Πράσινες διαδρομές στα Βαλκάνια, επεισόδιο 2ο

2η Μέρα
Πέμπτη 5 Σεπτεμβρίου 2013
Αναχώρηση: 8:55 – Άφιξη: 20:00
Διαδρομή: Νις (Σερβία) – Zlatibor
Χιλιόμετρα: 501
Συνολικά Χιλιόμετρα: 1137

Ξύπνημα, καφέ και πρωινό στην αυλή του σπιτιού.

Ο καιρός υπέροχος και η πρωινή φωτοσύνθεση ευχάριστη. Αναχώρηση στις 8:55 ακριβώς…

Προβολή χάρτη μεγαλύτερου μεγέθους

Το Νις και με το φως της μέρας δεν λέει και πάρα πολλά. Συνεχίζουμε με κατεύθυνση την πόλη Kursumlija από τον Ε-80. Η κατάσταση του δρόμου κακή. Το πέρασμα μέσα από την πόλη Prokuplje και αργότερα την Kursumlija, μας επιβεβαιώνει την πολύ κακή κατάσταση των πόλεων.

Πολυκατοικίες ανατολικού μπλοκ, 40-50 ετών στην χειρότερη δυνατή κατάσταση. Από την Kursumlija παίρνουμε τον δρόμο για Kopaonik. Προσοχή γιατί πρέπει να ρωτήσετε προκειμένου να βρείτε τη σωστή διαδρομή. Μην εμπιστευτείτε το GPS σε αυτό το σημείο. Είναι ο δρόμος που πάει παράλληλα με τον ποταμό Toplica. Η κατάσταση του δρόμου μέτρια με πολλά χαλικάκια στις στροφές, πράγμα που κάνει τον αναβάτη προσεκτικό. Η φύση αρχίζει και αγριεύει με αποτέλεσμα το αδιάφορο τοπίο των προηγουμένων χλμ, να γίνει άκρως ενδιαφέρον.

Στο συγκεκριμένο κομμάτι κάναμε και ορισμένα χλμ χώμα, πράγμα που μας ανέβασε και άλλο την διάθεση.

Το χωριό Brece σηματοδοτεί την είσοδο μας στο Εθνικό Πάρκο του Kopaonik.

Σε διάφορα σημεία της διαδρομής κάνουν την εμφάνιση τους μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες που τα επόμενα χρόνια σίγουρα θα υπερδιπλασιαστούν, μιας και το χιονοδρομικό κέντρο του Kopaonik έχει εκσυγχρονιστεί τα τελευταία χρόνια και έχει γίνει πόλος έλξης για χιλιάδες Βαλκάνιους και όχι μόνο.

Η διαδρομή μέσα στο εθνικό πάρκο, μας αποζημιώνει πλήρως μιας και συνδυάζει ομορφιά, ποιότητα οδοστρώματος και υπέροχο στροφιλίκι. Πέρασμα από το passo στα 1788μ.

Το κατέβασμα εξίσου εντυπωσιακό. Βγαίνοντας από το εθνικό πάρκο, διασταυρωθήκαμε με τον 22 και κατευθυνθήκαμε αριστερά προς το Novi Pazar μιας και εκεί κοντά βρίσκετε το μοναστήρι Sopocani που θέλαμε να το επισκεφθούμε. Μέσα από μια χαρακτηρισμένη πράσινη διαδρομή -αν έκανα εγώ την χαρτογράφηση θα την έβαζα πολύ αχνή την πράσινη γραμμή- φτάσαμε στο μοναστήρι. Στον προαύλιο χώρο δεν υπήρχε ψυχή, αλλά οι μοναχοί που μας είδαν, μας έγνεψαν να πάμε προς τα εκεί. Παρκάρουμε και αμέσως κατευθυνθήκαμε προς το μοναστήρι.

