Μονός αλλά όχι Μόνος!

Kείμενο, φωτογραφίες: Tάσος Ανανιάδης

Όπως για πολλούς συν-αδελφούς, η μοτοσυκλέτα και για μένα είναι συνώνυμη της φυγής. Κάθαρση θα έλεγα. Φυγή από την μαύρη καθημερινότητα, την τρέλα της πόλης και της πάλης για την επιβίωση. Μαζί με το σώμα, ταξιδεύει και η ψυχή, το μυαλό καθαρίζει και η σκέψη γίνεται κρυστάλλινη. Ο αέρας που χτυπάει στο κράνος παίρνει όλη αυτή τη βρωμιά και τα ατέλειωτα χιλιόμετρα την ανακυκλώνουν στο σύμπαν. Ποτέ, λέει ένα γνωμικό , δεν θα δεις παρκαρισμένη μηχανή έξω από ιατρείο ψυχαναλυτή… συμφωνώ απόλυτα!

Ταξιδεύω με μηχανή από το 2004 με κάποια διαλείμματα και έχω φάει με το κουτάλι την Ιταλία από Ρώμη και πάνω. Eπίσης έχω πάει Αυστρία, Τσεχία, Ν. Γαλλία, αλλά και αρκετά στην Ελλάδα. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου χιλιομετροφάγο ταξιδευτή περιοπής, καθώς όλα αυτά τα χιλιόμετρα που έχω γράψει τόσα χρόνια, κάποιοι τα έχουν κάνει σε ένα χρόνο! Απλά μου αρέσει όπου πηγαίνω, να αποφεύγω τα τουριστικά μέρη-παγίδες και να απορροφώ την ενέργεια του τόπου που βρίσκομαι και να προσπαθώ να αφουγκραστώ την κουλτούρα των απλών ανθρώπων που συναντώ,να είμαι δέκτης και όχι πομπός.

Ζητώ εξ’ αρχής συγγνώμη για την άκρατη φλυαρία μου και ελπίζω να μην είναι πολύ βαρετό όλο αυτό το κατεβατό. Οι λόγοι που το παραθέτω εδώ είναι πρώτον γιατί όπως παρακινήθηκα και εγώ από αυτά που διάβασα εδώ, έτσι θα ήθελα να παρακινήσω και εγώ κάποιον που θα δει το δικό μου κείμενο, να τολμήσει και να περάσει τόσο ωραία και ακόμα καλύτερα απ’ ότι πέρασα εγώ. Ο άλλος λόγος είναι η εσωτερική μου ανάγκη να βγάλω έξω αυτά που έζησα. Σε αυτή την περίπτωση, ο γραπτός λόγος είναι ιδανικός παρόλο που είναι ατελής σε σχέση με τον προφορικό που συμμετέχει και όλο το σώμα, τα μάτια και οι εκφράσεις.

Φέτος το ταξίδι μου ήταν πολύ ιδιαίτερο και στην κόψη του ξυραφιού να γίνει ή να μην γίνει, για πολλούς λόγους:

Πρώτον, πότε: πάντα, λόγω εργασίας, φεύγω Αύγουστο και ποτέ ξανά δεν είχα φύγει μόνος μου. Δυο φιλαράκια αδερφικά, που γνωρίζουμε ο ένας τον άλλον, τα κουσούρια μας, τις παραξενιές και τα κουμπιά μας, και έχουμε περάσει δύσκολες καταστάσεις έχουμε τσακωθεί και ξαναμονιάσει αλλά πάνω από όλα περνάμε πάντα υπέροχα, είναι η μόνιμη παρέα μου στα ταξίδια μας έξω. Όμως φέτος περιμένουμε μωρό με την γυναίκα μου (το δεύτερο παιδί από την δεύτερη γυναίκα!) στο τέλος Ιουλίου και δεν υπήρχε περίπτωση να λείπω ακόμα και αν μπορούσα. Άρα φέτος ΑΝ πάω, θα είναι τέλος Μαΐου με αρχές Ιουνίου και θα είμαι μόνος μου. Μόνος μου είπα; Πού διάολο να πάω μόνος μου; Kαι μόνο η σκέψη με τρόμαζε ,το παραδέχομαι…

