Ημέρα 6η (09/08/2013)
Είναι οι στιγμές που ξυπνάς και κοιτάς τον χάρτη, αναρωτιέσαι που ήσουνα λίγα 24ώρα πριν που είσαι τώρα, κλείνεις τα μάτια χουζουρεύοντας σκεφτόμενος τους ανθρώπους που μοιράζονται την μοναδικότητα των ταξιδιών, αναρωτιέσαι που να βρίσκονται άλλοι γνωστοί και μη συνοδοιπόροι… Όλα αυτά μέχρι που έρχονται στο μυαλό 2 απορίες… Τι καφέ θα πιείς σήμερα… Και τι θερμοκρασία επικρατεί εκεί έξω… Και κάπου εκεί το στριφογύρισμα στα σεντόνια λαμβάνει τέλος.
Πακετάρισμα ευλαβικά, ότι μείνει πίσω μάλλον δεν θα το ξαναδείς, επιδρομή στον μπουφέ (κλασικά πράγματα) και τελικές ετοιμασίες για την αναχώρηση.
Η ημέρα όπως πάντα περιλαμβάνει 12 κιλά ιδρώτα με το καλημέρα, καύσωνας με τα όλα του. Τοποθέτηση αποσκευών, μια τζούρα νερό, μπανιστήρι στον καταγάλανο ουρανό για υποψία συννεφιάς (σημειώσατε άσο τελικό… 40 βαθμούς…) και αναχώρηση για την δεύτερη απίστευτη διαδρομή της Ρουμανίας… το Transfagarasan.
Η διαδρομή από το Sibiu μέχρι το Transfagarasan περνά χωρίς απρόοπτα αλλά και χωρίς ενδιαφέρον μέχρι το σημείο που αρχίζει το ορεινό φιδίσιο στροφιλίκι… Κάπου εκεί όλα σταματάνε, περνάνε στην σφαίρα του κάποτε και αρχίζει η δεύτερη δόση νιρβάνας… Ότι και αν λαχταράς να οδηγείς (αρκεί να λαχταράς να οδηγείς) αν δεν κάνεις το Transfagarasan δεν έχεις κάνει σχεδόν τίποτα!
Έχεις ακούσει για το Stelvio και για άλλες διαδρομές, αλλά για το Transfagarasan έχεις ίσως ακούσει λίγα… Η διαδρομή λοιπόν είναι ο απόλυτος μύθος και ίσως μια από τις απόλυτες διαδρομές (μαζί με την Transalpina) που πρέπει σαν οδηγός να βιώσεις. Είναι η στιγμή που όλα τα δήθεν και τα ίσως σταματάνε και η αδρεναλίνη αποκτά όνομα. Το Transfagarasan είναι άλλη μια διαδρομή που κρατά ψηλά τα σκήπτρα. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι οι παραγωγοί του Top Gear την ονόμασαν, αν όχι την καλύτερη, μια από τις καλύτερες στριφτερές διαδρομές στην Ευρώπη!
Η κίνηση είναι αυξημένη αλλά όχι ενοχλητική. Σύντομα ο ρυθμός έχει ανέβει και οι στροφές αποκτούν μια άγρια ομορφιά που συμβαδίζει με το τοπίο. Μια παρέα μηχανών με Σλοβένικες πινακίδες απολαμβάνει το τσιγάρο της με θέα… Στάση δίπλα τους για μια τζούρα φραπέ (…όχι που θα ανέβαινα χωρίς λίγο κρύο καφέ…). Δεν θέλει πολύ… Αρχικά ο φραπές ξυπνά μνήμες στο μυαλό των Σλοβένων, που αναγνωρίζουν αυτό το θαυματουργό ρόφημα… Από που ήσαστε, που πάτε, πως περνάτε και ήμαστε πλέον μια όμορφη παρέα.
Καβαλάμε και κατευθυνόμαστε για το ψηλότερο (και διασημότερο) σημείο της διαδρομής. Τα μπουμπουνητά του Σλοβένικου KTM διεγείρουν το “μικρόβιο” μέσα σου και σύντομα ένα πολυεθνικό τρενάκι 2 τροχών σκαρφαλώνει προς τα 2000 μέτρα υψομέτρου, με τους κινητήρες να αναστατώνουν την πρωινή γαλήνη και ηρεμία.
