Κείμενο & Φωτογραφίες: Δημοσθένης Παπαδόπουλος
Το να ταξιδεύεις με μία μοτοσυκλέτα για όχημα και μία σκηνή για κύρια κατοικία για μεγάλα διαστήματα είναι κάτι που οι περισσότεροι Έλληνες το θεωρούν απωθημένο παλαιότερων δεκαετιών ή ακόμα και γραφικό, ακόμα και στις μέρες μας. Έχω αρκετούς φίλους και γνωστούς που αναρωτιούνται τι το ωραίο βρίσκω στο να μένω εκτεθειμένος σε όλα τα στοιχεία της φύσης όπως ο καύσωνας, η συνεχής για μέρες βροχή, οι καταιγίδες με τις απότομες ριπές πλάγιου άνεμου και τα παγωμένα μέσα από 2 ζευγάρια γάντια χέρια. Είμαι σίγουρος πως όσα και να τους εξηγήσω ποτέ δεν θα καταλάβουν πώς είναι να γίνεσαι ένα όχι μόνο με την εκάστοτε τοπική κοινωνία του μέρους που βρίσκεσαι αλλά και με την φύση και τα στοιχεία της, τα χρώματα και τις μυρωδιές τις, “αγκαλιάζοντας” όσο περισσότερο γίνεται το ταξίδι. Γιατί το να ταξιδεύεις για μένα δεν είναι μόνο το να βλέπεις τα τουριστικά αξιοθέατα κάποιας πόλης μαζί με ορδές τουριστών, αλλά να μπορείς να βρεις την μαγεία σε οτιδήποτε μικρό βρίσκεται στον δρόμο σου όλο το 24ωρο, ανακαλύπτοντας και την πιο μικρή λεπτομέρεια, του κάθε τόπου, κι αυτό είναι κάτι που δε μπορεί να στο προσφέρει κανένα τετράπορτο κουτί που φράζει τις 4 από τις 5 αισθήσεις αφήνοντας μόνο την όραση σε λειτουργία. H μαγεία αυτή υπάρχει και στις απόμερες γωνιές της χώρας μας αλλά ακόμα και στην πολυσύχναστη Ευρώπη, όσο κι αν δε το πίστευα πριν το δω. Και αν σε πολλούς φαντάζει υπερβολική αυτή η άποψη, μία δοκιμή θα σας πείσει. Ειδικά αν αφήσετε τις μεγάλες εθνικές πίσω σας και δεν περιμένετε πότε θα κάνει ξαστεριά για να ξεκινήσετε. Προσοχή όμως γιατί αν σας χτυπήσει κι εσάς η πετριά μετά δεν έχει γυρισμό…
