Highland Riders

11 Αυγούστου, Falkirk, Rosslyn and Edinburgh (χλμ 206)

Η βροχή πέφτει και σήμερα αδιάκοπα. Αναχωρούμε μετά από ένα πλούσιο και με ευρωπαϊκές -επιτέλους- πινελιές, πρωινό. Πρώτος σημερινός μας προορισμός το Falkirk Wheel στην ομώνυμη πόλη. Ένα θαύμα της μηχανικής, βασισμένο σε θεώρημα του Αρχιμήδη, συνδέει δύο κανάλια τα οποία έχουν υψομετρική διαφορά 24 μέτρα!

Μοναδικό στον κόσμο, κατασκευάστηκε το 2002 αντικαθιστώντας τα 11 locks που υπήρχαν. Ο τροχός περιστρέφεται είτε δεξιά είτε αριστερά -για να μειωθούν οι φθορές στα γρανάζια- και η περιστροφή διαρκεί περίπου 5 λεπτά.

Κάθε δεξαμενή (την ονομάζουν γόνδολα) μεταφέρει 300 τόνους νερό. Και εδώ κολλάει το θεώρημα του Αρχιμήδη που αναφέρει ότι “Η δύναμη της άνωσης σε ένα βυθισμένο αντικείμενο είναι ίση με το βάρος του υγρού που εκτοπίζεται”. Άρα, όσο και να είναι το βάρος του σκάφους που θα εισέλθει στην γόνδολα, το βάρος της γόνδολας θα παραμείνει σταθερό.

Μπαίνουμε λοιπόν στο πλοιάριο Αρχιμήδης για να κάνουμε και εμείς μια γυροβολιά με τον τροχό.

Όταν κόβαμε τα εισιτήρια μας ζήτησαν συγνώμη που δεν είχαν audio guide στα Ελληνικά αλλά εμείς κάναμε τη βλακεία και δεν τους ζητήσαμε ένα στα αγγλικά. Το τι μας έλεγε ο ξεναγός κατά τη διάρκεια της βαρκάδας θα παραμείνει άγνωστο. Το μόνο που καταλάβαμε ήταν το “Hello Folks”! Ευτυχώς υπήρχαν τα κατατοπιστικά βιντεάκια στις τηλεοράσεις πάνω από τα καθίσματα που μας έδιναν μια ιδέα για όλα τα παραπάνω που αναφέραμε.

Φτάνοντας στο πάνω κανάλι, βλέπουμε 2 GS να παρκάρουν έξω από την είσοδο του κτιρίου. Πριν ξεκινήσουμε είχα πληροφορηθεί ότι οι γνωστοί από τα ταξιδιωτικά τους στο GS Forum, Jefe & Doc, θα βρίσκονται επί Σκωτσέζικου εδάφους τις ίδιες περίπου μέρες με εμάς. Η πρώτη μου σκέψη ήταν: “Λες να ΄ναι αυτοί μωρέ;”. Το ζουμ της φωτογραφικής μηχανής επιβεβαιώνει προς πρόκειται για πατριώτες. Δυστυχώς δεν τους προλάβαμε, μέχρι να επιστρέψουμε από την κρουαζιέρα την είχαν κάνει.

Λίγο πριν αναχωρήσουμε, αν και βρέχει καταρρακτωδώς, τραβάμε παρέα με τον Δάσκαλο για να χαζέψουμε μια εκπαιδευτική μακέτα βασισμένη στο θεώρημα του Αρχιμήδη, αλλά και μία μακέτα του τροχού στην οποία μπορούσες να δεις πως δουλεύει το σύστημα. Η προαναφερόμενη βροχή μας ανάγκασε να ασχοληθούμε ελάχιστα μαζί της.

