Highland Riders

9 Αυγούστου, Shinny Scotland (χλμ 332)

Σήμερα το πρόγραμμα περιλαμβάνει και βαρκάδα. Για να γλιτώσουμε ένα μεγάλο κύκλο θα πάρουμε ένα καραβάκι από το χωριό Armadale, το οποίο θα μας αποβιβάσει στο Malaig. Ο καιρός είναι σούπερ, υπέροχη λιακάδα, ότι πρέπει για κρουαζιέρα. Τσεκάρω τις σημειώσεις μου και βλέπω ότι το καραβάκι φεύγει στις 10:10. Υπολογίζω πως θέλουμε γύρω στα 45 λεπτά για να πάμε έτσι αναχωρούμε χαλαρά γύρω στις 9:00. Η διαδρομή μετά το Broadford είναι εντελώς έρημη και μαγευτική.

Φτάνουμε γύρω στις 9:50 και βλέπουμε το καραβάκι να έρχεται. Προλαβαίνουμε χαλαρά λέμε.

Αμ δε… Ο ευγενέστατος υπάλληλος προσπαθεί να εξηγήσει στους μανιασμένους μοτοσυκλετιστές ότι θα έπρεπε να έχουμε κάνει check in μισή ώρα νωρίτερα. Από δω σε έχω, από ‘κει σε ‘χω, με τίποτα δεν μπορούμε να τον πείσουμε. Η απάντηση που πήραμε ήταν η εξής: “Αυτό το καραβάκι θα φύγει χωρίς εσάς και αν δεν έχετε εμφανιστεί τουλάχιστον μισή ώρα νωρίτερα από τον απόπλου του επόμενου, τότε και αυτό θα φύγει χωρίς εσάς”. Νο κόμεντς.
Μην έχοντας άλλη επιλογή, αράζουμε στο παραπλήσιο καφέ αναμένοντας το επόμενο βαπόρι το οποίο αναχωρούσε σε μία ώρα…

Και όταν επιτέλους επιβιβαζόμαστε θαυμάστε καρέ-καρέ το δέσιμο των μοτοσυκλετών μας. Νο κόμεντς εγκέιν:

Γύρω στις 12:00 φτάνουμε στην απέναντι όχθη. Ακολουθούμε το παλιό παραθαλάσσιο δρόμο, περνώντας δίπλα από δεκάδες όμορφες μικρές παραλίες…

…πριν στρίψουμε νότια στον A861 για να απολαύσουμε τον πιο στριφτερο δρόμο του ταξιδιού μας.

Ο δρόμος κάποια στιγμή γίνεται μονής λωρίδας και το παιχνίδι τελειώνει. Σύντομα βρισκόμαστε έξω από το Castle Tioram, ένα εγκαταλειμμένο κάστρο στην λίμνη Moidart.

Συνεχίζουμε την πορεία μας νότια μέχρι να πιάσουμε τον B8007 ο οποίος οδηγεί προς τον φάρο Ardnamurchan. Η διαδρομή έχει μια μαγική εναλλαγή τοπίου, αρχικά παραθαλάσσια αλλά σύντομα γίνεται ορεινή, σκαρφαλώνοντας σε μικρούς λοφίσκους απομακρυνόμενη από την ακτή.

Φτάνουμε στον όμορφο φάρο που είναι επισκέψιμος και στον οποίο λειτουργεί και ένα μικρό μουσείο.

Χαζολογάμε αρχικά στο μουσείο πριν πάρουμε το δρόμο για την κορυφή του φάρου. 152 σκαλιά αργότερα μας φρενάρει ο ευγενέστατος υπάλληλος (όλοι οι Σκωτσέζοι είναι τρομερά ευγενικοί είπαμε) ζητώντας μας εισιτήριο το οποίο θα έπρεπε να το είχαμε προμηθευτεί από ένα μαγαζί λίγο πριν την είσοδο στο φάρο και το οποίο φυσικά δεν έχουμε. Και αντί να μας στείλει ολ δε γουέι ντάουν όπως θα ήταν το σωστό, μας λέει πως δεν πειράζει, είναι πολύ κουραστικό να σας στείλω πίσω… περάστε… Ο Ιάκωβος τον ευχαριστεί και του λέει ο χουβαρντάς ότι αν ποτέ έρθει στα Χανιά θα τον βάλουμε και εμείς στον φάρο μας τσάμπα (έτσι και αλλιώς τσάμπα είναι).

