Πράσινες διαδρομές στα Βαλκάνια, επεισόδιο 5ο

3η Μέρα
Δευτέρα 1 Ιουνίου 2015
Αναχώρηση: 9:40, Άφιξη: 19:30
Διαδρομή: Plovdiv – Belovitsa – Streltsa – Koprivshtitsa – Troyan – Gradnitsa – Gabrovo – Hleba – Veliko Tarnovo
Χιλιόμετρα: 368
Συνολικά χιλιόμετρα: 1527
Έξοδα: Βενζίνη 20€, Δωμάτιο & Φαγητό & Μπύρα 8€

Ξυπνάμε και φεύγουμε σχετικά γρήγορα. Ο τελικός μας σημερινός προορισμός είναι το Veliko Tarnovo.

Τα πρώτα 40 χλμ μέχρι την λίμνη Pyasachnik δεν έχουν να μας προσφέρουν τίποτα και σε συνδυασμό με την ζέστη τα κάνουν ακόμη χειρότερα.

Μετά την πόλη Strelcha αρχίζει και αλλάζει το τοπίο και μαζί του αλλάζει και η διάθεσή μας.

Ανηφορίζοντας πέφτει ελαφρώς και η θερμοκρασία. Ο δρόμος στενός αλλά γενικά καλός. Φτάνουμε στο παραδοσιακό χωριό Koprivshtitsa. Όταν το είχαμε επισκεφτεί το 2012 επικρατούσε πανικός. Το χωριό είναι κάτι σαν το δικό μας Μέτσοβο με πολύ όμορφα παραδοσιακά σπίτια και πολλές ταβέρνες. Είναι και αυτό το χωριό ένα από τα περιποιημένα μέρη της Βουλγαρίας.

Κάναμε μια σύντομη στάση για κολατσιό και φύγαμε.

Για τα επόμενα 16 χλμ ο δρόμος θα καλύπτεται από τις φυλλωσιές των δέντρων που δημιουργούν ένα δροσερό περιβάλλον.

Μέχρι το Karnare θα καλύψουμε εύκολα τα χλμ αφού μας το επιτρέπει ο δρόμος. Εκεί θα κατευθυνθούμε αριστερά προς το Troyan όπου και το συνεχές ανέβασμα θα μας οδηγήσει στο Beklemeto Pass στα 1525μ. Ο Νικόλας μας υπενθυμίζει ότι έχουμε ξαναέρθει εδώ πράγμα που το δικό μου αλτσχάιμερ δεν μου επιτρέπει να θυμηθώ. Το χαρακτηριστικό του μνημείο είναι η “Αψίδα της ελευθερίας” αφιερωμένη στον Σοβιετικό απελευθερωτικό στρατό του 1944.

Αρκετή δροσούλα στο σημείο. Η θέα από όπου και αν κοιτάξεις είναι καταπληκτική.

Κατέβασμα και στο Troyan θα κάνουμε δεξιά για να περάσουμε τον επαρχιακό δρόμο διαμέσου Velcevo-Debnevo-Sevlievo. Κατεύθυνση προς Gabrovo και στάση γιατί η ζέστη είναι ανυπόφορη. Η φραπεδούμπα απαραίτητη και η ξάπλα στο γρασίδι επιβάλλεται.

Τα χλμ μέχρι το Gabrovo χωρίς κανένα ενδιαφέρον όπως και η ίδια η πόλη. Από εκεί ξεκινάει μια διαδρομή από το Zeleno Darvo προς την Hlebna. Εμείς θέλαμε να βρούμε την διαδρομή προς Gorno Sahrane. Ο χάρτης δεν μας βοηθούσε ιδιαίτερα αφού δεν μπορούσαμε να ταιριάξουμε την εικόνα που είχαμε μπροστά μας με αυτό που μας έλεγε ο χάρτης. Το GPS δε, δεν μπορούσε να εντοπίσει τίποτα. Αποφασίζουμε να μπούμε μέσα στο βουνό και όπου μας βγάλει.

