Κέιμενο: Δημήτρης Παπαντωνίου
Φωτογραφίες: Κυριάκος Αχυρόπουλος, Θεόφιλος Τσιμπρίδης, Δημήτρης Παπαντωνίου
Κάτι από editorial… τρομάρα μου…
Η άποψή μου για τα ταξίδια με τη μοτοσικλέτα είναι πως ο δρόμος για την Ιθάκη πολλές φορές είναι και πιο σημαντικός από την ίδια την Ιθάκη. Τι θέλω να πω με αυτό: η προετοιμασία μιας βόλτας μονοήμερης, μιας εξόρμησης 2-3 ημερών ή και ενός μεγάλου ταξιδιού, σου κρατάει ψηλά την όρεξη πραγματοποίησης αυτού που έχεις σχεδιάσει και που θέλει η καρδιά σου να κάνεις. Η ενασχόληση με την προετοιμασία πολλές φορές θα σε βοηθήσει να ξεπεράσεις προβλήματα και καταστάσεις που σε διαφορετική περίπτωση θα σε έκανε να παρατήσεις το εγχείρημά σου. Η προετοιμασία δεν σου επιτρέπει να σβήσει η φλόγα στην ψυχή σου. Θα σε κρατάει σε μόνιμη ανεβασμένη διάθεση και αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα στο τέλος να πραγματοποιήσεις την επιθυμία σου. Και αν ακόμη για κάποιο λόγο δεν είναι εφικτή αυτή η επιθυμία να πραγματοποιηθεί, εσύ θα έχεις κάνει αρκετό από τον δρόμο για την Ιθάκη μέσα από τους χάρτες, την οθόνη του υπολογιστή σου, την ανάγνωση των ταξιδιωτικών διαφόρων τύπων που είχαν το ίδιο όνειρο με εσένα και τέλος, με τις εικόνες στο μυαλό σου κάθε φορά που ξαπλώνεις το βράδυ να κοιμηθείς. Δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα να σε παίρνει ο ύπνος έχοντας στο μυαλό σου όμορφες εικόνες και την φλόγα της πραγματοποίησης του όνειρου σου να μην λέει να σβήσει με τίποτα.
Γι’ αυτό μην αφήνεις κανένα «ειδήμονα» να χαράξει τις διαδρομές σου, να σου πει πού να σταματήσεις, πού να κοιμηθείς, πού να φας και όλα αυτά με κάποιο «μικρό κόστος» για τον κόπο τους.
Αυτή εδώ η σελίδα φτιάχτηκε γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο. Να δίνει πληροφορίες σε άλλους «ονειροπαρμένους» πιτσιρικάδες που απορρίπτουν τις κόντρες, σε «ανώριμους» οικογενειάρχες που «πρέπει να κάθονται στο σπίτι γιατί τώρα έχουν παιδιά» (σαν να ακούω την Μάνα μου από κάπου), σε συνταξιούχους που δεν τους ενδιαφέρει η πρέφα και το μόνο ενδιαφέρον τους είναι το πόσο θα μειωθεί η σύνταξη τους.
Αυτή εδώ η σελίδα φτιάχτηκε από ανθρώπους τις διπλανής πόρτας που δεν τους περισσεύει ούτε ένα ευρώ και που στερούνται πολλά πράγματα στην καθημερινότητά τους, προκειμένου να κάνουν τα μικρά ή μεγάλα όνειρα τους πραγματικότητα.
