Κείμενο & Φωτογραφίες: Κώστας Πετράκης
www.kostaspetrakis.com
Όσα πράγματα και να κάνεις στην ζωή σου, όσα ταξίδια και να γευτείς… σαν το ταξίδι στους 2 τροχούς δεν υπάρχει άλλο.
Κάπως έτσι γευόμαστε όλοι εμείς την τρέλα της ζωής, κάπως έτσι δενόμαστε μεταξύ μας και ας μην γνωριζόμαστε. Άλλωστε μια χαιρετούρα από «συνάδερφο» στον δρόμο ίσως είναι το καλύτερο τονωτικό τις στιγμές που νιώθεις ότι τα χιλιόμετρα μαζεύτηκαν και σε κούρασαν.
Η χώρα μας… και όχι μόνο, έπεσε σε δύσκολους καιρούς. Οι άνθρωποι θέλοντας και μη αναγκάστηκαν να περιορίσουν τις στιγμές χαράς τους και παράλληλα να περιορίσουν αυτά που τους κάνουν χαρούμενους. Μένω με μια γλυκιά ανάμνηση… πριν λίγα χρόνια τα τηλέφωνα χτυπάγανε σαν τρελά κάθε εβδομάδα από τις παρέες που ανυπομονούσαν εκείνο το Σαββάτο ή την Κυριακή για να γράψουν λίγα χιλιόμετρα, να βρεθούν σε κάποιο προορισμό και να μαζέψουν στιγμές και δυνάμεις για την εβδομάδα που ερχότανε. Τα τηλέφωνα ελαττώθηκαν μέχρι που σταμάτησαν… από όλες τις μεριές. Πως άλλωστε να σκεφτείς πράγματα όταν καθημερινά πρέπει να σκεφτείς για το που θα βρίσκεσαι τις επόμενες μέρες σε αυτό το μπάχαλο που κυριαρχεί τόσο στα προσωπικά όσο και στα επαγγελματικά.
Για εμένα αυτός ο χειμώνας ήρθε λίγο νωρίτερα. Ήρθε πέρυσι το καλοκαίρι όταν έπρεπε να πάρω κάποιες αποφάσεις βαριές στο ζύγι για την ζωή μου και αυτό έπρεπε να το κάνω μέσα σε λίγες μέρες. Δεν ήθελε περισσότερο, για να μου κόψει την όρεξη, να με βυθίσει σε σκέψεις και προβληματισμούς. Δεν το σκέφτηκα πολύ και απέρριψα την πρόταση του φίλου μου Γιώργου για το ταξίδι που ετοιμαζότανε να κάνει, όχι γιατί δεν το είχα ανάγκη… Ίσα-ίσα το είχα ανάγκη όσο ποτέ άλλοτε, αλλά γιατί δεν ήθελα να χαλάσω την γεύση αυτού που έχουμε «μαγειρέψει» μαζί σαν παρέα τα τελευταία χρόνια.
Το 2013 με βρήκε όπως τους περισσότερους, σε μια καθημερινή μάχη με το άγνωστο. Μια προσπάθεια να κρατήσουμε ζωντανά τα όνειρα μας και τις αξίες μας και να προσπαθήσουμε να καταφέρουμε να βγούμε αλώβητοι μέσα από μια μάχη που μοιάζει κάθε μέρα και δυσκολότερη. Ήξερα όμως ένα πράγμα, ότι φέτος ήθελα και πάλι να ταξιδέψω… Να φέρω ξανά εκείνο το συναίσθημα που όσο και να προσπαθείς, όσες γραμμές και να γράψεις, δεν μπορείς να το περιγράψεις απόλυτα. Αυτό που το αναγνωρίζουν όλοι όσοι μοιράζονται την ίδια τρέλα… Όλοι όσοι τους κοιτάς στα μάτια και σου γνέφουν… ξέρω.
