Highland Riders

6 Αυγούστου, To the land’s end (χλμ 354)

Το κατά τα άλλα όμορφο κατάλυμά μας, έχει ακριβούτσικο πρωινό με έξτρα χρέωση. Ευχαριστούμε αλλά δεν θα πάρουμε καθώς έχουμε φροντίσει να προμηθευτούμε τα απαραίτητα από κάποιο σούπερ μάρκετ κατά την χτεσινή διαδρομή. Τσιμπολογάμε τα σάντουιτς/κρουασάν οι των ανθυγιεινών και τους χουρμάδες/ξηρά καρπά οι των υγιεινών, φτιάζω και μια κουταλάτη φραπεδιά (από το στρατό είχα να φτιάξω κουταλάτη) και αναχωρούμε παρέα με μια ελαφριά συννεφιά για να απολαύσουμε την παραλίμνια διαδρομή. Και πάλι δρόμος με μία λωρίδα, αλλά η κίνηση είναι ανύπαρκτη. Μέχρι το Inverness συναντήσαμε 2 αυτοκίνητα!

Διασχίζουμε την πόλη από τον περιφερειακό και μπαίνουμε και πάλι για λίγο στον γρήγορο A9. Σε σύντομο χρόνο βρισκόμαστε λίγο πριν την γέφυρα Cromarty.

Τη διασχίζουμε και αφήνουμε πίσω μας την κεντρική οδική αρτηρία για να χαρούμε ξανά τους “B roads” όπως τους αποκαλούν οι ντόπιοι. Για ακόμη μία φορά μένουμε χαζοί με την ομορφιά του τοπίου.

Και πάνω που νομίζεις πως το συνηθίζεις έρχεται αυτό και σε αποτελειώνει:

Συνεχίζουμε προς Bonar Bridge διασχίζοντας την παλιά γέφυρα κάνοντας μια στάση μερικά χιλιόμετρα παρακάτω, στους καταρράκτες του Shin. Αγνοούμε το αδιάφορο visitor center στο οποίο μπορείς να δεις ζωντανά σε γιγαντοοθόνη τους καταρράκτες και κατηφορίζουμαι το μικρό μονοπάτι που οδηγεί προς αυτούς.

Οι καταρράκτες από μόνοι τους δεν είναι και τίποτα το σημαντικό. Οι επισκέπτες έρχονται εδώ για άλλο πράγμα. Για να παρακολουθήσουν το αξιοθαύμαστο ταξίδι αναπαραγωγής των σολομών (πολύ νόστιμοι οι σολωμοί ρε παιδιά, εεε; Και πολύ μυστήριοι: Γεννιούνται σ΄αυτό ακριβώς το σημείο του ποταμού, μεγαλώνοντας ξενιτεύονται σε άλλα νερά και επιστρέφουν για αναπαραγωγή αλλά και για να πεθάνουν στο αρχικό σημείο. Απίστευτοι οι μηχανισμοί της φύσης…).

Αράζουμε στο μικρό παρατηρητήριο και περιμένουμε υπομονετικά. Και πάνω που λέμε μπα δεν έχουμε καμία τύχη, ένας τεράστιος σολομός κάνει ένα μεγάλο σάλτο προσπαθώντας να ανέβει τον μικρό καταρράκτη. Οπλίζουμε φωτογραφικές μηχανές και περιμένουμε με το δάκτυλο στην “σκανδάλη”. Ακολουθούν 3-4 άλματα ακόμα σε αραιά διαστήματα αλλά η ταχύτητα του δακτύλου μας αποδείχτηκε αρκετά αργή για να τους προλάβει. Η φωτογραφία λοιπόν είναι copy/paste από την ιστοσελίδα του visitor center.

Επιστρέφουμε στις μοτοσυκλέτες και συνεχίζουμε για να διασχίσουμε μία από τις ομορφότερες διαδρομές του ταξιδιού μας. 113 απολαυστικά χιλιόμετρα σε δρόμους με μία λωρίδα, φυσικά, χωρίς ίχνος κίνησης και ανθρώπινης ζωής…

…περιβαλλόμενοι μόνο από δεκάδες διαφορετικά ζώα. Τροφαντά κοντοπόδαρα αρνάκια με λαγουδίσια αυτιά τα οποία, αντιθέτως με τα δικά μας, δεν έδειχναν να πτοούνται από την παρουσία μας.