Φτιάχτηκε από ανθρώπους που ξοδεύουν δικά τους λεφτά και οι χορηγίες είναι άγνωστη λέξη γι’ αυτούς. Βάζουν το χέρι βαθιά στην τσέπη να πραγματοποιήσουν το όνειρο τους και θέλουν να το μεταδώσουν και στους άλλους χωρίς ούτε ένα ευρώ για τον «κόπο» τους. Αλήθεια, πόσος κόπος είναι να καβαλήσεις μια μηχανή και να ταξιδεύεις και να έχεις και την απαίτηση να πληρωθείς γι’ αυτό; ΤΡΕΛΑΙΝΟΜΑΙ, που θα έλεγε και κάποιος τηλεοπτικός σταρ…
Καβαλήστε το μηχανάκι μόνος, με παρέα, με το γκομενάκι, με την σύντροφό σας, με την γυναίκα σας, με όποιον σας γουστάρει και χαράξτε μόνοι σας την διαδρομή. Φάτε ότι να’ ναι, κοιμηθείτε όπου να’ ναι… αυτό που έχει την μεγαλύτερη σημασία είναι το ΤΑΞΙΔΙ…
Και εμείς εδώ είμαστε να σας βοηθήσουμε χωρίς «κόπο»… θα είναι χαρά μας…
ΣΩΤΗΡΙΟΝ ΕΤΟΣ 2049
Μόλις πήραμε τη σύνταξη και αφήσαμε με γοργές κινήσεις στη μέση την παρτίδα της πρέφας στο ΚΑΠΗ που συγκεντρωνόμαστε. Είπαμε αυτή τη φορά να μην πάμε με το πούλμαν μαζί με τους άλλους συνομήλικους, αλλά να καβαλήσουμε αυτές τις ξεχασμένες από το χρόνο μοτοσυκλέτες που είχαμε στα νιάτα μας…
Στέλιος Οικονομάκης
Ταξιδευτής-Στοχαστής-Ποιητής-Εραστής…
ΥΓ Στέλιου: Ρε Παπαντωνίου, τι λαλακίες γράφεις… θα με πάρουν με τις ντομάτες…
Πράσινες διαδρομές στα Βαλκάνια Vol. 3
Διαβάζοντας κάποια μέρα ένα ταξιδιωτικό κάπου, ο συγγραφέας του έγραφε: «Όσες φορές και να μπεις στο ίδιο ποτάμι τα νερά του δεν θα είναι ποτέ τα ίδια». Κάπως έτσι ένοιωσα κι εγώ στο συγκεκριμένο μικρό οδοιπορικό στα Βαλκάνια. Καλύψαμε περίπου 2100 χλμ από τα οποία τα 1500 τα έχω κάνει δύο και τρεις φορές. Αυτό όμως δεν μείωσε ούτε για μια στιγμή το ενδιαφέρον μου για την ομορφιά των διαδρομών και του τοπίου.
«Σαν την 1η φορά…»
«Μα πέρασες από δω άλλες δυο φορές στο παρελθόν…»
«Και όμως φίλε, είναι σαν την 1η φορά…»
ΣΥΝΟΔΟΙΠΟΡΟΙ
Τέσσερις άνθρωποι, τρία μηχανάκια, πολλά συναισθήματα…
Κυριάκος (BMW 1200 GS Adventure)
Νίκος (Suzuki V-STROM 650)
Δημήτρης – Θεόφιλος (Suzuki V-STROM 650)
1η Μέρα
Πέμπτη 15 Μαΐου 2014
Αναχώρηση: 6:30 – Άφιξη: 19:00
Διαδρομή: Λάρισα – Κρυσταλλοπηγή – Pogradec – Elbasan – Tirana – Podgorica.
Χιλιόμετρα: 640
Συνολικά χιλιόμετρα: 640
Προβολή χάρτη μεγαλύτερου μεγέθους
Αναχώρηση πρωί-πρωί με την δροσούλα. Οι προβλέψεις του καιρού δεν είναι και πολύ ενθαρρυντικές αλλά τι να κάνεις, πάντα θα υπάρχουν και χειρότερα. Για αρχή ο ήλιος μας κάνει τη χάρη και μας δίνει ένα τόνο αισιοδοξίας που όμως λίγο πριν την Κοζάνη θα μας υπενθυμίσει ότι οι προβλέψεις του καιρού σπάνια «πέφτουν» έξω στις μέρες μας (α, ρε άτιμε Αρνιακέ). Παρόλα αυτά μέχρι να φτάσουμε στην Κοζάνη, απολαύσαμε την πολύ όμορφη διαδρομή Ελασσόνα-Σέρβια που μας χάρισε ένα πολύ όμορφο πρωινό ξεκίνημα. Με την είσοδό μας στην Εγνατία οδό το ενδιαφέρον μονοπώλησε -μιας και το τοπίο δεν έχει κανένα ενδιαφέρον- το πότε θα αρχίσει να βρέχει. Και μετά την Καστοριά, τα αδιάβροχα βγήκαν από τις βαλίτσες και κάλυψαν το «σμιλευμένο» κορμί μας… και για να πούμε και του στραβού το δίκιο, το είχαμε δαγκώσει κανονικά μιας και η θερμοκρασία έπεσε στους 7ο.