Δεύτερον, πώς: η οικονομική και γενικότερη κατάσταση. Που να πάω ο Καραμήτρος με τρύπιες τσέπες και τόσες οικονομικές υποχρεώσεις; Αυτοί οι καραγκιόζηδες, όρνια πτωματοφάγα με γραβάτες και χωρίς, σοβαροφανείς άχρηστοι που δεν θα μπορούσαν να διαχειριστούν ούτε το περίπτερο της γειτονιάς μου, όχι κράτη και ζωές. Τυχοδιώκτες, ποζεράδες και prάδες, λύματα του ανθρώπινου είδους, μέσα κι έξω, δεξιοί κι αριστεροί, ΟΛΟΙ, δεν μας έχουν αφήσει όχι μόνο υλικό για όνειρα αλλά ούτε την σιγουριά ότι θα έχουμε να ταΐσουμε τα παιδιά μας αύριο. Ένα ταξίδι στην Δυτική Ευρώπη, το ξεχνάμε. Εισιτήρια πλοίων, διαμονή (δεν τρελαίνομαι με το κάμπινγκ, δεν με χαλάει αλλά δεν το κυνηγάω κιόλας, γιατί στα φιλαράκια μου δεν αρέσει αλλά και εγώ είμαι λίγο καλοπερασάκιας και τεμπελάκος στα ταξίδια. Κακώς βέβαια γιατί όποτε κάνω, μετά αναρωτιέμαι γιατί μένω στα ταξίδια μου σε ξενοδοχεία) καύσιμα και διατροφή έστω και με στερήσεις συγκεντρώνουν ένα συνολικό ποσό που είναι απαγορευτικό δεδομένων και των οικογενειακών υποχρεώσεων. Όλη αυτή η κατάσταση με οδήγησε στο:

Τρίτον, που και γιατί: όταν ήμουν παιδί, ο πατέρας μου είχε στο ξυλουργείο του, που πήγαινα και «βοηθούσα» τα καλοκαίρια που έκλεινε το σχολείο, ένα παλιό μεγάλο ραδιόφωνο από εκείνα με τις λυχνίες. Όταν κάποιες φορές έφευγε τα απογεύματα να πάει σε κάποια κοντινή δουλειά και με άφηνε στο μαγαζί, μη έχοντας τι να κάνω ανάμεσα στα μηχανήματα και τα πριονίδια, άνοιγα αυτό το παλιό ξύλινο καφέ ραδιόφωνο με τα μπεζ κοκάλινα κουμπιά και την υφασμάτινη πρόσοψη, το έβαζα στα μεσαία κύματα και ονειροπολούσα. Αυτό έπιανε όλο τον κόσμο και άκουγα κάποιες παράξενες σλαβικές γλώσσες με τη ζεστή και αυστηρή φωνή των εκφωνητών να λένε ειδήσεις. Επίσης άκουγα κάποιες παράξενες και άγνωστες σε εμένα μουσικές να παίζουν ατμοσφαιρική τζαζ και εγώ ταξίδευα. Εκείνα τα ζεστά απογεύματα, στο υπόγειο μαγαζί εγώ παρέα με το γλυκό υποκίτρινο χρώμα από τις λυχνίες και τα λαμπάκια του ραδιοφώνου Εκείνου, ταξίδευα. Σε κόσμους άγνωστους σε εμένα, παράξενους και μυστηριακούς στο παιδικό μυαλό. Γιουγκοσλαβία, Τσεχοσλοβακία, Πολωνία, Ουγγαρία… Ο πατέρας μου έφυγε πια, αλλά το ραδιόφωνο αυτό το έχω ακόμη και μια μέρα θα γίνει το απαραίτητο restoration και θα πάρει την θέση του στο σπίτι, πάνω από το τζάκι. Στη θέση που του πρέπει, όπως έχει και Εκείνος την θέση του στην καρδιά μου για πάντα. Ήταν λοιπόν καιρός να κάνω ένα βήμα, έστω και μικρό, προς αυτά τα μέρη με τις παράξενες γνώσεις και τα παράξενα γράμματα στις λέξεις τους.