This is… Transfagarasan
Το σημείο της κοιλάδας με τις κολασμένες φουρκέτες να αγκαλιάζουν τις παρυφές και να υψώνονται στον θεό, είναι ένα θέαμα που όταν το πρώτο αντικρίσεις μένει βαθιά χαραγμένο στο μυαλό σου. Επιβλητικό τοπίο με μια άγρια ομορφιά τόσο που ακόμα και το τελευταίο εγκεφαλικό κύτταρο επεξεργάζεται αχόρταγα. Διαγράφει οποιαδήποτε κούραση ή πόνο που μπορεί να νιώθεις εκείνη την στιγμή εκτοξεύοντας την αδρεναλίνη στα ύψη (να σκεφτώ να το πουλήσω σαν ατάκα για φάρμακα…).
Η καφετέρια λίγο πριν την κορυφή του βουνού με θέα όλη την κοιλάδα καθώς και την γαλήνια λίμνη δίπλα της βάζουν φρένο και σε καλούν για στάση. Να απολαύσεις καφέ / φαγητό ατενίζοντας το εντυπωσιακό ανθρώπινο κατασκεύασμα δημιουργώντας ανάμεικτα συναισθήματα. Το Transfagarasan δημιουργήθηκε μεταξύ το 1970 και 1974 υπό το καθεστώς Τσαουσέσκου κάτω από αντίξοες συνθήκες (όποιος έχει επισκεφθεί το μέρος θα καταλάβει πόσο αντίξοες θα μπορούσαν να είναι ιδιαίτερα εκείνη την εποχή), πράγμα που μαρτυρά και ο αριθμός των ψυχών που χάθηκαν κατά την κατασκευή του (ο επίσημος αριθμός είναι 40). Η διαδρομή ανοίχθηκε όταν ο Τσαουσέσκου θεώρησε απαραίτητη την ύπαρξη δρόμου που θα επέτρεπε την διάσχιση του βουνού από τα στρατεύματα σε περίπτωση εισβολής της χώρας από τον Ρωσικό στρατό. Συνολικά χρησιμοποιήθηκαν 6613 τόνοι δυναμίτιδας για το κομμάτι που κοιτά στον Βορρά.
Παρά την ιστορία πίσω από το Transfagarasan, η διαδρομή σήμερα σου δίνει την αίσθηση ότι δημιουργήθηκε περισσότερο για σκοπούς τουριστικούς παρά στρατιωτικούς. Κάθε λογής και κατηγορίας ταξιδιώτες καταφθάνουν ετήσια τους λίγους μήνες που αυτή είναι προσβάσιμη (συνήθως από Ιούνιο μέχρι αρχές Οκτωβρίου). Οδηγοί, μοτοσικλετιστές, ποδηλάτες, πεζοπόροι, για όλους έχει ο μπαξές!
Ο καφές λίγα μέτρα από την κορυφή είναι ονειρικός και το δροσερό αεράκι φροντίζει να μας τονώσει από τον αβάσταχτο καύσωνα. Η θέα αποζημιώνει τις ώρες που “σπαταλήσαμε” για αν ανέβουμε έως εδώ επιβραβεύοντας με τον καλύτερο τρόπο την απόφαση μας. Οι Σλοβένοι από δίπλα νιώθουν ακριβώς το ίδιο πράγμα, απολαμβάνοντας τις ζεστές σούπες τους κοιτώντας από ψηλά την επιβλητική διαδρομή.
Στάση.. για να κλείσει στόμα ο Γιώργαρος…
Χάλια λέμε…
Την σφίγγα… την είδα μετά…
Το κρεσέντο δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα όμως καθώς η στάση είναι απλά ένα μικρό σημάδι στον χάρτη της υπόλοιπης διαδρομής. Το Transfagarasan έχει ακόμα να μας χαρίσει πολλά!
Μετά τις στιγμές ηρεμίας και συλλογισμού σειρά παίρνει το μεγαλύτερο τούνελ της Ρουμανίας, το Bâlea, ονομασία που έχει λάβει από την αντίστοιχη λίμνη και τον αντίστοιχο καταρράκτη που χαρακτηρίζουν το ψηλότερο σημείο της διαδρομής.
