σύνορα με Αλβανία) – National Park of Galichica (F.Y.R.O.M.) – Ohrid – National Park of Mavrovo – Priznen (Kosovo).
Χιλιόμετρα: 708
Συνολικά χλμ: 708

Όπως κάθε φορά έτσι και τώρα ο ύπνος λίγος. Θες η ανυπομονησία, θες ο παλιμπαιδισμός του “μην μας πάρει ο ύπνος και δεν προλάβουμε να πάρουμε το παιχνίδι μας”, θες τα χρόνια που έχουν βαρύνει τις πλάτες μας, θες το γέρικο κορμί μας, θες, θες… τέσπα, ό,τι και να θες, ένα είναι σίγουρο: το βράδυ πριν την αναχώρηση δεν υπάρχει ύπνος. Τελεία και παύλα. Πάντως και μια ώρα να έχεις κοιμηθεί το πρωί είσαι φρέσκος να καβαλήσεις την μηχανή και να κάνεις ατέλειωτα χιλιόμετρα. Έτσι έγινε και στη δική μας περίπτωση. Ξεκινήσαμε στις 7:40 από το σημείο συνάντησης με όρεξη (όχι για φαγητό) και κέφι. Οι μεσήλικες της παρέας φαίνονται σε καλή κατάσταση. Οι μηχανές μαζί με τους «αιώνες» καβάλα ξεκινούν.

Περνάμε τα Μετέωρα που όσες φορές και να τα δεις, δεν τα χορταίνεις. Αριστερά η οροσειρά της Πίνδου σε κάνει να ξεχνάς την πορεία του δρόμου για μερικά δευτερόλεπτα (ευτυχώς είναι ευθεία στο συγκεκριμένο σημείο). Τα επόμενα χιλιόμετρα μέχρι να βρούμε την Εγνατία στα Γρεβενά, είναι από τις αγαπημένες μου, μιας και μου θυμίζει τα παιδικά μου χρόνια όταν όλοι από την οικογένεια διασχίζαμε αυτόν τον δρόμο για να πάμε στο αγαπημένο μας χωριό.

Γρήγορα καλύπτουμε τα χιλιόμετρα  μέχρι την Καστόρια που σημαίνει και το τέλος της Εγνατίας οδού. Από εκεί και περά καταπίνουμε χιλιόμετρα και σύντομα βρισκόμαστε στα σύνορα της Κρυσταλλοπηγής, τα όποια και περνάμε με συνοπτικές διαδικασίες. Βρισκόμαστε στο αλβανικό έδαφος και καλό είναι να φουλάρουμε τα ρεζερβουάρ -μιας και η βενζίνη είναι σαφώς φθηνότερη- στο πρώτο πρατήριο που συναντάμε στα δεξιά του δρόμου, το οποίο έχει την τιμή σε ευρώ. Οι Αλβανοί πάντα είναι φιλικοί απέναντι στους Έλληνες και αυτό δημιουργεί πάντα μια θετική αύρα. Άλλωστε ελληνικά μιλάνε όλοι, με αποτέλεσμα να νιώθεις ότι δεν έχεις αλλάξει χώρα. Τα χιλιόμετρα στην Αλβανία είναι λίγα, μιας και κατευθυνόμαστε προς Σκόπια μέσα από μια όμορφη ανηφορική διαδρομή που στην κορυφή σε αποζημιώνει με την υπέροχη θεά της λίμνης των Πρεσπών.

Βρισκόμαστε στον έλεγχο των χαρτιών στα σύνορα με τα Σκόπια. Μας καθυστερούν λίγο και θεωρήσαμε σκόπιμο να κάνουμε πιπί μας στο δάσος που εκτείνεται μετά τον χώρο των συνόρων. Αφού όλα ελέγχθηκαν και πριν ανοίξουν την μπάρα για να περάσουμε, ένας φύλακας μας έκανε νόημα να σβήσουμε τις μηχανές και να περιμένουμε. Κάτι δεν πάει καλά, σκεφτόμαστε. Μετά από 5 λεπτά ήρθε ένας άλλος φύλακας και με σπαστά αγγλικά απευθύνεται στον Τάσο και του λέει πως αυτό που έκανε, δηλαδή να κάνει πιπί του σε δημόσιο χώρο, απαγορεύεται και πως πρέπει να πληρώσει 50€ πρόστιμο. Μένουμε όλοι κάγκελο… επειδή ο κομπλεξισμός των ανθρώπων σε πολλές των περιπτώσεων δεν έχει όρια, αποφασίσαμε να μην το κάνουμε θέμα και πληρώσουμε και οι υπόλοιποι που κάναμε την ανάγκη μας από 50€. Έτσι μπαίνουμε σε μια διαδικασία να ψάχνουμε ταχυδρομείο στα διάφορα χωριά για να πληρώσουμε την κλήση, καθώς οι συνοριοφύλακες είχαν κρατήσει το διαβατήριο του Τάσου. Μέσα στη ζέστη καταφέραμε μετά από 15χλμ να βρούμε ταχυδρομείο. Όταν οι υπάλληλοι εκεί διάβασαν τον λόγο του προστίμου, έβαλαν τα γέλια αλλά τα 50 ευρουλάκια τα τσέπωσαν. Επιστροφή στα σύνορα να δώσουμε την απόδειξη, να πάρουμε το διαβατήριο και να τους ρίξουμε μια μούντζα. Όλο αυτό μας καθυστέρησε και μας έριξε τη διάθεση αλλά για να απαλύνουμε τον πόνο μας, το ρίξαμε στους κεφτέδες και στις μπύρες σ’ ένα παρακείμενο καφέ-ψησταριά-bar-club-γυμναστήριο κλπ.