Εκεί ήρθε ένας μοναχός που στην αρχή δεν ήταν και τόσο πρόθυμος να μας μιλήσει, μιας και μας είπε, πως τα αγγλικά του δεν είναι και τα καλύτερα, αλλά μετά το άκουσμα ότι είμαστε από την Ελλάδα, η γλώσσα του πήγαινε ροδάνι. Το έχω ξαναπεί, ότι η αύρα της Ελλάδας επηρεάζει ακόμη… είναι το αντικλείδι για όλες τις πόρτες.
Ο μοναχός, μας ενημέρωσε ότι το μοναστήρι χτίστηκε τον 13ο αιώνα από τον Βασιλιά Stefan Uros I. Κάηκε από τους Τούρκους τον 17ο και ξαναχτίστηκε το 1920. Οι τοιχογραφίες που έχουν απομείνει είναι μοναδικές. Γράφω ότι “έχουν απομείνει”, γιατί ένα μεγάλο μέρος της σκεπής είχε πέσει με αποτέλεσμα για τα 200 χρόνια που πέρασαν για να ξαναχτιστεί, το εσωτερικό του ναού ήταν εκτεθειμένο στις καιρικές συνθήκες.

Ξεχωρίζουν οι τοιχογραφίες που απεικονίζουν την Κοίμηση της Θεοτόκου…

καθώς επίσης και την οικογένεια του Βασιλιά…

Βγαίνοντας κατευθυνθήκαμε προς το κιόσκι που ήταν φτιαγμένο για την ξεκούραση των μοναχών αλλά και των επισκεπτών.

Απολαύσαμε πραγματικά το κολατσιό μας αλλά και τον καφέ μας, ανακτήσαμε δυνάμεις και συνεχίσαμε…

Στο χωριό Dojevici κάναμε αριστερά και μέσα από μια υπέροχη διαδρομή -με κάκιστο οδόστρωμα- βρήκαμε τον 2 κοντά στα σύνορα με το Μαυροβούνιο. Το Μαυροβούνιο -ίσως η ομορφότερη χώρα των Βαλκανίων στα δικά μου μάτια- μας υποδέχτηκε για μια ακόμη φορά μ’ ένα εντυπωσιακό φαράγγι δεκάδων μέτρων βάθους και χιλιάδων εντυπωσιακών εικόνων.

Στάση για φωτογραφίες και απόλαυση της θέας που έκοβε την ανάσα. Η διαδρομή Rozale-Berane, 32 χιλιομέτρων, ήταν υπέροχη. Ένα σκαλί παραπάνω, ήταν η διαδρομή Berane-Bijelo-Polze-Prijepolje-Nova Varos-Zlatibor (Ε-65, Ε-80, Ε-763). 140 χιλιόμετρα χαρακτηρισμένα ως η χαρά του μοτοσυκλετιστή.

Τέλειο οδόστρωμα, στροφές απροβλημάτιστες, τοπίο μαγικό… ό,τι χρειάζεται ο άντρας για να νιώσει παιδί (όχι ότι πάντα δεν είναι…)

Μ’ αυτά και μ’ αυτά φτάνουμε νύχτα στο Zlatibor που θα μας φιλοξενήσει γι’ αυτό το βράδυ. Την ώρα που φτάσαμε είχε μια σχετική κίνηση και ένα σχετικό κρύο (12ο). Λίγο να βρούμε τα δωμάτια, λίγο να τακτοποιηθούμε δεν περάσανε πάνω από 45 λεπτά. Ε, λοιπόν όταν βγήκαμε έξω δεν κυκλοφορούσε ψυχή. Το κρύο ήταν τσουχτερό και η πείνα, μας κυρίεψε. Φάγαμε τις πεντανόστιμες πλεσκαβίτσες, τις οποίες και πληρώσαμε 2,5 φορές πάνω σε σχέση με το Νις (τουριστικό θέρετρο βλέπεις). Γρήγορα η κούραση της μέρας κατέβαλε τα γέρικα κορμιά μας, με αποτέλεσμα να πέσουμε για ύπνο λίγο μετά τις 22:00.