Highland Riders

8 Αυγούστου, Applecross & Isle of Skye (χλμ 332)

Το πρωί ξανασυναντάμε τους χτεσινούς Γάλλους τους οποίους είχαμε πετύχει εψές 3-4 φορές στο δρόμο. Τα λέμε για λίγο ανταλλάσσοντας πληροφορίες και προορισμούς και αναχωρούμε παρέα με ψιλόβροχο. Πρώτη στάση μερικά χιλιόμετρα παρακάτω, στους καταρράκτες του Measach. Από το δρόμο ακούγεται μόνο ο ήχος του νερού. Για να απολαύσεις το θέαμα θα πρέπει να περπατήσεις μέχρι το μικρό γεφυράκι.

Η πινακίδα ενημερώνει “μέγιστος αριθμός ατόμων 6” και κόβει τα πόδια της Κούλας. Σε αυτό βέβαια, βοήθησαν και οι παλιμπαιδισμοί των πέντε μαντράχαλων. Για να διορθώσω, ρίχνω μια φωτογραφία για να δει τι έχασε η μέλλουσα εξαδέλφη του Ιάκωβου.

Άντε πάλι αυτοί οι Γάλλοι! Γέλια και πειράγματα για το ποιος ακολουθεί τον άλλο. Χωρίζουμε, αποφασίζοντας να αλλάξουμε το σημερινό μας πρόγραμμα για να κινηθούμε προς το Isle of Skye όσο νωρίτερα γίνεται. Ο λόγος που αναγκαζόμαστε να το κάνουμε είναι όχι για να μην μας πετύχουν ξανά οι Γάλλοι, αλλά μια αναποδιά της τελευταίας στιγμής.
Μια μέρα πριν την αναχώρησή μας από τα Χανιά δέχομαι μια κλήση από το laterooms.com, όπου ένας πολύ ευγενικός κύριος μου ανακοίνωσε ότι η κράτηση που είχαμε κάνει τρεις μήνες νωρίτερα στο Dunollie Hotel ακυρώνεται. Ο λόγος όπως ισχυρίστηκε ήταν ότι το ξενοδοχείο δεν είχε διαθεσιμότητα και ότι μόλις τους είχαν ενημερώσει. Αφού λοιπόν του έσυρα θεούς και δαίμονες, τονίζοντάς του ότι είναι απαράδεκτο να ακυρώνει μια κράτηση 3 μηνών μόλις 7 ημέρες πριν την άφιξή μας και αφού τον απείλησα ότι θα κινηθώ με οποιοδήποτε νομικό μέσο εναντίον παντός υπευθύνου, με διαβεβαίωσε ότι και αυτοί θα κινηθούν ενάντια στο ξενοδοχείο, αφαιρώντας το από την λίστα των συνεργατών τους και δεσμεύθηκε ότι θα προσπαθήσει να μας βρει άλλη λύση.
Μερικές ώρες αργότερα επικοινώνησε και πάλι μαζί μου, δίνοντας μερικές εντελώς άκυρες εναλλακτικές. Αφού του εξήγησα ότι η μόνη δεκτή επιλογή είναι οπουδήποτε πάνω στο νησί, του άφησα το κινητό μου τηλέφωνο για να με ενημερώσει για πιθανή λύση.
Φυσικά, αυτό δεν έγινε ποτέ και καθώς από ότι βλέπω στο συγκεκριμένο σάιτ, μέχρι και την στιγμή που γράφω αυτές της γραμμές, δεν έχει αφαιρεθεί το εν λόγω ξενοδοχείο, μου δημιουργείται η εντύπωση ότι παίζει να έφταιγε το laterooms, φορτώνοντάς τα στο ξενοδοχείο. Κλείνοντας, απλά να αναφέρω ότι έψαξα το θέμα όταν επέστρεψα και τα ψιλά γράμματα καλύπτουν νομικά το laterooms. Το μόνο λοιπόν που μου μένει, είναι να τους “στολίσω” όπου μπορώ και να μην χρησιμοποιήσω τις υπηρεσίες τους ξανά. Πράγμα που μόλις έκανα 😉
Συνέχεια λοιπόν του οδοιπορικού με πορεία νότια, ακολουθώντας τον γρήγορο A890 υπό τη συνοδεία βροχής. Κάνουμε μια μικρή παράκαμψη για να επισκεφτούμε το φημισμένο Applecross. Όποιο ταξιδιωτικό οδηγό και αν ανοίξεις, όποιο οδοιπορικό και να διαβάσεις, σίγουρα θα βρεις κάποιο διθύραμβο για αυτό.