Η διάσχιση το τούνελ σε φέρνει αντιμέτωπο από την άλλη του πλευρά με ένα εκπληκτικής ομορφιάς τοπίο, τόσο που να σε αναγκάζει να κρατήσεις και άλλο την αναπνοή σου (αυτό για τους παλιούς… που κρατάγανε την αναπνοή τους στα τούνελ κάνοντας ευχές). Ένα άγριο πράσινο τοπίο απλώνεται μπροστά σου, κάνοντας σε να θέλεις να σταματήσεις κάθε χλμ και να απαθανατίσεις τις εικόνες μοναδικής ομορφιάς που αντικρίζεις! Και σύντομα αυτό γίνεται πραγματικότητα, σε κάθε στροφή βλέπεις μηχανές σταματημένες απλά να χαζεύουν τα κέφια της φύσης.
Ο δρόμος συνεχίζει να είναι εκπληκτικής ποιότητας και σε συνδυασμό με το τοπίο θα ορκιζόσουν ότι αυτό που ζεις δεν είναι στην Ρουμανία αλλά ότι κάπου έγινε λάθος και βρίσκεσαι στην Αυστρία ή στην Ελβετία. Ακόμα και τα άλογα που τρέχουν φόρα παρτίδα ελεύθερα συμφωνούν με αυτό!
Οι Σλοβένοι απολαμβάνουν το ίδιο και οι χαιρετούρες με “συνοδοιπόρους” του δρόμου πέφτουν βροχή, θα ορκιζόσουν ότι βλέπεις τα χαμόγελα μέσα από τα κράνη.
Η διαδρομή μετά του τούνελ, συνεχίζει να συναρπάζει
Είμαι σίγουρος οτι ο Μερκούρης θα την έσπρωχνε τώρα…
Όλα τα καλά όμως έχουν ένα τέλος, και έτσι και το Transfagarasan τελειώνει κάμποσα χιλιόμετρα μετά. Ξαφνικά ένας δρόμος στρωμένος με τσιμέντο σε στέλνει αδιάβαστο… Σφραγίσματα κοπανάνε, αναρτήσεις βαράνε καρσιλαμά, ο αυχένας κάνει τεμενάδες να σταματήσει το μαρτύριο και σαν να μην φτάνει αυτό κάτι περιπολικά σαν από ταινία δεκαετίας 70 σε προβληματίζουν ακόμα περισσότερο αν έκανες λάθος κάπου στην διαδρομή… και που διάολο κατευθύνεσαι…
Το GPS δείχνει ότι η διαδρομή είναι η σωστή και εσύ μέσα σου παρακαλάς να μην γίνει χειρότερη. Η απουσία αυτοκινήτων σε κάνουν να πιστεύεις ακόμα περισσότερο ότι κάπου έχεις κάνει μαλακία… Μέχρι που φτάνεις στην διασταύρωση της Εθνικής / επαρχιακού και όλα επανέρχονται στην αρχική τους μορφή… Αν δεν έχεις και τέτοιες στιγμές στα ταξίδια τότε δεν έχεις τίποτα…
…
Πουρές καλαμποκιού…φορέθηκε πολύ…
Και σε παραλλαγή…
Ο δρόμος μας κουβαλά στο Brasov, όπου ξαφνικά και πριν εισέλθουμε στην πόλη μια τεράστια Πινακίδα…αλά Hollywood γράφει Brasov και εκεί μια μορφή αλλά Joe Bar σχηματίζεται στο πρόσωπο… Τι διάολο; μόνο πες μου ότι η πόλη δεν είναι καμία κιτς αντιγραφή, γιατί μετά το Sibiu αυτό θα ήταν ένα χτύπημα… Το γιατί τώρα παίζει μια πινακίδα τέτοια εκεί, εξηγήθηκε αργότερα από τον φίλο Mihai… βλέπε παρακάτω…
WTF?
Το ξενοδοχείο είναι σε μια πανέμορφη καταπράσινη πλαγιά, με θέα την πόλη, ότι καλύτερο θα μπορούσε κάποιος να ζητήσει!
Αφήνουμε τα συμπράγκαλα, τηλέφωνο στον Mihai για ενημέρωση της άφιξης μας και ραντεβού στην πλατεία για γνωριμία με τον σωστό Μεσογειακό τρόπο… μάσα!
Ο Mihai και η Cristina, είναι ένα εκπληκτικό ζευγάρι, γνώριμο στους ανθρώπους του motoadventures. Αγαπούν με πάθος την Ελλάδα και φροντίζουν να το δείχνουν σε κάθε τους κουβέντα, κίνηση! Η συνάντηση είναι ότι καλύτερο θα μπορούσε κάποιος να περιμένει σε μια τέτοια χώρα, από την χειραψία κατακλύζεσαι με ένα ζεστό συναίσθημα και σύντομα η παρέα έχει δέσει! Η πρόταση του Mihai για φαγητό περνά με υψηλότατους βαθμούς καθώς μια ταβέρνα / εστιατόριο φροντίζει να καλύψει κάθε λογής απαιτήσεις με τον σωστό τρόπο… Ψητά, μεζέδες, άφθονη μπύρα και ατελείωτες ώρες συζητήσεων!
