Highland Riders

15 Αυγούστου, Γλασκώβη και Salt Coats και Largs
Να σας θυμίσουμε ότι εμείς είχαμε πάει Γλασκώβη μιάμιση μέρα νωρίτερα από τα ομορφόπαιδα και είχαμε δει όλα τα αξιοθέατα καθώς τους περιμέναμε. Έτσι τώρα που ήρθε η σειρά τους να γυρίσουν την πόλη, να ξαναδούμε τα ίδια μαζί τους ή μήπως να πάμε κάπου αλλού; Ιδού η απορία. Από τα ωραία διλήμματα όμως,γιατί από τη μία πάντα περνάμε καλά μαζί και από την άλλη ίσως βλέπαμε περισσότερες διαφορετικές εικόνες σ’ ένα μακρινό εξωτικό μέρος που ίσως να μην είχαμε ποτέ ξανά την ευκαιρία να επισκεφτούμε. Τελικά ο δασκαλο-Κωστής και το κάδρο μου επιλέξαμε το δεύτερο, μετά από προτροπή και συμβουλή ενός ευγενέστατου υπαλλήλου στο γκισέ των εισιτηρίων του τρένου μετά που ρωτήσαμε τιμές για να πάμε σε κάποια κοντινά χωριά της Αγγλίας. “Είστε τρελοί που θέλετε να πάτε στην Αγγλία;; Τα εισιτήρια είναι εφτά φορές ακριβότερα ενώ δεν έχει τίποτα αξιόλογο σε απόσταση μικρότερη των 200 μιλίων. Γιατί δεν πετάγεστε μέχρι το γραφικό Salt Coats και το παραθεριστικό θέρετρο Largs που απέχουν λιγότερο από μια ώρα δρόμο με κόστος μόλις 8,4 λίρες;” Δίκιο έχεις μπάρμπα, κόψε δύο. Λίγη κουβεντούλα με το Δάσκαλο και λίγο μουσικούλα από το ipod, ούτε που το καταλάβαμε πότε φτάσαμε στο Salt Coats. Το επόμενο τρένο περνούσε μία ώρα μετά κι έτσι είχαμε αρκετό χρόνο για να περιπλανηθούμε στην όμορφη παραθαλάσσια κωμόπολη.

Μας είχαν ορμηνέψει να πιούμε οπωσδήποτε καπουτσίνο στο Nardini’s Cafe και να φάμε στο Green Shutter επίσης του Nardini. Τελικά η μισή πόλη ανήκε σ΄αυτή την ιταλική οικογένεια: μετρήσαμε πέντε παγωτατζίδικα, μια δεκαριά εστιατόρια και μερικές καφετέριες ιδιοκτησίας Nardini. Παντού χωμένοι αυτοί οι μαφιόζοι οι Ιταλοί! Μετά τις μεγαλειώδεις ceasar’s σαλάτες που απολαύσαμε έξω στον ήλιο πήραμε το τρένο της επιστροφής για τη Γλασκώβη. Άλλη μία υπέροχη, γεμάτη εικόνες, μυρωδιές και πνευματική γαλήνη μέρα. Μούρλια!

Στην απογευματινή “αναφορά του λόχου” για το τελευταίο περίπατο στην πόλη, έδωσαν όλοι το παρόν. Κατευθυνθήκαμε προς το Market Square ψάχνωντας ένα εστιατόριο που πρότεινε το Lonely Planet. Το βρήκαμε μεν, δεν μας γέμισε το μάτι δε… Επιστρέφοντας προς το κέντρο της πόλης (George Square) παθαίνουμε σοκ. Αμερικάνικα αυτοκίνητα, κίτρινα ταξί, αμερικάνικες οδικές πινακίδες και χαρακτηριστικά κίτρινα φανάρια… που είμαστε ρε παιδιά… διακτινιστήκαμε στο Αμέρικα ώρε Τζάκο;

Η απορία μας λύνεται σύντομα. Γυρίζουν ταινία, το World War Z στην οποία πρωταγωνιστεί ο Μπράντ Πιτ. Πάλι καλά που δεν το πήραν χαμπάρι οι γυναίκες…

Ρε παιδιά αν δεν το έβλεπα δεν θα το πίστευα. Είχαν ρίξει τρελή δουλειά οι υπεύθυνοι παραγωγοί της ταινίας για να κάνουν τη Γλασκώβη να φαίνεται σαν αμερικάνικη μεγαλούπολη. Είχαν άπειρες νταλίκες γεμάτες με αυτά που προανέφερε πριν ο προπέτης Οικονομάκης (προπέτης άσχετε είναι αυτός που όταν όλοι στην τάξη σηκώνουν το χέρι να απαντήσουν στην ερώτηση του δάσκαλου πετάγεται χωρίς να τον ρωτήσουν και τη λέει για εντυπωσιασμό). Είχαν βάλει ψεύτικα φανάρια σε πολλά τετράγωνα γύρω γύρω από την κεντρική πλατεία, ψεύτικες αφίσες αμερικάνικων happenings, άλλες διαγραμμίσεις στους δρόμους (πάνε και ανάποδα εε;), πυροσβεστικούς κρουνούς (στη Σκωτία δε χρειάζονται με τόσο νερό που βρέχει συνέχεια!), τσι μουρλοκακομοίρας γινότανε. Δε μ’ αρέσει όμως ο Μπραντ Πιτ, προτιμώ την Αντζελίνα αλλά καλύτερα που δεν ήταν εκεί γιατί αν μ’ έβλεπε θα μ’ ερωτευόταν και θα δημιουργούσε προβλήματα στη σχέση μου. Α πα παπα, καλύτερα σας λέω…

Για μια ακόμα φορά τα εγγυημένα Wetherspoon αναλαμβάνουν να σβήσουν την πείνα μας και νωρίς-νωρίς -λόγω του πολύ πρωινού εγερτήριου- επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο για ξεκούραση.