Μονός αλλά όχι Μόνος!

3^η Μέρα, Δευτέρα 01/06/15, Μόκρα Γκόρα-Μόσταρ, 245 χλμ

Ξυπνάω σε μια πανέμορφη γωνιά του πλανήτη μας με την διάθεση στα ύψη! Πως θα μπορούσα άλλωστε να έχω άλλη διάθεση; Αισθάνομαι τόσο τυχερός που νιώθω τύψεις για κάποιους συνανθρώπους μας που δεν έχουν τα απαραίτητα. Ας είναι, κατεβαίνω για πρωινό που περιλαμβάνει τοπικά προϊόντα, μαρμελάδα, αυγά, γάλα, ένα ντόπιο αλλαντικό σαν παστό κλπ σε ένα χώρο σαν μεσαιωνική ταβέρνα με δοκάρια στο ταβάνι και ξύλινους πάγκους για τραπέζια. Τρόμαξα να σηκωθώ από το τραπέζι αφού τα εξαφάνισα όλα και είπα να πάω μια βόλτα στο χωριουδάκι να το θαυμάσω. Το τραινάκι δεν θα το έπαιρνα γιατί δεν με βόλευε η ώρα, είπαμε, ήρθα εδώ πάνω για να οδηγήσω.

Εδώ πήρα το πρωινό…

Το υπέροχο χωριουδάκι…

Τα σκηνικά από ταινία του Εμίρ…

Πάω να πληρώσω και η φιλικότατη ρεσεψιονίστ αγχώνεται γιατί έχει κολλήσει ο εκτυπωτής και δεν μπορεί να μου τυπώσει την απόδειξη. Δεν υπάρχει περίπτωση να με αφήσει να φύγω χωρίς απόδειξη. Την καθησυχάζω ότι δεν βιάζομαι. Πιάσαμε την κουβέντα, είναι από την Βοσνία (παρένθεση: δεν κατάλαβα αν είναι από την Σερβική Δημοκρατία της Βοσνίας, Σέρβα δηλαδή ή Βόσνια) και εργάζεται στην Σερβία, μιλάμε για τον πόλεμο. Διαπιστώνω για άλλη μια φορά ότι οι λαοί μπορούν να συνυπάρχουν ενώ οι κυβερνήσεις όχι. Δεν φαίνεται να υπάρχει καμία έχθρα μεταξύ των λαών αυτών, συνυπάρχουν όπως συνυπήρχαν τόσα χρόνια μέχρι τον πόλεμο τον οποίον δεν ήθελε κανείς τελικά, εκτός από αυτούς που είχαν να κερδίσουν από αυτόν και που σίγουρα δεν ήταν αυτοί οι απλοί άνθρωποι. Αφού με ευχαρίστησε χίλιες φορές για την υπομονή μου (εμένα με βόλευε βέβαια γιατί είχα ξεχάσει να φορτίσω το κινητό!) μου έδωσε δωράκι κρυφά (το δίνουν μόνο σε όσους κάνουν την διαδρομή με το τρενάκι) ένα φυλλάδιο με τα αξιοθέατα της περιοχής…

Φορτώνω γρήγορα μιας και είχε περάσει η ώρα. Στον σταθμό είχε αρχίσει να μαζεύεται κόσμος για την διαδρομή με το τρενάκι κυρίως Δυτικοευρωπαίοι, και ως συνήθως έχουν μαζευτεί και περιεργάζονται αναβάτη και μηχανή. Αυτή η μηχανή έχει μαγνήτη. Θες το ότι είναι μεγάλη κι εντυπωσιακή, θες το ότι είναι κούκλα (!), θες το χρώμα της, όπου σταματάω μαζεύεται κόσμος και την περιεργάζεται και φυσικά μου πιάνει την κουβέντα, πράγμα που δεν με χαλάει καθόλου!

