Highland Riders

16 Αυγούστου, Επιστροφή στο φούρνο
Από τους 10 βαθμούς θερμοκρασία στους 35 είναι ένα θέμα, αλλά το μεγαλύτερο ήταν η πτήση της επιστροφής. Αν νομίζατε ότι αυτό που ζήσαμε κατά το πήγαινε ήταν μαρτύριο, φανταστείτε ένα παρόμοιο σκηνικό με ξεμέθυστα Σκωτσεζάκια τα οποία γίνονται κουρούμπελο ον έαρ, χορεύοντας στους διαδρόμους του αεροπλάνου και φωνάζοντας ακατάπαυστα. Πραγματικά απορώ πως επιτρέπεται τέτοιο χάι χούι εν πτήση.

Και αυτός είναι ο λόγος για αυτό το χάι-χούι.... Τελικά είμαστε άξιοι της μοίρας μας... Αυτόν τον τουρισμό θέλουμε...

Anyway, μετά από τρεισήμισι βασανιστικές ώρες προσγειωνόμαστε στο Ηράκλειο, μπαίνουμε στα τετράτροχα κουτιά μας και αργά το απόγευμα επιστρέφουμε στη βάση μας.

Τίτλοι τέλους
Είναι τόσα πολλά αυτά που θα ήθελα να σας πω αλλά καλύτερα να μη σας τα πω γιατί α) έχετε ήδη φάει ένα τρίωρο για να φτάσετε μέχρι εδώ και ας μην σπάσει η μούρη σας το πληκτρολόγιο από τη νύστα, και β) καλύτερα να πάτε να τα δείτε με τα ίδια σας τα μάτια. Να τα μυρίσετε (εκτός απ’ αυτά τα άθλια haggis που ο ξάδερφος νομίζει ακόμα ότι είναι ψωμί). Να αισθανθείτε την αυθεντική τους ευγένεια, το υπέροχο χιούμορ τους, την απαράμιλλη ικανότητά τους να αυτοσαρκάζονται και να γελάνε με τον εαυτό τους χωρίς να προσβάλλονται. Το πως συμπεριφέρονται και περιποιούνται τα ζώα – φανταστείτε αν βλέπουν έτσι αυτά πόσο σέβονται τους συνανθρώπους τους. Να δείτε τη μυστηριώδης φύση τους με τις λίμνες, τα ποτάμια, τους καταρράκτες και το πράσινο το κοντό, το ψηλό, το μακρύ – όλα σε όλες τους τις αποχρώσεις. Να παρατηρήσετε πόσο έχουν αυτοί εναρμονιστεί με το περιβάλλον τους και όχι το αντίστροφο. Πόσο δεν το έχουν κακοποιήσει και βιάσει παρά φύσιν.

Αν θέλετε να ευχαριστηθείτε οδήγηση τύπου τσίτα το γκάζι, τέρμα κάτω με την ταυτότητα στο στόμα, καλύτερα να πάτε κάπου αλλού. Αν όμως είστε ώριμοι αρκετά για να μπορέσετε να καταλάβετε αυτά που βλέπετε (και κυρίως αυτά που δεν βλέπετε) και θέλετε να βιώσετε όλα τα παραπάνω κι ακόμα περισσότερα, η Σκωτία είναι ο επόμενος προορισμός σας. Δεν είναι ούτε τόσο μακριά ούτε τόσο ακριβά όπως νομίζατε. Κι έχετε και το Στέλιο που έχει στρώσει το κρεβάτι με όλες τις πιθανές και απίθανες λεπτομέρειες ώστε να τα βρείτε όλα έτοιμα. Ένα χειμώνα προετοιμασίας έφαγε σε βιβλία, οδηγούς, μπλογκ και φόρουμ, εκμεταλλευτείτε το! Χρειάζεται δεύτερη σκέψη;

Χάρτες, διαδρομές, σημεία ενδιαφέροντος και tracklogs
Στα παρακάτω αρχεία μπορείτε να βρείτε τις διαδρομές όπως αρχικά σχεδιάστηκαν, τα tracklogs που δείχνουν ακριβώς την πορεία που διαγράψαμε και τα σημεία ενδιαφέροντος (κοινώς POI’s) από τα μέρη που εμείς επισκεφτήκαμε.

Download Routes, Tracklog & POIs (MapSource format)
Download Routes, Tracklog & POIs (Google Earth format)

Σημείωση: Στα παραπάνω αρχεία θα βρείτε και δεκάδες ακόμα σημεία ενδιαφέροντος τα οποία εμείς δεν προλάβαμε να επισκεφτούμε.

