Highland Riders

10 Αυγούστου, Μπαμπά γιατί η Σκωτία έχει τόσο πολύ πράσινο; (χλμ 213)

Γιατί απλά όταν ανοίξουν οι ουρανοί ξεχνάνε να κλείσουν. Το πρωί ρίχνει παπάδες, καλόγερους, πατριάρχες και ηγούμενους… Τρώμε το πρωινό μας ελπίζοντας ότι θα κόψει αλλά που τέτοια τύχη. Αδιάβροχα φουλ λοιπόν και αναχωρούμε για να επισκεφθούμε το αποστακτήριο του Ben Nevis το οποίο απέχει μόνο τέσσερα χιλιόμετρα από το ξενοδοχείο μας.

Απλώνουμε τη βρεγμένη πραμάτειά μας στην είσοδο του αποστακτηρίου, κόβουμε εισιτήρια (4 λίρες) και περιμένουμε για την ξενάγηση. Η μυρωδιά του ουίσκι στις 9:30 το πρωί δεν είναι ότι καλύτερο για τα ρουθούνια μας.
Η ξενάγηση ξεκινά με ένα πολύ όμορφο και χιουμοριστικό βιντεάκι το οποίο βρήκα στο youtube και σας το παραθέτω παρακάτω:

Η υπόλοιπη ξενάγηση δεν άξιζε και πολλά, αλλά ίσως φταίμε και εμείς όπου καταλαβαίναμε τα μισά από όσα έλεγε η κοπέλα. Αχ αυτή η Σκωτσέζικη προφορά…

Λίγα λόγια για την παρασκευή του ουίσκι. Παρασκευάζεται από σπόρους κριθαριού οι οποίοι αρχικά μουλιάζουν στο νερό προκειμένου να βλαστήσει. Κατόπιν θερμαίνεται για να διακοπεί η διαδικασία βλάστησης και εξάγεται το άμυλο το οποίο μετέπειτα μετατρέπεται διαδοχικά σε σάκχαρα και αλκοόλη. Το ψημένο κριθάρι είναι υπεύθυνο για το άρωμα του ουίσκι. Στη συνέχεια το αλεσμένο προϊόν τοποθετείται σε ευρύχωρα σκεύη και αναμειγνύεται με ζεστό νερό ώστε να εξαχθούν τα σάκχαρα από τη βύνη. Η διαδικασία αυτή γίνεται τρεις φορές με τη θερμοκρασία του νερού να αυξάνετεαι σταδιακά.

Το υλικό που προκύπτει από αυτή την διαδικασία (wort) ψύχεται και τοποθετείται σε μεγάλα βαρέλια όπου προστίθεται μαγιά για τη μετατροπή των σακχάρων σε αλκοόλη. Το υλικό που προκύπτει (wash) τοποθετείται σε μεγάλους χάλκινους αποστακτήρες για να έρθει σε θερμοκρασία βρασμού. Στην τελική φάση το ουίσκι ωριμάζει μέσα σε δρύινα βαρέλια για τουλάχιστον 3 χρόνια.

Αξιοσημείωτο είναι πως το μέγεθος και το σχήμα των χάλκινων αποστακτήρων είναι αυτό που καθορίζει το χαρακτήρα του τελικού προϊόντος. Σημειώστε επίσης ότι το προϊόν μετά την απόσταξη είναι διαυγές! Το χρώμα το αποκτάει κατά την ωρίμανση από το βαρέλι!

Στο τέλος της ξενάγησης, οδηγούμαστε σε μία αίθουσα για να δοκιμάσουμε το ουίσκι τους. Προσωπικά, ίσα-ίσα που το μύρισα. Ούτε στα χειρότερά μου δεν έχω πιεί ουίσκι στις 10:00 το πρωί. (Έ-ε-εχασες! Ήηταν πο-πολύ ωραίο, χιικ! Το ουίσκικικι είναι τε-τε-τέλειο για πρωινό. Όταν χιιιικ, πίνεις, στρί- στρίβεις καλύτερα! Γειάααα μας! Χιιιικ! Οικονομάκη έχεις ομο- ομορφύνει χιιιικ!).