Το χωριό είναι σε απόσταση αναπνοής από τα σύνορα και έτσι σύντομα είχα ακόμη μια τυπική (και πάλι με χαμόγελα από τους φύλακες) διάσχιση συνόρων. Απέναντι, στην αντίθετη κατεύθυνση από εμένα, βλέπω καμία 10αριά μεγάλες μηχανές και χαίρομαι, αλλά για στάσου… ρε αυτοί μιλάνε Ελληνικά!!! «Ρε πατρίδα!!!» φωνάζω στον αρχηγό (μάλλον) με το ZZR 1400. «Πού πας ρε τρελέ μόνος σου!» μου απάντησε. Τα παιδιά ήταν από τη Δράμα και γυρνούσαν από την Βοσνία-Ερζεγοβίνη. Χάρηκα τόσο πολύ και φωνάζω σε έναν από την παρέα περίπου στη μέση της ουράς «Καλό δρόμο αδερφέ!», αλλά λίγο τα κράνη που φοράγαμε, λίγο ο θόρυβος από 10+ εξατμίσεις, δεν κατάλαβε ότι είμαι Έλληνας και με κοίταζε σαν τον ροφό!

Περνάω λοιπόν το Visegrad και αρχίζει το πανηγύρι. Τι σας έλεγα παραπάνω για πράσινο και ωραίες διαδρομές; Ε, ξεχάστε το! Εκεί που οδηγούσα ήταν 100 φορές πιο όμορφα! Από τις πιο όμορφες διαδρομές που έχω κάνει στην ζωή μου μέχρι τώρα! Λίμνες, ποτάμια (με το που μπαίνεις στην Βοσνία, διασχίζεις τον ποταμό Drina) και οργιώδης βλάστηση σε συγχορδία με άψογο δρόμο και σήμανση. Εγώ που δεν είμαι της φωτογραφίας και βαριέμαι τα σταμάτα – ξεκίνα, σταμάτησα ούτε ξέρω πόσες φορές. Αυτά που βλέπετε παρακάτω στις κακοτραβηγμένες φωτό δεν αποδίδουν ούτε το 1/1000 αυτού του μεγαλείου της φύσης. Πραγματικά έμεινα άφωνος και οπωσδήποτε θα ξαναπεράσω από αυτή την ευρύτερη περιοχή αν αξιωθώ. Ήταν από τις φορές που θα ήθελα να είναι κάποιος μαζί μου να μοιραστούμε αυτή την οδηγική απόλαυση. Μηχανές παντού, χαιρετούρες και ένα δίτροχο πανηγύρι που δεν θέλεις να τελειώσει! Γενικά πιστεύω, όπως έχουν πει και άλλοι που έχουν έρθει σε αυτά τα μέρη, ότι αυτή η χώρα αξίζει μια πολυήμερη εξόρμηση, αποτελεί μοτοσυκλετιστικό παράδεισο.

Βέβαια υπήρχαν αρκετά φορτηγά και εκατοντάδες (πρέπει να πέρασα πάνω από 100) τούνελ. Ενώ ήταν μια ανάσα δροσιάς στην ζεστή μέρα, με δυσκόλευαν γιατί με την φιμέ ζελατίνα δεν έβλεπα τίποτα και έπρεπε να την ανοίγω με αποτέλεσμα να γεμίζουν τα μάτια μου σκόνη. Τα τούνελ αυτά ήταν στενά, ανήλιαγα και υγρά προκαλώντας μου μακάβριους συνειρμούς (μπρρρρρ!). Με αποκορύφωμα ένα πολύ στενό τούνελ όπου διασταυρώθηκαν δυο φορτηγά που απορώ πως μπόρεσαν να περάσουν, στην κυριολεξία στον πόντο! Στο οποίο τούνελ είχαν ξύσει την άσφαλτο για να μπει καινούρια και εγώ πήγαινα προς τα εκεί αμέριμνος με καμιά 100αριά, χωρίς να έχω πάρει χαμπάρι τίποτα από όλα αυτά. Μπαίνοντας λοιπόν στο τούνελ, βλέπω το μπροστινό μου αυτοκίνητο να πλακώνεται στα φρένα και κάνω το ίδιο. Φαντάζομαι ξέρετε πως είναι να φρενάρεις σε ξυσμένη άσφαλτο και μάλιστα με μια βαριά και φορτωμένη μηχανή. Και πιο πολύ φοβήθηκα αυτόν που ερχόταν πίσω μου ο οποίος όμως ήταν γατόνι και δεν με έκανε ακορντεόν. Πάντως και εγώ φρενάροντας και μη ξέροντας τι θα κάνει ο πίσω, τράβηξα όσο μπορούσα αριστερά τη μηχανή η οποία βέβαια από όλη αυτή την διαδικασία δεν κατάλαβε τίποτα. Εγώ όμως κατάλαβα. Και σίγουρα αυτό το τούνελ θα μύριζε άσχημα αρκετή ώρα μετά. Και εγώ πέταξα ένα σώβρακο. Πλησιάζοντας στο Μόσταρ αρχίζοντας δηλαδή να κατηφορίζω από τα βουνά και αφού έκανα και καμία 20αριά χλμ σε έναν νέο αυτοκινητόδρομο που ούτε στην Γαλλία έχω δει τέτοια ποιότητα δρόμου, τα τούνελ τελείωσαν και μπήκα σε μια πίστα με απίστευτο στροφιλίκι και άσφαλτο. Θα βαρεθείτε σίγουρα να με διαβάζετε να επαναλαμβάνομαι αλλά η φύση συνέχιζε να οργιάζει ακόμα και μέσα από τα χωριουδάκια που περνούσα. Τα πάντα πνιγμένα στο πράσινο και ούτε ίχνος καμένης γης. Ένα εικοσάλεπτο βροχούλας δροσιστικής και ευχάριστης μου θύμισε ότι όλο αυτό το πράσινο, τα ποτάμια και οι λίμνες , κάπως πρέπει να τροφοδοτούνται.