Στατιστικά
Το navigator το οποίο ήταν προσαρμοσμένο στο τιμόνι του V-Strom, κατέγραψε τα εξής:

Χιλιόμετρα: 1997
Γενική μέση ωριαία: 65
Μέση ωριαία: 44
Οδηγικές ώρες: 45:12
Εν κινήσει: 30:49
Εν στάση: 14:23

Κατανάλωση
Όπως αρεσκόμαστε κάθε φορά κρατήσαμε στατιστικά κατανάλωσης σύμφωνα με τα πραγματικά (κοντερίσια, το αν είναι πραγματικά είναι άλλο θέμα) χιλιόμετρα κάθε μοτοσυκλέτας:

Κοστολόγιο
Παρακάτω παραθέτω τα προσωπικά μου έξοδα όπως υποσχέθηκα στην αρχή του άρθρου. Σημειωτέων οι τιμές είναι κατ’ άτομο, δηλαδή ενοίκιο μοτοσυκλέτας, βενζίνες και ξενοδοχεία είναι όλα διά του δύο:

Αεροπορικά εισιτήρια: 250,00€
Ενοίκιο μοτοσυκλέτας: 300,00€
Ξενοδοχεία: 520,00€
Βενζίνες: 75,00€
Φαγητό: 220,00€
Αξιοθέατα: 85,00€
Συγκοινωνίες: 84,00€
Σύνολο: 1534,00€

Μοτοσυκλέτες

Μιας και οι μοτοσυκλέτες δεν ήταν δικές μας, εγκαινιάζουμε μία νέα ενότητα στην οποία θα παραθέσουμε τις εντυπώσεις μας. Τον πρώτο λόγο σε κάθε μοτοσυκλέτα τον έχει ο κύριος οδηγός της, ενώ ακολουθούν και οι γνώμες των υπολοίπων. Το τεστ (τρομάρα μας) συμπληρώνει και η γνώμη της/του συνοδηγού. Να σημειωθεί ότι οι παρακάτω γνώμες είναι προσωπικές και έχουν να κάνουν με το συγκεκριμένο ταξίδι. Πάμε λοιπόν:

Suzuki V-Strom 650, ο ακούραστος ιχνηλάτης

Στέλιος: Όλοι λίγο πολύ ξέρουμε το συγκεκριμένο μηχανάκι το οποίο και δικαιολογεί 100% το τίτλο του best seller στην κατηγορία του. Άνετο, μανιτζέβελο δεν θα κωλώσει πουθενά στους στενούς στριφτερούς δρόμους της Σκωτίας. Στα αρνητικά φιγουράρουν πρώτα-πρώτα τα κακά φρένα του, παρόλο που το συγκεκριμένο μοντέλο διέθετε και ABS και η πολύ ψηλή after market ζελατίνα του. Παρέχει μεν τρομερή κάλυψη, αλλά όταν βρέχει (πράγμα συνήθες στην Σκωτία) θες υαλοκαθαριστήρα. Δεν βλέπεις την τύφλα σου.
Ιάκωβος: Αν είχε τα φρένα που έχουμε βάλει στου ξαδέρφου (ρε τα haggis δεν είναι ψωμί το καταλαβαίνεις;), το τιμόνι που έχουμε βάλει στου ξαδέρφου, τις αναρτήσεις που έχουμε βάλει στου ξαδέρφου, και τα είκοσι παραπάνω άλογα που δεν έχουμε βάλει στου ξαδέρφου, θα ήταν το καλύτερο μηχανάκι της αγοράς. Όπως έρχεται από τη μαμά του (το V-Strom όχι ο ξάδερφος), είναι λίγο ελλιπές και δεν θα πάρω. Ξάδερφο θα πάρω (χωρίς τα αναθεματισμένα haggis). Μεταχειρισμένο όμως δαγκωτό.
Μανώλης: Μιας και είμαι κάτοχος της ίδιας μοτοσυκλέτας αλλά παλιότερου μοντέλου, θα μείνω μόνο στην ψηλή ζελατίνα ή οποία παρείχε τρομερή κάλυψη από τον αέρα και στα φρένα τα οποία ήταν μάπα. Ειδικά το πίσω είχε διακοσμητικό ρόλο…
Κώστας: Το οδήγησα για λίγο, μου ήταν γνώριμο αλλά μετά το Crossrunner μου φάνηκε πως απλά δεν είχε φρένα.
Μήτσος: Ευκολοοδήγητο αλλά ανούσιο χωρίς να σε εξιτάρει. Το συγκεκριμένο μάλιστα είχε την ψηλή ζελατίνα που με ενοχλούσε στο δρόμο. Για να λέμε την αλήθεια όμως είναι άνετο στο ταξίδι και best value για νοικιάρικο στη Σκωτία
Νατάσα: Αν σκεφτείτε ότι με το που έκατσα στο Versys άρχισαν να πονάνε τα γόνατα και ο ποπός μου, στο Deuaviile η άπλα ήταν ενοχλητική και στο Crossrunner γλιστρούσε η σέλα με αποτέλεσμα να βρίσκομαι συχνά αγκαλιά με την μπαγαζιέρα, τότε η σέλα του V-Strom σε συνδυασμό με τη θέση των πατητήρων, παίρνει δέκα με τόνο.

