Highland Riders

12 Αυγούστου, Η Αθήνα του βορρά
Η βικιπαίδεια λέει: “Το Εδιμβούργο συχνά αποκαλείται “Αθήνα του Βορρά” για πολλούς λόγους. Μια πρώτη σύγκριση μεταξύ των δυο πόλεων φανέρωνε ότι είχαν την ίδια τοπογραφία, καθώς η Παλιά Πόλη του Εδιμβούργου αντιστοιχούσε με την Ακρόπολη στην Αθήνα. Κι οι δυο πόλεις βρίσκονταν σε πεδιάδα, που κατέληγε σε λιμάνι: ο Πειραιάς στην Αθήνα και το Λίθ στο Εδιμβούργο. Επίσης, όντας η πόλη του Εδιμβούργου κέντρο του διαφωτισμού, με προσωπικότητες όπως ο Ντέιβιντ Χιουμ κι ο Άνταμ Σμιθ, πολλοί ήλπιζαν πως θα επηρέαζε πολιτισμικά το Λονδίνο με τον ίδιο τρόπο που η Αθήνα επηρέασε τη Ρώμη.”
Αυτές και μόνο αυτές είναι ομοιότητες των δύο πόλεων. Σε όλα τα υπόλοιπα ισχύει το γνωστό “καμία σχέση”. Η πόλη είναι απίστευτα διατηρημένη με μεσαιωνικά κτίρια και σοκάκια τα οποία σε ταξιδεύουν σε άλλες εποχές. Στα παραπάνω προσθέστε τα απέραντα πάρκα, το τρομερό κάστρο, ένα απίστευτο μουσείο και δεκάδες άλλα μικρότερα αλλά σημαντικά αξιοθέατα.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα απ’ την αρχή. Σαν πρώτο αξιοθέατο είχαμε αποφασίσει να επισκεφτούμε το κάστρο αλλά στην πορεία προς αυτό περάσαμε δίπλα από τον επιβλητικό ναό του Επισκόπου Ιωάννη.

Στο εσωτερικό του γυριζόταν κάποια ζωντανή τηλεοπτική εκπομπή πράγμα που μας έκανε να την κάνουμε με ελαφρά πηδηματάκια και να κινηθούμε προς τους παραπλήσιους κήπους της Princes Street. Μια όαση ανάμεσα στην παλιά και την καινούργια πόλη με υπέροχη θέα στο κάστρο.

Ανηφορίζουμε προς το κάστρο στο οποίο περιμένουν πάνω από 300 άτομα στην ουρά για εισιτήριο (15 λίρες)!

Τα κάστανα από την φωτιά αναλαμβάνει να βγάλει ένα ζευγάρι Έλληνες που είχαμε συναντήσει νωρίτερα και οι οποίοι κατά καλή μας τύχη ήταν λίγο πριν το ταμείο. Παίρνουμε τα μαγικά χαρτάκια (να ‘στε καλά παιδιά) μπαίνουμε στο κάστρο όπου ένα ζευγάρι Αμερικάνων οι οποίοι μόλις είχαν τελειώσει την ξενάγησή τους, μας δίνουν τσαμπέ δύο audio guides. Πασάρουμε το ένα στα παιδιά που χώσαμε να μας βγάλουν εισιτήρια και ξεκινάμε το τουρ.

Η θέα από το κάστρο

Το σήμα κατατεθέν της πόλης έχει εξυπηρετήσει διάφορους σκοπούς καθ’ όλη τη διάρκεια της ιστορίας της. Η τωρινή του μορφή είναι ένα σύμπλεγμα κτιρίων και πύργων από τα οποία τα περισσότερα είναι ανακατασκευασμένα λόγω της φθοράς και των μαχών που έλαβαν μέρος σε αυτό. Εκτός από τα δεκάδες κτίρια μπορεί κανείς να θαυμάσει τα Βασιλικά κοσμήματα της Σκωτίας και την Πέτρα της ενθρόνισης. Αν έχει υπομονή στην ουρά…

Ένα ακόμα σήμα κατατεθέν της πόλης διαδραματίζεται κάθε μέρα στις μία το μεσημέρι, όταν ένα παλιό κανόνι ρίχνει μια συμβολική βολή. Γιατί μία και όχι δώδεκα θα αναρωτηθείτε. Μα φυσικά γιατί στις δώδεκα θα χρειαζόταν δώδεκα βλήματα ενώ στις μία μόνο ένα. Σκωτσέζοι γεροτσιφούτηδες, αλλά με αστείρευτο χιούμορ καθώς η παραπάνω ιστορία είναι δικιά τους επινόηση.

Στο κάστρο μπορεί κανείς να επισκεφτεί το Εθνικό Πολεμικό Μουσείο, το παρεκκλήσι της Αγίας Μαργαρίτας, τις φυλακές και τα αυτοκρατορικά διαμερίσματα.

Η επιγραφή αυτή βρισκόταν έξω από το μουσείο...

Ένα από τα κανόνια του κάστρου.

Κατά την έξοδο από το κάστρο προσπαθούμε με τη σειρά μας να πασάρουμε το audio guide σε κάποιον επισκέπτη. Κανείς μα κανείς δεν το δεχόταν. Ήταν τέτοια η καχυποψία του κόσμου που τελικά μας ανάγκασε να το επιστρέψουμε (ηλίθιοι παιδί μου!).

Επόμενάς μας σταθμός το βασιλικό μίλι (Royal Mile), ο μεσαιωνικός δρόμος που ενώνει το κάστρο με το παλάτι του Χόλιρουντ, ένα από τα «εξοχικά» της βασιλικής οικογένειας. Ο δρόμος είναι ένα υπαίθριο μουσείο με φόντο τα ιστορικά κτίρια και τον ναό του St. Giles.

