Highland Riders

7 Αυγούστου, This is Scotland folks (χλμ 304)

Κατά την αναχώρηση συναντάμε ένα ζευγάρι Γάλλων μοτοσικλετιστών με 2 BMW, οι οποίοι διέμεναν στο ίδιο ξενοδοχείο. Χαιρετιόμαστε, αναχωρούμε για να ξανασυναντηθούμε λίγο παρακάτω όταν κάνουμε στάση στο Strathy Point, ένα ακόμα φάρο ο οποίος φημίζεται σαν παρατηρητήριο για φάλαινες. Όταν έχει καλό καιρό όμως, γιατί σήμερα βρέχει και έχει ένα ελαφρό αεράκι.

Περπατάμε αρκετά μέχρι το φάρο (απέχει ένα μίλι περίπου από το πάρκινγκ), θαυμάζουμε τη θέα υπό βροχή και επιστρέφουμε βρεγμένοι και καταϊδρωμένοι στις μοτοσυκλέτες για να συνεχίσουμε να διασχίζουμε την βορεινή πλευρά των Highlands.

Το ψιλόβροχο σταματάει με το που φτάνουμε στη Smoo Cave. Βγάζουμε αδιάβροχα και κατεβαίνουμε αρκετά σκαλιά για να βρεθούμε σε ένα μικρό φιόρδ…

…όπου και βρίσκεται η είσοδος της σπηλιάς.

Στο πρώτο “μπαλκόνι” μπορείς να μπεις δωρεάν και αν θες περισσότερα θα πρέπει να πληρώσεις για ένα τουρ με την βάρκα. Μένουμε στα τσάμπα καθώς δεν έχουμε χρόνο για ξεναγήσεις.

Από το σημείο εκείνο και μετά η διαδρομή είναι όπως ακριβώς έχετε φανταστεί τα Highlands. Δρόμοι μίας λωρίδας (έχω βαρεθεί να το λέω), με ελάχιστη κίνηση και με πολλές, πάρα πολλές, πάρα-πάρα πολλές λίμνες.

Δίπλα σε ένα τέτοιο χαρακτηριστικό σημείο κάναμε μια στάση για να βγάλουμε μια φωτογραφία. Η άτακτη επίθεση που δεχτήκαμε από τα Μίτζις, μας έκανε να αναχωρήσουμε με τα κράνη ανοικτά… (Ρε παιδιά πολύ ζουζούνι λέμε! Σα μικρά στρογγυλά μαύρα κουνουπάκια χωρίς το βζιιν, βζιιν. Σε περικυκλώνουν μερικά εκατομμύρια απ΄αυτά και ορμάνε μόλις ακούσουν το σύνθημα από τον αρχηγό τους “απάνω στους Ελληνάρες ρεεεε, για τα highlands re gamotoooo…” Ουστ στην καληώρα τα @#$%ζουζούνια)

Οπού φύγει-φύγει λοιπόν με πορεία πια νότια, ψάχνοντας και πάλι για βενζίνη από νωρίς γιατί: “Των φρονίμων τα μοτοσακά πριν διψάσουν ψάχνουν για βενζίνη”. Αμ δε… Μπορεί τα τάνκερ και οι πετρελαιοδεξαμενές να κάνουν πάρτι στο βάθος του ωκεανού, στην στεριά όμως δεν υπάρχει ούτε μπιτόνι. Οι ρεζέρβες και πάλι ανάβουν -το V-Strom και πάλι αγέρωχο διψάει μόνο για χιλιόμετρα- και το navigator μας δείχνει βενζινάδικο στα 17 χιλιόμετρα εκτός πορείας μας. Δεν έχουμε ιδέα αν θα είναι ανοιχτό αλλά μην έχοντας επιλογές κατευθυνόμαστε προς τα εκεί. Η διαδρομή που κάνουμε εκτός προγραμματισμένης πορείας είναι υπέροχη.