Honda Crossrunner 800, ο ατίθασος πιγκουίνος

Ιάκωβος: Μάλιστα. Όταν το παρέλαβα σκέφτηκα “ένα ταξίδι είναι και θα το επιστρέψουμε το μπουρδέλο ευτυχώς”. Τώρα που το επέστρεψα μου λείπει. Ανησυχητικά πολύ. Αντίθετα με αυτά που λένε οι πρώην συνάδελφοί μου στο ΜΟΤΟ, θεωρώ μετά από 2000 χιλιόμετρα πάνω του (μπρος και πίσω) ότι είναι ένα πάρα πολύ καλό μηχανάκι. Θέλει όμως χρόνο για να σου δείξει τις αρετές του. Αν είσαι κάγκουρας ξέχνα το, βλέπε ΚΤΜ και Ducati. Αν το βλέπεις και ξερνάς, βλέπε ΚΤΜ και Ducati. Αν όμως θες στρητάδικο στήσιμο με αλουμινένια πλαισιάρα, μονόμπραστη ψαλιδάρα σε θέση οδήγησης on/off, κράτημα σπουδαίο, φρενάρισμα αστραπιαίο, ήχο-μουσική RC212V, ποιότητα κατασκευής Bentley, αξιοπιστία χρηματοκιβωτίου, κι όλα αυτά σε ένα καθημερινό πακέτο που πάει σαν παπί στην πόλη, είναι η μοτοσυκλέτα σου. Δεν καίει πολύ, απλώς καίει περισσότερο από τις υπόλοιπες του ταξιδιού. Θα το αγόραζα κι ας έπρεπε να βάλω γλαστράκι για να καλυφθεί το άσχημο κενό από τα όργανα μέχρι την τιμονόπλακα! Πολύ απ’ όλα, κρατήστε το αυτό.
Κώστας: Mε μια λέξη απίθανο, όλα εκεί που πρέπει, καλή σέλα (ποτέ δεν με κούρασε ούτε σαν οδηγό ούτε σαν συνεπιβάτη), σωστή θέση μαρσπιέ αλλά και τιμόνι (παρά τη σκουτεράδικη μορφή του). Καλή κάλυψη του αέρα (είχε μεγαλύτερη ζελατίνα), πολύ άνετη και ευρύχωρη θέση συνεπιβάτη. Πολύ στιβαρό πλαίσιο και παρά το μαλακό αμορτισέρ δεν έπλεε υπό κλίση με δύο άτομα και τρείς βαλίτσες, επίσης φοβερά φρένα και ένας κινητήρας λίγο τραγανός αλλά αρκετά χορταστικός και ειδικά στις υψηλές στροφές απολαυστικός. Πολύ καλές βαλίτσες εύκολα προσαρμόσιμες (κάποια στιγμή μια πλαϊνή έβαλε νερό αλλά ίσως ήταν παραγεμισμένη και δεν είχε κουμπώσει καλά). Νομίζω πως είναι καλή επιλογή για κάποιον που θέλει να κάνει μεγάλα ταξίδια (επειδή έχει άριστη ισορροπία μαρσπιέ -γρίπ- κάθισμα) αλλά και να κυνηγά το όποιο μηχανάκι στα επαρχιακά. Στα αρνητικά μπορώ να βάλω μόνο το πολυόργανο που ήταν ειδικά τη μέρα δυσανάγνωστο.
Μανώλης: Όπου Honda = φρενάρες. Χαμηλά είναι ήρεμο αλλά μόλις ανέβουν οι στροφές λυσσάει, τσιτώνοντας σε να αρχίσεις τα παιχνίδια μαζί του. Τα εργοστασιακά του μπαγάζια είναι για τα μπάζα…. βάζουν δεν βάζουν 2 εσώρουχα.
Μήτσος: Με ξένισε το τιμόνι του (δεν είναι τυχαίο που όλοι το έλεγαν scooter – ε όχι και όλοι, μην προβάλεις το μηχανάκι μου!). Τα φρένα δυνατά στα όρια του επικίνδυνου (άντε ρε χέστη!). Η θέση οδήγησης δε με βόλεψε καθόλου, μου θύμισε TDM made by Honda, ενώ ο κινητήρας δουλεύει καλά ψηλά. (Σημείωση Ιάκωβου: Το Μήτσο δεν τον λες και τυπικό καθημερινό οδηγό. Ένας παλιοκάγκουρας είναι με ΚΤΜ 990 καραφτιαγμένο να πούμε και όλα του ξυνίζουν, όλα του βρωμάνε, τίποτα δεν του αρέσει αν δεν είναι ΚΤΜ. Άρα οι απόψεις του δεν είναι να τις παίρνεις και πολύ στα σοβαρά εκτός αν ανήκεις στη συνομοταξία των Ινδιάνων. Α, τα είπα και ξέσκασα ο παντέρημος)
Στέλιος: Μάλιστα… Πως μπορεί ένα τόσο άσχημο πράμα να τα κάνει όλα τέλεια. Η μούρη μοιάζει με πιγκουίνο… το καβαλάω και νομίζω πως κάθομαι σε σκούτερ. Βάζω μπροστά, κουμπώνω την πρώτη και ξάφνου όλα τα άσχημα εκμηδενίζονται. Πολύ καλή θέση οδήγησης, δύναμη σε όλο το φάσμα των στροφών και φρενάρες άγκυρες. Αν θα το ‘παιρνα; Μπα… άστο να το πάρει ο Τζάκος… και θα του κάνω εγώ δώρο το γλαστράκι.