Κλικ για μεγέθυνση...

Τα ευτράπελα και τα γέλια δεν σταματούν όμως εκεί. Καθώς χαζολογάμε τη θέα σχολιάζουμε την όμορφη παραλία που βλέπουμε στα πόδια μας: “Πω πω καλύτερη και από το Λαφονήσι”…. Μια φωνή ακούγετε από δίπλα λέγοντας: “Νόοοοοοοου, Λαφονήσι ις μπέτερ”. Η φωνή προερχόταν από ένα Σκωτσέζο, ο οποίος είχε ταξιδέψει στα μέρη μας και νοσταλγούσε τις όμορφες παραλίες μας. Τελειώνοντας την συζήτηση μας αποστομώνει με την εξής ατάκα: “Ποτέ δεν θα περίμενα να συναντήσω Κρητικούς στην κορυφή αυτού του φάρου.”

Επιστροφή στις μοτοσυκλέτες όπου ακολουθούμε την ίδια μαγική διαδρομή για μερικά χιλιόμετρα.

Μέχρι και λάμα είδαμε!!!!!

Η συνέχεια μας βρίσκει σε παρόμοιους δρόμους, κινούμενοι παράλληλα στη λίμνη Linnhe, με κατεύθυνση το Fort William.

Πριν φτάσουμε όμως κάνουμε μια στάση στο Glenfinnan Monument. Το μνημείο στήθηκε στο σημείο που ο Bonnie Prince Charlie κήρυξε την έναρξη του αγώνα του, για να ξανακερδίσει το θρόνο της Αγγλίας και της Σκωτίας για τη Δυναστεία των Στιούαρτ. Η ώρα είναι περασμένες 17:00 και τα πάντα στη γύρω περιοχή είναι κλειστά, άρα και δωρεάν.

Απέναντι ακριβώς από το συγκεκριμένο μνημείο, βρίσκεται η διάσημη γέφυρα από όπου περνάει το τρένο που πάει τον Harry Potter και τους φίλους του στο Xόγκουαρτς. Το σκηνικό είναι χολιγουντιανό, αν σταθείτε τυχεροί και πέσετε στην ώρα που περνάει τρένο. Εμάς δεν μας έκατσε έτσι δανειστήκαμε μια φωτογραφία από το ιντερνέτι.

Άσχετα με τις χολιγουντιανές αηδίες, η συγκεκριμένη διαδρομή του ατμοκίνητου τρένου, θεωρείται μια από τις δέκα καλύτερες στον κόσμο.
Μπακ του δε ρόαντ για να καταπίουμε γοργά τα λίγα χιλιόμετρα που μας χωρίζουν με Fort William, καθώς ο καιρός έχει αρχίσει να κλείνει επικίνδυνα. Το ξενοδοχείο (Bank Street Lodge) είναι ο ορισμός του value for money και σίγουρα καλύτερο από τα δύο τελευταία. Μέχρι όμως να τακτοποιηθούμε έχει αρχίσει να βρέχει. Για καλή μας τύχη, ακριβώς δίπλα από το ξενοδοχείο, λειτουργεί μια όμορφη και όπως αποδεικνύεται πολύ καλή πιτσαρία (The Stables).
Το δείπνο μας τελειώνει, η βροχή κοπάζει και έτσι τραβάμε για μια βόλτα στον ήσυχο πεζόδρομο.

Απολαμβάνουμε ένα μπυράκι στην μοναδική κατάμεστη παραδοσιακή μπυραρία Grog and Gruel πριν “λιποθυμήσουμε” από την κούραση πίσω στο ξενοδοχείο μας.