Η προετοιμασία ήταν μηδενική. Μέχρι που ανέβηκα στη μηχανή και έβαλα πρώτη, δεν ήξερα αν θα έφευγα. Αλλά με μηχανή απροετοίμαστη δεν πάω πουθενά, είπαμε περιπέτεια αλλά όχι τραγωδία! Τέλη Μαρτίου λοιπόν βάζω φρέσκα λαστιχάκια -που έτσι κι αλλιώς τα χρειαζόταν- στο Κορίτσι (έτσι την λέω εγώ την καλή μου). Ήθελε όμως και σέρβις. Εγώ τη μηχανή αυτή δεν την έχω για την καφετέρια (όποιος την έχει για την καφετέρια, γούστο και μαγκιά του, δεν το λέω για να θίξω κανέναν) αλλά για ταξίδια και βόλτες τις Κυριακές με λίγα ή περισσότερα χιλιόμετρα. Θέλω λοιπόν να είναι σε άψογη κατάσταση οπτικά και μηχανικά. Όμως ένα βαρβάτο σέρβις που χρειαζόταν θα κόστιζε πολλά και δεν υπάρχουν, άσε που δεν θέλω βρωμόχερα άσχετων να αγγίζουν την καλή μου. Manual λοιπόν ανά χείρας και youtube ανά οθόνας (!), επίσκεψη στον λαδά και στα ανταλλακτικά και Μ. Παρασκευή απόγευμα ξεκινάμε: λαδάκια, φίλτρο, μπουζί, καθάρισμα φίλτρου αέρα, καλό καθάρισμα στα φρένα και αλλαγή τακακίων και υγρά φρένων, συμπλέκτη και ψυγείου … ουφ!!! Όλα έγιναν άψογα και μόνο το λύσε-δέσε όλα τα πλαστικά που το βαριέμαι απίστευτα, με καθυστέρησε και τα άκουσα και λίγο γιατί χάσαμε τον… Επιτάφιο!!!

Μετά είχε σειρά το διαβατήριο, πράσινη κάρτα, έβγαλα και μια πιστωτική για να μην κουβαλάω μετρητά (σοφή κίνηση μια που σε κάποιες περιπτώσεις, μόνο με κάρτα μπορείς να πλερώσεις(σοφή κίνηση μια που σε κάποιες περιπτώσεις, μόνο με κάρτα μπορείς να πλερώσεις όπου το ευρώ δεν γίνεται δεκτό) μια λίστα με το τι θα πάρω μαζί, ευκολάκι δηλαδή; Εδώ να κάνω μια (ακόμα) παρένθεση και να πω ότι επειδή ακριβώς τη μηχανή αυτή την έχω πάρει για να κάνω ταξίδια όπως είπα παραπάνω, έχω κάνει κάποιες επεμβάσεις. Ελαφρά ψηλότερα κλιπ-ονς, σέλα φτιαγμένη από μάστορα με @@ και όχι από @@ μάστορα (και μάλιστα πασίγνωστο) που την είχε «φτιάξει» πριν. Επίσης σετάρισμα για πλαϊνές βαλίτσες (μη γελάτε ρεμάλια, σας βλέπω!) με αφαιρούμενα κάγκελα σε 1 λεπτό με κατσαβίδι και βίδες μισής στροφής και δύο ειδών μεγέθη βαλιτσών: 2*42 lt (αν θυμάμαι καλά) για διπλές ή πολυήμερες εξορμήσεις και 2*22 lt για σόλο ή ολιγοήμερες αποδράσεις. Γιατί σας τα πρήζω με όλα αυτά; Επειδή με τις μεγάλες βαλίτσες η μηχανή είναι στο πλάτος σαν Smart, αποφάσισα να βάλω τις μικρές βαλίτσες και μια μέτριου μεγέθους τσάντα στη θέση του συνεπιβάτη. Όταν προσπάθησα να βάλω τα της λίστας στον διαθέσιμο χώρο, γέλαγαν και οι πέτρες! Αλλά επειδή το πείσμα μου είναι μεγάλο σαν γαϊδάρου κατάφερα να τα βάλω όλα! Με τη συμβολή βέβαια και του γυναικακίου που έχει την απίστευτη ικανότητα να μπορεί να χωρέσει μια ντουλάπα πράματα σε δύο βαλίτσες τόσες δα!