Honda Deauville 700, η πολυθρόνα πολυτελείας

Μανώλης: Συμπάθησα τα Honda και η αιτία ήταν αυτό το μηχανάκι. Μια σαλονοτραπεζαρία πολυτελείας με φρένα άγκυρες και τρελούς αποθηκευτικούς χώρους. Ότι πρέπει για ταξίδια όπως της Σκωτίας ή τσι Κρήτης: για δρόμους με χαμηλή πρόσφυση ή για δρόμους στους οποίους δεν μπορείς να πηγαίνει κομμάτια
Ιάκωβος: Για νοικιάρικη μοτοσυκλέτα εκεί που πήγαμε ήταν μια χαρά αν κάποιος έχει απολύτως λογικές απαιτήσεις. Επειδή όμως εγώ δεν φημίζομαι για τις απολύτως λογικές απαιτήσεις μου, δεν θα το έπαιρνα γιατί έχει λίγο γκάζι, λίγο πλαδαρές αναρτήσεις, λίγο άσχημο σχήμα, λίγο από δω, λίγο από κει, λίγο παραπέρα…
“Μα Τζάκο έχει τρομερή σέλα, φοβερή θέση οδήγησης και συνεπιβάτη, πολύ καλά φρένα…”. Βρε δεν μ΄ αρέσει, το καταλαβαίνετε; Θα πάρω το Crossrunner.
Κώστας: Το μικρό τουριστικό της Honda είναι ένα εξαιρετικό μηχανάκι για το σκοπό που έχει δημιουργηθεί αλλά είναι παρεξηγημένο. Πολύ φιλικό, άνετο με πολύ καλή κάλυψη, ελαστικό κινητήρα και πολύ καλά φρένα. Στα αρνητικά η πολύ μαλακιά σέλα που μετά από κάποια ώρα κουράζει και η τοποθέτηση των μαρσπιέ αρκετά μπροστά, έτσι μετά από πολύωρο ταξίδι κουράζεται η μέση. Ευτυχώς δεν έσκυψε κατά την παράδοση ο ιδιοκτήτης να δει ξυσμένο το μαρσπιέ τη στέκα και την εξάτμιση σε μια δεξιά αλλά ούτε και το μαρσπιέ του Crossrunner που βρήκε ο Ιάκωβος.
Μήτσος: Πριν καν ανέβω πάνω του είχα προκαταλήψεις ότι δεν θα μου άρεσε, κι έτσι σχεδόν αρνήθηκα να μπω στον κόπο να το δοκιμάσω. Αδικία ίσως, αλλά δεν μ’ αρέσει! Τέλος. Sorry. (Χα, είδατε που σας τά ‘λεγα γω; Κάγκουρας παιδί μου, ούτε μια βόλτα δεν το έκανε ο φανατίλας).
Στέλιος: Όταν το είδα στημένο έξω από το μαγαζί, λυπήθηκα τον Μανώλη που επέλεξε να κάνει το ψυχικό. Όταν όμως το οδήγησα άλλαξα γνώμη. Είναι πολύ βολικό, με απίστευτη κάλυψη από τον αέρα (μέχρι και στα πόδια) και τρελούς χώρους. Απ’ την άλλη είναι αδύναμο, με ψιλοχάλια σουμιέδες (αμορτισέρ ντε) και βαρύ… πολλά βαρύ. Για το ταξίδι που κάναμε ήταν ok, μην ζητήσετε όμως τίποτα παραπάνω.
Κούλα: Ο συνδυασμός σέλας- αεροδιάδρομος και οι απίστευτοι αποθηκευτικοί χώροι οι οποίοι χωρούσαν κάθε απαραίτητο και μη εφόδιο με έκαναν να το λατρέψω.