Επιστροφή στις μοτοσυκλέτες και αναχωρούμε με πορεία το Rosslyn Chapel. Το navigator επιμένει να με στέλνει από επαρχιακούς δρόμους αποφεύγοντας να περάσει μέσα από το Εδιμβούργο. Κάποια λαλακία έχω κάνει αλλά η διαδρομή που ακολουθούμε είναι υπέροχη και δε μας χαλάει. Κάνουμε καμιά 15αριά χιλιόμετρα παραπάνω από ότι να πηγαίναμε καρφί και παρκάρουμε στην είσοδο της εκκλησίας.
Έργα παντού. Ιάκωβος, Κώστας, Μήτσος και Γιάννα μπαίνουν από μια είσοδο που γίνονταν έργα χωρίς να πληρώσουν. Πάμε να μπούμε και μεις και μας σταματούν…

Εμ βέβαια, ίσα και όμοια είμαστε όλοι που θέλετε να μπείτε και τζάμπα; Η αλήθεια βέβαια είναι ότι περάσαμε σα χαζοτουρίστες που δεν ήξεραν που πάνε – τι “σαν” δηλαδή, ιδέα δεν είχαμε που ήταν η είσοδος! Μάλλον οι εργάτες μας λυπήθηκαν με το Μήτσο (μοιάζει και λίγο με κάθυστερ) και δε μας είπαν τίποτα. Εσείς οι μορφονιοί Οικονομάκη την εμορφιά σας πρέπει να την πλερώνετε!

Χαλάλι όμως τα 8 λιράκια της εισόδου γιατί για μένα ήταν από τα καλύτερα αξιοθέατα της Σκωτίας. Και λέω για μένα γιατί με συναρπάζουν μυστήρια, μυστικές αδελφότητες, θεωρίες συνομωσίας και τέτοια. Το παρεκκλήσι του Rosslyn παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στο βιβλίο του Dan Brown “Κώδικας Da Vinci”, το οποίο αν δεν έχετε διαβάσει, ούστ από δω, διαβάστε το ρε τζούγκροι! Όταν διαβάζει κανείς γι’ αυτό στο βιβλίο δεν παίρνει πρέφα πως ακριβώς είναι οι εικόνες παρά τις λεπτομερέστατες και παραστατικές περιγραφές του Brown. Όταν μπεις όμως μέσα αποσβολώνεσαι από τη διακόσμηση. Κάθε επιφάνεια είναι καλυμμένη από σύμβολα: χριστιανικούς σταυρούς, ιουδαϊκά άστρα, μασονικούς διαβήτες, σταυρούς των Ναϊτών, πυραμίδες, αστρολογικά σύμβολα, φυτά, λαχανικά, πεντάλφες και ρόδα. Καθώς προσπαθούσα να συγκεντρωθώ σ’ όλα αυτά που έβλεπα, άκουσα την ξεναγό (δωρεάν ξενάγηση κάθε ώρα) να καλωσορίζει τον κόσμο που είχε μαζευτεί. Τέλεια, θα ακούσουμε και δυο λόγια απ’ αυτήν να δούμε αν συμφωνούν μ’ αυτά που είχα διαβάσει.

Οι φωτογραφίες εντός απαγορεύονται, δια ταύτα ότι δείτε είναι δανεισμένο από το net.

Ξεκινάει λοιπόν η καλοδιάθετη στρουμπουλούλα νεαρά (κι αυτή σα να τα έλεγε πρώτη φορά ρε παιδί μου, τέτοιο κέφι και όρεξη!) με μια απομυθοποίηση των ιστοριών που αφορούν το παρεκκλήσι. “Κάποιοι θεωρούν πως κάτω από δω είναι θαμμένο το Άγιο Δισκοπότηρο, εξωγήινοι, ο Τίμιος Σταυρός, και δεν ξέρω και γω τι άλλο όμως όλα αυτά δεν ισχύουν.” Δεν αμέλησε όμως να ευχαριστήσει το συγγραφέα, γιατί οι επισκέπτες από 30.000 το χρόνο προ Κώδικα Da Vinci (με δωρεάν εισιτήριο), έχουν εξαπλασιαστεί και πλησιάζουν τις 180.000 μετά την κυκλοφορία του βιβλίου. Ακόμα δεν τό ΄πιασες; 180.000 επί 8 λιράκια ίσον 1.440.000 λίρες. καλό εισόδημα εεε;

Στην αρχή μας έδειξε τον Green Man. Τη ανάγλυφη μορφή μιας θεότητας κάποιας παγανιστικής θρησκείας, η οποία ξεκινούσε σε νεαρή ηλικία από τον αριστερό τοίχο και συνεχιζόταν γύρω γύρω μέχρι τα βαθιά γηρατειά του στο τέρμα του δεξιού τοίχου. Μετά η νεαρά συνέχισε με τις δύο υπέροχες δαντελωτά σκαλισμένες πέτρινες κολώνες μπροστά από το περίπου Ιερό.

