Ημέρα 3η (06/08/2013)
Η ημέρα δεν περιλαμβάνει ταξίδι, περιλαμβάνει όμως πολύ περπάτημα! Και για να περπατήσεις καλά και δυνατά (λέμε τώρα…) πρέπει να γεμίσεις το στομάχι σου.
Επιδρομή λοιπόν ξανά μανά στον μπουφέ του ξενοδοχείου…ίδια χαρά, ίδια μενού πάνω κάτω… άλλη χώρα… Αφού γεμίσαμε ο καθένας μας 2 στάγερ με λαχταριστά καλούδια (αυτό το πράγμα να τρως τα πάντα στις διακοπές σου) αράξαμε για να παραγγείλουμε και τα καφεδάκια μας…
– Καφέ?
– Έχετε κρύο?
– Κρύο?
– (Δοκιμάζω την τύχη μου) Έχετε ακούσει για τον διάσημο Ελληνικό Freddo?
– Α ναι! κατάλαβα
Εκεί λοιπόν τα δάκρυα της χαράς δεν μπορούν να κρυφτούν… Είναι οι στιγμές που καταλαβαίνεις ότι υπάρχει μέλλον στην παγκόσμια αγορά πώλησης καφέ… Στιγμές που λες ότι υπάρχουν άνθρωποι που πασχίζουν να ανακαλύψουν την γκουρμέ πλευρά της εξωτικής αναζήτησης… Και κάπου εκεί τα δάκρυα χαράς μετατρέπονται σε δάκρυα ασυγκράτητου γέλιου… όταν σκάει το φλιτζάνι εσπρέσο με ένα παγάκι μέσα… Κάπου εκεί μια αόρατη δύναμη βιάζει και την τελευταία σου σταγόνα φαντασίας τονίζοντας σου ότι πάντα θα υπάρχει κάποιος με μεγαλύτερη φαντασία από εσένα…
Για άλλη μια φορά το γήπεδο έγειρε προς τον ζεστό καφέ, αποφάσισα να μην παραπονεθώ εσωτερικά για άλλη μια φορά αλλά σαν ασθενής πλασέμπο να απολαύσω την άκαρπη προσπάθεια παγωμένου καφέ… τουλάχιστον τα υπέροχα κρουασανάκια ήταν εκεί σε άφθονη ποσότητα…
Αφού περάσαμε σαν τάγμα πεινασμένων μισθοφόρων από το μπουφέ (αν και πάντα υπάρχει κάποιος πιο πεινασμένος από εσένα… αποδεδειγμένο σαν τον κρύο καφέ στις υπόλοιπες χώρες) σαν τουρίστες αρχίσαμε να σουλατσάρουμε στις όμορφες συνοικίες του Βουκουρεστίου.
Το ευχάριστο σοκ συνεχίζεται καθώς δεν μπορώ να βρω τίποτα που να θυμίζει το Βουκουρέστι του 2001, σαν κάποιο αόρατο χέρι να πέρασε και να άλλαξε τα πάντα, προσεγμένα, καθαρά και με την αίσθηση ασφάλειας σε επίπεδο του να κυκλοφορείς άνετα χωρίς φόβο κάποιου “ατυχήματος” (το 2001 με έκλεψαν 15 λεπτά μετά την άφιξη μου στο Βουκουρέστι).
Η τουριστική μέρα μας βρίσκει με επίσκεψη στο παλάτι του Τσαουσέσκου (από έξω…μέσα το είδαμε το 2001…), μια βόλτα στην αψίδα του θριάμβου και το πάρκο του Βουκουρεστίου. Η λεωφόρος Kiseleff είναι άλλη μια όμορφη πινελιά σε αυτή την περιοχή του Βουκουρεστίου, πεντακάθαρη με τα όμορφα κλασικά κτίρια της και το άφθονο πράσινο δεξιά αριστερά. Πραγματικά είναι στιγμές που πιστεύεις ότι δεν είσαι στο Βουκουρέστι αλλά στο Παρίσι.
Βουκουρέστι
Τώρα τι να σου πω… για καλές μάσες;
Βουκουρέστι #2
Μετά ακούω για τριτοκοσμικούς και αναρωτιέμαι…
Το κοντράστ… πίσω το κτίριο σήμερα, μπροστά η φωτογραφία του τότε…
Με τα πολλά η ημέρα κύλησε τουριστικά και την θερμοκρασία δυστυχώς να μας χαϊδεύει στοργικά σε υψηλά επίπεδα.
