Πράσινες διαδρομές στα Βαλκάνια, επεισόδιο 2ο

3η Μέρα
Παρασκευή 6 Σεπτεμβρίου 2013
Αναχώρηση: 10:00 – Άφιξη: 16:00
Διαδρομή: Zlatibor – Mokra Gora – Sarajevo
Χιλιόμετρα: 197
Συνολικά Χιλιόμετρα: 1334

Όπως πάντα ξύπνησα νωρίς και απόλαυσα το πρωινό και τον καφέ, κάτω από τα ψηλά δέντρα. Ο ήλιος λάμπει αλλά έχει ψύχρα μιας και βρισκόμαστε σε υψόμετρο περίπου 1300μ. Ξύπνησαν και οι υπόλοιποι και αφού ετοιμαστήκαμε, αναχωρήσαμε για το κέντρο του χωριού, να το δούμε και υπό το φως της ημέρας. Το Zlatibor είναι βουνό στην Σερβία που καλύπτει μια έκταση περίπου 1000 τετραγωνικών χλμ. Έχει 55 χλμ. πλάτος και 20 χλμ μήκος. Επεκτείνει σε κατεύθυνση από βορειοδυτικά προς νοτιοανατολικά κι ανήκει στις Δειναρικές Άλπεις. Η ψηλότερη κορυφή είναι η Τορνίκ με υψόμετρο 1496 μέτρα. Οι ψηλότερες κορυφές του βρίσκονται στο νότιο τμήμα του Zlatibor και το υψόμετρο μειώνεται προς τα βόρεια. Είναι γνωστό καλοκαιρινό και χειμερινό θέρετρο της Σερβίας.
Το Ζλάτιμπορ βρίσκεται στο βόρειο τμήμα της Σερβίας, στην περιοχή των συνόρων μεταξύ Ράσκα, Ερζεγοβίνης και Πολίμλια (πηγή: Βικιπαίδεια).
Το κέντρο είναι πάρα πολύ περιποιημένο, φτιαγμένο με γούστο. Δασάκι, λιμνούλα, παραλίμνια μαγαζάκια, υπαίθριος παιδότοπος, λουλούδια και όλα αυτά σε απόλυτη τάξη. Ένα μέρος που δίνει την δυνατότητα στον καθένα -από ερωτευμένα ζευγαράκια μέχρι παντρεμένους με παιδιά (πιστεύω να προσέξατε πως διαχωρίζω επιμελώς τις κατηγορίες)- να περάσει όμορφες στιγμές.

Προβολή χάρτη μεγαλύτερου μεγέθους

Αναχωρούμε προς την Mokra Gora (Wet Mountain) μέσω μιας αρκετά όμορφης διαδρομής (Ε-761) που διασχίζει το βουνό και παρόλο που ένα τούνελ κόβει την πρόσβαση προς την κορυφή (υπάρχει δρόμος που ανεβαίνει προς αυτή) η διαδρομή δεν χάνει την ομορφιά της. Από ψηλά φαίνονται το χωριό, αλλά και δρόμοι στην καρδιά του βουνού που μπορεί όποιος έχει χρόνο να περιπλανηθεί.

Εμείς κατευθυνθήκαμε προς τον σιδηροδρομικό σταθμό που μαζί με το χωριό του Κουστουρίτσα, είναι τα αξιοθέατα της περιοχής. Από τον σταθμό ξεκινάει τρενάκι και κάνει μια διαδρομή 2h 20min (6€ εισιτήριο) στην ευρύτερη περιοχή.

Το χωριό του Κουστουριτσα (2,5€ είσοδο) έγινε από τον ίδιο και έχει δυο ονομασίες: Drvengrad (Ξύλινη Πόλη) ή Kustendorf (Χωριό του Κούστα) και κέρδισε το 2005, το Βραβείο Ευρωπαϊκής Αρχιτεκτονικής Phillipe Rotthier, ένα βραβείο που δίνεται πάνω από 30 χρόνια σε έργα με οικολογική και ιστορική συνείδηση. Η ιδέα προέκυψε κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας του «Η Ζωή είναι ένα Θαύμα». Ο γεννημένος στο Σαράγεβο, Σέρβος σκηνοθέτης, έχασε την πόλη του στον πόλεμο και αποφάσισε να χτίσει εδώ το σπίτι του και ταυτόχρονα μια εστία τέχνης, οικολογίας και ειρήνης.

Προσωπική άποψη: πολύς ντόρος για το τίποτα…(δεν φημίζομαι άλλωστε και για την υψηλού επιπέδου καλλιτεχνική κουλτούρα).

Σε λίγα χιλιόμετρα βρίσκονται τα σύνορα Σερβίας-Βοσνίας κι έτσι ανταλλάσσουμε τα λίγα σερβικά χαρτονομίσματα που έχουμε με ευρώ, αφού βενζινάδικο δεν υπάρχει μετά την Mokra Gora για να κάνουμε τα περισσεύματα βενζίνη. Η θερμοκρασία ανέβηκε πολύ, αλλά ευτυχώς στα σύνορα δεν ταλαιπωρηθήκαμε σχεδόν καθόλου. Στην πρώτη πόλη της Βοσνίας, το Visegrad…

… κάνουμε στάση για να θαυμάσουμε την μεγαλοπρεπή γέφυρα Mehmed Pasa Sokolovic, η οποία βρίσκεται πάνω από τον ποταμό Drina.