Επιστροφή στους δρόμους με τη βροχή να μην λέει να κοπάσει. Φοράμε ξανά πάνω-κάτω αδιάβροχα και ξεκινάμε με κατεύθυνση νότια προς Loch Leven. Αφήνουμε πίσω τον κεντρικό δρόμο για να κυκλώσουμε την λίμνη, ακολουθώντας μια ήσυχη πανέμορφη διαδρομή. Ο δρόμος στην βορινή της πλευρά είναι κατάφυτος, ενώ στη νότια κινείται αρκετά ψηλότερα από το επίπεδο της λίμνης δίπλα σε δεκάδες μικρούς καταρράκτες.

Επιστρέφουμε στο κεντρικό οδικό δίκτυο με τη βροχή να δυναμώνει αρκετά. Δεν έχω λόγια να περιγράψω την διαδρομή που κάνουμε. Κινούμαστε αρχικά ανάμεσα από βουνά τα οποία σχίζουν παράλληλα δεκάδες καταρράκτες. Στη συνέχεια σκαρφαλώνουμε σε μικρούς λοφίσκους με το υψόμετρο με το ζόρι να ξεπερνάει τα 300 μέτρα. Το κρύο όμως είναι τόσο τσουχτερό που νομίζει κανείς ότι βρίσκεται πάνω από τα 3000 μέτρα. Το τοπίο πάντως απλά τα σπάει. Μην περιμένετε καλές φωτογραφίες, έριχνε παπάδες λέμε.

Φτάνουμε στο εθνικό πάρκο Trossachs και κάνουμε μια στάση για ανασυγκρότηση. Ο Μήτσος και ο Κώστας είναι ήδη παπιά. Κάπου δεν κούμπωσαν καλά τα αδιάβροχά τους και έβαλαν νερό με τα τουλούμια. Μικρό διάλλειμα για διαφημίσεις: (Και ποιος τους είπε να ψωνίσουν αδιάβροχα από αλλού; Το ότι ήταν παλιά και δεν είχαμε ανοίξει ακόμα όταν τα ψώνισαν δεν αποτελεί καμιά δικαιολογία! Αρπάτε την τώρα που βραχήκατε μέχρι να μην πω που!). Μια “ευγενική” (αμ πως) χορηγία του Gas Motosport Culture… Μπακ ιν άκτιον με την θερμοκρασία -ευτυχώς- να έχει ανέβει λίγο και ελπίζοντας πως η βροχή θα κοπάσει, ετοιμαζόμαστε για τη συνέχεια.
Περνάνε κάτι μοτοσυκλετιστές, τους χαιρετάω και ασυναίσθητα γυρίζω και βλέπω τις πινακίδες τους… Έλληνες!!! Τρέχω και τους προλαβαίνω στη διασταύρωση. Θυμάμαι ένα TDM σίγουρα, κι ένα Varadero αν δεν κάνω λάθος. Δεν είμαι όμως σίγουρος για την 3η μοτοσυκλέτα. (Τζίγκη Τζάκο μήπως θυμάσαι; Μπαααα, εγώ δεν θυμάμαι τι έφαγα χτες. Ο Κωστής ίσως που έχει μνήμη ελέφαντα με αυτά που τρώει αλλά ήταν ολόγρος και το μόνο που σκεφτόταν ήταν μια στεγνή φανέλα). Τέλος πάντων, δεν έχει σημασία, ανταλλάσσουμε μερικές κουβέντες και ευχές για καλή συνέχεια υπό βροχή και συνεχίζουμε την πορεία μας, αυτοί βόρεια και εμείς νότια.
Η καταπράσινη διαδρομή που ακολουθούμε γλύφει τη λίμνη Lomond. Σκόπευα να κάνουμε στάση στο Luss, ένα γραφικό χωριουδάκι δίπλα στη λίμνη, αλλά με τους Μήτσο και Κώστα παπί και στα όρια της υποθερμίας και με τη βροχή να μην λέει να κόψει με τίποτα, αλλάζω τα πλάνα και τραβάω ντουγρού για το ξενοδοχείο μας στο Stirling.
Η διαδρομή παραμένει ενδιαφέρουσα παρόλο που η βροχή μας βαράει ακατάπαυστα. Εν τέλει φτάνουμε στο ξενοδοχείο μας, στο Stirling Management Center. Τακτοποιούμαστε και λόγω του ότι η βροχή δεν λέει να κόψει, παίρνουμε λεωφορείο για να πάμε στην πόλη. Το εισιτήριο έχει 2 λίρες αλλά ο οδηγός τσεπώνει ένα 10λιρο και για τους οκτώ και χωρίς να μας κόψει εισιτήριο μας φορτώνει στο λεωφορείο. Για να μη λέμε ότι μόνο στην Ελλάδα γίνονται αυτά…
Λίγη ώρα αργότερα κατεβαίνουνε στο κέντρο της πόλης. Αγοράζουμε ομπρέλες και ξεκινάμε προς το κάστρο. Ιστορικά και αρχιτεκτονικά, είναι ένα από τα πιο σπουδαία κάστρα της Σκωτίας, κτισμένο πάνω σε ένα λόφο με απότομες πλαγιές.