Λιμνοφιόρδ!

Όλα είναι δρόμος…

Όμως μέσα σε όλη αυτή την τρελή χαρά μου, ήρθε κάτι που με επανέφερε στην σκληρή πραγματικότητα και σκοτείνιασε την καρδιά μου όπως ήταν κι ο ουρανός εκείνη την ώρα. Τάφοι. Χιλιάδες τάφοι σε εμφανές σημείο κάθε χωριού, με μαύρο μάρμαρο και φωτογραφίες νέων ανθρώπων και παιδιών, να θυμίζουν την φρίκη και τον όλεθρο που πέρασε αυτός ο περήφανος και βασανισμένος, φτωχός αλλά ωραίος λαός, και μιλάω για όλους τους λαούς της πρώην Γιουγκοσλαβίας, μια χώρα ήταν κάποτε, επειδή ο ένας έκανε τον σταυρό του, ο άλλος τον έκανε ανάποδα και ο άλλος έκανε τεμενάδες. «Να σκοτώνονται οι λαοί, για του αφέντη το φαΐ… »

Μούδιασα… τα χέρια μου έτρεμαν, τα πόδια μου κόπηκαν και δεν μπορούσα να οδηγήσω άλλο. Εγώ απολαμβάνω τη νιρβάνα μου σε έναν τόπο τόσο πονεμένο. Σταμάτησα για τσιγάρο και για να ηρεμήσω λίγο από την συγκίνηση και τον παραλογισμό που δεν χωράει ο νους του ανθρώπου. Το χειρότερο «γιατί» είναι το αναπάντητο και αυτοί εκεί οι άνθρωποι έχουν συγχωρήσει αλλά δεν έχουν ξεχάσει.

Μετά από αρκετή ώρα και με πεσμένη τη διάθεση, έπεισα τον εαυτό μου να συνεχίσει. Συνειδητοποίησα πως ο ταξιδιώτης που θέλει να βλέπει τα πράγματα όπως έχουν και όχι όπως θέλει να είναι ή όπως του τα δείχνουν οι ταξιδιωτικοί οδηγοί και οι ξεναγοί, πρέπει να είναι προετοιμασμένος για έντονες συγκινήσεις κάθε είδους. Μερικές γκαζιές στον κόφτη όταν πέρναγα από τέτοια σημεία ήταν ο ελάχιστος φόρος τιμής που μπόρεσα να σκεφτώ. Κατηφορίζοντας προς Μόσταρ στα τελευταία χιλιόμετρα το σκηνικό της φύσης πήρε πάλι την κακή μου διάθεση μακριά και την επέστρεψε στο σύμπαν αντικαθιστώντας την με γαλήνη.Το τοπίο μεγαλειώδες και πάλι, αριστερά μου καταπράσινες πλαγιές και δεξιά μου ο ποταμός Neretva. Βρήκα σχετικά εύκολα ξενοδοχείο, χρησιμοποιώντας το κινητό μιας και το GPS… χάιντε, να μην βρίσω πάλι…