Η γέφυρα άρχισε να κατασκευάζετε το 1566 από τον αρχιτέκτονα Miamar Sinan, ένα από τους μεγαλύτερους αρχιτέκτονες της οθωμανικής περιόδου, και ολοκληρώθηκε μετά από 5 χρόνια. Έχει μήκος 179,5 μέτρα και αποτελείται από 11 καμάρες, οι οποίες έχουν μήκος από 11 ως 15 μέτρα. Η γέφυρα έγινε ευρέως γνωστή από το μυθιστόρημα του νομπελίστα συγγραφέα Ίβο Άντριτς, «Το Γεφύρι του Δρίνου».

Συνέχεια στον δρόμο με τα τούνελ. Από το Visegrad έως το Ustipraca -για περίπου 30 χλμ- ο δρόμος περνάει μέσα από φυσικά ή τεχνητά τούνελ και έχοντας «παρέα» στα αριστερά του δρόμου τον επιβλητικό ποταμό Drina, δημιουργείς εντυπωσιακές εικόνες για ακόμα μια φορά τις τελευταίες μέρες.

Όλο αυτό το σκηνικό σε συνδυασμό με το τέλειο οδόστρωμα αποτέλεσε ένα ευχάριστο μεσημεριανό διάλειμμα. Τα επόμενα 100 χλμ μέχρι το Sarajevo όμορφα και χαλαρά. Ευτυχώς βρισκόμαστε αρκετά ψηλά με αποτέλεσμα να έχει δροσίσει λίγο. Σκαρφαλώνουμε μέχρι τα 1000μ περίπου και από εκεί κατηφορίζουμε προς το Sarajevo. Το οδόστρωμα και οι στροφές συνεχίζουν μοναδικά. Την διαφορετικότητα της πόλης του Sarajevo την καταλάβαμε με το που μπήκαμε.

Ωχ, συγνώμη… ο δαίμων του τυπογραφείου…

Όμορφα σπίτια χτισμένα στις πλαγιές του βουνού.

Το Σαράγεβο είναι η μεγαλύτερη πόλη και πρωτεύουσα της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης, της Ομοσπονδίας της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης και η “de jure” πρωτεύουσα της Σερβικής Δημοκρατίας. Βρίσκεται στην ομώνυμη κοιλάδα, στα εδάφη της Βοσνίας και περιβάλλεται από τις Δειναρικές Άλπεις. Η πόλη είναι γνωστή για τη θρησκευτική της ποικιλομορφία, καθώς συνυπάρχουν οπαδοί του Ισλάμ, του Ρωμαιοκαθολικισμού, της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και του Ιουδαϊσμού. Αν και η περιοχή έχει κατοικηθεί από τους προϊστορικούς χρόνους, η σύγχρονη πόλη του Σαράγεβο αναπτύχθηκε σαν προπύργιο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας τον 15ο αιώνα. Το 1914, στο Σαράγεβο δολοφονήθηκε ο Φραγκίσκος Φερδινάνδος, γεγονός που στάθηκε αφορμή για το ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Πιο πρόσφατα, πιο γνωστή είναι η πολιορκία του Σαράγεβο κατά τον πόλεμο της Βοσνίας, ενώ επί του παρόντος, η πόλη προσπαθεί να ορθοποδήσει και να προσαρμοστεί στη μεταπολεμική πραγματικότητα και όπως διαπιστώσαμε κάνει τα σωστά βήματα.

Μετά από μια μικρή ταλαιπωρία βρήκαμε το διαμέρισμα που θα μας φιλοξενήσει για σήμερα το βράδυ. Είναι καινούριο, περίπου στα 50 τ.μ., με όλες τις ανέσεις και κοντά στο κέντρο της πόλης (40€).

Ο νεαρός Bernard που διαχειρίζονταν το χώρο ήταν πολύ ευγενικός και μας κατατόπισε για το πώς θα κινηθούμε στη πόλη και τι θα πρέπει να δούμε. Έβαλε και τις μοτοσυκλέτες στο προσωπικό του κλειστό γκαράζ, οπότε είχαμε ήσυχα το κεφάλια μας. Μετά από ένα γρήγορο μπάνιο είμαστε πανέτοιμοι να γνωρίσουμε το Σαράγεβο. Η θερμοκρασία υψηλή, πολύ κίνηση και γενικά επικρατούσε μια γιορτινή ατμόσφαιρα. Πολλά κορναρίσματα και κόσμος με σημαίες, μας έκανε να καταλάβουμε ότι κάτι παίζει. Αργότερα μάθαμε ότι η Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου έπαιζε σημαντικό αγώνα για την πρόκριση στο Μουντιάλ της Βραζιλίας και μάλιστα ήταν στον ίδιο όμιλο με την χώρα μας. Ο αγώνας θα άρχιζε σε λίγες ώρες, οπότε είχαμε χρόνο να κάνουμε τις βόλτες μας. Το πρώτο που αντικρίζεις στην πόλη είναι ο ποταμός Miljacka, ο οποίος και διαρρέει όλη την βοσνιακή πρωτεύουσα.