Λόγω του φεστιβάλ Fringe αλλά και του Military Tattoo, ο πεζόδρομος είναι κυριολεκτικά πήχτρα. Είναι μακράν ο περισσότερος κόσμος που έχω συναντήσει ποτέ σε μεγαλούπολη. Μακράν περισσότερος και από την La Rambla της Βαρκελώνης.

Στατιστικά, από τις 3 έως τις 27 Αυγούστου έγιναν 41.689 παραστάσεις από 2.542 καλλιτέχνες/μπάντες/θιάσους σε 258 διαφορετικούς χώρους! Από αυτές η 607 ήταν δωρεάν, ενώ στο σύνολο δεν υπολογίζονται οι δεκάδες παραστάσεις που γίνονται καθημερινά στο δρόμο από νεο-ανερχόμενους καλλιτέχνες.

Μελανό σημείο τα εκατοντάδες φυλλάδια που μοίραζαν σε όλο το μήκος του πεζόδρομου. Αν είχα το χρόνο θα περπατούσα όλο το μίλι και θα μάζευα ότι φυλλάδιο μου πασάρανε για να σας παρουσιάσω τον όγκο.

Ο χρόνος όμως ποτέ δεν επαρκεί για να δεις κάθε γωνιά του Εδιμβούργου.
Πάνω στο Royal Mile βρίσκεται και το μουσείο του Εδιμβούργου το οποίο είναι δωρεάν. Ρίχνουμε μια γρήγορη ματιά και συνεχίζουμε για να σταματήσουμε στο κτίριο του Κοινοβουλίου όπου γινόταν μια έκθεση με βραβευμένες φωτογραφίες από όλο τον κόσμο. Όσα χρόνια ασχολούμαι με την φωτογραφία ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω γιατί όλες οι φωτογραφίες που έχουν πάρει βραβείο πρέπει να δείχνουν πόνο, μιζέρια ή θάνατο. Μόνο αυτό πουλάει πια στην βρωμοκοινωνία που ζούμε; Ευτυχώς υπήρχαν και μερικές εξαιρέσεις στον κανόνα, που δικαιολόγησαν τον χρόνο που αφιερώσαμε στον εκθεσιακό χώρο του κοινοβουλίου.

Αφήσαμε για το τέλος τα βασιλικά ανάκτορα. Το ρολόι όμως έδειχνε περασμένες πέντε και φυσικά ήταν κλειστά. Πλησιάζοντας, για να ρίξουμε μια κοντινή ματιά, η βαριά καγκελόπορτα ανοίγει για να βγει κάποιος εργαζόμενος στο χώρο. Ο Ιάκωβος σηκώνει την φωτογραφική μηχανή και πριν προλάβει να καδράρει πετάγεται ο φρουρός με αυστηρό ύφος φωνάζοντας “Nooooooo”, πλησιάζοντας προς την κάμερα. Κρύος ιδρώτας έχει λούσει τον Ιάκωβο και όλοι οι παρευρισκόμενοι έχουν κολλήσει. Μερικοί κρύβουν τις φωτογραφικές τους μηχανές με αδέξιες κινήσεις ελπίζοντας με την σειρά τους να γλιτώσουν από τον αυστηρό φρουρό.
Όλα τα παραπάνω κράτησαν μερικά δευτερόλεπτα τα οποία όμως έμοιαζαν με αιώνα. Έχοντας πια πλησιάσει την κάμερα, η αυστηρότητα του φρουρού μετατρέπεται σε ένα πλατύ χαμόγελο υποδεικνύοντας στο Ιάκωβο το καπάκι του φακού και λέγοντας του ότι πρέπει να το αφαιρέσει για να βγάλει φωτογραφία! Συνέχισε ζητώντας ευγενικά συγνώμη αλλά δεν μπορούσε, όπως είπε, να αντισταθεί. Στην παρακάτω φωτογραφία δείτε αριστερά τον φρουρό ο οποίος γελάει ακόμα.

Η συνέχεια της ημέρας μας βρίσκει σε μαγαζάκια επί της Princess Street ψάχνοντας για σουβενίρ και στην εγγυημένη λύση Pizza Hut για να γεμίσουμε τα στομάχια μας. Δωρεάν salad bar είπαμε.

St. Andrew's House

Scott Monument

Η βραδιά κλείνει σε ένα μπαρ κοντά στο ξενοδοχείο με ζωντανή τζαζ μουσική.

Ένα ακόμα ενδιαφέρον κεφάλαιο της Σκωτίας ακούει στο όνομα τουαλέτες. Το συναντούσαμε καθημερινά αλλά το κρατούσαμε για να σας το παρουσιάσουμε στο τέλος που θα έχουμε πιο ολοκληρωμένη άποψη. Έχουμε και λέμε λοιπόν: Όλοι, μα όλοι οι νιπτήρες μοιάζουν με τον παρακάτω της φωτογραφίας:

Δύο βρύσες, η μια βγάζει μπούζι νερό, ενώ η άλλη καυτό! Για να πλύνεις τα χέρια σου έπρεπε να είσαι αρκετά γρήγορος…
Επίσης, στα περισσότερα δημόσια πίπι-ρουμ, αντί για τουαλέτες ορθίων είχαν αυτό το πράμα που περισσότερο θύμιζε ταΐστρα για ζώα:

Άγνωσται αι βουλαί των Σκωτσέζων. Καλή σας νύχτα…