Οι χάρτες έχουν πάρει φωτιά…
Δεν χρειάζεται πολύ… Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα έχει κανονιστεί και η πρώτη μας βόλτα… Ο Mihai και η Cristina αύριο θα μας ξεναγήσουν στην Sighișoara, γενέτειρα πόλη του Vlad Țepeș του γένους Draculești ή κοινώς γνωστό ως Δράκουλα ή για τους ποιο kinky ο παλουκωτής.
Η βραδιά κλείνει μια πολύ όμορφη ξενάγηση στην πραγματικά πανέμορφη πόλη του Brasov. Σύντομα η ερώτηση προς τον Mihai έρχεται… Ποιος και γιατί αποφάσισε να εγκαταστήσει εκείνη την Χολιγουντιανή ταμπέλα στο απέναντι βουνό, η οποία μάλιστα φωτίζεται και κατά τις νυχτερινές ώρες!
Ο στενότερος δρόμος στην Ευρώπη
Η απάντηση είναι ότι κάποτε, επί εποχής καθεστώτος, η πόλη ονομαζόταν Orașul Stalin ή αλλιώς η πόλη του Στάλιν και στο σημείο της σημερινής ταμπέλας δέσποζε μια άλλη ταμπέλα με την εν λόγο ονομασία (Orașul Stalin). Ο μετά καθεστώτος δήμαρχος ήθελε να ξορκίσει τις μνήμες αυτές και επέλεξε αυτή την λύση…. Το σίγουρο είναι ότι όσο αστεία φαντάζει η ταμπέλα άλλο τόσο μας εξήγειρε την περιέργεια να μάθουμε την ιστορία αυτής και της πόλης.
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
διαβάζοντας ειδικά τις σελίδες 4 και 6, κοιτάζω ήδη το ημερολόγιό μου, να δω πότε θα ζητήσω άδεια το καλοκαίρι..και ας είναι ακόμα Φεβρουάριος…Υπέροχο ταξίδι, κείμενα και φωτογραφίες….μπράβο παιδιά, πάντα τέτοια 🙂
Καλησπέρα Κώστα…κάπως έτσι νιώθω και εγώ τώρα…λίγες μέρες σε εκείνες τις μαγικές διαδρομές θα με έφερναν ξανά σε παλμό…ιδιαίτερα αν είχα όλη την τρελοπαρέα του motoadv…να είσαι καλά και να ταξιδεύεις, πάντα όρθιος!
Α ρε Κωστη…πανω που τελειωσα το διαβασμα, τσουπ : απαντησες!
τα μεγαλα πνευματα συναντωνται
μολις διαβασα τον πολυ καλο “επιλογό” σου
Φετος η 55ημερων κορη μας, μας εγκλωβισε στην αγκαλια της κ δεν μπορεσαμε να ταξιδεψουμε…χαλάλι
(Ρε λες να ειναι το γουρι του Οικονομακη,που ηρθε γκεστ σταρ στο γαμο?)
Φετος λοιπον ταξιδεψα με σενα, με το Μερκούρη (ο οποιος οντως,θα στο εσπρωχνε), με το Στελακη, με το φιλο Παρτσι ..
εσεις με ταξιδεψατε μεσα απ το διαβασμα. Τελος οι στανταρ ατακες.σταματω εδω.
εγω ειχα την τυχη να πρωτοταξιδεψω με καλους φιλους στο εξωτερικο.
ειχα ομως την “ατυχία” να με ανδρώσουν χώρες με προσανατολισμο την οδηγικη απολαυση
δυστυχως δεν μπορω με τιποτα να ξεπερασω την Ιταλία, την ωραιοτερη κατατη γνωμη μου, χωρα. Σε συνολο πραγματων. Δρομους, μηχανες,αμαξια,γυναικες,πολεις,χωριά,φαγητό κλπ
ετσι καλομαθα με τα Pordoi, Falzarego, Giau, Sella, Tonalle, Stelvio, Gavia κ.α.
μετα μονο τα Ελβετικα μου αρεσαν τοσο. Ουτε καν τα Γαλλικα, με τα χωματα στις ακρες κ την αψογη φύση.