Χαρακτηριστικό του, οι πάνω από 10 γέφυρες, με κυρίαρχη την γέφυρα «Ρωμαίος και Ιουλιέτα».

Το όνομά της το πήρε όταν στις 19 Μαΐου 1993 ο Bosko Brkic και η Admira Ismic πέθαναν στην γέφυρα Vrbanja. Το ζευγάρι προσπαθούσε να φύγει από το Σαράγεβο κατά την διάρκεια του πολέμου και παρόλο που είχε ζητηθεί να υπάρξει ανακωχή, αυτό δεν έγινε πράξη, με αποτέλεσμα οι δύο νέοι να βρεθούν εν μέσω διασταυρούμενων πυρών. Όπως πολλά άλλα ζευγάρια, έτσι και το συγκεκριμένο, ήταν από οικογένειες με διαφορετικές θρησκείες. Αυτός ήταν ορθόδοξος Σέρβος και αυτή ήταν Βόσνια μουσουλμάνα και αναγκάστηκαν να φύγουν, καθώς ο πόλεμος είχε κάνει την καθημερινότητα τους ανυπόφορη. Οι φωτογραφίες τους, νεκροί πάνω στην γέφυρα, χρησιμοποιήθηκαν από μέσα μαζικής ενημέρωσης ανά των κόσμο και οι ίδιοι έγιναν σύμβολο του πόνου που προκαλείται από όλες της πλευρές σε μία σύγκρουση.

Παράλληλα με τον ποταμό πάει και ο κεντρικός δρόμος Bulevar Mese Selimovica. Στον παράλληλο δρόμο βρίσκεται ο κεντρικός πεζόδρομος, όπου ξεχωρίζουν το μουσουλμανικό τέμενος Gazi Hüsrev Bey

και η κεντρική αγορά Bascarsija.

Το μουσουλμανικό τέμενος Gazi Hüsrev Bey είναι το πιο σημαντικό ισλαμικό κτίριο της Βοσνίας & Ερζεγοβίνης και ένα από τα καλύτερα παραδείγματα της οθωμανικής αρχιτεκτονικής. Κατασκευάστηκε το 1531 από τον Gazi Husrev-beg, τον τότε κυβερνήτη της Βοσνίας με αρχιτέκτονα των Mimar Sinan. Το 2000 ξεκίνησε μια ολική αναστήλωση και ζωγράφισμα του τεμένους.

Βαλκανικό άρωμα και γεύση του παλιού Σεράγεβου επικρατεί στην οθωμανικού στυλ κεντρική αγορά που βρίσκεται στην παλιά πόλη. Εκεί μπορείτε να αγοράσετε φρέσκα φρούτα και λαχανικά, όπως επίσης και μικροαντικείμενα, κοσμήματα και σουβενίρ. Το όνομα της αγοράς (Bascarsija) προέρχεται από τα τουρκικά καθώς “bas” σημαίνει κεντρική και “carsı” είναι η αγορά. Στο παρελθόν ήταν διπλάσια σε μέγεθος, όμως συρρικνώθηκε μετά από μια μεγάλη πυρκαγιά το 19ου αιώνα. Καταστράφηκε δύο φορές κατά την διάρκεια του πολέμου αλλά παρά ταύτα διατηρεί αναλλοίωτη τη ζωντανή της ατμόσφαιρα μέχρι και σήμερα (πηγή: taxidologio.gr).

Το μουσουλμανικό στοιχείο ήταν έντονο, με χαρακτηριστικό το γεγονός ότι όσο βράδιαζε αραίωνε όλο και περισσότερο. Συνεχίσαμε την περιήγηση στην πόλη και κάναμε στάση να φάμε ένα πεντανόστιμο τοπικό έδεσμα, το Cevap (10€, πολύ χορταστικό). Να το δοκιμάσετε οπωσδήποτε. Τα μπαράκια στον πεζόδρομο πάρα πολλά και ο κόσμος παντού πολύς.

Παρά τη ήττα της ομάδας τους, δεν έχασαν το κέφι τους και η διασκέδαση χτύπησε κόκκινο (μπύρα 4€). Το να αναφέρω για ακόμη σε ένα ταξιδιωτικό στα Βαλκάνια για το επίπεδο του ασθενούς (;) φύλου καταντάει κουραστικό. Όπως και εμάς μας κούρασε να «γυμνάζουμε» τις κόρες των ματιών μας, αφού η κίνηση από τα δεξιά στα αριστερά και τούμπαλιν ήταν συνεχής. Μ’ αυτά και μ’ αυτά η ώρα πήγε 2:00 και τα γέρικα κορμιά μας, μας εγκατέλειπαν. Περάσαμε πραγματικά ένα υπέροχο απόγευμα…