Η μία, η αριστερή, φέρει πάνω της απλές κάθετες ραβδώσεις ενώ στη δεξιά υπάρχουν σκαλισμένα άνθη που ελίσσονταν γύρω της και την έζωναν από παντού. Εκεί άρχισε το παραμύθι ότι τάχα μου τάχα μου ο δάσκαλος μάστορας έκανε την πρώτη και έφυγε ταξίδι και ο μαθητής του συνέχισε το έργο του, φτιάχνοντας τη δεύτερη κολώνα χωρίς να πάρει την άδειά του. Τα πήρε λοιπόν στο κράνος ο ιδιόρρυθμος δάσκαλος όταν επέστρεψε, μιας και η κολόνα του μαθητή είναι ομορφότερη, και τον σκότωσε. Βρε δε μπα να τα πείτε σε κανένα πιτσιρίκι; Κάτι άλλο πρέπει να παίζει…

Τα παραμύθια συνεχίστηκαν με την ιστορία των ιδιοκτητών, της διάσημης οικογένειας St. Clair. Ήταν πλούσιοι μετανάστες από τη Γαλλία λέει (αφού ήταν πλούσιοι γιατί έφυγαν;) και με το που πάτησαν στη Σκωτία τους δόθηκε δώρο το οικόπεδο (γιατί δεν έκαναν τέτοια δώρα και σ’ άλλους μετανάστες;). Αααα, και το τελείως κουφό: 44 πόδια κάτω από το παρεκκλήσι είναι χτισμένος ένας “τάφος” χωρίς είσοδο, στο μέγεθος του ναού! Πολλές φορές αρχαιολόγοι έχουν ζητήσει άδεια να δουν το περιεχόμενο του γιγάντιου αυτού υπόγειου χώρου, όμως οι ιδιοκτήτες το απαγορεύουν δια ροπάλου με τη δικαιολογία ότι εκεί βρίσκονται θαμμένοι οι πρόγονοί τους και δε θέλουν να τους ενοχλήσει κανείς. Μάλιστα.

Αυτή δεν είναι κλεμμένη, την τραβήξαμε παράνομα, αλλά μην το πείτε σε κανένα έτσι;

Ας δούμε όμως και τι άκρως ενδιαφέροντα πράγματα λέει η άλλη πλευρά. Το παρεκκλήσι του Rosslyn, που συχνά ονομάζεται και “Καθεδρικός των Κωδίκων”, χτίστηκε από Ναΐτες το 1446 και στο διάκοσμό του μπορεί κανείς να παρατηρήσει μια απίστευτη σειρά συμβόλων από την ιουδαϊκή, τη χριστιανική, την αιγυπτιακή, τη μασονική και την παγανιστική παράδοση. Οι γεωγραφικές συντεταγμένες του συμπίπτουν με το μεσημβρινό που περνάει από το Γκλάστονμπέρι, και αυτή η γεωγραφική Ρόδινη Γραμμή θεωρείται ο κεντρικός άξονας της ιερής γεωμετρίας της Βρετανίας. Απ’ αυτή την ιερή Ρόδινη Γραμμή παίρνει και τ’ όνομά του το Rosslyn (Rose Line που αργότερα έγινε Rosslyn). Με τη χρήση ραντάρ τελευταίας τεχνολογίας ικανού να ανιχνεύσει κάτω από το έδαφος αποκαλύφθηκε ότι η εντυπωσιακή κατασκευή κάτω από το παρεκκλήσι είναι ασύγκριτα μεγαλύτερη σε όγκο απ’ αυτό.
Άλλα ενδιαφέροντα γεγονότα: στο χτίσιμο του παρεκκλησιού είχαν χρησιμοποιηθεί τα αρχιτεκτονικά σχέδια του Ναού του Σολομώντα στην Ιερουσαλήμ. Έτσι, σε αυτό υπήρχαν αντίγραφα του δυτικού τοίχου, του στενού ορθογώνιου ιερού και της υπόγειας αίθουσας που ήταν γνωστή ως Άδυτα των Αδύτων. Επίσης πιστά αντίγραφα του Ναού του Σολομώντα είναι και οι δύο κολώνες που λέγαμε πριν. Η μία λέγεται Μποάζ, ή αλλιώς κίονας του Διδασκάλου και η άλλη Γιαχίν ή στήλη του Μαθητευόμενου. Οι ονομασίες παραπέμπουν στις βασικές βαθμίδες των μελών των στοών αυτών (μαθητευόμενος ελευθεροτέκτων, εταίρος ελευθεροτέκτων και διδάσκαλος τέκτων), ενώ όπως λέει ο Dan Brown ,όλοι οι μασονικοί ναοί στον κόσμο έχουν δύο τέτοιους κίονες. Για το τέλος αφήσαμε το καλύτερο: Την καμάρα από την οποία προεξέχουν εκατοντάδες κυβοειδείς πέτρες, σχηματίζοντας μια παράξενη πολυεπίπεδη επιφάνεια. Σε κάθε κύβο υπάρχει ένα σκαλισμένο σύμβολο, φαινομενικά τυχαίο, και μ΄αυτόν τον τρόπο σχηματίζεται ένας γρίφος ασύλληπτων διαστάσεων. Οι ειδικοί προσπαθούν επί αιώνες να αποκωδικοποιήσουν το μυστικό του κώδικα, όμως το μυστήριο παραμένει άλυτο. Μα δεν είναι μούρλια όλα αυτά ή μόνο σε μένα αρέσουν;