Στα σύνορα κάναμε μια μικρή στάση για το δεκατιανό μας. Σκοπός μας ήταν να μπούμε στα Σκόπια και από εκεί να περάσουμε από τον συνοριακό σταθμό πάνω από το Debar και να καταλήξουμε στην αλβανική πόλη Kukes. Τη διαδρομη Debar – Kukes – Shkoder δεν την είχαμε κάνει ποτέ και ήταν καλή ευκαιρία μιας και είχα διαβάσει ότι είχε το «ενδιαφέρον» της. Κάποιος Αλβανός που μιλούσε ελληνικά -τι πρωτότυπο- μας είπε να το ξεχάσουμε. Μας είπε πως, γενικά η διαδρομή εκεί είναι ορεινή και πως μπορεί να συναντήσουμε ακόμη και χιόνι. Έτσι αποφασίσαμε να μην το ρισκάρουμε και να ακολουθήσουμε την κλασική διαδρομή Pogradec – Elbasan – Tirana.
Μέχρι το Pogradec η διαδρομή είναι αδιάφορη. Περνάς μέσα από κωμοπόλεις και χωριά που θυμίζουν έναν αχταρμά, μιας και όλα είναι, όπως είναι. Κατεβαίνοντας προς το Pogradec έχεις την 1η επαφή με την λίμνη Οχρίδα.
Πανοραμική άποψη που χρειάζεται προσοχή, μιας και υπάρχουν αλλεπάλληλες φουρκέτες στο δρόμο.
Αν λοιπόν θέλει κάποιος να τραβήξει φωτογραφίες, καλό θα ήταν να σταματήσει. Η διάσχιση της πόλης έχει ομορφύνει κάπως από την τελευταία φορά που την επισκεφθήκαμε, μιας και πλακόστρωσαν τον κεντρικό δρόμο και περιποιήθηκαν το μέρος προς την λίμνη. Εκείνος όμως που παρέμενε ίδιος ή ακόμη και χειρότερος, είναι ο παραλίμνιος δρόμος. 20-22 χλμ κάκιστος δρόμος με εκατομμύρια λακκούβες, λάσπη και πολλές κακοτοπιές. Η αλήθεια είναι ότι κάποτε θα γίνει ο δρόμος -γιατί γίνονται εργασίες- αλλά μέχρι τότε θα παραμένει ένα πολύ κουραστικό κομμάτι για τον οδηγό (αλλά και τον συνοδηγό, έτσι Θεόφιλε;) Αν απομονώσεις -αν απομονώνεται- αυτό το γεγονός, η διαδρομή είναι όμορφη, όπως όλες οι παραλίμνιες. Παρατήρησα και δυο όμορφα camping που πραγματικά μου κίνησαν το ενδιαφέρον.