Αφού καταφέραμε να περπατήσουμε περίπου στα 18 χιλιόμετρα και με τις συγκεκριμένες συνθήκες, έπρεπε πλέον να καταναλώσουμε τις απαραίτητες θερμίδες για την αναπλήρωση αυτής της απώλειας…
Επιστροφή στο ξενοδοχείο για ανασυγκρότηση με το απαραίτητο δροσερό ντουσάκι και το αντίστοιχο χαλάρωμα του κορμιού.
Το βράδυ το TripAdvisor μας την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια… Πρόταση για κρεατό κατάσταση και κάνω την βλακεία να μην κοιτάξω την τιμή… Η άφιξη μας βρίσκει σε εστιατόριο με … βιτρίνα κρεάτων… Σαν να μπαίνεις ένα πράγμα σε κοσμηματοπωλείο… Ράφια με διαφορετικές ποικιλίες μπριζόλας περιμένουν να ικανοποιήσουν ακόμα και τον πιο απαιτητικό! Τώρα γιατί έκανα βλακεία; Γιατί ενώ το φαγητό ήταν θεσπέσιο η τιμή ήταν τσουχτερή, όχι ψηλότερη από μια ακριβή Ελληνική χασαποταβέρνα αλλά για δεδομένα Ρουμανίας ξέφευγε. Από την άλλη αν θέλετε πραγματικά να ευχαριστηθείτε μια Βουβαλίσια μπριζόλα, ένα ribeye ή μια porterhouse σε τιμές Ελληνικής ταβέρνας… τότε το μαγαζί είναι ιδανικό… Με πινελιά τον Chef ο οποίος έρχεται με την φορητή ψησταριά στο τραπέζι σας για να παραδώσει το τελικό προϊόν με τα μπαχάρια αλλά και το ψήσιμο που προτιμάτε.
Μπορεί να πληρώσαμε κάτι παραπάνω σε σχέση με τα Ρουμάνικα δεδομένα… το φαγητό όμως εκτιμήθηκε ιδιαίτερος… Η βραδιά έκλεινε με την γνωστή διαμάχη περί μπριζόλας με αιματάκι ή μη (…η μοσχαρίσια θέλει αιματάκι λέμε…εγώ και 200 chef συμφωνούμε οπότε κλείνουμε το θέμα δημοκρατικά… στην πρώτη πανελλήνια μοτο-adventuristas θα μπορέσετε να μάθετε από πρώτο χέρι… και παράλληλα να κατακτήσετε την πρώτη “ζώνη” σας στο άθλημα”).
Λίγο το περπάτημα, λίγο τα θεσπέσια εδέσματα, μας έστειλαν για ύπνο χωρίς πολλούς ενδοιασμούς! Μας περιμένει η Transilpina αύριο!
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
διαβάζοντας ειδικά τις σελίδες 4 και 6, κοιτάζω ήδη το ημερολόγιό μου, να δω πότε θα ζητήσω άδεια το καλοκαίρι..και ας είναι ακόμα Φεβρουάριος…Υπέροχο ταξίδι, κείμενα και φωτογραφίες….μπράβο παιδιά, πάντα τέτοια 🙂
Καλησπέρα Κώστα…κάπως έτσι νιώθω και εγώ τώρα…λίγες μέρες σε εκείνες τις μαγικές διαδρομές θα με έφερναν ξανά σε παλμό…ιδιαίτερα αν είχα όλη την τρελοπαρέα του motoadv…να είσαι καλά και να ταξιδεύεις, πάντα όρθιος!
Α ρε Κωστη…πανω που τελειωσα το διαβασμα, τσουπ : απαντησες!
τα μεγαλα πνευματα συναντωνται
μολις διαβασα τον πολυ καλο “επιλογό” σου
Φετος η 55ημερων κορη μας, μας εγκλωβισε στην αγκαλια της κ δεν μπορεσαμε να ταξιδεψουμε…χαλάλι
(Ρε λες να ειναι το γουρι του Οικονομακη,που ηρθε γκεστ σταρ στο γαμο?)
Φετος λοιπον ταξιδεψα με σενα, με το Μερκούρη (ο οποιος οντως,θα στο εσπρωχνε), με το Στελακη, με το φιλο Παρτσι ..
εσεις με ταξιδεψατε μεσα απ το διαβασμα. Τελος οι στανταρ ατακες.σταματω εδω.
εγω ειχα την τυχη να πρωτοταξιδεψω με καλους φιλους στο εξωτερικο.
ειχα ομως την “ατυχία” να με ανδρώσουν χώρες με προσανατολισμο την οδηγικη απολαυση
δυστυχως δεν μπορω με τιποτα να ξεπερασω την Ιταλία, την ωραιοτερη κατατη γνωμη μου, χωρα. Σε συνολο πραγματων. Δρομους, μηχανες,αμαξια,γυναικες,πολεις,χωριά,φαγητό κλπ
ετσι καλομαθα με τα Pordoi, Falzarego, Giau, Sella, Tonalle, Stelvio, Gavia κ.α.
