Ημέρα 2η (05/08/2013)
Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται και το δικό μας φρόντισε να έχει πάλι τρυφερές θερμοκρασίες 40+ βαθμών, ότι πρέπει για ταξιδάκι με παντελόνι, μπουφάν και μπότες…
Επιδρομή στον μπουφέ του ξενοδοχείου για την απαραίτητη αποθήκευση ενέργειας, φυσικά με τον απαιτούμενο καφέ για να πάρει στροφές το μάτι, το κεφάλι, το χέρι και γενικός όλα τα αναγκαία όργανα για το ταξίδι… Με μόνη διαφορά ότι τα ζεστά είναι εκτός προσωπικής λίστας (και ιδιαίτερα με 40+ βαθμούς). Αναζήτηση για καμιά φραπεδιά (τι διάολο οι Βούλγαροι τουλάχιστον πρέπει να μας έχουν μάθει) και ηρωικό διπλό… Ξεκίνησα με απόδοση 0.90 και τελικά το live έκλεισε στο 1.90 υπέρ του ζεστού καφέ και με εμένα να ρίχνω λίγα “Γαλλικά”… Έτσι για να ξεκινήσει σωστά η μέρα…
Και εκεί που φορτώνουμε γλυκά-γλυκά τις βαλίτσες μας μέσα στην γλυκιά-γλυκιά “δροσιά” θυμόμαστε ότι ο Γιώργος έχει ένδειξη LAMP-F (λάμπεν φροντ καπούτεν). Μικρό το κακό (έχει γίνει πλέον σαν θεσμός στα πρώτα χιλιόμετρα εντός ξένης χώρας να καίμε από ένα λαμπιόνι) και καθώς έχουμε από μια ανταλλακτική ο καθένας, κάνουμε την αλλαγή με λίγο γλυκό ιδρώτα να στάζει. Πως γίνεται πάντα στις μηχανές οι κοννέκτορες να είναι σε κάτι σημεία ιδανικά για ανδρικά χέρια…
Επιτέλους αναχώρηση… μέχρι που 500 μέτρα πιο κάτω σκάει και το δικό μου LAMP-F… Της Phillips το κασόνι, που ξέρουν και από λάμπες… Στάση λοιπόν σε όμορφο προάστιο της Σόφιας, για αλλαγή λάμπας δις…
Ρε Μερκούρη… τι σκ@τ@ γράφει εδώ?
LAMPF? Την Phillips μέσα…
Phillips – Κώστας… 0-1
Αφού η ηλεκτρολογικές εργασίες έλαβαν τέλος για σήμερα, συνεχίζουμε το οδοιπορικό προς τα σύνορα με Ρουμανία. Η διαδρομή μας ανεβαίνει προς Pleven και παράλληλα του Δούναβη στην είσοδο της Ρουμανίας από το Ruse.
Η διαδρομή στην αρχή όμορφη… Υπερυψωμένη Εθνική οδός που περνά πάνω από έντονα πράσινα τοπία, κίνηση μηδενική και επιβλητικές εναέριες γέφυρες που σε συνδυασμό με την απουσία άλλων οδηγών, μου θυμίζουν εικόνες από Ανατολική Ρωσία (…ξεκολλάμε τώρα από εκείνες τις εικόνες και επιστρέφουμε).
Η χαρά κρατά λίγο, καθώς η συνέχεια μας βρίσκει σε ένα ανιαρό επαρχιακό δίκτυο με ατελείωτη βαρετή θέα. Μόνο θετικό είναι ότι η βενζίνη είναι σε χαμηλά τιμολογιακά επίπεδα και ο ανεφοδιασμός δεν θυμίζει πειραγμένο κουλοχέρη που στα τρώει…
Δώσε αερογέφυρα… και ανατολικό μπλοκ… κοκο μπλοκ…
Θέλουμε και άλλο…
Η χαρά…μέχρι εδώ…
Ανεφοδιασμός… με… χαρά…
Λόγο σκιάς… είπαμε να το ευχαριστηθούμε…
Στάση για καφεδάκι σε ένα ΣΕΑ κάπου στο μέσο της διαδρομής. Η ευχάριστη έκπληξη επιτέλους κάνει την εμφάνιση της, και ακούει στο όνομα φραπεδιά! Έπρεπε να φτάσουμε κοντά στα σύνορα με Ρουμανία για να βρούμε λίγο σπέσιαλ κρύο φραπεδάκι! Είναι κάτι τέτοιες στιγμές που αντιλαμβάνεσαι τι αξία έχει ένα μικρό φακελάκι…
Ανασκόπηση του χάρτη παρέα με μια κρέμα καραμελέ, για μια δόση ενέργειας στον οργανισμό και βλέποντας που ήμαστε και τι έχουμε ακόμα μπροστά μας, αναφωνούμε γεμάτοι χαρά: “Ω ρε φούστη… Θα απολαύσουμε ακόμα για κάμποσα χιλιόμετρα αυτή την πανέμορφη διαδρομή”.