Kawasaki Versys 650, ο Σκωτσέζος πολεμιστής

Μήτσος: Καλό για επαρχιακούς δρόμους με σφιχτό στροφιλίκι αλλά όχι κατάλληλο για το ταξίδι αυτό και ιδίως για το δεύτερο άτομο. Το σκληρό, θορυβώδες κιβώτιο και η έλλειψη χώρου σε συνδυασμό με το μικρό κομμάτι σέλας που αναλογεί στον συνεπιβάτη δεν το καθιστούν ιδανικό για πολλά και χαλαρά χιλιόμετρα. Προτιμώ την ΚΤΜάρα μου με τα γκάζια του κι ας καίει τον πάτο του! (Τι σας έλεγα; Παιδί μου είναι πυροβολημένο το άτομο σας λέω!)
Μανώλης: Θυμίζει περισσότερο μηχανάκι πόλης λόγω των κοντών σχέσεων και των μίνιμαλ διαστάσεων. Ωραία εμφάνιση, σκληροπυρηνική οδήγηση αλλά πολύ σκληρή σέλα.
Ιάκωβος: Συμπαθητικό είναι μωρέ κι αυτό το καημένο αλλά τώρα να πω ότι θα το προτιμούσα κιόλας θα ήταν ψέματα και θα πέσει φωτιά να με κάψει. Προσοχή, για το ταξίδι μας λέω και όχι για την πόλη ή την ελληνική καθημερινότητα. Για το ταξίδι μας λοιπόν δεν είχε καθόλου καλή θέση συνεπιβάτη, λίγο γκάζι (έχω γίνει γραφικός μου φαίνεται…), λίγα φρένα, μέτρια ποιότητα και δούλεμα και αυτό το ΑΧΡΕΙΟ κιβώτιο που ήθελε κλωτσιά για να κατεβάσει και μπινελίκια για να ανεβάσει. Που είναι το Crossrunner μου. Φέρτο πίσω άθλιε ξάδερφε που το έχεις πάρει και έχεις ξεχάσει να κατέβεις.
Κώστας: Έκατσα για λίγο σαν συνεπιβάτης και δεν θυμάμαι κάτι θετικό.
Στέλιος: Ήταν το τελευταίο που οδήγησα και η αλλαγή από τις τιμονάρες σε “χειριστήριο αεροσκάφους” μου έκατσε κάπως απότομα. Προσθέστε την άβολη σέλα και ένα κιβώτιο με πρωτοβουλίες το οποίο ανεβοκατέβαζε όποτε αυτό γούσταρε… Ευτυχώς που αυτό το μηχανάκι το είχε ο Μήτσος, ο οποίος έχει μακράν πορεία σε “βολικά μηχανάκια” (βλέπε KLX, Husqvarna, KTM κτλπ) και δεν πτοήθηκε καθόλου. (Τι δεν πτοήθηκε; Πλάκα μας κάνεις; Μια χαρά πτοήθηκε αλλά τι να έλεγε που το είχε διαλέξει…)
Γιάννα: Με τη λίγη εμπειρία που έχω σαν συνεπιβάτης σε μεγάλα ταξίδια, το Versys δε μου φάνηκε άνετο στα 2000 χιλιόμετρα που πέρασα πάνω στο σελάκι του (“υπέφερα” θέλει να πει η καημένη αλλά ντρέπεται μάλλον. Και να φανταστείτε ότι είναι μικροκαμωμένη μεγέθους extra small, αν ήταν large θα παρατούσε το Μήτσο και θα γυρνούσε με αεροπλάνο!). Ένα μεγάλο μείον ήταν η απουσία της μπαγκαζιέρας – έβλεπα τις άλλες (ε όχι και “άλλες”, με έχεις παρεξηγήσει) να ξεκουράζονται και τις ζήλευα.