«Εντάξει ρε μεγάλε», θα μου πείτε, «μας ζάλισες με όλη αυτή την φλυαρία αλλά πού στη ευχή θα πάς; Μας έχεις φλομώσει στις μ@λακίες και δεν μας είπες το σημαντικότερο». Ζητώ συγγνώμη για την ακατάσχετη φλυαρία μου και παρακαλώ να μην με αποπαίρνετε, δεν έχω ξαναγράψει τίποτα και πουθενά ο καψερός και θέλω να τα γράψω όλα τώρα, οπότε ατυχήσατε! Στο θέμα μας λοιπόν, ο προορισμός είναι τα Βαλκάνια! Ναι αλλά ποια και πόσα Βαλκάνια, έχω 7 μέρες στην διάθεση μου. Εδώ έπαιξε σημαντικό ρόλο η ανάγνωση ταξιδιωτικών από πολλούς από εσάς αλλά κυρίως από τον Μερκούρη και τον Νίκο, τον γνωστό Ταξιδευτή. Όλα τα ταξιδιωτικά που έχουν γράψει όλα τα παιδιά, ήταν τόσο καλογραμμένα με αναλυτικές πληροφορίες και ένα σωρό χρήσιμα tips. Φυσικά επειδή είμαι και λίγο βλαμμένος όπως θα έχετε καταλάβει ήδη, τα ξέχασα όλα και μου έμειναν οι καταπράσινες διαδρομές, οι στριφτεροί δρόμοι και κάποια άλλα «αξιοθέατα» που είναι αιτίες παντόφλας πλαστικής, αυτής με την μαργαρίτα στη μέση που τσούζει…

Ανέφερα πριν τους δύο συγκεκριμένους φίλους που διάβασα τα ταξιδιωτικά τους (παρόλο που έχω διαβάσει ότι ταξιδιωτικό έχει γραφτεί σε Ελληνικά και όχι μόνο forum) γιατί οι δύο αυτοί ταξιδεύουν κυρίως μόνοι τους. Και παρότι έχουν πάει μόνοι τους χιλιάδες αναβάτες στα Βαλκάνια, εγώ δεν είχα πάει ποτέ ταξίδι μόνος μου. Ούτε είχα ξαναπάει στα Βαλκάνια, να ξέρω πως είναι. Σιγά το κατόρθωμα θα μου πείτε και δίκιο θα έχετε, αλλά για εμένα ήταν δύο πρωτιές, δύο απανωτές βουτιές σε άγνωστα νερά. Πώς είναι οι δρόμοι εκεί πάνω; Τι καιρό θα βρω; Οι άνθρωποι πώς θα αντιμετωπίσουν έναν μοναχικό ταξιδιώτη; Θα μπορώ να συνεννοηθώ; Που θα μένω που δεν έκλεισα τίποτα και χίλιες άλλες τέτοιες αγχωτικές σκέψεις που έγιναν ένας κόμπος και ήρθε και μου έκατσε στον λαιμό. Τώρα βέβαια που γύρισα, με τρομάζει η ιδέα να ξαναπάω ταξίδι με παρέα, όχι να πάω μόνος μου! Που να ήξερα…

Μετά από άπειρες αλλαγές στο google maps βγήκε ένα σχέδιο στο περίπου που φυσικά δεν τηρήθηκε. FYROM, Σερβία, Βοσνία-Ερζεγοβίνη και Κροατία με το Μαυροβούνιο και την Σλοβακία να παίζουν σαν outsiders ανάλογα αν θα έλειπα τελικά 7 ή 9 ημέρες. Τελικά ήταν 7 οι μέρες. Να σημειώσω εδώ ότι στο συγκεκριμένο ταξίδι δεν με ενδιέφεραν καθόλου τα αξιοθέατα, οι πόλεις και τα πολιτιστικά κάθε τόπου. Ήθελα μόνο να οδηγήσω και να χωρέσω όσο περισσότερα χιλιόμετρα μπορούσα σε καταπράσινους δρόμους και να γνωρίσω τους λαούς κάθε χώρας.