Τακτοποίηση, μπανάκι και δρόμο! Το Μόσταρ είναι μια πολύ όμορφη πόλη με έντονο το μουσουλμανικό στοιχείο, γεμάτη μιναρέδες και γυναίκες με μαντίλες αλλά και ευρωπαικό αέρα ταυτόχρονα. Είναι σαν να πήραν μια τουρκική πόλη και να την πήγαν στην Αυστρία ας πούμε! Ο κεντρικός πλακόστρωτος δρόμος που μοιάζει με το δικό μας Μοναστηράκι, οι μαντίλες, τα οθωμανικής τεχνοτροπίας γεφυράκια και γέφυρες (με αποκορύφωμα την περιβόητη και πολύπαθη τοξωτή γέφυρα ) συνυπάρχει με τον νέο κόσμο. Τις μεγάλες λεωφόρους με τα σύγχρονα κτήρια, τα κλαμπάκια στο πάνω μέρος της νέας πόλης και τα βομβαρδισμένα κρατικά κτήρια με τα σημάδια από σφαίρες πολυβόλου και θραύσματα όλμων. Που επίτηδες νομίζω έχουν μείνει ανεπισκεύαστα όντας σκοτεινοί και αμίλητοι μάρτυρες ενός παρελθόντος που οι ίδιοι οι κάτοικοι φαίνεται να έχουν αφήσει πίσω. Φαγητό στον κεντρικό πεζόδρομο λοιπόν μετά από υπόδειξη της ομορφούλας στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου, σε ένα καρακίτς εστιατόριο-ταβέρνα που είχαν κράχτες (που δεν σε ενοχλούσαν όμως και ήταν ευγενέστατοι) ντυμένους σαν τσολιάδες και τις (κουκλάρες) κοπέλες σαν την Μπουμπουλίνα. Σκέφτηκα να μην καθίσω γιατί αυτές οι τουριστικές ατραξιόν εμένα μου φέρνουν μαύρο φευγιό αλλά εμπιστεύτηκα την ρεσεψιονίστ και δεν έχασα. Πολύ καλό φαγητό, ανεπιτήδευτα ευγενικοί οι σερβιτόροι και τιμές για γέλια (όπως θα είναι και οι μισθοί μας σε λίγο). Τελικά μια χαρά ήταν το μαγαζί!

Η γέφυρα του πόνου…

Στην υγειά σας μάγκες!

Αφού έφαγα και έσκασα, πήρα τους δρόμους για να δω και την υπόλοιπη πόλη. Ευρύχωρα καταπράσινα πάρκα γεμάτα οικογένειες, παιδάκια και νεαρόκοσμο, στα παγκάκια να μιλάνε, να γελάνε, να παίζουν και να περνούν όμορφα. Μου θύμισε κάτι από τις παλιές γειτονιές που μεγαλώσαμε, όλοι μαζί ένα μπουλούκι, τότε που ο γείτονας ήταν γείτονας. Ανεβαίνοντας κι άλλο είδα έναν κεντρικό δρόμο που ήταν γεμάτος κλαμπάκια με δυνατή μουσική και νεαρό κόσμο που έπινε το ποτάκι του και διασκέδαζε. Διάλεξα μια πιο ήσυχη μπυραρία με χαμηλό φωτισμό και ατμοσφαιρική μουσική και χτύπησα άλλη μια μπυρίτσα, μπαίνοντας σταδιακά σε κατάσταση απόλυτης χαλάρωσης. Με βαριά πόδια πια κατηφόρισα προς το ξενοδοχείο κάνοντας ένα τελευταίο τσιγάρο στην κεντρική γέφυρα της «νέας» πόλης παρέα με την γλυκιά ζάλη από τις μπύρες και την κούραση, το ολόγιομο φεγγάρι και τις ψαλμωδίες-αμανέδες από το διπλανό τζαμί να με κάνουν να νιώσω σαν να διακτινίστηκα στη μακρινή και μυστηριώδη Ανατολή…

Άντε γεια μας πάλι!

Χωρίς λόγια…

Υλικό ονείρων…

Έξοδα ημέρας

Διόδια: 1,25 €
Βενζίνη: 19 €
Φαγητό στο εστιατόριο & μπύρα στο μπαράκι: 15,50 €
Διαμονή: 33 € με πρωινό
Λοιπά έξοδα, νερά καφέδες κλπ: 3 €
ΣΥΝΟΛΟ ΗΜΕΡΑΣ: 70, 5 €