Ανακτήσαμε ψυχολογία και βουρ για το ανέβασμα στο εθνικό πάρκο Galichica. Ο δρόμος είναι πολύ κακός με πολλές λακκούβες και διαβρωμένο οδόστρωμα. Το τοπίο όμως και η φυσική ομορφιά όσο ανεβαίνει το υψόμετρο μας αποζημιώνει για κάθε τράνταγμα που νιώθουμε στα γέρικα κορμιά μας.

Στα υψίπεδα του όρους Galichica το θέαμα προς την κορυφή στα 2254μ. είναι άκρως ενδιαφέρον. Το οδικό πέρασμα του όρους βρίσκεται στα 1568μ σημείο απ’ όπου μπορείς να θαυμάσεις την λίμνη Οχρίδα καθώς επίσης και τα παραλίμνια όμορφα χωριά.

Το μέρος σου δίνει τη δυνατότητα να απολαύσεις χαλαρώνοντας το τοπίο και να θαυμάσεις τις προσπάθειες των ανεμοπτεριστών να «αγγίξουν» τον ουρανό.

Το κατέβασμα μας άφησε απόλυτα ικανοποιημένους από όλες τις απόψεις αν εξαιρέσεις ένα τσίμπημα σφίγγας στον Σπύρο, πράγμα που ξεπεράστηκε γρήγορα και ευτυχώς ανώδυνα. Το πέρασμα μας μέσα από την πόλη της Οχρίδας, μας κούρασε, μιας και ήταν μεσημέρι και η θερμοκρασία άγγιζε τους 38 βαθμούς που σε συνδυασμό με την κίνηση και τα φανάρια, έφερε δυσανασχέτηση. Φτάνουμε στην πόλη Struga (όνομα και πράγμα στην όψη) και θαυμάζουμε το γούστο των ντόπιων επιχειρηματιών.

Κατευθυνόμαστε διαμέσου του 418 προς το εθνικό πάρκο του Mavrovo. Τα πρώτα χλμ μετά την Struga δεν σε προδιέθεταν για το υπόλοιπο της διαδρομής. Ξαφνικά εκεί που ήμασταν σε μια διαδρομή μικρού ενδιαφέροντος, κάνει την εμφάνιση του στα δεξιά της διαδρομής ένας καταπληκτικός ποταμός που θα μας συντρόφευε για τα επόμενα 50χλμ.

Το οδόστρωμα σε πολλά σημεία είναι μέχρι και επικίνδυνο, μιας και πολλά σημεία του είναι υπό κατασκευή, αλλά το τοπίο σε αποζημιώνει στο μέγιστο βαθμό. Το πέρασμα από την πόλη Debar σημαίνει και την είσοδο στο N.P. Mavrovo. Μια στάση σε παρακείμενο Café-Bar-Club-εστιατόριο-ψησταριά-γυμναστήριο-spa κλπ. θα μας κάνει να ανακτήσουμε τις δυνάμεις μας, μιας και ήδη είμαστε στο δρόμο για αρκετές ώρες. Βέβαια όταν διασχίζεις τόσο όμορφα μέρη, το τελευταίο που σε νοιάζει είναι η κούραση και τα χλμ. Προσωπικά, μου είναι αδιάφορο. Μπαίνουμε στο εθνικό πάρκο και όπως κάθε εθνικό πάρκο, έχει μόνο όμορφα πράγματα να δεις. Βρισκόμαστε στον 409 και το πέρασμα από το Safari park σηματοδοτεί και την έξοδο από το πάρκο και την είσοδο στον αυτοκινητόδρομο των Σκοπίων. Εύκολος, κλειστός αυτοκινητόδρομος με διόδια (0.30€ ανά σταθμό, δυο σταθμοί μέχρι το Tetovo). Πέρασμα μέσα από την αδιάφορη πόλη του Tetovo με πολύ κίνηση και μια γενική αναρχία και κατεύθυνση μέσω του 405 προς τα σύνορα με Κόσοβο. Η διαδρομή είναι περίπου 50χλμ. Στα σύνορα του Κοσόβου δεν αντιμετωπίσαμε κανένα πρόβλημα, μιας και οι φύλακες ήταν πολύ ευχάριστοι και εξυπηρετικοί.