Μια δυσάρεστη έκπληξη με περίμενε όταν είπα σε φίλους μου ότι θα πάω μόνος μου και πού θα πήγαινα. Θα σε κλέψουν, θα σκοτωθείς στους κωλόδρομους εκεί, θα σου φάνε τη μηχανή, θα σου πάρουν τα νεφρά και το δεξί μάτι το τσακίρικο. Και ένα σωρό άλλες αηδίες που ταιριάζουν σε λόγια παραιτημένης γριάς μοναχοκόρης που έμεινε στο ράφι και όλη της η ζωή αναλώθηκε στο να κάθεται στο βρώμικο μπαλκόνι του πατρικού της τριαριού στο Παγκράτι και να κοιτάζει τους περαστικούς με άδειο βλέμμα. Κύριοι θα σας το πω και ας με παρεξηγήσετε: έχετε κλειστά μυαλά, δεν έχετε όραμα, δεν τολμάτε, κινείστε εκ του ασφαλούς και δυστυχώς είστε τουρίστες και όχι ταξιδιώτες. Άνθρωποι που προσπαθούν να σε αποτρέψουν να κάνεις κάτι επειδή οι ίδιοι φοβούνται να το κάνουν, είναι καταδικασμένοι να περάσουν την ζωή τους από την θέση του θεατή στον καναπέ. Αυτό πιστεύω εγώ και δεν θέλω ποτέ να γίνω έτσι. Το πιο αστείο είναι ότι η γυναίκα μου, ξέροντας με καλά και καταλαβαίνοντας την ανάγκη μου να φεύγω, ενθουσιάστηκε με την ιδέα να πάω μόνος μου. Και μάλιστα επέμενε να φύγω, και όταν είχα αμφιβολίες για το εγχείρημά μου, επέμενε πιο πολύ και με παρακινούσε να φύγω! Και όλα αυτά με την κοιλιά στο στόμα και με δύσκολη εγκυμοσύνη που θα έπρεπε να είμαι συνέχεια δίπλα της! Και η μάνα μου ακόμα, απλά κούνησε το κεφάλι της συγκαταβατικά και δεν είπε τίποτα. Σταματάω εδώ γιατί χαλιέμαι και πάμε να δούμε τι έγινε…

1^η Μέρα, Σάββατο 30/05/15, Αθήνα-Νις, 871 χλμ

Πρωί-πρωί λοιπόν, φορτώνω το Κορίτσι μου και ξεκινάω με βαριά καρδιά αλλά συνάμα και έναν άγριο ενθουσιασμό για το ταξίδι στο άγνωστο, την περιπέτεια αλλά και την αναμέτρηση με τον εαυτό μου. Ήξερα ότι η πρώτη μέρα θα ήταν απλά διαδικαστική διάσχιση μέσω Εθνικής, οπότε με ελάχιστη κίνηση και υψηλή μ.ω.τ., κάτι που είναι το πεδίο αυτής της μηχανής, καταπίνω άνετα τα χλμ μέχρι τα σύνορα μόνο με τις απαραίτητες στάσεις για βενζίνη και μια στάση στα Τέμπη για καφεδάκι. Βέβαια, πάλι με νευρίασαν αυτά τα διόδια κάθε τρεις και λίγο. Σταμάτα βγάλε γάντια, ψάχνε ψιλά, πλήρωνε, ξαναβάλε γάντια! Δεκατρείς-δεκατέσσερις φορές το ίδιο, να μην αναφέρω και το κόστος…

Με αυτά και με αυτά, κάπου έξω από την Θεσσαλονίκη, μπήκα σε έναν δρόμο μέτριο με αρκετά φορτηγά και παλιά αυτοκίνητα με πινακίδες FΥΡΟΜ.

Και ξαφνικά σύνορα!

Η αλήθεια είναι ότι με την ΕΕ δεν είχα ξαναπεράσει σύνορα κανονικά, μόνο νοητά σύνορα. Γενικά όμως τα σύνορα νοητά είναι μόνο, και των λαών και του μυαλού. Χαράξαμε γραμμές με ένα ξύλο στη γη και γίναμε ιδιοκτήτες. Φεύγω από το ελληνικό φυλάκιο και πλησιάζω αυτό της FΥΡΟΜ. Ο φύλακας με κοιτάει αυστηρά. «Μοτόρ γκούντ;» μου λέει. «Γκούντ, γκούντ» του λέω και εγώ. «Έχω κι εγώ ένα Γιαμάχα» μου πετάει σε άψογα ελληνικά. «Καλό δρόμο» μου λέει και χωρίς να κοιτάξει τίποτα από χαρτιά, ούτε κράνος δεν έβγαλα, σκάει ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά και με αφήνει να φύγω!