Επιστροφή στο πάρκινγκ με την βρόχα να πέφτει ακατάπαυστα. Βάζω στο navigator να μας πάει στο ξενοδοχείο στο Εδιμβούργο και αυτό δείχνει ότι να ‘ναι. Η λαλακία μου σε όλο της το μεγαλείο. Δεν έχω φορτώσει χάρτες του Εδιμβούργου…
Τους έχω βέβαια στο λάπτοπ, αλλά βρέχει και θέλει χρόνο μέχρι να τους περάσω. Έχοντας λοιπόν σαν στίγμα το ξενοδοχείο και ακολουθώντας το ρητό “ρωτώντας πας στην πόλη” τραβάμε για Εδιμβούργο. Ωστόσο είναι τόση η δύναμη της βροχής που αρκετοί δρόμοι έχουν πλημμυρίσει. Μέχρι και αυτό το άριστο οδικό δίκτυο έχει ελαττώματα!
Αντιθέτως βέβαια με την Ελλάδα, τα αυτοκίνητα σταματούν πριν τις κολύμπες, χωρίς να μας μας λούζουν και χωρίς να χρειαζόμαστε δίπλωμα κασκαντέρ για να μείνουμε όρθιοι από τα απόνερα.

Μπαίνοντας στην πόλη ευτυχώς η βροχή σταματάει. Ρωτάμε, ξαναρωτάμε και μετά από μερικούς κύκλους καταφέρνουμε να βρούμε το ξενοδοχείο μας. Βασικά, πρόκειται για ένα συγκρότημα ενοικιαζόμενων διαμερισμάτων για φοιτητές, το οποίο τους καλοκαιρινούς μήνες λειτουργεί ως ξενοδοχείο.
Ξεφορτώνουμε πράγματα και συνεπιβάτες, ξανακαβαλάμε τις μοτοσυκλέτες και αρχίζουμε ένα αγώνα δρόμου προς Perth για να τις επιστρέψουμε. Το να βγεις από την πόλη χωρίς navigator δεν ήταν και τόσο δα δύσκολο. Ακολουθήσαμε τις πινακίδες για Forth bridge, ρωτήσαμε δις, μπερδευτήκαμε μια φορά, για να πέσουμε στην τρελή κίνηση της γέφυρας. Βιαζόμαστε όμως, περνάμε όσους μπορούμε και από όπου μπορούμε και πάνω που αρχίζουμε να πανηγυρίζουμε πέφτουμε σε έργα… Φτου και ξανά φτου. Βιαζόμαστε λέμε…
Μπλέκουμε πάλι σε κίνηση για αρκετά χιλιόμετρα αλλά ξάφνου ο δρόμος ανοίγει μπροστά μας. Τελικιάζουμε, μόνο ψαράκι δεν κάναμε, και εν τέλει φτάνουμε Perth. Παραδίδουμε μοτοσυκλέτες -ο Ιάκωβος παζαρεύει και καταφέρνει να κόψει ένα 50λιρο από κάθε μία (εβίβα Τζάκο – ευχαριστώ δικέ μου, εμ τι, τζάμπα με λένε Έμπορα;;)- και τροχάδην στο σταθμό. Το τρένο φεύγει μετά από μια ώρα, φτου γμτ. Αναμονή, τρενάδα και άλλη μια ώρα για να φτάσουμε. Στο σταθμό περιμένει ο Δάσκαλος όπου έχει φροντίσει να βρει τον πιο σύντομο δρόμο για το ξενοδοχείο. Τροχάδην δις λοιπόν, πετάμε τα πράγματά μας στα δωμάτια και βουρ για την πόλη. Μα καλά γιατί τόσο βιασύνη θα διερωτάστε; Μα πολύ απλά για να προλάβουμε το παρακάτω:

Το βίντεο που μόλις παρακολουθήσατε είναι από το Military Tattoo του 2009. Κάτι παρόμοιο παρακολουθήσαμε και εμείς αφού είχαμε φροντίσει να προμηθευτούμε εισιτήρια (25 λίρες) από τον Μάιο, τα οποία ήταν και τα τελευταία παρακαλώ.

Ας πούμε και δυο λόγια για αυτήν την παράσταση. Καταρχάς ευχαριστούμε το φίλο Μύρωνα που σπούδασε στο Εδιμβούργο και μας το υπέδειξε τόσο νωρίς, γιατί τα εισιτήρια στη μαύρη αγορά ήταν φωτιά. Το Military Tattoo λοιπόν είναι η πιο δημοφιλής και με τις μεγαλύτερες πωλήσεις εκδήλωση της Σκωτίας. Περίπου 210.000 άνθρωποι παρακολουθούν κάθε χρόνο επιλεγμένες στρατιωτικές αλλά και τις πολιτικές μπάντες από όλο τον κόσμο σε μια μίξη ήχου, εικόνας, ασκήσεων ακριβείας αλλά και παραστάσεων, που πραγματικά σε αφήνει με το στόμα ανοικτό όπως μόλις θα διαπιστώσατε. Και αυτό που είδατε είναι ένα μικρό απόσπασμα από την δίωρη παράσταση…

Αποκορύφωμα το φινάλε όπου όλοι οι μουσικοί από όλες τις μπάντες -μιλάμε για πολύ λαό- παίζουν ταυτόχρονα ένα κομμάτι, για να ακολουθήσει ο “ύμνος της φιλίας” που τραγούδησε όλο το γήπεδο χέρι-χέρι. Φυσικά τον τραγουδήσαμε και εμείς ανοιγοκλείνοντας τα στόματα μας σαν χρυσόψαρα, αλλά πιο φανατικά από όλους συμμετείχε ο Ιάκωβος, με τον διπλανό του να κοντεύει να του ξεπατώσει το χέρι από τον ώμο.

Η παράσταση τελειώνει και αρχίζει η αναζήτηση στερεάς τροφής (“πράσινη” για τον Δάσκαλο, και “πράσινη όταν με βλέπουν” για τον Ιάκωβο ο οποίος χτυπάει και δύο χάμπουργκερ στη ζούλα – τι λε ρε παλιοσυκοφάντη, φίδι φαρμακερό, οχιά, πύθωνα, ανακόντα, λίγα πράσινα έφαγα; Εντάξει, είμαι λίγο λιχούδης και επιρρεπής, τι είναι δα δυο χαμπουργκεράκια;). Παρέα μας και η αδελφή της Νατάσας η οποία ταξίδεψε από το Μάντσεστερ όπου εργάζεται για να μας συντροφεύσει στο Εδιμβούργο. Με συνοπτικές διαδικασίες καταλήγουμε σε ένα κυριλέ ταχυ-εστιατόριο (The Filling Station), αρκετά καλό όπως αποδείχτηκε. Την κάνουμε ταράτσα, πίνουμε και αρκετές μπύρες -αύριο δεν έχει οδήγηση- και αργάμιση επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο. (Δε λες πουθενά βρε αιγυπτιακή κόμπρα ότι πάλι σαλάτα έφαγα! Άσε που συνολικά στο ταξίδι πρέπει να έφαγα τουλάχιστον 5 κιλά ανάλατους άψητους ξηρούς καρπούς όταν τσάκιζες μπισκότα και κρουασάν. Να δεις που θα φτάσω 100, θα σε θάψω και θα κάνω με τα παιδιά σου παρέα!). Ότι πεις… απλά να αλλάξεις την κάρτα σου και να γράψεις «Μαθουσαλίξ Τζάκος ο πολύσπορος»…