Ξενοδοχεία
Παρακάτω παραθέτουμε τα συμπεράσματά μας για τα ξενοδοχεία που μείναμε:

Alexander Thomson, Γλασκώβη
Δωμάτια: Καλούτσικα
Τοποθεσία: Πολύ κοντά στο κέντρο της πόλης
Πρωινό: Ναι, Scotish breakfast με λίγες ευρωπαϊκές επιρροές
Πάρκινγκ: Όχι
Τιμή: 40€/άτομο
Παρατηρήσεις: Το ξενοδοχείο είναι παλιό και μισο-ανακαινισμένο Υπάρχει περίπτωση να πέσετε σε μη ανακαινισμένο δωμάτιο και να τον πιείτε.

Foyers House, Foyers
Δωμάτια: Πολύ καλά
Τοποθεσία: Σε αμφιθεατρική θέση, πάνω από την λίμνη του Λόχνες
Πρωινό: Ναι, αλλά δεν το δοκιμάσαμε γιατί χρεωνόταν έξτρα και ήταν ψιλοακριβό
Πάρκινγκ: Ναι, σε εξωτερικό χώρο
Τιμή: 34€/άτομο
Παρατηρήσεις:
Το χωριό Foyers είναι 10 σπίτια όλο και όλο. Δεν θα βρείτε ούτε για φαγητό αλλά ούτε για ποτό.

Ferry Inn, Scrabster, Thurso
Δωμάτια: Άριστα
Τοποθεσία: Στο εμπορικό λιμάνι, 4 χιλιόμετρα έξω από το Thurso
Πρωινό: Ναι, είχες 4 επιλογές, όλες παραδοσιακές Σκωτσέζικες
Πάρκινγκ: Όχι, αλλά υπάρχει χώρος για στάθμευση μπροστά στο ξενοδοχείο
Τιμή: 40€/άτομο
Παρατηρήσεις: Το λιμάνι είναι άσχημο αλλά το ξενοδοχείο είναι σούπερ.

Caledonian Hotel, Ullapool
Δωμάτια: Χάλια (Το δικό μας δεν ήταν τόσο χάλια. Ούτε καλό. Απλώς οκ. Πηγαίνετε αλλού καλύτερα αν έχετε επιλογή)
Τοποθεσία: Στο κέντρο της πόλης
Πρωινό: Ναι, Σκωτσέζικο με ελάχιστες ευρωπαϊκές επιρροές
Πάρκινγκ: Ναι, σε εξωτερικό χώρο ακριβώς απέναντι από την είσοδο του ξενοδοχείου
Τιμή: 45€/άτομο
Παρατηρήσεις: Οι ξένοι το λένε με μια λέξη “Avoid”…

Portree, Portree, Isle of Sky
Δωμάτια: Μέτρια
Τοποθεσία: Στο κέντρο της πόλης
Πρωινό: Ναι, 100% Σκωτσέζικο
Πάρκινγκ: Όχι, αλλά υπάρχει δωρεάν χώρος στάθμευσης για μοτοσυκλέτες στα 100 μέτρα από την είσοδο του ξενοδοχείου
Τιμή: 46€/άτομο
Παρατηρήσεις: Μισο-ανακαινισμένο, αν σου κάτσει δηλαδή καλό δωμάτιο

Bank Street Lodge, Fort William
Δωμάτια: Καλά
Τοποθεσία: Πολύ κοντά στο κέντρο της πόλης
Πρωινό: Όχι, αλλά διαθέτει κοινόχρηστη κουζίνα και αίθουσα πρωινού.
Πάρκινγκ: Ναι, σε ημιυπόγειο χώρο
Τιμή: 32€/άτομο
Παρατηρήσεις: Value for money

Stirling Management Centre, Stirling
Δωμάτια: Άριστα
Τοποθεσία: 4,5 χιλιόμετρα έξω από την πόλη, στο χώρο του πανεπιστημίου
Πρωινό: Ναι, Σκωτσέζικο με αρκετές ευρωπαϊκές επιρροές
Πάρκινγκ: Ναι, στον προαύλιο χώρο του ξενοδοχείου
Τιμή: 37€/άτομο
Παρατηρήσεις: –

Smart @ IQ, Εδιμβούργο
Δωμάτια: Άριστα
Τοποθεσία: 2 χιλιόμετρα μακριά από το ιστορικό κέντρο
Πρωινό: Όχι, αλλά όλα τα δωμάτια έχουν κουζινάκι και ψυγειάκι
Πάρκινγκ: Όχι
Τιμή: 55€/άτομο
Παρατηρήσεις: Τα ξενοδοχεία στο Εδιμβούργο είναι πανάκριβα. Τα Hostel ξεκινούν από 50€, άρα η τιμή αυτή είναι σούπερ. Βασικά είναι ένα μεγάλο συγκρότημα με διαμερίσματα που προορίζονται για φοιτητές. Τους καλοκαιρινούς μήνες ενοικιάζονται σε τουρίστες.