Πρόσφατα χάθηκε ένας φίλος αναβάτης, μεγάλος ταξιδιώτης, ο Κώστας ο DOC, γερόλυκος -όπως θα τον αποκαλούσαμε- των ταξιδιωτικών. Χάθηκε «άδικα» μετά από μια μάχη με μια αρρώστια που είχε προδιαγράψει την μοίρα του χωρίς να του δώσει την ευκαιρία επιλογής, να πολεμήσει όπως πολέμησε και πραγματοποίησε πολλά από τα ταξιδιωτικά του όνειρα. Είναι άδικο όταν φεύγουν τέτοιοι άνθρωποι, και ακόμα περισσότερο όταν έχουν να προσφέρουν ακόμα πολλά περισσότερα από όσα άφησαν πίσω.
Ο Κώστας άφησε μια τεράστια κληρονομιά ταξιδιωτικών, εμπειριών καθώς και την λαχτάρα του να γυρίσεις σε 2 τροχούς όλο τον πλανήτη. Μετέδωσε αυτή την αγνή και ωμή αγάπη του για τα ταξίδια με όσους περισσότερους τρόπους μπορούσε. Ταξιδιωτικά, πληροφορίες, οργάνωσε 24ώρα για να πάρουμε την «δόση» του ταξιδιωτικού μας πριν τον χειμώνα, αλλά και για να γευτούν την αίσθηση του απαιτητικού ταξιδιού οι νεότεροι ή αυτοί που δεν έχουν την δυνατότητα του μεγάλου ταξιδιού. Πιο πολύ από όλα όμως άφησε την φλόγα του να θέλεις να καβαλήσεις και να εξαφανιστείς σε χώρες περίεργες, σε χώρες ταμπού… σε χώρες εξωτικές και μη.
Με τον Γιώργο είχαμε αποφασίσει να κάνουμε ένα «οικονομικό» ταξίδι, καθώς οι καιροί είναι δύσκολοι και οι μέρες στριμωγμένες. Πήραμε την απόφαση να τιμήσουμε τις γειτονικές μας χώρες, Βουλγαρία, Ρουμανία και Σερβία. Δεν είχαμε περάσει ποτέ από εκεί και τα σημάδια έδειχναν ότι η επίσκεψη αυτή έπρεπε να γίνει.
Η είδηση της απώλειας του Κώστα με έκανε χωρίς πολύ σκέψη να ονομάσω το ταξίδι «The Black Ribbon Tour», το λιγότερο που μπορούσαν να κάνω ως ένδειξη τιμής για αυτά που προσέφερε στον κόσμο των 2 τροχών, ως τελευταίο φόρο τιμής για έναν φίλο που έδωσε πολλά.
Ημέρα 1η (04/08/2013)
Είναι εκείνες οι στιγμές που θέλεις να ξεκουραστείς αλλά το σώμα σου δεν σε αφήνει, η αδρεναλίνη κυλά, η καρδιά χτυπά σε δυνατούς ρυθμούς και το μυαλό είναι θολωμένο από τον συνδυασμό του άγνωστου με την γλυκιά προσμονή του ταξιδιού.
Με τα πολλά-πολλά η βραδιά στένεψε στις 4 του Αυγούστου, οι χάρτες έδιναν και έπαιρναν μαζί με μπύρες, γέλια και σχέδια. Δεν μας απασχολούσε ιδιαίτερα όμως. Όσα χιλιόμετρα και αν έπρεπε να διασχίσουμε, το ταξίδι είναι πάντα γλυκό. Και όπως πολλοί παλιοί λένε, πρέπει να απολαμβάνεις την κάθε του στιγμή και η προετοιμασία είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι αυτού.
Η αναχώρηση μας βρίσκει πουρνό-πουρνό με κατεύθυνση την Βουλγαρία και συγκεκριμένα την Σόφια. Διαδρομή γνωστή και πολύ «λατρεμένη». Ευθεία που να πάθει αγκύλωση ο καρπός σου και με 45 βαθμούς κελσίου… στο κεφάλι… ένα όνειρο… Προσπαθούμε να σπάσουμε την μονοτονία με διάφορες βλακείες, μετράμε προβατάκια (δεν κάνουν τελικά καλό, καθώς τείνουν να σε στείλουν πάλι για ύπνο), quiz στον εαυτό σου, μετράς πινακίδες με χιλιομετρικές αποστάσεις και κάνεις μαθηματικές πράξεις, χαζεύεις τους χάρτες του GPS και φυσικά κλειδώνεις το γκάζι με το πολύτιμο δώρο που σου έκανε ο κολλητός σου… Ο οποίος ταξιδεύει λίγα μέτρα παράλληλα με εσένα… και ο οποίος δεν έχει κρούιζ κοντρόλ (μην φανταστείτε… την ροδέλα) και το χέρι του έχει γίνει σαν να βγήκε από το ΚΑΤ με γύψο μετά από 400+ χιλιόμετρα σταθερού γκαζιού.
