Ημέρα 4η (07/08/2013)
Όταν η επόμενη μέρα περιλαμβάνει Transalpina… το μόνο πράγμα που δεν μπορείς να κάνεις είναι να κοιμηθείς… Όχι γιατί την είχα ξαναπεράσει την διαδρομή πριν, αλλά περισσότερο γιατί είχα ακούσει και είχα δει και δεν κρατιόμουν να ζήσω την εμπειρία του να διασχίζω την πρώτη από τις 2 εκπληκτικές διαδρομές της Ρουμανίας (ο Τσαουσέσκου ζήλεψε και έφτιαξε και δεύτερη… εμάς δεν μας χάλασε ιδιαίτερα).
Φυσικά το πρωινό με βρίσκει για άλλη μια φορά να αναζητώ κρύο καφέ, τετριμμένα πράγματα! Η αναζήτηση θυμίζει κάτι σαν την σταυροφορία και τις ελπίδες να βρεθεί το δισκοπότηρο… Ο Ιντιάνα το βρήκε… εγώ τον καφέ δεν νομίζω να τον βρω…
Η ημέρα ξεκινά μόνο με την απαραίτητη θερμοκρασία… και ο θεός φυσικά επειδή αγαπά τον αναβάτη αλλά αγαπά τον τουρίστα περισσότερο φροντίζει για άλλη μια φορά να στείλει το θερμόμετρο στοργικά στους υψηλούς βαθμούς! Τι περισσότερο μπορείς να ζητήσεις;
Η διαδρομή μας βρίσκει σε κάτι επαρχιακούς, μονότονες καταστάσεις, μια λακκούβα εδώ μια λακκούβα εκεί… τίποτα το εντυπωσιακό για να μας εξιτάρει. Σύντομη στάση για έναν ανεφοδιασμό και έναν γρήγορο καφέ (σιγά μην είχε κρύο… εδώ στο Βουκουρέστι δεν βρήκες… θα βρεις στο πουθενά;).
Στο βάθος φαντάζει η οροσειρά τον Καρπαθίων. Η εικόνα αρχίζει και γαργαλά τα εγκεφαλικά κύτταρα και η περιέργεια και η λαχτάρα αντικαθιστούν το βαρετό της διαδρομής.
Κάμποσα χλμ παρακάτω συναντά κανείς την πρώτη πινακίδα. Στην Transalpina σαν θα πας… μπορείς να ανέβεις από 2 διαφορετικές διαδρομές. Η πρώτη είναι σχετικά πιο σύντομη, αλλά παρακάμπτει ένα κομμάτι και αν θέλεις να νιώθεις γνήσιος Transalpinistas πρέπει να την ζήσεις… Έχουμε λοκάρει την διαδρομή που σε ανεβάζει από το Pociovalistea στο Novaci και στην συνέχεια σε αμολά στις λυσσαλέες στροφές της Transalpina.
Transalpina… οεο!
Η πινακίδα εκτοξεύει στο ζενίθ την αδρεναλίνη, ο δρόμος αρχίζει και ανηφορίζει… και ξαφνικά μετράς σφραγίσματα… Κάπου εκεί αρχίζεις και χάνεις τα αβγά και τα πασχάλια, στροφές κάκιστης ποιότητας και τα φίδια σε ζώνουν… Ρε μπας και κάναμε λάθος; Τα πρώτα χλμ κυλάνε σε αυτό το μοτίβο και η αμφιβολία ολοένα μεγαλώνει… Μέχρι που ξαφνικά όλα αλλάζουν μπροστά και ο δρόμος μεταμορφώνετε σε πίστα… Λες και ο δημιουργός αυτής της διαδρομής να θέλει να σε τεστάρει πριν πατήσεις την άσφαλτο της πραγματικής οδηγικής απόλαυσης.
Η διαδρομή με ένα ξέφρενο τέμπο εναλλάσσετε από τους πρόποδες προς την άγρια ομορφιά του υψηλού υψόμετρου με έναν μοναδικό τρόπο! Όσοι δεν έχετε δοκιμάσει την Transalpina πρέπει να το κάνετε, να ζήσετε αυτή την μοναδική εμπειρία γιατί δύσκολα βρίσκεις λέξεις να περιγράψεις αυτό που ζεις σε αυτή την διαδρομή!
This is Transalpina…
Τόσο οι στροφές όσο και το τοπίο εναλλάσσονται σε ένα μοναδικό κρεσέντο. Από την βλάστηση στους πρόποδες, στο Αλπικό τοπίο της οροσειράς και στην συνέχεια σε έναν εκπληκτικό δρόμο μέσα στο έλατο, με ποτάμια και άγρια ομορφιά σου κόβουν την ανάσα… Σου δημιουργούν έναν παραλήρημα! Η ζέστη είναι παρελθόν πλέον, καθώς το υψόμετρο φτάνει κοντά τα 2000 μέτρα. Το μάτι δεν προλαβαίνει να καταγράψει τις μοναδικές εικόνες που ξεπροβάλουν μπροστά… Απλά αφήνεις και το τελευταίο σου κύτταρο να καταπιεί τις μοναδικές λεπτομέρειες που βιώνεις εκείνη την στιγμή.
