Μονός αλλά όχι Μόνος!

5^η Μέρα, Τετάρτη 03/06/15, Εθνικός Δρυμός Plitvice-Βελιγράδι, 519 χλμ

Ξύπνημα νωρίς σε ένα ονειρικό σκηνικό, ο καιρός τέλειος, καθαρός αέρας και ησυχία, πράγματα απλά που τόσο μας λείπουν εμάς στην πόλη.

Κατεβαίνω για πρωινό και μένω έκπληκτος από το ντεκόρ. Δείτε…

Αφού έφαγα τον αγλέουρα και ήπια το καφεδάκι μου στο ήσυχο μπαλκονάκι, πήρα τη μηχανή και πήγα στις Λίμνες. Τα πράγματα τα άφησα στο ξενοδοχείο και πήρα μαζί μου νερό, καπέλο και φωτογραφική μηχανή. Είναι περίπου στα 8 χλμ μακριά.

Η μέρα ήταν αρκετά ζεστή αλλά όχι ανυπόφορη. Κανονικά θέλεις 1-2 μέρες για να δεις ένα αρκετά μεγάλο μέρος των λιμνών αλλά εγώ είχα στη διάθεσή μου 2-3 ώρες οπότε διάλεξα μια μικρή διαδρομή ίσα να πάρω μια ιδέα. Το μέρος είναι κατάφυτο, πνιγμένο στο πράσινο και γεμάτο από εκατοντάδες διαφορετικά είδη φυτών και λουλουδιών. Επίσης εκεί υπάρχουν και πάρα πολλά είδη ζώων (εκτός από εμάς!) Όλο αυτό το πράσινο κρύβει στα ενδότερα του, πάρα πολλές λίμνες, καταρράκτες και… Ασιάτες! Πολλές εκατοντάδες Κινέζοι-Γιαπωνέζοι είχαν καταλάβει όλα τα μονοπάτια και εκατομμύρια megabytes φωτογραφιών γέμιζαν κάθε λεπτό τις κάρτες μνήμης των φωτογραφικών μηχανών τους!

Γενικά είναι μια υπέροχη εκδρομή που όμως θέλει χρόνο για να δεις όλο αυτό το μεγαλείο της φύσης. Next time…

Γύρισα στο ξενοδοχείο, φόρτωσα, χαιρέτησα θερμά το ατομάκι τον ξενοδόχο και τον αδελφό του και δρόμο. Σημερινός προορισμός το Βελιγράδι, πάλι από την Εθνική, μιας και οι μέρες πια τελείωναν και δεν είχα περιθώριο για περαιτέρω εξερευνήσεις. Η αλήθεια είναι πως και τώρα να γύριζα, ήμουν τόσο χορτασμένος από οδήγηση, εικόνες και συναισθήματα που δεν θα με ένοιαζε καθόλου. Μάλιστα το Βελιγράδι, σαν μεγάλη πόλη, δεν το είχα σε πολύ υπόληψη μετά από τόσες μέρες στη φύση. Το έβλεπα σαν έναν ενδιάμεσο προορισμό στον δρόμο προς την επιστροφή μου. Πόσο λάθος ήμουν για άλλη μια φορά….

Στο δρόμο από το Plitvice προς την Εθνική, διαπίστωσα ότι οι Κροάτες οδηγοί είναι λίγο κόπανοι να το πω, άσχετοι να το πω; Οι πιο πολλοί δεν έκαναν στην άκρη για να περάσω και η περιοχή ήταν γεμάτες μηχανές. Σαν να ζήλευαν μέσα από τα μεταλλικά κουτιά τους εμάς που απολαμβάναμε την φύση. Μπορεί να κάνω και λάθος βέβαια και απλά να έπεσα στην περίπτωση…