Η σχάρα της παρακάτω φωτογραφίας χρησιμεύει πολύ απλά στο να μην αφήνει τα ζώα να περάσουν από αυτήν την περιοχή. Απλά πράγματα… δεν χρειάζονται φράκτες και δεμένα σκυλιά που λιμοκτονούν.

Το ζωικό βασίλειο που συναντήσαμε αποτελούνταν -εκτός από τα αρνάκια- από αγελάδες, άλογα, σκίουρους, λαγούς αλλά και από ένα κοπάδι από τάρανδους οι οποίοι μας παρατηρούσαν από μακρυά!

Επιστροφή στον πολιτισμό με όλα τα μοτοσακά -όλα εκτός το V-Strom- να διψάνε για βενζίνη. Highlands όμως και τα περισσότερα βενζινάδικα είναι ερειπωμένα. Η ρεζέρβα στο Crossrunner ήδη ανάβει όταν περνάμε το πρώτο. Ακολουθούν άλλα δύο κλειστά στα επόμενα χωριά και πάνω που αρχίζουν οι σκέψεις του τύπου “να βρούμε σωληνάκι να κάνουμε ‘αιμόσταξη’ από το V-Strom”, εμφανίζεται ανοικτό βενζινάδικο στην κωμόπολη Wick.
Σκουπίζουμε τον ιδρώτα, φουλάρουμε και συνεχίζουμε προς John o’ Groats. Το “Τέλος της Γης”, όπως το αποκαλούν οι Άγγλοι, δεν αργεί να εμφανιστεί μπροστά μας. Παρκάρουμε μπροστά από την γνωστή συμβολική πινακίδα, η οποία ανήκει σε κάποιο επιχειρηματία της περιοχής. Για να βγάλεις φωτογραφία πρέπει να πληρώσεις 18 λίρες. Όχι όμως αν την βγάλεις από μακριά…

Μερικά μέτρα πιο δίπλα υπάρχει μια άλλη πινακίδα, στον τοίχο κάποιου κτιρίου, στην οποία μπορείς να φωτογραφηθείς χωρίς να τα σκάσεις. Φυσικά και προτιμούμε την δεύτερη.

Παραδίπλα υπάρχει η γνωστή καντίνα όπου ο Ewan McGregor και ο Charles Burman έφαγαν fish & chips κατά την εκκίνηση του Long Way Down. Πραγματικά, αν κρίνω από την καθαριότητα, πρέπει να ήταν ότι πιο extreme έκαναν στο ταξίδι τους.

Εδώ ο καντινιέρης ποζάρει δίπλα στην αναμνηστική φωτογραφία με τους πρωταγωνιστές του Long Way Down… photo from advrider.com

Στο λιμάνι, από το οποίο ξεκινάν τα τα καραβάκια για τα νησιά Orkney, σουλατσάρει μία φώκια!

Αν και επικρατεί μια ελαφριά συννεφιά, το κρύο ξυρίζει, πράγμα που μας κάνει να οδηγηθούμε στο παραπλήσιο καφέ για να ζεστάνουμε το κορμάκι μας με μια καυτή σοκολάτα. Το ρολόι δείχνει 16:30 και μας ενημερώνουν ότι κλείνουν σε 30 λεπτά. Η θερμοκρασία ευτυχώς επανέρχεται γρήγορα σε φυσιολογικά επίπεδα, βγαίνουμαι από το καφέ και αντικρίζουμε αυτό:

Όλα κλείνουν στις 17:00. Αν πάτε μετά, απλά τον ήπιατε…
Συνεχίζουμε προς το φάρο που βρίσκεται στο Duncansby Head, ανατολικά από το John o’ Groats.

Παρκάρουμε και τραβάμε για να χαζέψουμε τα Duncansby Stacks, δύο τεράστιους κωνικούς βράχους οι οποίοι ξεπροβάλλουν μέσα από τη θάλασσα.