εμεις με μηχανακια τουριστικα, ή μαλλον εγω μη δεσμεγ αλλους, θελω να ειμαι ανετος. Μπαλωματα, λακκουβες κλπ κακοτεχνίες μου τη σπάνε κ αναζητω ενα ον οφφ. Μονο για αυτα ομως.
Δεν θα ξεχασω τη λυσσα που μας ειχε πιασει με το Σακκο (Maggellanos) καθε φορα σε ολα αυτα τα μερη, οταν τερματιζαμε λαστιχα κλπ, ακομα κ δικαβαλοι με τριπλετες πςνω στις χοντρες μας. Ειναι οι ατιμες ξελογιαστρες. Αυτες οι μοτοσυκλετες, αλλά κ οι δρομοι εκεινοι.
τα Βαλκανια τα εχω ως προορισμο για αργοτερα. Αν παρω ον οφφ? Για οικονομια? Δεν ξερω. Ισως τα αδικώ. Αλλα κακόμαθα ρε Κωστή μαλλον. Ισως επρεπε να ξεκινησω απο εκει.
θα δειξει. Ισως οταν παω το 1ο ταξιδιμου το εργένικο? Χωρίς την κυρα..
Το τρανφαγκαράσαν με προκαλει ομως. Ισως μου την εχουν σπασει οι λακκουβες του,ισως η απογοητευση ενος φιλου που πηγαν με τους “ιστορικούς” εκει πανω?
θα παω ομως. Μου εχεις βαλει φωτιτσα.
θα στο πω, οταν παω.
Καλες συνεχειες
με το καλο νά ανταμωσουμε κιολας. Σε καμια βολτα ρε αδερφε.
καλες βολτες ως τοτε
Τολμώ να ομολογήσω ότι μέχρι στιγμής σε συνδυασμό με την «αδερφική» διαδρομή του Transfagarasan ίσως είναι ότι καλύτερο έχω γευτεί σε 2 τροχούς.
?…..πολυ τολμηρος εισαι 🙂
Δυστυχως εχουν πολυ δρομο ακομα για να “φτασουν” αντιστοιχα ευρωπαικα περασματα
βεβαια σαφως καλυτερα απο μερικα δικα μας εδω…που δεν τα εκμεταλλευομαστε καθολου. Ειδικα για ον οφφ μηχανες, η ελλαδα ειναι ιδανικος προορισμος
πολυ γελαω οσο διαβαζω.
συνεχιζω ακαθεκτος.
οχι τιποτε αλλο, μπας κ δω κατι στα βαλκάνια να με ψησει ρε παιδια…
ωραιοι! Συνεχιζω…
Καλησπέρα Γιάννη, έχοντας φέτος καλύψει διάφορες διαδρομές στα Βαλκάνια αλλά και τις Αλπικές περιοχές μπορώ να πω ακόμα με σιγουριά ότι το Transfagarasan και η Transalpina παραμένουν ψηλά στην λίστα, το Stelvio είναι εκπληκτικό από άποψη ομορφιάς αλλά οδηγικά δεν σου δίνει αυτό που προσφέρει το Transfagarasan, η συγκεκριμένη άποψη αν και προσωπική στο εν λόγο ταξιδιωτικό βρήκε σύμφωνους τόσο Ιταλούς όσο Κροάτες και Σλοβάκους αναβάτες.
Η οδήγηση είναι πάντα κάτι πολύ προσωπικό και μεταφράζεται σε διαφορετικές ανάγκες και θέλω στον καθένα! Εύχομαι καλούς δρόμους και χαίρομαι που κατάφερα να σε κάνω να γελάσεις! Τα Βαλκάνια πάντως έχουν πολύ πράγμα να σε ψήσει, δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι κάθε φοράς που τα ταξιδεύεις ανακαλύπτεις και κάτι καινούργιο.
Μπραβο παιδια πολυ καλο ταξιδιωτικο,ωραια περιγραφη.Το εκανα κι εγω το περασμενο καλοκαιρι αλλα με αυτοκινητο.Ναστε παντα καλα και να μας ταξιδευετε μαζι σας.
Σε ευχαριστώ πολύ Νίκο, είναι ένα ταξίδι που σε γεμίζει εικόνες και εμπειρίες ιδιαίτερα το κομμάτι της Ρουμανίας, τόπος γεμάτος ιστορίες και εκπληκτικής ομορφιάς φύση!