Αφού ανεβάσαμε τα επίπεδα χιούμορ μας και διασκεδάσαμε και τους Βουλγάρους που μας κοίταγαν σαν εξωγήινους όση ώρα παλεύαμε να ντυθούμε με τα παντελόνια που βράζανε και με τα πόδια που θύμιζαν αρνάκι στην γάστρα, αναχωρήσαμε κάτω από το γλυκό λιοπύρι που δεν έλεγε να σπάσει ούτε για 10 λεπτά.
Η διαδρομή συνεχίζει με το ίδιο μοτίβο… Τόσο ίδιο που θες να τσιτώσεις το γκάζι να φτάσεις στα σύνορα και να μην κοιτάξεις ξανά πίσω. Το πρόβλημα όμως είναι ότι στην Βουλγαρία δεν ξέρεις που θα σε περιμένει το επόμενο ραντάρ και με τους δρόμους να ανηφορίζουν-κατηφορίζουν με τυφλά σημεία, το ρίσκο δεν είχε νόημα. Οπότε το γκάζι παρέμενε σε νόμιμα πλαίσια και άνοιγε όπου οι συνθήκες το επέτρεπαν.
Παρά το ερημικό και σχετικά παρατημένο κομμάτι της Εθνικής προς Ruse η παρουσία της αστυνομίας ήταν αρκετά συχνή και αυτό σε συνδυασμό με την θερμοκρασία και το πραγματικά βαρετό τοπίο άρχισαν να με εκνευρίζουν ανυπόφορα…
Προσπαθώντας να περάσει η ώρα… τελικά όλοι στο motoadv.gr τις ίδιες λαλακίες κάνουμε…
Συνέχεια στο παιχνίδι…
Τα σύνορα είναι ακόμα μακριά…
Η λύση δόθηκε όμως σύντομα! Από ένα σημείο και μετά η Εθνική γεμίζει σκαμπό… Σκαμπό εδώ, σκαμπό εκεί, σκαμπό παντού… Το μάτι κοιτάζει δεξιά αριστερά, τι διάολο; Έκθεση επίπλων στην Εθνική κάνουν; Ανακαλύπτουμε σύντομα ότι τα σκαμπό ανήκουν σε ιερόδουλες οι οποίες την στήνουν στην Εθνική, προσφέροντας τις υπηρεσίες τους σε επερχόμενους οδηγούς φορτηγών και μη…
Τώρα θα μου πεις, τι λύση βρήκατε εκεί; Το μυαλό σας θα ταξιδεύει σε ιστορίες άγριας ηδονής με μαυροφορεμένους δικυκλιστές να σταματάνε στην μέση της Εθνικής και να επιδίδονται σε όργια… αλλά… το μυστικό είναι… ότι εκεί που έχει ιερόδουλες, η αστυνομία όπως σε όλα τα πολιτισμένα και μη κράτη του κόσμου δεν υπάρχει… Η παρουσία της είναι όση και η παρουσία οικονομικής ανάπτυξης στην Ελλάδα…
Λίγο μετά το κόλπο επιβεβαιώνεται και το γκάζι επιτέλους ανοίγει με τις ιερόδουλες να ανεμίζουν λυσσασμένα τα τσαντάκια τους, να χαιρετάνε, να πετάγονται στον δρόμο για να σε θαυμάσουν και λίγο πολύ, να σε κάνουν να πιστεύεις ότι είσαι ο Marc Coma στον τερματισμό του Paris Dakar.