<

p style=”text-align:justify;”>Last but not least
Όταν συζητούσαμε για τη συγγραφή του ταξιδιωτικού, ο δάσκαλος είπε ότι θα γράψει κάτι για την παρέα, όπως και έπραξε. Όταν το διάβασα από τη μία εντυπωσιάστηκα -λόγω του ότι η παρέα σε ένα μοτοταξίδι είναι το Α και το Ω, πράγμα πού όσοι ταξιδεύουν το ξέρουν πολύ καλά,- από την άλλη όμως κόλλησα στο πως θα παρουσιαστεί. Θα γίνει κατανοητός; Πως μπορείς να εξηγήσεις συναισθήματα και πως γίνεται να μεταδόσεις στον άλλο κάτι που δεν έζησε;
Εν τέλει το κείμενό του είναι αυτούσιο, χωρίς καμία αλλαγή (εκτός από διάφορα σχόλια που πρόσθεσε με άλλη γραμματοσειρά το …αντιδραστικό στοιχείο) και είμαι σίγουρος ότι θα φανεί ιδιαίτερα οικείο σε όσους έχουν περιπλανηθεί πάνω σε δύο τροχούς. Ένα ταξίδι είναι γεμάτο εικόνες. Και τις εικόνες θες να τις μοιράζεσαι με φίλους…

«Οι μέρες που δεν είμαστε ταξίδι είναι χαμένες μέρες από τη ζωή μας» άκουσα προχθές από ένα Καβαλιώτη τον Δημήτρη (www.godimitris.gr) που τώρα και 5 χρόνια έχει βάλει σκοπό της ζωής του να γυρίσει όλο τον κόσμο.
Αρκετά πιο ταπεινοί όσον αφορά τις δυνατότητες και τις συνθήκες που διέπουν τη ζωή μας κάνοντας μια μεγάλη δρασκελιά αρχές Αυγούστου βρεθήκαμε 8 τον αριθμό στην Ακριτική Σκωτία της Ευρωπαϊκής ηπείρου.
Συνήθως ένα ταξιδιωτικό λογικό είναι να περιέχει ευφάνταστες περιγραφές των τοπίων και της περιπέτειας και αν όπως εμείς έχουμε και μοτοσυκλετιστική κουλτούρα, τότε πρέπει να γραφούν και εντυπώσεις για τα μέσα μεταφοράς. Εδώ κολλάει το «οι 4 ρόδες μεταφέρουν το σώμα και οι 2 την ψυχή».
Εγώ δεν θα ασχοληθώ για αυτά μιας και είναι πιο κατάλληλοι και στη περιγραφή αλλά και στην εμπειρία οι συνταξιδιώτες μου. Εγώ θα ήθελα να γράψω για τη πραγματική ψυχή της εκδρομής που είναι η παρέα, από την ιδιαίτερη θέση μου σαν πολύ πολύ μεγαλύτερος (μέχρι και πατέρας θα μπορούσα να ήμουν για τους μικρότερους) (και παππούς, και παππούς!).
Λένε πως είσαι όσο αισθάνεσαι και εγώ βοηθούμενος από το νεαρό περίγυρο μίκραινα μέχρι και 2 δεκαετίες, όμως αναδεικνύοντας την ευγένειά τους στις πρώτες συναντήσεις μόλις άκουα το «κύριε Κώστα» προσγειωνόμουνα, οπότε μετά από θερμές παρακλήσεις κόπηκαν οι τίτλοι και γίναμε συνήλικοι. (Δηλαδή, αν κατάλαβα καλά, μου έβαλες και δέκα χρόνια τώρα. Αααα, δε θα τα πάμε καλά…)

Θα ξεκινήσω από τον αρχηγό που εμπνεύστηκε, σχεδίασε, οργάνωσε, αυτό το ταξίδι και δεν είναι άλλος από τον Στέλιο. Δεν ξέρω ή μάλλον ξέρω πως του αρέσει όμως καταλαβαίνω απόλυτα το χρόνο που ξόδεψε και την προσπάθεια για να βγουν οι καλύτερες διαδρομές κάθε μέρα, να κλειστούν ξενοδοχεία (σε προσιτές τιμές σε μια χώρα που φημίζεται για την ακρίβεια της ), να δούμε όσο το δυνατό περισσότερα αξιοθέατα, να νοικιαστούν οι μηχανές και για όλα αυτά προσωπικά τον ευχαριστώ.

