Ημέρα 11η (14/08/2013)
Έντεκα μέρες μετά και ο κύκλος των Βαλκανίων κλείνει σιγά-σιγά, τα παιδιά στο Καπέσοβο μας περιμένουν και εγώ ανυπομονώ να ξεκινήσουμε…
Πρωί-πρωί και τα μπαγκάζια φορτώνονται ευλαβικά στις μηχανές. Το μάτι αρνείται να λειτουργήσει όπως πρέπει και το πρωινό απλά το έχουμε κάνει bypass. Κάτι θα βρεθεί στον δρόμο…
Για να μπορέσουμε να ήμαστε μια εύλογη ώρα στο Καπέσοβο, η διαδρομή θα περιλαμβάνει μόνο μια καλή στάση και το ξεμούδιασμα θα γίνει στον ανεφοδιασμό. Δηλαδή μια στα Σκόπια και μια στην Ελλάδα. Η Εθνική της Σερβίας καλή και μας επιτρέπει να κινηθούμε με γοργούς ρυθμούς. Σύντομα τα χλμ αρχίζουν και φεύγουν κάτω από τον (για άλλη μια φορά) καυτό ήλιο της ημέρας. Από ένα σημείο και μετά θέλω έναν καφέ, καθώς το μάτι δεν λέει λειτουργήσει όπως πρέπει… Αλλά μάταια, καθώς στην Εθνική και για αρκετά χλμ δεν υπάρχει τίποτα πέραν βενζινάδικου.
Με τα πολλά ένα εστιατόριο, ξενοδοχείο τα κάνω όλα και συμφέρω εμφανίζεται μπροστά μας. Οπότε η στάση επιτέλους θα γίνει και η καφεΐνη θα κυλήσει εντός του συστήματος.
Ανασυγκρότηση και συνέχεια στο ταξίδι… Είσοδος Σκόπια… φτηνή βενζίνη… έξοδος από Σκόπια… Πάλι καλά έχουν φτιάξει και τους δρόμους και το ταξίδι γίνεται άνετα.
Εντός Ελλάδος πλέον…
Εντός Ελλάδος πλέον, τα πράγματα είναι γνώριμα. Εγνατία παρέα με το ξυράφι… Σκέφτομαι μήπως βγούμε Γρεβενά και το κόψουμε από μέσα, έτσι για να σπάσει η μονοτονία… Από την άλλη θα μας πάρει ώρα και ο κώλος δεν θα αντέξει. Θα καταρρεύσει και τέλος δεν θα άντεχα να περάσω από την αγαπημένη μου Βοβούσα και να μην μείνω τουλάχιστον μια μέρα εκεί.
Περνώντας το Μέτσοβο η ψυχολογία απογειώνεται, όπως κάθε φορά που διασχίζω εκείνο το κομμάτι της Πίνδου. Τα αρώματα, η θερμοκρασία καθώς και οι αναμνήσεις πάντα σου δίνουν τις ομορφότερες στιγμές και για εμένα δεν υπήρχε ομορφότερη στιγμή για εκείνη την ημέρα από αυτό το κομμάτι. Ο ήλιος έπεφτε σιγά-σιγά εκείνη την ώρα και το χρυσό-κόκκινο χρώμα του έλουζε την καλοκαιρινή φύση της Πίνδου. Γέμισα ενέργεια και χαμόγελο!
Η άφιξη στο Καπέσοβο ήρθε με τον ήλιο να έχει εξαφανιστεί πλέον. Η παλιοπαρέα να περιμένει στην πλατεία του χωριού και επιτέλους δροσιά. 900χλμ μετά η κούραση υπάρχει, αλλά το χαμόγελο και οι αγκαλιές σε γεμίζουν ζωή και χαρά. Μικρά και απλά πράγματα.
Τι ομορφότερο από το να σε περιμένουν τα φιλαράκια…
Μια γρήγορη καταδρομική να αφήσουμε τα πράγματα, να βγάλουμε ρούχα μηχανής και να γίνουμε ένα με την παρέα. Δροσερή μπυρίτσα, μουσική, σαλάτα, Ελληνικό φαγητό και φίλους… Θα μπορούσες να ζητήσεις περισσότερα για μια κουραστική μέρα; Το γλέντι τραβάει μέχρι αργά… Τα μάτια βαριά και το σώμα σε αυτόματο πιλότο ίσα που βρίσκει το στρώμα για να ξεραθεί. Δεν κατάλαβα ότι ξάπλωσα εκείνη την ημέρα!