Ο δρόμος είναι στενός επαρχιακός σε όλο το μήκος της FYROM και οδηγάω ψαρωμένος και πάρα πολύ προσεκτικά γιατί υπάρχουν φορτηγά στον δρόμο. Επίσης το οδόστρωμα είναι παλιό και με μπαλώματα αλλά λακκούβες δεν έχει, οπότε ναι μεν κουράζομαι λίγο οδηγώντας με 80-100 χλμ ακολουθώντας τις πινακίδες με τα όρια αλλά μέχρι τα σύνορα με την Σερβία είναι 160 κάτι χιλιόμετρα μόνο. Το ότι πρόσεχα με έσωσε και από 2 μπλόκα που συνάντησα. Δεν είχα καμία απολύτως διάθεση να μπω σε διαδικασίες ελέγχου-παζαριού με τους αστυνομικούς και δεν ξέρω, ούτε και θέλω να μάθω σε κάθε χώρα τι ανοχή έχουν…

Το τοπίο άρχισε να γίνεται ενδιαφέρον όσο ανέβαινα βόρεια και με έναν καταπληκτικό καιρό σύμμαχο, χαλάρωσα και άρχισα να απολαμβάνω πραγματικά το ταξίδι μου. Αυτό βέβαια κράτησε λίγο γιατί με το που μπήκα Σερβία (στης οποίας τα σύνορα απόλαυσα πάλι πολύ φιλική αντιμετώπιση και χαμόγελα), άρχισε η βαρετή εθνική η οποία είναι μια χαρά για να καταπίνεις χιλιόμετρα αν δεν είχε έργα. Πολλά έργα και συχνές παρακάμψεις, με κούρασαν γρήγορα καθώς αυτό το τρέχα-κόψε μου χάλαγε τον ρυθμό. Να πω εδώ ότι παντού, από διόδια μέχρι βενζίνη, χρησιμοποίησα την νεοαποκτηθείσα πιστωτική μου, της οποίας το όφελος είναι πολλαπλό: καταρχάς γλυτώνεις τα βγάλε-βάλε γάντια και ψάχνε ψιλά στα διόδια (στην FYROM μόνο έδωσα 1 € μετρητά στα διόδια), στη βενζίνη δεν σε κλέβουν στην ισοτιμία, δεν χρειάζεται να κάνεις συνάλλαγμα και να σου μείνει, σου έρχεται ο λογαριασμός στο τέλος του μήνα και ξέρεις ακριβώς τι χάλασες και πού και πότε κλπ. Πάντως κάνει και χρεωστική και prepay κάρτα…

Μετά τη βαρετή εθνική με περίμενε μια αποκάλυψη! Δρόμος με στροφιλίκι, καλή σχετικά άσφαλτος και καταπράσινα τοπία, λίμνες. Πουθενά ίχνος καμένου δάσους, οδηγοί περίπου όπως Ελλάδα, πάλι έργα σε κάποια σημεία αλλά όχι σε βαρετή εθνική.

Το μυγάκι πάντως πάει σύννεφο!

Με αυτά και αυτά, έφτασα αργά το απόγευμα στη Nis, μια όμορφη πόλη με το ποταμάκι της, το κάστρο της, μεγάλα πάρκα καταπράσινα και ανεκτή κίνηση. Ήσυχη πόλη μου φάνηκε αλλά όχι χωρίς ζωή. Έπρεπε όμως να βρω να μείνω κάπου πρώτα. Έκατσα λοιπόν σε ένα παρκάκι, έβαλα το booking στο κινητό, βρήκα αυτό που ήθελα και άνοιξα το σούπερ ντούπερ GPS tom Tom Rider παρακαλώ, συνδεδεμένο με την midland ενδοσυνεννόησή μου και με παροχή ρεύματος και τι να λέμε, στο οποίο είχα φορτώσει τους χάρτες των χωρών που θα επισκεπτόμουν, για να βάλω την διεύθυνση… παπ@ρια! Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί αυτοί οι μαλ… οι Ολλανδοί της tom-tom δεν έχουν βάλει καθόλου χάρτες των πόλεων στα Βαλκάνια. Μόνο τις κεντρικές οδούς κάθε χώρας που τις βρίσκει μόνος του και ο πιο άσχετος. Όποιος ασχολείται με αυτά θα ήθελα να μου πει παρακαλώ. Και το google maps στο κινητό μου έχει ελλείψεις στις χώρες αυτές αλλά όχι σαν το #$%GPS. Το ρημάδι αυτό το κουβάλησα μαζί μου, όπως σε κάθε ταξίδι μου, για να βρίσκω τις εισόδους και εξόδους σε κάθε πόλη. Και εδώ όχι μόνο ήταν άχρηστο αλλά με ταλαιπώρησε σε όλο το ταξίδι. Εκτός των άλλων, πέρασα από κάτι πλακόστρωτα-κομπρεσέρ και χαλάρωσε και η βάση του που είχα βιδώσει στη βάση του καθρέφτη, με αποτέλεσμα να ακουμπάει στην ζελατίνα του φαίρινγκ. Δεν μου χαλάει όμως η διάθεση με τίποτα! Παίρνω κουτουρού σβάρνα την πόλη γύρω-γύρω και μετά από κάνα 20λεπτο, λίγο ιδρώτα και λίγο βρισίδι βρίσκω ένα ξενοδοχείο στην όχθη του ποταμού. Έψαχνα ξενοδοχείο και όχι ξενώνα γιατί ήθελα οπωσδήποτε γκαράζ για τη μηχανή και πρωινό. Γκαράζ δεν είχε αλλά την έβαλα ακριβώς έξω από την είσοδο που είχε όλο το βράδυ άνθρωπο και κάμερα. Εννοείται ότι την διπλοκλείδωσα. Την ώρα που ξεφόρτωνα ήρθε ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου, ένας γεράκος γύρω στα 80 με έναν συνομήλικο φίλο του μαζί και μιλήσαμε λίγο με νοήματα κυρίως. Έλαμψε ολόκληρος όταν έμαθε ότι είμαι Έλληνας! Αφού συνεννοήθηκα μαζί του μέσω της γλυκιάς ρεσεψιονίστ για την ασφάλεια της μηχανής, σε 3 λεπτά είχα λαδώσει αλυσίδα (κάθε μέρα το έκανα αυτό), ξεφόρτωσα (είδες οι βαλίτσες που κοροϊδεύεις;), κλείδωσα και βουρ για το δωμάτιο.