Κλικ για μεγέθυνση...

Δυστυχώς όμως ή ώρα είναι 17:10 και όπως έχω ήδη αναφέρει, 17:00 νεκρώνουν τα πάντα στη Σκωτία. Μια κοπέλα μπροστά μας, ζητάει από τον φρουρό να ρίξει μια ματιά από την πόρτα μέσα για να λάβει την αυστηρή αρνητική του απάντηση.

Στο βάθος διακρίνεται το Wallace Monument, αφιερωμένο στον William Wallace ο οποίος πρωταγωνίστησε στους αγώνες ανεξαρτησίας της Σκωτίας.

Συνεχίζουμε να βολτάρουμε στα σοκάκια της πόλης…

…πριν καταλήξουμε στο Port Cullis, ένα όμορφο εστιατόριο λίγο πριν την είσοδο του κάστρου. Απολαμβάνουμε το δείπνο μας παρέα με την ακατάπαυστη βροχή να σκάει στα παράθυρα και επιστρέφουμε με ταξί στο ξενοδοχείο.

Ε ρε πλάκα ο ταρίφας! Cult φιγούρα, κλασική αγγλόφατσα με κοντό κοκκινωπό μαλλί, φακίδες, πουκαμισάκι και προφορά άστα να πάνε στην καληώρα. Μ’ αρέσει που με έβαλαν να κάτσω και μπροστά στο 8θέσιο παρακαλώ, μπας και καταλάβαινα τι έλεγε. Τέλος πάντων, κάτι έπιασα και είχε πολύ γέλιο. Κατ’ αρχήν η μουσική ήταν από προηγούμενες δεκατίες. Hard rock άκουγε ο τύπος από ένα τελείως καμένο συγκρότημα που δεν ήξερε ούτε η μάνα του κιθαρίστα. Αυτός ορκιζόταν ότι ήταν διάσημοι, ίδιας εποχής αλλά ένα κλικ κάτω από τους Led Zeppelin. “Αμερικάνοι;” τον ρώτησα. “Noooooo, BRITISH!!!” μου απάντησε θιγμένος στην πλάκα. Εκεί κάνω το δεύτερο λάθος: “Τι ομάδα είσαι; Celtics;” Εκεί του κόπηκαν οι πλάκες και τα χαμόγελα: “Μη αναφέρεις αυτή τη βρισιά Celtics μέσα σ’ αυτό το ταξί. Rangers βέβαια.” Καλά ρε φίλε, δε σε είπαμε και καμπούρη. Ωραίος τύπος. Μέσα στην καλή χαρά, μας εξήγησε ότι το “ξενοδοχείο” που μέναμε ήταν στην ουσία οι φοιτητικές εστίες του πανεπιστημίου τις οποίες εκμεταλλεύονται το καλοκαίρι που λείπουν οι φοιτητές στα σπίτια τους, κι ότι αν το ψάχναμε θα βρίσκαμε σπίτια και διαμερίσματα μεγαλύτερα με λιγότερα χρήματα. Δεν πειράζει καλέ μου άνθρωπε, και οι πολυτελείς εστίες μια χαρά μας βόλεψαν. Να σημειωθεί ότι ο άνθρωπος μετέφερε οχτώ άτομα απόσταση 4,5 χιλιομέτρων και μας χρέωσε συνολικά 7 λίρες. Είπατε τίποτα;