Επιτέλους δροσιά…
Μόνο ο Μερκούρης θα απολαμβάνει την μηχανή του;
Ρουμανία…με άρωμα Highlands…
Το πρόβλημα αυτής της διαδρομής είναι ότι δεν ξέρεις τι να απολαύσεις περισσότερο… Την θέα; Η να στύψεις το γκάζι μέχρι εκεί που δεν πάει ξεδιπλώνοντας… την υστερία για την παντελή έλλειψη κρύου ποιοτικού καφέ;
Τα περίπου 148 χλμ είναι τόσο δυνατά που φτάνουν για να σε αποζημιώσουν για οποιαδήποτε ταλαιπωρία και για να καλύψουν οποιαδήποτε ταξιδιωτική σου ανάγκη εκείνη την στιγμή. Τολμώ να ομολογήσω ότι μέχρι στιγμής σε συνδυασμό με την “αδερφική” διαδρομή του Transfagarasan ίσως είναι ότι καλύτερο έχω γευτεί σε 2 τροχούς.
Είναι από τις στιγμές που δεν θέλεις να τελειώσουν…
Κάπου εδώ λοιπόν ξανακάνουμε μια μικρή παρένθεση… Στα 148 χλμ λοιπόν αυτής της απίστευτης διαδρομής, δεν συναντήσαμε σχεδόν ούτε ένα σκουπίδι. Για άλλη μια φορά βρέθηκα να συγκρίνω και να αναρωτιέμαι το ναδίρ που έχει χτυπήσει η παιδεία μας. Εκτός αυτού, πραγματικά έμεινα να απορώ με το γεγονός ότι στην Ρουμανία κατάφεραν να φτιάξουν έναν εκπληκτικό δρόμο / διαδρομή Ευρωπαϊκών προδιαγραφών σε δύσκολες συνθήκες (2000 μέτρα υψόμετρο δεν τα λες και λίγα) που να φτάνει το επίπεδο αντίστοιχων Ευρωπαϊκών… Παρένθεση κλείνει.
Τι τραβάει η ψυχή σου; Βουνό; Λίμνη; Δάσος;
Και εκεί που νόμιζες ότι τελείωσε… ξεκινά το δεύτερο κομμάτι της διαδρομής…
Το τέλος της διαδρομής μας βρίσκει στο προορισμό της ημέρας, το μαγικό Sibiu, μια πόλη που σε στέλνει από την Ρουμανία στην Σαξονία. Το πρόγραμμα έχει 2 ημέρες διαμονής… αλλά λογαριάζαμε χωρίς τον ξενοδόχο…
Φυσικά μετά από μια τέτοια διαδρομή (και αφού το θερμόμετρο φρόντισε να μας θυμίσει ότι τα 2000 μέτρα είναι πλέον μια ανάμνηση) αυτό που προέχει είναι η στοργική φροντίδα της στομαχικής κοιλότητας… γνωστό ανά την υφήλιο ως μασαμπούκα 3ου βαθμού.
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
διαβάζοντας ειδικά τις σελίδες 4 και 6, κοιτάζω ήδη το ημερολόγιό μου, να δω πότε θα ζητήσω άδεια το καλοκαίρι..και ας είναι ακόμα Φεβρουάριος…Υπέροχο ταξίδι, κείμενα και φωτογραφίες….μπράβο παιδιά, πάντα τέτοια 🙂
Καλησπέρα Κώστα…κάπως έτσι νιώθω και εγώ τώρα…λίγες μέρες σε εκείνες τις μαγικές διαδρομές θα με έφερναν ξανά σε παλμό…ιδιαίτερα αν είχα όλη την τρελοπαρέα του motoadv…να είσαι καλά και να ταξιδεύεις, πάντα όρθιος!
Α ρε Κωστη…πανω που τελειωσα το διαβασμα, τσουπ : απαντησες!
τα μεγαλα πνευματα συναντωνται
μολις διαβασα τον πολυ καλο “επιλογό” σου
Φετος η 55ημερων κορη μας, μας εγκλωβισε στην αγκαλια της κ δεν μπορεσαμε να ταξιδεψουμε…χαλάλι
(Ρε λες να ειναι το γουρι του Οικονομακη,που ηρθε γκεστ σταρ στο γαμο?)
Φετος λοιπον ταξιδεψα με σενα, με το Μερκούρη (ο οποιος οντως,θα στο εσπρωχνε), με το Στελακη, με το φιλο Παρτσι ..
εσεις με ταξιδεψατε μεσα απ το διαβασμα. Τελος οι στανταρ ατακες.σταματω εδω.
εγω ειχα την τυχη να πρωτοταξιδεψω με καλους φιλους στο εξωτερικο.