Ημέρα 12η & 13η (15 – 16/08/2013)
Ο 15αύγουστος κυλά δροσερά και ανάμεσα σε φίλους, με χαλάρωμα και ηρεμία σε ένα από τα ομορφότερα χωριά των Ζαγορίων. Βόλτα και μάσα στα περίχωρα κλείνουν την ημέρα, για να έρθει η τελευταία μέρα του ταξιδιού, το κλείσιμο αυτού του κύκλου των Βαλκανίων. Καπέσοβο-Μάνη είναι το μενού της ημέρας και μπροστά στο Βελιγράδι-Καπέσοβο το συγκεκριμένο φαντάζει αστείο. 600 χλμ περίπου για την ημέρα με μόνο ανασταλτικό παράγοντα, τον καύσωνα… για άλλη μια φορά…
Όχι ότι τον καταλαβαίνεις όταν είσαι στο Καπέσοβο, είναι που σε υποδέχεται μόλις περάσεις τα λημέρια της Ηπείρου που ακόμα και το καλοκαίρι προσφέρουν στιγμές δροσιάς… Μετά είναι που αρχίζεις και καταλαβαίνεις το μαρτύριο που σε περιμένει και αν μέσα σε αυτό βάλουμε και την πορεία προς Νότο… και τον άγριο Νότο της Πελοποννήσου τότε είναι που δακρύζεις αναζητώντας το γλυκό σου μαγιουδάκι.
Κάπως έτσι κυλήσαμε και μετά το γερό προχθεσινό, ούτε που καταλάβαμε για πότε φτάσαμε στην Κυπαρισσία. Στάση για ένα καφεδάκι και συνέχεια προς την μαγική Μάνη!
Φτάνοντας στην Μάνη, κοιτάω τον χάρτη, βλέπω που ξεκινήσαμε, που πήγαμε που φτάσαμε, αναλογίζομαι ότι λίγες μέρες πριν περπατούσαμε στα κάστρα της Τρανσυλβανίας και στα σοκάκια του Βελιγραδίου και σήμερα βρισκόμαστε στο Νοτιότερο άκρο της Στερεάς, στην γραφική και όμορφη Μάνη. Κάπου εκεί ο συλλογισμός σου ταξιδεύει σε φίλους και γνωστούς που εκείνη την στιγμή κάνουν το δικό τους ταξίδι. Ο John Ρουμανία, ο Στέλιος όργωνε την Ευρώπη… Κουκκίδες σε έναν χάρτη, αλλά κουκκίδες που αποκτούν ουσία όταν αρχίζουν οι διηγήσεις. Στην Μάνη άλλο ένα φιλικό ζευγάρι μας περιμένει. Είναι όμορφο να επιστρέφεις και να βρίσκεις κόσμο που περιμένει να σε δει να σε ακούσει να γευτεί αυτό που έζησες. Κάπου εκεί και οι σκέψεις του DOC, άλλωστε το τελευταίο του 24ώρο, ήταν εκεί στην Μάνη…
Δεν μου αρέσουν οι επίλογοι, γιατί απλά τα ταξίδια δεν θέλω ποτέ να έχουν επίλογο…Το ταξιδιωτικό αυτό μου πρόσφερε μια υπέροχη εμπειρία και γνωριμία με ένα ιστορικό κομμάτι της Ανατολικής Ευρώπης. Γνώρισα ανθρώπους που υπό άλλες συνθήκες δεν θα είχα γνωρίσει και ευχαριστήθηκα κάθε χλμ και λεπτό του! Θέλω να ευχαριστήσω τους Στέλιο Οικονομάκη, John Dom καθώς και τον Μανώλη Κυριακόπουλο για τις πληροφορίες τους και την βοήθεια τους! Τέλος τον Mihai και την Cristina Chivu για την φιλοξενία τους, τον χρόνο τους την ζεστασιά τους! Είναι ίσως το φοβερότερο ζευγάρι που έχω γνωρίσει στα ταξίδια μου!
* Το ταξίδι αυτό είναι αφιερωμένο στον DOC που έφυγε νωρίς και άδικα από κοντά μας.
διαβάζοντας ειδικά τις σελίδες 4 και 6, κοιτάζω ήδη το ημερολόγιό μου, να δω πότε θα ζητήσω άδεια το καλοκαίρι..και ας είναι ακόμα Φεβρουάριος…Υπέροχο ταξίδι, κείμενα και φωτογραφίες….μπράβο παιδιά, πάντα τέτοια 🙂
Καλησπέρα Κώστα…κάπως έτσι νιώθω και εγώ τώρα…λίγες μέρες σε εκείνες τις μαγικές διαδρομές θα με έφερναν ξανά σε παλμό…ιδιαίτερα αν είχα όλη την τρελοπαρέα του motoadv…να είσαι καλά και να ταξιδεύεις, πάντα όρθιος!
Α ρε Κωστη…πανω που τελειωσα το διαβασμα, τσουπ : απαντησες!
τα μεγαλα πνευματα συναντωνται
μολις διαβασα τον πολυ καλο “επιλογό” σου
Φετος η 55ημερων κορη μας, μας εγκλωβισε στην αγκαλια της κ δεν μπορεσαμε να ταξιδεψουμε…χαλάλι
(Ρε λες να ειναι το γουρι του Οικονομακη,που ηρθε γκεστ σταρ στο γαμο?)
Φετος λοιπον ταξιδεψα με σενα, με το Μερκούρη (ο οποιος οντως,θα στο εσπρωχνε), με το Στελακη, με το φιλο Παρτσι ..
εσεις με ταξιδεψατε μεσα απ το διαβασμα. Τελος οι στανταρ ατακες.σταματω εδω.
εγω ειχα την τυχη να πρωτοταξιδεψω με καλους φιλους στο εξωτερικο.