Το βενζινάδικο για καλή μας τύχη είναι ανοιχτό, αλλά η τιμή του είναι 20 πένες/λίτρο πιο ακριβή από ότι έχουμε βάλει ως τώρα! Μην έχοντας άλλη επιλογή, φουλάρουμε και τραβάμε προς τον φάρο Stonerhead. Η διαδρομή έχει λίγη κίνηση και αυτή οφείλεται αποκλειστικά στα τροχόσπιτα που πιάνουν ολόκληρη την μονή λωρίδα κυκλοφορίας. Ευτυχώς η οδική τους παιδεία είναι μακράν ότι καλύτερο έχω συναντήσει και μόλις σε δουν να εμφανίζεσαι στον καθρέπτη τους, μπαίνουν στο πρώτο passing place για να περάσεις.

Καθ’ όλη την πορεία μας προς τον φάρο, μας κρατάνε παρέα προβατάκια, λιμνούλες και μικροί αγροτικοί καταυλισμοί. Η εικόνα δεν παίζεται, σαν να τη ζωγράφισε o Bob Ross, ο τυπάς με το μαλλί αφάνα στην ΕΤ3. Αυτός που λέει “στο λιβάδι μας ζει ένα δέντρο”, και άλλα τέτοια κουλά.

Φτάνουμε στο φάρο ο οποίος είναι κτισμένος πάνω σε απόκρημνα βράχια. Ένα παγκάκι στη μέση του πουθενά αφιερωμένο στη μνήμη δύο αδελφών οι οποίοι σκοτώθηκαν σε καταδυτικό ατύχημα, προσφέρεται για να χαζέψεις την υπέροχη θέα.

Παραδίπλα μια καντίνα σερβίρει ζεστό τσαγάκι ενώ ένα μονοπάτι σε ανεβάζει στο παραπλήσιο λόφο για να θαυμάσεις τα πάντα από ψηλά.

Επιλέγουμε να επιστρέψουμε προς τον πολιτισμό κάνοντας ανάποδα τη διαδρομή που παραλείψαμε λόγω έλλειψης καυσίμων και η οποία μας αποζημιώνει με το παραπάνω.

Ο δρόμος είναι υπερβολικά στενός πράγμα που σημαίνει ότι τον αποφεύγουν τα τροχόσπιτα, άρα είναι δικός μας για παιχνίδι! Κινείται δε σε μικρό υψόμετρο, χαρίζοντάς σου απλόχερα όλη την ομορφιά των highlands στα πόδια σου.

Φτάνουμε και πάλι στον κεντρικό δρόμο από τον οποίο είχαμε περάσει νωρίτερα, με τον καιρό όμως να κλείνει επικίνδυνα. Τα αδιάβροχα επιστρατεύονται με το που φτάνουμε στο κάστρο Ardwreck.

Η βροχή δεν αργεί να ξεκινήσει και μας κρατάει παρέα για τα υπόλοιπα 40 χιλιόμετρα μέχρι τον τελικό σημερινό μας προορισμό, το Ullapool. Φτάνουμε στο ξενοδοχείο (Caledonian Hotel) το οποίο με την πρώτη ματιά δεν μας γεμίζει το μάτι. Τα φαινόμενα απατούν λένε καμιά φορά αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση η ατάκα της Κούλας περιγράφει ακριβώς την κατάσταση: “Σιχαινόμουν να πατήσω στη μοκέτα με τα παπούτσια…”

Η πόλη είναι ένα γραφικό ψαροχώρι, πήχτρα στον κόσμο και 5-6 εστιατόρια στα οποία γίνεται κυριολεκτικά ο χαμός.

Ο οδηγός μας προτείνει το Arch Inn όπου μας φαίνεται ενδιαφέρον. Ο εξυπηρετικότατος σερβιτόρος μας λέει ότι θα πρέπει να περιμένουμε γύρω στα 30 λεπτά και μας προτείνει αν θέλουμε να κάτσουμε στο ομώνυμο μπαρ δίπλα στο εστιατόριο. Μια γύρα μπύρες αργότερα οδηγούμαστε στο τραπέζι μας για να απολαύσουμε τα κλασικά μεν πιάτα, τα οποία όμως ήταν πεντανόστιμα.