Από τα πρώτα χλμ κινούμαστε μέσα σε μια κατάφυτη περιοχή σε σημείο που οι φυλλωσιές των δέντρων -για ακόμη μια φορά σήμερα- να καλύπτουν τον ουρανό.

Προχωράμε στο πουθενά ώσπου ο δρόμος θα γίνει τέτοιος που να μην περνάει τίποτα εκτός από μεγάλα φορτηγά που κάνουν την ξύλευση της περιοχής. Αποφασίζουμε να μην προχωρήσουμε μιας και δεν φαινόταν να μας οδηγεί πουθενά ο δρόμος.

Στην επιστροφή στο πουθενά θα συναντήσουμε τον Θοδωρή (το Βουλγάρικο δεν μας το είπε) που δούλευε πολλά χρόνια στην Ελλάδα και σε άπταιστα ελληνικά μας ενημέρωσε ότι θα έπρεπε να επιστρέψουμε στο Gabrovo. Κάναμε μια παράκαμψη προς το Uzand και καταλήγουμε σ’ ένα ξέφωτο. Η γαλήνη που σ’ έβγαζε το τοπίο ήταν μοναδική. Απόλυτη ησυχία την οποία και γρήγορα χαλάσαμε εμείς με τις αγριοφωνάρες μας. Γρήγορα όμως προσαρμοστήκαμε στο περιβάλλον, με αποτέλεσμα να απολαύσουμε τη στιγμή.

Μπροστά μας άρχιζε χωματόδρομος ο οποίος, όπως μας ενημέρωσε η δασολόγος που είχε υπηρεσία στην περιοχή, ήταν 18 χλμ και κατέληγε στο Sheynovo. Ο δρόμος μας καλούσε αλλά βάλαμε την λογική -είπε κανείς κάτι για την λογική μας- και μιας και η ώρα είχε περάσει αποφασίσαμε να επιστρέψουμε από τον κεντρικό δρόμο προκειμένου να είμαστε σχετικά νωρίς στο Veliko Tarnovo.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: η διαδρομή που κάναμε και τελικά δεν μας βγήκε αξίζει να την κάνει κανείς ακόμη και αν δεν βγει πουθενά.

Το καταφέραμε και εγκατασταθήκαμε στο «ξεχωριστό» Hostel που είχαμε κλείσει. Το δωμάτιο ήταν μικρό αλλά όλα τα υπόλοιπα ήταν διαφορετικά. Νεολαία, χρώματα, παιχνίδια…

Θα μου πείτε που κολλούσαν σε όλα αυτά τα γέρικα κορμιά μας… και θα απαντήσω: έλα ντε;

Το Hostel πρόσφερε και φαγητό. Είχαν μαγειρέψει ριζότο με φακές και ο καθένας έπαιρνε το πιάτο του σερβιριζόταν μόνος του, έπινε την μπύρα του, έπλενε το πιάτο του στην κουζίνα και όλα καλά. Μιας και έχω μείνει σε πολλά Hostel μπορώ να πω πως το συγκεκριμένο μου έκανε θετική εντύπωση και επειδή σίγουρα θα ξαναβρεθώ στο Veliko θα το επισκεφθώ πάλι.

Το Veliko Tarnovo το έχω ξαναγράψει ότι είναι μια όμορφη πόλη με καλή «ατμόσφαιρα». Δεν συναντάς την τρελή ζωή αλλά θες το κάστρο, θες το ποτάμι, θες το πράσινο αξίζει σίγουρα κάποιος να κάνει μια διανυκτέρευση.

Μπυρίτσα υπό την μουσική υπόκρουση rock του ’70 -όχι και άσχημα- και ύπνος γιατί όπως έχουμε πει πολλές φορές τα γέρικα κορμιά μας δεν είναι και για πολλά…