Το να περιγράψεις την διαδρομή μέχρι τα Τέμπη (και την στάση για να μπορέσουμε να κάνουμε ένα τσιγάρο… να απλώσουμε μπουγάδα τα ρούχα που στάζουν, να καθαρίσουμε την γενοκτονία κλπ) νομίζω είναι τετριμμένο. Άλλωστε κάθε Έλληνας που σέβεται τον εαυτό του πρέπει να έχει περάσει έστω μια φορά από το κομφούζιο των Τεμπών για να έχει λόγο να ρίχνει τα καντήλια του μελλοντικά…
Επιτέλους… λίγη σκιά!
Η συνέχεια μας βρίσκει προς τα σύνορα της Βουλγαρίας. Προμαχώνας λοιπόν με «άρωμα» στροφής για να ξελαμπικάρει λίγο το μυαλό, το αγκυλωμένο χέρι… και η «χοντρή» από την ταλαιπωρία της ατελείωτης ευθείας.
Το πέρασμα είναι με συνοπτικές διαδικασίες, πασαπόρτια, λίγο λουκάρισμα με ύφος από τους τελευταίους σκληρούς των συνόρων, αλλά γιου νόου μπάϊκς αρ όλγουεις γουέλκομ.
Σύνορα με Βουλγαρία
Η είσοδος στην Βουλγαρία με φέρνει με μια εντελώς αντίθετη εικόνα από αυτή που είχα στο μυαλό μου. Παρένθεσις: την Βουλγαρία δεν είχα την τύχη να την επισκεφθώ ποτέ, την Ρουμανία μια φορά πριν αρκετά χρόνια αλλά με μια πικρή ανάμνηση (περισσότερα στο κομμάτι της Ρουμανίας). Η κατάσταση είναι σαφώς πολύ καλύτερη από αυτό που ανέμενα και παρ’ όλες τις ιστορίες του δρόμου δεν αντιμετωπίζουμε ιδιαίτερα προβλήματα με τους οδηγούς. Πρέπει απλά να αποβάλεις την Ελληνική νοοτροπία, την νοοτροπία του άρχοντα του δρόμου.
Και για να εξηγήσω, οι Βούλγαροι οδηγούν με περισσότερο Ευρωπαϊκή νοοτροπία (καθότι τουλάχιστον στο πέρασμα το δικό μας, η αστυνομία είχε πλούσια παρουσία στο Εθνικό δίκτυο), αν η ταμπέλα γράφει 50χλμ όριο τότε θα κινηθούν με 50χλμ ΑΛΛΑ θα θεωρήσουν ότι και εσείς κινείστε στο προβλεπόμενο όριο, οπότε με απλά μαθηματικά, αν εσείς κατεβαίνετε με Ελληνική νοοτροπία, δηλαδή 140χλμ στον δρόμο τον 80χλμ, μην περιμένετε ο Βούλγαρος που περιμένει στην διασταύρωση να θεωρήσει ότι επειδή είστε Έλληνας… ότι πρέπει να περιμένει.
Λέσσον νάμπερ του: Οι διαβάσεις πεζών, (ναι ντε αυτές που στο Ελλάντα σταματάς και τρως κράξιμο, κορνάρισμα, στόλισμα νταβαρίλ σανέλ από τα οχήματα πίσω σου) έχουν αξία… Αν προσπαθήσετε να τις αντιμετωπίσετε με Ελληνική νοοτροπία, να είστε σίγουροι ότι το αποτέλεσμα δεν θα σας ενθουσιάσει ιδιαίτερα αν κάποιος πεζός προσπαθεί να διασχίσει ή ακόμα χειρότερα αν θεωρήσετε ότι ο Βούλγαρος οδηγός μπροστά σας θα αγνοήσει τον διεθνές ΚΟΚ προτιμώντας την Ελληνική εκδοχή του.