Η θέα από το δωμάτιο…

Τακτοποίηση, μπανάκι, φαγητό (είχα φέρει μια ωραιότατη πίτα μαζί μου, την οποία κατάπια αμάσητη μιας και δεν είχα φάει τίποτα όλη μέρα, οπότε δεν χρειάστηκε να ψάξω για φαγητό) και βουρ για βόλτα! Βραδάκι πια και ακριβώς δίπλα στο ποτάμι έχει μια πλατεία με χαμηλό φωτισμό όπου αράζουν εκατοντάδες πιτσιρικάδες σε παρεούλες και πίνουν μπύρα, συζητούν, ακούν μουσικούλα, ερωτεύονται και ΖΟΥΝ. Χωρίς επώνυμα ρούχα, χωρίς το τελευταίο iphone, ούτε ακριβά αυτοκίνητα, ούτε εξεζητημένα κλαμπ. Η χώρα είναι φτωχή αλλά αξιοπρεπής και φροντισμένη όπως οι άνθρωποι της. Παρόλο που ήταν Σαββατόβραδο, τα κλαμπάκια περιφερειακά του κέντρου που είδα εγώ είχαν ελάχιστο έως καθόλου κόσμο. Αντίθετα ο κεντρικός πεζόδρομος ήταν γεμάτος κόσμο όπως και τα μικρά μπαράκια κατά μήκος του πολλά από τα οποία είχαν μπάντες με νέους καλλιτέχνες. Ήθελα να κάτσω να πιω μια μπυρίτσα αλλά δεν έπαιρναν ευρώ ούτε κάρτες σε κάνα δύο που ρώτησα, οπότε όντας κουρασμένος πια, συνέχισα τη βόλτα μου στο κάστρο της πόλης που ήταν πολύ όμορφα διαμορφωμένο από μέσα. Επέστρεψα στο ξενοδοχείο (το οποίο αντικειμενικά ήταν μέτριο και πανάκριβο) όπου και ξεράθηκα χορτασμένος από μια μέρα γεμάτη οδήγηση…

Έξοδα ημέρας

Διόδια: (13 σταθμοί σε Ελλάδα (!) , 3 σε FYROM και 1 Σερβία) 26,8 €
Βενζίνη: 95,5 €
Φαγητό: –
Διαμονή: 45 €
Νερά και καφές: 8 €
ΣΥΝΟΛΟ ΗΜΕΡΑΣ: 175,3 €

Προσοχή! Τα διόδια τα παραθέτω με επιφύλαξη καθώς είναι πιθανόν να έχω ξεχάσει ή να έχουν καταργηθεί κάποια ή να ξεφυτρώσουν κάποια νέα! Αυτό ισχύει για όλες τις ημέρες.

Επόμενη Σελίδα »