Ο καιρός όμως δεν μας κάνει τη χάρη. Φυσάει υπερβολικά, έχει ομίχλη και βρέχει. Ο δρόμος είναι υπερβολικά στενός και κακός σε σχέση με ότι έχουμε συναντήσει ως τώρα. Η ανάβαση μοιάζει περισσότερο με μαρτύριο.

Φτάνουμε στην κορυφή, κάνοντας μια μικρή στάση για μερικές βρόχινες φωτογραφίες.

Μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα ο καιρός αλλάζει δραματικά και η κατάβαση γίνεται άνευ ομίχλης και βροχής. Το τοπίο απλά…. δεν περιγράφω άλλο, δείτε μόνοι σας:

Συνεχίζουμε την πορεία μας προς το Eilean Donan Castle ή όπως είναι ευρύτερα γνωστό, κάστρο του Braveheart λόγω του -όπως πολύ σωστά θα καταλάβατε- εμφανίστηκε σε κάποια πλάνα της ταινίας.

Χτισμένο πάνω σε ένα μικρό νησάκι, ενώνεται με την ξηρά με μια όμορφη πεζογέφυρα. Το όνομά του το πήρε από τον επίσκοπο Donnan of Eigg, ο οποίος μαρτύρησε το 617. Το αρχικό κτίσμα υπολογίζεται ότι είναι του 13ου αιώνα και με την πάροδο των χρόνων έχει υποστεί αρκετές καταστροφές και αλλαγές. Για 200 περίπου χρόνια (από τον 16ο έως τον 18ο αιώνα) παρέμενε ερειπωμένο, μέχρι την ανακατασκευή του στην τωρινή του μορφή το 1932.

Η ξενάγηση στο κάστρο (είσοδος: 6 λίρες) είναι αρκετά ενδιαφέρουσα, με ανακατασκευασμένα δωμάτια, τα οποία σε ταξιδεύουν σε άλλες εποχές. Από τη μια είσαι έτοιμος να αρπάξεις το σπαθί σου και να βγεις στις πολεμίστρες για να υπερασπιστείς το κάστρο σου, ενώ από την άλλη φαντάζεσαι τον εαυτό σου να κάθεται στην κεφαλή της μεγάλης τραπέζης σχεδιάζοντας την επόμενή σου στρατηγική κίνηση.

Περπατώντας στην κουζίνα νιώθεις τις μυρωδιές από όλα αυτά τα πλαστικά ομοιώματα φαγητών και είσαι έτοιμος να κυνηγήσεις το ποντίκι που ύπουλα προσπαθεί να φάει το κεφαλοτύρι (αθάνατο Σκωτσέζικο χιούμορ).

Τελειώνοντας την περιήγησή μας στο κάστρο τραβάμε προς το Isle of Skye με σκοπό να δοκιμάσουμε να βρούμε διαμονή στο Portree, την πρωτεύουσα του νησιού. Σύντομα περνάμε -με δυσκολία λόγω του δυνατού αέρα- την γέφυρα που ενώνει το νησί με την πόλη Kyle.

Η κίνηση είναι αρκετά αυξημένη και μας αναγκάζει να πηγαίνουμε την περισσότερη ώρα σημειωτόν.
Η Νατάσα μου κάνει νόημα να κοιτάξω τον καθρέπτη και βλέπω πίσω μου πάνω από 15 μοτοσυκλέτες. Πάνω που άρχισα να απολαμβάνω την όμορφη θέα στους καθρέπτες μου, αρχίζουν να κάνουν καγκουριές. Η πρώτη μοτοσυκλέτα περνάει σφαίρα όλους μας και δύο προπορευόμενα αυτοκίνητα, για να βρεθεί μούρη με μούρη με ένα λεωφορείο. Τιμονιά από το λεωφορείο, φρένα από τα οχήματα της λωρίδας μας και την βγάζει στη βαμβακερή κλωστή. Πριν προλάβω να συνέλθω από ο πρώτο σοκ, να σου και ο δεύτερος.. Προσπερνάει τρία προπορευόμενα αυτοκίνητα για να βρεθεί στο αντίθετο ρεύμα σε τυφλή αριστερή. Πανικοβάλλεται, κολλάει τα φρένα και για καλή του τύχη δεν έρχεται κανείς από την αντίθετη κατεύθυνση. Ελαττώνουμε ταχύτητα και αφήνουμε όλους να μας περάσουν ελπίζοντας να μην τους συναντήσουμε παρακάτω.