ειχα ομως την “ατυχία” να με ανδρώσουν χώρες με προσανατολισμο την οδηγικη απολαυση
δυστυχως δεν μπορω με τιποτα να ξεπερασω την Ιταλία, την ωραιοτερη κατατη γνωμη μου, χωρα. Σε συνολο πραγματων. Δρομους, μηχανες,αμαξια,γυναικες,πολεις,χωριά,φαγητό κλπ
ετσι καλομαθα με τα Pordoi, Falzarego, Giau, Sella, Tonalle, Stelvio, Gavia κ.α.
μετα μονο τα Ελβετικα μου αρεσαν τοσο. Ουτε καν τα Γαλλικα, με τα χωματα στις ακρες κ την αψογη φύση.
εμεις με μηχανακια τουριστικα, ή μαλλον εγω μη δεσμεγ αλλους, θελω να ειμαι ανετος. Μπαλωματα, λακκουβες κλπ κακοτεχνίες μου τη σπάνε κ αναζητω ενα ον οφφ. Μονο για αυτα ομως.
Δεν θα ξεχασω τη λυσσα που μας ειχε πιασει με το Σακκο (Maggellanos) καθε φορα σε ολα αυτα τα μερη, οταν τερματιζαμε λαστιχα κλπ, ακομα κ δικαβαλοι με τριπλετες πςνω στις χοντρες μας. Ειναι οι ατιμες ξελογιαστρες. Αυτες οι μοτοσυκλετες, αλλά κ οι δρομοι εκεινοι.
τα Βαλκανια τα εχω ως προορισμο για αργοτερα. Αν παρω ον οφφ? Για οικονομια? Δεν ξερω. Ισως τα αδικώ. Αλλα κακόμαθα ρε Κωστή μαλλον. Ισως επρεπε να ξεκινησω απο εκει.
θα δειξει. Ισως οταν παω το 1ο ταξιδιμου το εργένικο? Χωρίς την κυρα..
Το τρανφαγκαράσαν με προκαλει ομως. Ισως μου την εχουν σπασει οι λακκουβες του,ισως η απογοητευση ενος φιλου που πηγαν με τους “ιστορικούς” εκει πανω?
θα παω ομως. Μου εχεις βαλει φωτιτσα.
θα στο πω, οταν παω.
Καλες συνεχειες
με το καλο νά ανταμωσουμε κιολας. Σε καμια βολτα ρε αδερφε.
καλες βολτες ως τοτε
Τολμώ να ομολογήσω ότι μέχρι στιγμής σε συνδυασμό με την «αδερφική» διαδρομή του Transfagarasan ίσως είναι ότι καλύτερο έχω γευτεί σε 2 τροχούς.
?…..πολυ τολμηρος εισαι 🙂
Δυστυχως εχουν πολυ δρομο ακομα για να “φτασουν” αντιστοιχα ευρωπαικα περασματα
βεβαια σαφως καλυτερα απο μερικα δικα μας εδω…που δεν τα εκμεταλλευομαστε καθολου. Ειδικα για ον οφφ μηχανες, η ελλαδα ειναι ιδανικος προορισμος
πολυ γελαω οσο διαβαζω.
συνεχιζω ακαθεκτος.
οχι τιποτε αλλο, μπας κ δω κατι στα βαλκάνια να με ψησει ρε παιδια…
ωραιοι! Συνεχιζω…
Καλησπέρα Γιάννη, έχοντας φέτος καλύψει διάφορες διαδρομές στα Βαλκάνια αλλά και τις Αλπικές περιοχές μπορώ να πω ακόμα με σιγουριά ότι το Transfagarasan και η Transalpina παραμένουν ψηλά στην λίστα, το Stelvio είναι εκπληκτικό από άποψη ομορφιάς αλλά οδηγικά δεν σου δίνει αυτό που προσφέρει το Transfagarasan, η συγκεκριμένη άποψη αν και προσωπική στο εν λόγο ταξιδιωτικό βρήκε σύμφωνους τόσο Ιταλούς όσο Κροάτες και Σλοβάκους αναβάτες.
Η οδήγηση είναι πάντα κάτι πολύ προσωπικό και μεταφράζεται σε διαφορετικές ανάγκες και θέλω στον καθένα! Εύχομαι καλούς δρόμους και χαίρομαι που κατάφερα να σε κάνω να γελάσεις! Τα Βαλκάνια πάντως έχουν πολύ πράγμα να σε ψήσει, δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι κάθε φοράς που τα ταξιδεύεις ανακαλύπτεις και κάτι καινούργιο.
Μπραβο παιδια πολυ καλο ταξιδιωτικο,ωραια περιγραφη.Το εκανα κι εγω το περασμενο καλοκαιρι αλλα με αυτοκινητο.Ναστε παντα καλα και να μας ταξιδευετε μαζι σας.
Σε ευχαριστώ πολύ Νίκο, είναι ένα ταξίδι που σε γεμίζει εικόνες και εμπειρίες ιδιαίτερα το κομμάτι της Ρουμανίας, τόπος γεμάτος ιστορίες και εκπληκτικής ομορφιάς φύση!