Το Ruse δείχνει πλέον δίπλα στο GPS… Ο μόνος λόγος που πραγματικά αξίζει να γευτείς αυτό το κομμάτι της διαδρομής είναι για να διασχίσεις την γέφυρα του Δούναβη που χωρίζει την Βουλγαρία από την Ρουμανία, επιβλητικά όμορφη!
Ruse
Ruse #2
Ότι αξίζει απο Βουλγαρία – Ρουμανία…
Η είσοδος στην Ρουμανία έρχεται με ανατρεπόμενες εκπλήξεις καθώς οι περιοχές στα σύνορα είναι αρκετά χαμηλού επιπέδου, θυμίζοντας εικόνες περασμένων δεκαετιών με πολλά σκουπίδια δεξιά αριστερά και κάμποσα κακοδιατηρημένα χωριά ξεχασμένα από την ιστορία. Παρόλα αυτά το Εθνικό δίκτυο είναι σε αρκετά καλό επίπεδο και η συνέχεια μας βρίσκει να κινούμαστε με επιφυλακτικότητα μεν, αλλά με λογικές ταχύτητες δε.
Μετά την απομάκρυνση από τα σύνορα τα πράγματα αλλάζουν, το επαρχιακό δίκτυο μεταμορφώνεται σε σχετικά σύγχρονο με αρκετά καλό οδόστρωμα. Οι Ρουμάνοι οδηγοί είναι προβλέψιμοι και αρκετά σωστοί στην οδήγηση τους, πράγμα που κάνει το υπόλοιπο κομμάτι του ταξιδιού ξεκούραστο, καθώς ο φόβος του άγνωστου γρήγορα αποτελεί παρελθόν.
Η άφιξη στο Βουκουρέστι -αργά το μεσημέρι- με βρίσκει έκπληκτο, καθώς η πόλη που είχα συναντήσει πριν περίπου 12 χρόνια ουδεμία σχέση έχει την πόλη που αντικρίζω σήμερα! Το Βουκουρέστι από “ξεχασμένο Παρίσι των Βαλκανίων” είχε μεταμορφωθεί ξανά σε “Παρίσι των Βαλκανίων” με καθαρούς δρόμους, συντηρημένα ιστορικά και μη κτίρια, κίνηση στον δρόμο και μαγαζιά δεξιά και αριστερά. Όλα έχουν πλέον αλλάξει και η διάθεση εξερεύνησης έχει ανέβει σε υψηλά επίπεδα!
Ξεφόρτωμα λοιπόν στο ξενοδοχείο, απαραίτητο δροσερό ντους (…η θερμοκρασία στοργικά, γλυκά στους 40 βαθμούς) και ανασύνταξη εντός για την απαραίτητα αναζήτηση μαγαζιού που θα καλύψει τις αυξημένες απαιτήσεις μας σε τροφή.
Το Trip Advisor για άλλη μια φορά πιάνει δουλειά στέλνοντας μας στο πρώτο μαγαζί κοντά στο ξενοδοχείο με υψηλότατες βαθμολογίες. Μπανιστήρι στις φωτογραφίες που “ερεθίζουν” τον ουρανίσκο και η αναζήτηση έχει τελειώσει πριν καν ξεκινήσει. Με απλές δημοκρατικές διαδικασίες βγαίνουμε από το ξενοδοχείο με οδηγό το στομάχι…
Το εστιατόριο είναι μια πολύ γλυκιά παρένθεση στην κουραστική μέρα, ενώ από έξω δεν εντοπιζότανε καν (κάναμε 15 λεπτά βόλτες για να καταλάβουμε ότι εκεί υπήρχε εστιατόριο). Το εσωτερικό του ήταν καθαρότατο και προσεγμένο χωρίς κόσμο, όπου αυτό επέτρεψε να απλώσουμε την ομάδα επιθετικά στο τραπέζι…