Όλη η γύρω περιοχή έχει ενδιαφέρον καθώς είναι στολισμένη με απόκριμα βράχια και μικρά φιόρδ.

Αφού χαζολογάμε για αρκετή ώρα, αναχωρούμε για να προσεγγίσουμε το πραγματικά βορειότερο σημείο της Σκωτίας, το Dunnet Head. Η διαδρομή που οδηγεί προς αυτό, απλά μαγική:

Σύντομα παρατασσόμαστε δίπλα στην πινακίδα που υποδηλώνει ότι αυτό είναι το βορειότερο σημείο της Σκωτίας, για να βγάλουμε μια αναμνηστική φωτογραφία.

Έχει ξυπνήσει “ο μικρός εξερευνητής” στο Μανώλη, όπου ακολουθώντας ένα παραπλήσιο χωματόδρομο βρίσκει ένα παρατηρητήριο με εκπληκτική θέα.

Κλικ για μεγέθυνση...

Καβάλα και πάλι στις μοτοσυκλέτες και πορεία για τον τελικό σημερινό μας προορισμό, το Thurso και συγκεκριμένα το Scrabster, ένα λιμάνι μερικά χιλιόμετρα πιο έξω. Στην πόλη διεξάγεται κάποια γιορτή, η οποία μας αναγκάζει να “χαθούμε” για λίγο στα στενά προσπαθώντας να προσεγγίζουμε τo Ferry Inn στο οποίο έχουμε κλείσει δωμάτια. Το ξενοδοχείο είναι πραγματικά υπέροχο, ασχέτως αν βρίσκεται σε ένα άσχημο εμπορικό λιμάνι το οποίο εκτός των άλλων κοσμείται και από αρκετές δεξαμενές καυσίμων!
Ο οδηγός μας, λέει, ότι το εστιατόριο του ξενοδοχείου έχει πολύ καλό φαγητό, πράγμα που το εξακριβώνουμε και οι ίδιοι. Μετά το τέλος του δείπνου πέφτει η ιδέα να πάμε στην πόλη να χαζέψουμε την γιορτή. Ο συνδυασμός κούρασης και κρύου προδιαθέτει αρνητικά τους περισσότερους. Μόνο ο Ιάκωβος, ο Κώστας και ο Μανώλης τολμούν. Οι ρέστοι τραβάμε για ένα γρήγορο μπυράκι δίπλα στο άδειο Popay bar, όπου και μας σερβίρει ο θυλικός Ποπάυ…

Τα τελειωμένα γερόντια και οι γερόντισσες πήγαν για ύπνο λοιπόν και οι ακμαίοι πάντα έφηβοι ξεκίνησαν για μια επίσκεψη στη γραφική πόλη όπου προηγουμένως έχουμε δει μεγάλα πανό να διαφημίζουν κάποιο event “GALA”. Είναι δυνατόν να μην πάμε να δούμε τι παίζει; Ανεβαίνουμε στα παρκαρισμένα έξω από το ξενοδοχείο μηχανάκια, εγώ με τον Δάσκαλο πάνω στο Crossrunner και ο αξάδερφος Μανωλιός με το Deauville του. Βάζουμε μπροστά, κάνουμε αναστροφή, πάει μπροστά ο ξάδερφος, γκαζώνει, και ξεχνώντας ότι βρίσκεται στη Σκωτία όπου οδηγούν αριστερά, αυτός πάει δεξιά!! Ντόιιιιιιιινγκ!! Εμείς ευγενέστατοι, κόρνες, μούτζες, που-πα-ρε-γίδι και άλλα τέτοια, τελικά το παίρνει χαμπάρι πριν συμβεί το πολύνεκρο.
Μετά από πέντε χιλιομετράκια νά ΄σου το Thurso. Μη φανταστείτε καμιά τεράστια πόλη με εκατομμύρια κάτοικους – μια μικρή κωμόπολη ήταν η καημένη με δύο κεντρικούς δρόμους όλους κι όλους.

Πολύ ευχάριστη η περπατάδα μας αλλά ώρα να γυρίσουμε πίσω να ξαπλώσουμε γιατί το πρωινό εγερτήριο θα είναι δύσκολο. Καληνύχτα σας… χρρρρ…. ζζζζζζ…..