ειχα ομως την “ατυχία” να με ανδρώσουν χώρες με προσανατολισμο την οδηγικη απολαυση
δυστυχως δεν μπορω με τιποτα να ξεπερασω την Ιταλία, την ωραιοτερη κατατη γνωμη μου, χωρα. Σε συνολο πραγματων. Δρομους, μηχανες,αμαξια,γυναικες,πολεις,χωριά,φαγητό κλπ
ετσι καλομαθα με τα Pordoi, Falzarego, Giau, Sella, Tonalle, Stelvio, Gavia κ.α.
μετα μονο τα Ελβετικα μου αρεσαν τοσο. Ουτε καν τα Γαλλικα, με τα χωματα στις ακρες κ την αψογη φύση.
εμεις με μηχανακια τουριστικα, ή μαλλον εγω μη δεσμεγ αλλους, θελω να ειμαι ανετος. Μπαλωματα, λακκουβες κλπ κακοτεχνίες μου τη σπάνε κ αναζητω ενα ον οφφ. Μονο για αυτα ομως.
Δεν θα ξεχασω τη λυσσα που μας ειχε πιασει με το Σακκο (Maggellanos) καθε φορα σε ολα αυτα τα μερη, οταν τερματιζαμε λαστιχα κλπ, ακομα κ δικαβαλοι με τριπλετες πςνω στις χοντρες μας. Ειναι οι ατιμες ξελογιαστρες. Αυτες οι μοτοσυκλετες, αλλά κ οι δρομοι εκεινοι.
τα Βαλκανια τα εχω ως προορισμο για αργοτερα. Αν παρω ον οφφ? Για οικονομια? Δεν ξερω. Ισως τα αδικώ. Αλλα κακόμαθα ρε Κωστή μαλλον. Ισως επρεπε να ξεκινησω απο εκει.
θα δειξει. Ισως οταν παω το 1ο ταξιδιμου το εργένικο? Χωρίς την κυρα..
Το τρανφαγκαράσαν με προκαλει ομως. Ισως μου την εχουν σπασει οι λακκουβες του,ισως η απογοητευση ενος φιλου που πηγαν με τους “ιστορικούς” εκει πανω?
θα παω ομως. Μου εχεις βαλει φωτιτσα.
θα στο πω, οταν παω.
Καλες συνεχειες
με το καλο νά ανταμωσουμε κιολας. Σε καμια βολτα ρε αδερφε.
καλες βολτες ως τοτε
Τολμώ να ομολογήσω ότι μέχρι στιγμής σε συνδυασμό με την «αδερφική» διαδρομή του Transfagarasan ίσως είναι ότι καλύτερο έχω γευτεί σε 2 τροχούς.
?…..πολυ τολμηρος εισαι 🙂
Δυστυχως εχουν πολυ δρομο ακομα για να “φτασουν” αντιστοιχα ευρωπαικα περασματα
βεβαια σαφως καλυτερα απο μερικα δικα μας εδω…που δεν τα εκμεταλλευομαστε καθολου. Ειδικα για ον οφφ μηχανες, η ελλαδα ειναι ιδανικος προορισμος
πολυ γελαω οσο διαβαζω.
συνεχιζω ακαθεκτος.
οχι τιποτε αλλο, μπας κ δω κατι στα βαλκάνια να με ψησει ρε παιδια…
ωραιοι! Συνεχιζω…
Καλησπέρα Γιάννη, έχοντας φέτος καλύψει διάφορες διαδρομές στα Βαλκάνια αλλά και τις Αλπικές περιοχές μπορώ να πω ακόμα με σιγουριά ότι το Transfagarasan και η Transalpina παραμένουν ψηλά στην λίστα, το Stelvio είναι εκπληκτικό από άποψη ομορφιάς αλλά οδηγικά δεν σου δίνει αυτό που προσφέρει το Transfagarasan, η συγκεκριμένη άποψη αν και προσωπική στο εν λόγο ταξιδιωτικό βρήκε σύμφωνους τόσο Ιταλούς όσο Κροάτες και Σλοβάκους αναβάτες.
Η οδήγηση είναι πάντα κάτι πολύ προσωπικό και μεταφράζεται σε διαφορετικές ανάγκες και θέλω στον καθένα! Εύχομαι καλούς δρόμους και χαίρομαι που κατάφερα να σε κάνω να γελάσεις! Τα Βαλκάνια πάντως έχουν πολύ πράγμα να σε ψήσει, δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι κάθε φοράς που τα ταξιδεύεις ανακαλύπτεις και κάτι καινούργιο.
Μπραβο παιδια πολυ καλο ταξιδιωτικο,ωραια περιγραφη.Το εκανα κι εγω το περασμενο καλοκαιρι αλλα με αυτοκινητο.Ναστε παντα καλα και να μας ταξιδευετε μαζι σας.
Σε ευχαριστώ πολύ Νίκο, είναι ένα ταξίδι που σε γεμίζει εικόνες και εμπειρίες ιδιαίτερα το κομμάτι της Ρουμανίας, τόπος γεμάτος ιστορίες και εκπληκτικής ομορφιάς φύση!