Η αρχή έγινε με συνδυασμό 4-4-2 κλασικό σύστημα. Αλλαντικά εδέσματα τοπικής παραγωγής περιτριγυρισμένα με μοναδικής αισθητικής γαλακτοκομικά, καπνιστά τυριά… Ξαφνική αλλαγή από 4-4-2 σε 4-5-1 και στο τραπέζι σκάνε ντολμάδες με κόκκινη σάλτσα και γέμιση αγριογούρουνου… Παρά το γρήγορο τέμπο ο αντίπαλος δεν πτοείτε οπότε με μια κίνηση ματ αλλάζουμε την διάταξη σε 4-2-4 και εκεί πλέον το παιχνίδι είχε χαθεί για τους Ρουμάνους… Μιξ τοπικής ποικιλίας κρεατικών, λουκάνικων, λουκάνικων από αγριογούρουνο, καλαμποκοπουρέ (φορέθηκε πολύ το καλοκαίρι του 2013) και γενναίες δόσης μπύρας… Βγαίνουμε φουνταριστοί… Καλώς τα παιδιά 3-0 και τέλος αγώνα…
4-4-2 κλασικό σύστημα
4-2-4 και εκεί πλέον το παιχνίδι είχε χαθεί
Το παιχνίδι ήταν κουραστικό οπότε η ημέρα σφύριζε λήξη και τα μάτια έψαχναν την συντομότερη διαδρομή για το ξενοδοχείο… Μέχρι που βρέθηκε μπροστά μας ένα παλιό αλλά όμορφα καλοδιατηρημένο μαγαζί… Μια τελική μπύρα για την φιέστα της άφιξης ήταν απαραίτητη… Λίγες στιγμές σιωπής, αναλογιζόμενος ότι 2 μέρες πριν ξεκινούσες από την Αθήνα και λίγες ώρες μετά βρισκόσουν στο Βουκουρέστι… Ήταν γλυκός ο ύπνος εκείνη την βραδιά.
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
διαβάζοντας ειδικά τις σελίδες 4 και 6, κοιτάζω ήδη το ημερολόγιό μου, να δω πότε θα ζητήσω άδεια το καλοκαίρι..και ας είναι ακόμα Φεβρουάριος…Υπέροχο ταξίδι, κείμενα και φωτογραφίες….μπράβο παιδιά, πάντα τέτοια 🙂
Καλησπέρα Κώστα…κάπως έτσι νιώθω και εγώ τώρα…λίγες μέρες σε εκείνες τις μαγικές διαδρομές θα με έφερναν ξανά σε παλμό…ιδιαίτερα αν είχα όλη την τρελοπαρέα του motoadv…να είσαι καλά και να ταξιδεύεις, πάντα όρθιος!
Α ρε Κωστη…πανω που τελειωσα το διαβασμα, τσουπ : απαντησες!
τα μεγαλα πνευματα συναντωνται
μολις διαβασα τον πολυ καλο “επιλογό” σου
Φετος η 55ημερων κορη μας, μας εγκλωβισε στην αγκαλια της κ δεν μπορεσαμε να ταξιδεψουμε…χαλάλι
(Ρε λες να ειναι το γουρι του Οικονομακη,που ηρθε γκεστ σταρ στο γαμο?)
Φετος λοιπον ταξιδεψα με σενα, με το Μερκούρη (ο οποιος οντως,θα στο εσπρωχνε), με το Στελακη, με το φιλο Παρτσι ..
εσεις με ταξιδεψατε μεσα απ το διαβασμα. Τελος οι στανταρ ατακες.σταματω εδω.
εγω ειχα την τυχη να πρωτοταξιδεψω με καλους φιλους στο εξωτερικο.
ειχα ομως την “ατυχία” να με ανδρώσουν χώρες με προσανατολισμο την οδηγικη απολαυση
δυστυχως δεν μπορω με τιποτα να ξεπερασω την Ιταλία, την ωραιοτερη κατατη γνωμη μου, χωρα. Σε συνολο πραγματων. Δρομους, μηχανες,αμαξια,γυναικες,πολεις,χωριά,φαγητό κλπ
ετσι καλομαθα με τα Pordoi, Falzarego, Giau, Sella, Tonalle, Stelvio, Gavia κ.α.
μετα μονο τα Ελβετικα μου αρεσαν τοσο. Ουτε καν τα Γαλλικα, με τα χωματα στις ακρες κ την αψογη φύση.
εμεις με μηχανακια τουριστικα, ή μαλλον εγω μη δεσμεγ αλλους, θελω να ειμαι ανετος. Μπαλωματα, λακκουβες κλπ κακοτεχνίες μου τη σπάνε κ αναζητω ενα ον οφφ. Μονο για αυτα ομως.