Στην εθνική, σε κάποια στάση για βενζίνα, σταμάτησα σε ένα βενζινάδικο στο οποίο όμως σταματούσε και το τοπικό ΚΤΕΛ. Κατέβηκαν λοιπόν από το λεωφορείο καμία τριανταριά υποψήφιοι… συνομιλητές αλλά επειδή εγώ δεν ήθελα να μείνω 2 ώρες εκεί πέρα, πήγα λίγο πιο κάτω στα 100 μέτρα σε ένα πάρκινγκ. Αμ δε που θα ησύχαζα… μετά από 2 λεπτά ήρθε ένας τσιγγάνος με το παιδάκι του, ζητώντας να του δώσω λίγα χρήματα για να μου καθαρίσει με ένα πανί το μούτρο της μηχανής. Εννοείται ότι δεν θα άγγιζε την μηχανή μου και το κατάλαβε γιατί αγρίεψε η φάτσα μου και απομακρύνθηκε λυπημένος. Το παιδάκι όμως έκανε λίγα βήματα πίσω και μια κοίταζε την μηχανή με ενθουσιασμό, μια εμένα με φόβο και λύπη. Έβγαλα και του έδωσα τα τελευταία κούνα που είχα στην τσέπη μου, ίσα-ίσα για να το δω να χαμογελάσει λίγο. Αυτό το χαμόγελο που μου χάρισε το παιδί αξίζει πάρα πολλά περισσότερα από μερικά νομίσματα άρα πάλι κερδισμένος ήμουν…

Μετά από αρκετές ώρες αδιάφορης αλλά γρήγορης οδήγησης στην Εθνική, μπήκα στο Βελιγράδι, σχεδόν βράδυ με τη σκούρα ζελατίνα τίγκα στο μυγάκι. Δράμα! Σταμάτησα μέσα στην πόλη για να βγάλω άκρη με το κινητό για ξενοδοχείο και ότι μηχανή σταματούσε στο κοντινό φανάρι με χαιρετούσε και με ρωτούσε που από πού είμαι κλπ μέχρι να γίνει το φανάρι πράσινο και άντε πάλι όταν το φανάρι γινόταν κόκκινο. Έκανα έτσι κάνα μισάωρο να βγάλω άκρη με το κινητό, το οποίο με οδήγησε (σε λάθος αριθμό αρχικά αλλά πήρα τον μονόδρομο ανάποδα, βρήκα και σε ένα κολωνάκι με την βαλίτσα χωρίς να γίνει ζημιά αλλά από το βρισίδι βγήκαν οι κάτοικοι στα μπαλκόνια, και το βρήκα) σε ένα ξενοδοχείο της κακιάς ώρας, αλλά με κλειστό γκαράζ. Το δωμάτιο είχε μπανιέρα η οποία γέμισε μέχρι επάνω και μου έδωσε ένα χαλαρωτικό μισάωρο για να ξεπιαστεί και το γέρικο κορμί μου…

Γύρω στις 10:15 ήμουν στον κεντρικό πεζόδρομο της πόλης για αναζήτηση φαγητού.

Παιδιά η πόλη τα σπάει! Από ότι πρόλαβα να δω είναι μια υπέροχη πόλη. Ίσως να μην έχει την φινέτσα και τον ρομαντισμό της Φλωρεντίας, ούτε αυτή την αυστηρή τελειότητα της Βιέννης ή την χλιδή και τον πλούτο της Νίκαιας, αλλά έχει έναν δικό της αυθεντικό αέρα. Έχει παλμό και εκπέμπει έναν ακατανίκητο ερωτισμό. Τα μαγαζιά όμορφα και περιποιημένα με μεράκι, οι γυναίκες μικρές-μεγάλες φροντισμένες στην πένα και π α ν έ μ ο ρ φ ε ς. Προσιτές αλλά και σοβαρές, με μια ευγένεια και μια προσιτότητα (νέα λέξη αυτή!) στο βλέμμα και στην κίνηση χωρίς την μύτη ψηλά και την ψώρα που έχουν οι δικές μας (έχουμε κι εδώ πολύ όμορφες γυναίκες, μην λέμε κι ότι θέλουμε). Όμορφα φωτισμένη πόλη με πολλά χιλιόμετρα πλακόστρωτων πεζόδρομων, μια πόλη που πάλλεται στον ρυθμό του καλοκαιριού και έχει αφήσει πίσω το παρελθόν της. Ξέχασα την πείνα και την κούραση μου και βάλθηκα να περπατήσω λίγο να δω ότι περισσότερο μπορώ από αυτή την πόλη…