Είχε βέβαια συμπαραστάτη τον Δημήτρη για τον οποίο πρέπει να πω ότι γνώριζα απλά, αλλά στη διάρκεια της εκδρομής κατάλαβα πως πρόκειται για ένα εξαιρετικό χαρακτήρα οπότε μη μασάτε όταν δείτε τους κοιλιακούς του ή τη σοβαρή αντρική φάτσα, είναι το καλύτερο παιδί . Έχει απλά ένα ελάττωμα : τρώει πολύ παγωτό. (Ώφου ψώωωματα, μόνο αυτό είναι το ελάττωμά του; Άντε μην αρχίσω τώρα…)

Τώρα για το Μανώλη τι να πω, νομίζω πως όταν τον γνωρίσεις πρώτη φορά στοιχηματίζεις ότι πρόκειται για ένα απίθανο τύπο, με χιούμορ, με μόνιμο χαμόγελο, και αμέσως σκέφτεσαι πώς σίγουρα θα περάσεις καλά μαζί του στη παρέα, έ λοιπόν έτσι ακριβώς είναι και ακόμα παραπάνω . Αρνητικό; Στο τέλος κάθε μέρας έπρεπε να του βάζουμε οδοντογλυφίδες στα μάτια να τον κρατάμε ξύπνιο. (Έχει κι άλλα αρνητικά ο ξάδερφος Δάσκαλε αλλά τα κρύβεις για να μη στεναχωρήσεις το παιδί: δε θυμάσαι βρε που δεν μπορούσε ο γκουρμεδιάρης να ξεχωρίσει το haggis από το ψωμί; Όπου να ‘ ναι θα μπερδέψει και τα λουκάνικα με το πόριτζ).

Για τον επόμενο δεν χρειάζεται να σκεφτώ πολύ για να γράψω, έρχονται αυθόρμητα , είναι ο καλύτερος συγκάτοικος, οδηγός αλλά και συνεπιβάτης που θα μπορούσα να έχω σε μια εκδρομή (και λίγα λες νομίζω). Είχαμε μια φοβερή σύμπνοια για την οδήγηση για τις φωτογραφίες για το περπάτημα για το φαγητό και γενικά δεν ήρθε ποτέ ούτε στη σκέψη μου κάτι αρνητικό, μαζί του ταξιδεύω στο τέρμα της γης. Ιάκωβε σου έχω πει πρέπει να μετριάσεις συγκεκριμένες τροφές που δημιουργούν αναερόβιο μεταβολισμό βακτηριδίων με αποτέλεσμα τη δημιουργία δυσάρεστων οσμών στο τελευταίο στάδιο του πεπτικού συστήματος (μα καλά, πως κάνεις έτσι για μερικές αθώες πορδίτσες; Ούτε 93 κιλοβρώμ δεν έπιασα αυτή τη φορά, αν φάω αγκινάρες ξεπερνάω τα 150 άρα μια χαρά τη βγάλατε).

Άφησα τελευταίες τις κοπέλες (Γιάννα, Νατάσα και Κούλα) αλλά στην ουσία ήταν πρώτες και καλύτερες . Πρέπει να πω πως είναι 3 από τις 10 ωραιότερες γυναίκες των Χανίων, μέσα στη δεκάδα είναι επίσης η Άννα και η Δέσποινα που δεν μας συνόδεψαν φέτος λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων (τώρα το θυμήθηκες; Μετά που τις παρατήσαμε μοναχές τους 15 μέρες; Τα, τα…). Πάντα με καλή διάθεση, ακούραστες, υπομονετικές, χαμογελαστές, συμβιβαστικές, χαρούμενες, ήταν απίθανη παρέα γενικά. Μου έκανε εντύπωση ότι δεν είδα ούτε μια γκριμάτσα που να χαλάσει, το ωραίο πρόσωπό τους αλλά και την διάθεση της παρέας . Παίδες τυχεροί για τα ταίρια σας με την ευχή και ελπίδα πως θα είναι πάντα έτσι.(Ναι, ναι, μακάρι να μη γίνουν σάρακες αλλά το βρίσκω απίθανο και αναπόφευκτο.)

Εκείνο που αισθάνομαι σαν περίληψη είναι πως έφυγα με 7 γνωστούς και γύρισα με 7 φίλους. (Δηλαδή με συχώρεσες για εκείνες τις ανεπαίσθητες πορδίτσες και θα ξανακάνουμε παρέα; Μούρλια!)

« Προηγούμενη Σελίδα