μετα μονο τα Ελβετικα μου αρεσαν τοσο. Ουτε καν τα Γαλλικα, με τα χωματα στις ακρες κ την αψογη φύση.
εμεις με μηχανακια τουριστικα, ή μαλλον εγω μη δεσμεγ αλλους, θελω να ειμαι ανετος. Μπαλωματα, λακκουβες κλπ κακοτεχνίες μου τη σπάνε κ αναζητω ενα ον οφφ. Μονο για αυτα ομως.
Δεν θα ξεχασω τη λυσσα που μας ειχε πιασει με το Σακκο (Maggellanos) καθε φορα σε ολα αυτα τα μερη, οταν τερματιζαμε λαστιχα κλπ, ακομα κ δικαβαλοι με τριπλετες πςνω στις χοντρες μας. Ειναι οι ατιμες ξελογιαστρες. Αυτες οι μοτοσυκλετες, αλλά κ οι δρομοι εκεινοι.
τα Βαλκανια τα εχω ως προορισμο για αργοτερα. Αν παρω ον οφφ? Για οικονομια? Δεν ξερω. Ισως τα αδικώ. Αλλα κακόμαθα ρε Κωστή μαλλον. Ισως επρεπε να ξεκινησω απο εκει.
θα δειξει. Ισως οταν παω το 1ο ταξιδιμου το εργένικο? Χωρίς την κυρα..
Το τρανφαγκαράσαν με προκαλει ομως. Ισως μου την εχουν σπασει οι λακκουβες του,ισως η απογοητευση ενος φιλου που πηγαν με τους “ιστορικούς” εκει πανω?
θα παω ομως. Μου εχεις βαλει φωτιτσα.
θα στο πω, οταν παω.
Καλες συνεχειες
με το καλο νά ανταμωσουμε κιολας. Σε καμια βολτα ρε αδερφε.
καλες βολτες ως τοτε
Τολμώ να ομολογήσω ότι μέχρι στιγμής σε συνδυασμό με την «αδερφική» διαδρομή του Transfagarasan ίσως είναι ότι καλύτερο έχω γευτεί σε 2 τροχούς.
?…..πολυ τολμηρος εισαι 🙂
Δυστυχως εχουν πολυ δρομο ακομα για να “φτασουν” αντιστοιχα ευρωπαικα περασματα
βεβαια σαφως καλυτερα απο μερικα δικα μας εδω…που δεν τα εκμεταλλευομαστε καθολου. Ειδικα για ον οφφ μηχανες, η ελλαδα ειναι ιδανικος προορισμος
πολυ γελαω οσο διαβαζω.
συνεχιζω ακαθεκτος.
οχι τιποτε αλλο, μπας κ δω κατι στα βαλκάνια να με ψησει ρε παιδια…
ωραιοι! Συνεχιζω…
Καλησπέρα Γιάννη, έχοντας φέτος καλύψει διάφορες διαδρομές στα Βαλκάνια αλλά και τις Αλπικές περιοχές μπορώ να πω ακόμα με σιγουριά ότι το Transfagarasan και η Transalpina παραμένουν ψηλά στην λίστα, το Stelvio είναι εκπληκτικό από άποψη ομορφιάς αλλά οδηγικά δεν σου δίνει αυτό που προσφέρει το Transfagarasan, η συγκεκριμένη άποψη αν και προσωπική στο εν λόγο ταξιδιωτικό βρήκε σύμφωνους τόσο Ιταλούς όσο Κροάτες και Σλοβάκους αναβάτες.
Η οδήγηση είναι πάντα κάτι πολύ προσωπικό και μεταφράζεται σε διαφορετικές ανάγκες και θέλω στον καθένα! Εύχομαι καλούς δρόμους και χαίρομαι που κατάφερα να σε κάνω να γελάσεις! Τα Βαλκάνια πάντως έχουν πολύ πράγμα να σε ψήσει, δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι κάθε φοράς που τα ταξιδεύεις ανακαλύπτεις και κάτι καινούργιο.
Μπραβο παιδια πολυ καλο ταξιδιωτικο,ωραια περιγραφη.Το εκανα κι εγω το περασμενο καλοκαιρι αλλα με αυτοκινητο.Ναστε παντα καλα και να μας ταξιδευετε μαζι σας.
Σε ευχαριστώ πολύ Νίκο, είναι ένα ταξίδι που σε γεμίζει εικόνες και εμπειρίες ιδιαίτερα το κομμάτι της Ρουμανίας, τόπος γεμάτος ιστορίες και εκπληκτικής ομορφιάς φύση!