Επειδή το Κόσοβο δεν αναγνωρίζει την πράσινη κάρτα -ακόμη- σου βγάζουν μια ασφάλεια η οποία στοιχίζει 15€ και σε καλύπτει για 5 μέρες. Αν θέλεις παραπάνω μέρες, το πoσ;o ανεβαίνει. Η διαδικασία δεν διαρκεί πάνω από 5 λεπτά για κάθε όχημα. Οπότε, εύκολα και γρήγορα μπήκαμε στο Κόσοβο και ακολουθήσαμε μετά την πόλη Doganaj τον δρόμο 17, ο οποίος καταλήγει στην πόλη Priznen. Η διαδρομή είναι 55χλμ και μετά το χωριό Shterpce πρασινίζει επικίνδυνα.

Ο δρόμος ανηφορίζει μέχρι τα 1540μ όπου βρίσκεται και το χιονοδρομικό κέντρο του Brezovice και μετά με μια κλίση 22% σε οδηγεί απότομα στα περίχωρα του Priznen. Μετά το πέρασμα από τον αυχένα, έχει πέσει η νύχτα με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να απολαύσουμε τις ομορφιές της διαδρομής. Παίρνω την απόφαση να προτείνω και στους άλλους την άλλη μέρα να την ανεβοκατέβουμε και πάλι, μιας και θεωρούσα ότι άξιζε τον κόπο.

Το Priznen αποδείχθηκε μια μεγάλη και πολυσύχναστη πόλη. Αποτέλεσμα είναι να μην μπορούμε να προσανατολιστούμε. Ρωτώντας τους ντόπιους για το ξενοδοχείο που έχουμε κλείσει, προθυμοποιήθηκαν να μας βοηθήσουν κάνοντας ένα τηλέφωνο. Οι ιδιοκτήτες του Hostel έστειλαν ταξί στο σημείο που βρισκόμασταν, το οποίο και πλήρωσαν αυτοί και μέσα σε λίγα λεπτά βρισκόμασταν στο parking του Hostel (13€/άτομο). Ο νεαρός ιδιοκτήτης μας υποδέχτηκε εγκάρδια και προθυμοποιήθηκε να μας ανεβάσει τα πράγματα στα δωμάτια. Τα δωμάτια ήταν καινούρια και συμπαθητικά αν εξαιρέσεις κάποια μικροπροβληματάκια που προσπάθησαν να μας τα λύσουν. Αφού αρνηθήκαμε ευγενικά την πρόσκληση να ανέβουμε στην ταράτσα για μια μπύρα, βγήκαμε στην πόλη για να φάμε και να κάνουμε μια βόλτα στα σημεία ενδιαφέροντος.

To Priznen χαρακτηρίζεται ως η πρωτεύουσα της παλιάς Σερβίας και είναι επηρεασμένο από την τουρκική αρχιτεκτονική. Ο ορμητικός ποταμός Prizrenska Bistrica, ο οποίος διαρρέει την πόλη,

το φωτισμένο κάστρο, τα οθωμανικά σπίτια

και τα όμορφα πλακόστρωτα σοκάκια,

δημιουργούν μια όμορφη ατμόσφαιρα. Το κάστρο που βρίσκεται ψηλά έχει το χαρακτηριστικό ότι έχει περάσει από τα χέρια Ρουμάνων, Τούρκων, Σέρβων και στο τέλος, των στρατιωτικών δυνάμεων της KFOR. H θέα από εκεί σίγουρα θα είναι υπέροχη αλλά τα γέρικα πόδια μας, δεν μας επιτρέπουν για μια τέτοια ανάβαση μετά από μια τόσο δύσκολη μέρα. Ο κύριος όγκος του κόσμου συγκεντρώνεται στην πλατεία Shadrvan. Εκεί μπορείς να δεις ανθρώπους όλων των ηλικιών να απολαμβάνουν τη βόλτα τους, το παγωτό τους, το φαγητό ή το ποτό τους. Μια ζωντανή πόλη που πραγματικά έχει κάτι να δείξει στον επισκέπτη. Εμείς καθίσαμε σ’ ένα μαγαζί για φαγητό. Παρόλο που φάγαμε αρκετά πράγματα, μπορώ να πω, πως δεν μας ενθουσίασε ιδιαίτερα (9€/άτομο). Μετά το φαγητό, η κούραση της ημέρας άρχισε να μας καταβάλλει με αποτέλεσμα να πάμε για ύπνο. Η μέρα σήμερα ήταν πολύ γεμάτη από όμορφες εικόνες που ελπίζουμε να συνεχιστούν και αύριο…

Διαδρομή Ημέρας: Λάρισα – Καστοριά – Κρυσταλλοπηγή (σύνορα με Αλβανία) – Gorice (σύνορα Αλβανίας-Σκοπίων) – N.P. Galicica – 501 Ohrid – M4 Struga – 418 Debar – 409 Gostivar – E65 Tetovo – 405 (σύνορα Σκοπίων-Κόσοβου) – 17 Priznen

Προβολή χάρτη μεγαλύτερου μεγέθους

Επόμενη Σελίδα »