Μετά το χωριό Lin Piscupat
αρχίζει ο δρόμος να ανηφορίζει
και με συνεχόμενα στροφιλίκια σε πολύ καλό οδόστρωμα, φτάνεις στον αυχένα του βουνού όπου σε λίγα χλμ δεξιά βρίσκεις τα σύνορα με τα Σκόπια. Εμείς συνεχίζουμε προς Τίρανα και μετά το Elbasan παίρνουμε τον παλιό δρόμο που οδηγεί σε μια πολύ όμορφη διαδρομή πάνω στο βουνό, με το πέρασμα στην κορυφογραμμή να είναι όλα τα λεφτά. Έχω γράψει και άλλη φορά ότι όποιος δεν βιάζεται, ας προτιμήσει αυτή τη διαδρομή παρά την νέα ευρωπαϊκού (;) τύπου εθνική οδό Elbasan-Tirana, η οποία ναι μεν, μειώνει το χρόνο αλλά μειώνει δε, τις όμορφες εικόνες που μπορείς να αποκομίσεις από την Αλβανία. Άλλωστε το δυνατό σημείο της χώρας αυτής, είναι τα βουνά της γιατί αν μιλήσουμε για την πεδιάδα της, άστο καλύτερα…
Μ’ αυτά και μ’ αυτά φτάνουμε στα Τίρανα. Ευτυχώς για τον ταξιδιώτη έχουν φτιάξει όλους τους δρόμους που οδηγούν στην πόλη καθώς και περιφερειακό για να μην μπλέξεις με την κίνηση. Για όσους είχαν επισκεφθεί μέχρι και πέρυσι τα Τίρανα, θα θυμούνται τι τραβούσες για να μπεις στην πόλη από το χάος που επικρατούσε στα περίχωρα της πόλης. Καθίσαμε για ένα καφεδάκι στο καφέ που πάντα καθόμαστε και που κάνουν πολύ ωραίο φραπέ. Από εκεί καλύψαμε τα 80 χλμ -εφιάλτη κατά την προσωπική μου άποψη- για να φτάσουμε από τα Τίρανα στα Σκόδρα. Αυτός ο δρόμος μου κάθεται στο στομάχι και το κακό είναι ότι τις περισσότερες φορές που πήγα Βαλκάνια, αναγκάστηκα να τον περάσω. Τέσπα…
Ο δρόμος από Σκόδρα μέχρι τον συνοριακό σταθμό, έχει γίνει αρκετά καλός, οπότε γρήγορα καλύπτονται τα χλμ. Στ’ αριστερά μας βρίσκεται η λίμνη Skadar που μετά το γρήγορο πέρασμα από τα σύνορα την έχουμε μπροστά μας. Τα 25 χλμ μέχρι την Podgorica καλύπτονται εύκολα και ευχάριστα. Στην Podgorica θα διανυκτερεύσουμε πάλι στα πολύ όμορφα δωμάτια του Bosco (πληροφορίες στο τέλος). Επειδή ο ουρανός έδειχνε βαρύς, αποφασίσαμε να πάμε με taxi στο κέντρο, αλλά ο Bosco προσφέρθηκε να μας πάει αυτός με το δικό του αυτοκίνητο. Το κέντρο της Podgorica δεν είχε καμιά σχέση με ό,τι αντικρίσαμε τον περασμένο Σεπτέμβριο. Λόγω του καιρού, ο κόσμος ήταν ελάχιστος και το τοπίο αρκετά μουντό. Αυτό βέβαια δεν μας έκοψε την όρεξη και έτσι φάγαμε την αγαπημένη μας πλεσκαβίτσα (ή κάπως έτσι) πληρώνοντας το υπέρογκο ποσό του 1,5 ευρώ. Στη συνέχεια παγωτάκι με 1 ευρώ και στο τέλος μπυρίτσα με 1,5 ευρώ επίσης. Επιστροφή για ξεκούραση με ταξάκι και μόνο 3 ευρώ…
Όπως καταλαβαίνετε με 5-6 ευρώ τρως, πίνεις, σε πάνε στη πόρτα του σπιτιού σου και καμαρώνεις και την… σλαβική φυλή (γιατί πάντα νοιώθω τόσο κοντός σ’ αυτές τις χώρες; Γιατί άραγε;)
Καλό βράδυ να έχουμε σ’ ένα άκρως χειμωνιάτικο σκηνικό…
Α, ξέχασα! Κάποιος από εμάς είχε και τα τυχερά του… η τύχη του πρωτάρη…