Δεν θα ξεχασω τη λυσσα που μας ειχε πιασει με το Σακκο (Maggellanos) καθε φορα σε ολα αυτα τα μερη, οταν τερματιζαμε λαστιχα κλπ, ακομα κ δικαβαλοι με τριπλετες πςνω στις χοντρες μας. Ειναι οι ατιμες ξελογιαστρες. Αυτες οι μοτοσυκλετες, αλλά κ οι δρομοι εκεινοι.
τα Βαλκανια τα εχω ως προορισμο για αργοτερα. Αν παρω ον οφφ? Για οικονομια? Δεν ξερω. Ισως τα αδικώ. Αλλα κακόμαθα ρε Κωστή μαλλον. Ισως επρεπε να ξεκινησω απο εκει.
θα δειξει. Ισως οταν παω το 1ο ταξιδιμου το εργένικο? Χωρίς την κυρα..
Το τρανφαγκαράσαν με προκαλει ομως. Ισως μου την εχουν σπασει οι λακκουβες του,ισως η απογοητευση ενος φιλου που πηγαν με τους “ιστορικούς” εκει πανω?
θα παω ομως. Μου εχεις βαλει φωτιτσα.
θα στο πω, οταν παω.
Καλες συνεχειες
με το καλο νά ανταμωσουμε κιολας. Σε καμια βολτα ρε αδερφε.
καλες βολτες ως τοτε
Τολμώ να ομολογήσω ότι μέχρι στιγμής σε συνδυασμό με την «αδερφική» διαδρομή του Transfagarasan ίσως είναι ότι καλύτερο έχω γευτεί σε 2 τροχούς.
?…..πολυ τολμηρος εισαι 🙂
Δυστυχως εχουν πολυ δρομο ακομα για να “φτασουν” αντιστοιχα ευρωπαικα περασματα
βεβαια σαφως καλυτερα απο μερικα δικα μας εδω…που δεν τα εκμεταλλευομαστε καθολου. Ειδικα για ον οφφ μηχανες, η ελλαδα ειναι ιδανικος προορισμος
πολυ γελαω οσο διαβαζω.
συνεχιζω ακαθεκτος.
οχι τιποτε αλλο, μπας κ δω κατι στα βαλκάνια να με ψησει ρε παιδια…
ωραιοι! Συνεχιζω…
Καλησπέρα Γιάννη, έχοντας φέτος καλύψει διάφορες διαδρομές στα Βαλκάνια αλλά και τις Αλπικές περιοχές μπορώ να πω ακόμα με σιγουριά ότι το Transfagarasan και η Transalpina παραμένουν ψηλά στην λίστα, το Stelvio είναι εκπληκτικό από άποψη ομορφιάς αλλά οδηγικά δεν σου δίνει αυτό που προσφέρει το Transfagarasan, η συγκεκριμένη άποψη αν και προσωπική στο εν λόγο ταξιδιωτικό βρήκε σύμφωνους τόσο Ιταλούς όσο Κροάτες και Σλοβάκους αναβάτες.
Η οδήγηση είναι πάντα κάτι πολύ προσωπικό και μεταφράζεται σε διαφορετικές ανάγκες και θέλω στον καθένα! Εύχομαι καλούς δρόμους και χαίρομαι που κατάφερα να σε κάνω να γελάσεις! Τα Βαλκάνια πάντως έχουν πολύ πράγμα να σε ψήσει, δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι κάθε φοράς που τα ταξιδεύεις ανακαλύπτεις και κάτι καινούργιο.
Μπραβο παιδια πολυ καλο ταξιδιωτικο,ωραια περιγραφη.Το εκανα κι εγω το περασμενο καλοκαιρι αλλα με αυτοκινητο.Ναστε παντα καλα και να μας ταξιδευετε μαζι σας.
Σε ευχαριστώ πολύ Νίκο, είναι ένα ταξίδι που σε γεμίζει εικόνες και εμπειρίες ιδιαίτερα το κομμάτι της Ρουμανίας, τόπος γεμάτος ιστορίες και εκπληκτικής ομορφιάς φύση!