Σε ένα σοκάκι από ένα σύμπλεγμα πεζόδρομων που περιβάλλουν τον κεντρικό πεζόδρομο, βρήκα ένα πολύ όμορφο και γραφικό εστιατόριο το οποίο είχε πάνω από τα τραπέζια που ήταν έξω, πάρα πολλές κόκκινες ομπρέλες σαν «στέγη» και ένα πολύ ωραίο γκρουπάκι που έπαιζε ροκιές του 1970-1990 και ήταν ο λόγος που κάθισα. Ο νεαρός σερβιτόρος με το που άκουσε ότι είμαι Έλληνας ξετρελάθηκε, με ρώτησε για το ταξίδι μου, του άρεσε πολύ, τον ρώτησα και εγώ και μου είπε που να περπατήσω μετά για να δω τα κάλλη της πόλης του. Το τυπάκι αλλά και το γκρουπάκι , και γενικά όλοι οι άνθρωποι σε αυτή την πόλη είχαν μια φοβερή ενέργεια και μια αισιοδοξία που εκφράζεται με τεράστια χαμόγελα. Και εμείς τα είχαμε όλα αυτά αλλά τα χάσαμε και αυτή είναι και η μεγαλύτερη ζημιά που μας έκανε η κρίση, πιστεύω. Και αυτοί είναι φτωχός και πολύ ταλαιπωρημένος λαός, αλλά αυτοί είναι καλά με όσα έχουν, στηρίζονται στα πόδια τους και είναι περήφανοι για αυτό. Εμείς από την άλλη, μόλις μας κόψανε τα δανεικά και τέλειωσε και η ρεμούλα, πήγαμε να πέσουμε να πεθάνουμε. Όμως ο Έλληνας έχει περάσει και αυτός πολλά οπότε πιστεύω ότι θα ξαναβρούμε την ταυτότητα μας και τον χαμένο μας τσαμπουκά. Τέλος πάντων… είπα του σερβιτόρου να μου φέρει ότι θα έτρωγε κι αυτός από την κουζίνα και την μπύρα που θα έπινε αυτός και έκανα πολύ καλά τελικά!

Αφού πέρασα υπέροχα με την μουσικούλα και τις μπυρίτσες μου και αφού σταμάτησαν κατά τις 12:30 την δυνατή ζωντανή μουσική όλα τα μαγαζιά λόγω ωραρίου ξεκίνησα να κάνω μια μεγάλη βόλτα και να πάρω μια μικρή γεύση την πόλη. Μπήκα σε ένα τεράστιο, εννοείται καταπράσινο, πάρκο το οποίο περίκλειε ένα μεγάλο κάστρο και κάποια άλλα όμορφα φωτισμένα κτήρια, με φροντισμένους κήπους. Το πάρκο ήταν γεμάτο από κόσμο, πιτσιρικαρία που μιλούσε έντονα, γελούσε και άκουγε μουσική, μεγαλύτερους που άλλοι χαλάρωναν και άλλοι είχαν στήσει σκάκι και έπαιζαν στα αναρίθμητα παγκάκια και άλλους σαν κι έμενα που απλά βολτάριζαν. Από εκεί φαινόταν ένα πολύ μεγάλο μέρος της κατάφωτης πόλης πανοραμικά, με τον Δούναβη στη μέση και τα πλοιάρια που εκτελούσαν χρέη πλωτών κλαμπ (!). Το σκηνικό συμπληρωνόταν με την πανσέληνο ψηλά σε έναν πεντακάθαρο ουρανό, να φωτίζει με το πάλλευκο φως της τις σκοτεινές γωνιές της πόλης. Το θέαμα ήταν φαντασμαγορικό και δεν το αποδίδουν ούτε στο ελάχιστο οι άσχετες φωτογραφίες που τράβηξα. Αφήστε λοιπόν την φαντασία σας ελεύθερη και απολαύστε…

Η υπέροχη αυτή μέρα τελείωσε με βόλτα και παγωτάκι στον κεντρικό πεζόδρομο. Γύρισα κομμάτια στο ξενοδοχείο και κοιμήθηκα αμέσως, γεμάτος από εικόνες…

Έξοδα ημέρας

Εισιτήρια λιμνών: 12 €
Διόδια: 25,8 €
Βενζίνη: 42,2 €
Φαγητό: 8 €
Διαμονή: 45 € χωρίς πρωινό
Λοιπά έξοδα, νερά καφέδες κλπ: 6,6 €
ΣΥΝΟΛΟ ΗΜΕΡΑΣ: 139,60 €