Φτάνοντας στο Portree αρχίζουμε το ψάξιμο στα B&B. Τα περισσότερα είναι γεμάτα. Βρίσκουμε μόνο ένα δωμάτιο αλλά λέμε να δοκιμάσουμε την τύχη μας μπας και βρούμε όλοι μαζί. Φτάνουμε στην πλατεία της πόλης και μπαίνουμε στο Portree Hotel. Έχει ακριβώς τέσσερα δωμάτια, τρία με διπλά κρεβάτια και ένα με 2 μόνα, (ούτε παραγγελία να τα ‘χαμε) αλλά είναι μέτρια και ψιλοακριβά για αυτά που προσφέρουν. Το σκεφτόμαστε για λίγο και λέμε να δοκιμάσουμε την τύχη μας στο παραπλήσιο γραφείο πληροφοριών.
Μέσα γίνεται ο χαμός. Αρκετός κόσμος ψάχνει να βρει δωμάτια. Μια κυρία μας ενημερώνει ότι δεν υπάρχει τίποτα διαθέσιμο στο νησί από τα συμβαλλόμενα με αυτούς ξενοδοχεία. Της λέμε ότι βρήκαμε δωμάτια στο προαναφερόμενο ξενοδοχείο και μας απαντάει ότι “αν ήμουν στην θέση σας θα έτρεχα πίσω τώρα”. Το ευχαριστώ της το είπαμε βγαίνοντας από την πόρτα τροχάδην…
Κλείνουμε λοιπόν τα δωμάτια και συνεχίζουμε για να κάνουμε μια γύρα στο νησί. Σε σύντομο χρόνο περνάμε κάτω από το επιβλητικό Old Man of Storr, ένα βράχο ύψους 50 μέτρων που στέκεται όρθιος πάνω στην ομώνυμη οροσειρά.

clopy/paste απο το ιντερνέτι, γιάντα από την πολύ συννεφιά δεν το καλόθωρούσαμε

Λίγο παρακάτω σταματάμε στο Kilt Rock, έναν απότομο βράχο ο οποίος υψώνεται κοντά στα 200 μέτρα πάνω από τη θάλασσα. Δίπλα του και ένας εντυπωσιακός καταρράκτης.

Συνεχίζουμε την περιήγηση μας στο νησί. Έρημοι δρόμοι, απίστευτο τοπίο, ενώ αποκτάμε και στενές επαφές με τις χαρακτηριστικές αγελάδες των χάιλαντς.

Αν έλειπαν και αυτοί οι κάμπερς που πιάνουν όλο το δρόμο με τα τροχήλατα σπίτια τους. Για να λέμε και του στραβού το δίκιο -όπως προανέφερα οι περισσότεροι είναι ευγενικοί και με την πρώτη ευκαιρία σου κάνουν χώρο να περάσεις, αλλά πέσαμε πάνω σε μια παρέα από 4 Ισπανούς με αντίστοιχες “τροχοβίλες”, οι οποίοι μας πήγαν καροτσάκι τη μισή διαδρομή. Το τι άκουσαν από τα στόματα μας δεν περιγράφετε…

Anyway, επιστροφή στη βάση, μπανάκι και εξόρμηση στην πόλη η οποία είναι πανέμορφη μεν, πήχτρα δε.

Τα ελάχιστα εστιατόρια έχουν ουρά αναμονής και στην καλύτερη μας λένε ότι θα βρούμε τραπέζι σε καμιά ώρα. Δεν παίζει, πεινάμε και ο Μανώλης έχει αρχίσει να γλυκοκοιτάει του γλάρους. Για καλή τύχη -των γλάρων- τα κάστανα απ’ την φωτιά βγάζει για ακόμα μία φορά το Lonely Planet, υποδεικνύοντάς μας ένα καλά κρυμμένο μαργαριτάρι, το Caffe Aribba. Απολαμβάνουμε τα bistro πιάτα του -να ξεφύγουμε και λίγο από την μονότονη Σκωτσέζικη κουζίνα- και επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο για ξεκούραση.