Με αυτή την μικρή παρένθεση λοιπόν περί παιδείας, προχωράμε στα ενδότερα της Βουλγαρίας… Η διαδρομή μέχρι Σόφια δεν περιλαμβάνει κάτι ιδιαίτερο, τουλάχιστον όσο μπόρεσα να δω. Αδιάφορα μικρά τουριστικά χωριά μέχρι την Σόφια με μόνο ιδιαίτερο ενδιαφέρον τα γαργαλιστικά για τα ρουθούνια ντουμάνια από κάτι κοψίδια που είχαν βγει βόλτα μπροστά από ταβερνεία και μας έκλειναν το μάτι προκλητικά.
Σύντομη στάση… μακριά από τα κοψίδια, καθώς ο χρόνος δεν προέβλεπε σκληρό αγώνα μασέλας, αν θέλαμε να φτάσουμε ανθρώπινα στην Σόφια. Η αναζήτηση για καφέ πάει περίπατο, καθώς το μαγαζί αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα και μπορεί να σερβίρει μόνο αναψυκτικά (μυρίζει λίγο άρωμα Τουριστικής Ελλάδας… αααα δεν έχω από αυτό… έχω όμως από αυτό… και θα το πάρεις… γιατί έτσι πρέπει να γίνει…).
Στάση για καφέ
Συνεχίζουμε με τους ίδιους ρυθμούς προς την Βουλγάρικη πρωτεύουσα. Οι άφθονες Ελληνικές διαφημιστικές πινακίδες και η ανυπόφορη ζέστη με κάνουν να νιώθω ότι δεν πέρασα ποτέ τα σύνορα…
Η άφιξη στην πρωτεύουσα ήρθε μετά από λίγη ώρα και χωρίς παρατράγουδα, η κίνηση ήταν σε πολύ ανεκτά επίπεδα και θύμιζε Αθηναϊκή Αυγουστιάτικη μέρα. Σειρά είχε να τακτοποιήσουμε τα πράγματα μας, να απολαύσουμε ένα δροσερό ντουσάκι και να δουλέψουμε τις ταλαιπωρημένες μασέλες μας με κάτι τοπικό. Ο χρόνος ήταν λιγοστός, καθώς την επόμενη μέρα αναχωρούσαμε για Βουκουρέστι, οπότε αποφασίσαμε λίγο στην τύχη και με την βοήθεια του TripAdvisor επιλέξαμε ένα τοπικό εστιατόριο κοντά μας. Η επιλογή δεν ήταν άσχημη (αν και θύμιζε αρκετά αντίστοιχο Ελληνικό τουριστικό ταβερνάκι). Καλή ποιότητα φαγητού, μεγάλος κατάλογος και η έκπληξη της βραδιάς… τοπική μοναστηριακή μπύρα, δικής τους παραγωγής, με έντονη φρουτώδη γεύση!
Ο Μορφέας μας συνάντησε με ευκολία εκείνη την βραδιά, η ζέστη και τα χιλιόμετρα είχαν φροντίσει να προετοιμάσουν το έδαφος.
Άρωμα Σόφιας…
Άρωμα Σόφιας… #2
Αμερικάνο;
Η τοπική κουζίνα…
Η τοπική… μπύρα…
διαβάζοντας ειδικά τις σελίδες 4 και 6, κοιτάζω ήδη το ημερολόγιό μου, να δω πότε θα ζητήσω άδεια το καλοκαίρι..και ας είναι ακόμα Φεβρουάριος…Υπέροχο ταξίδι, κείμενα και φωτογραφίες….μπράβο παιδιά, πάντα τέτοια 🙂
Καλησπέρα Κώστα…κάπως έτσι νιώθω και εγώ τώρα…λίγες μέρες σε εκείνες τις μαγικές διαδρομές θα με έφερναν ξανά σε παλμό…ιδιαίτερα αν είχα όλη την τρελοπαρέα του motoadv…να είσαι καλά και να ταξιδεύεις, πάντα όρθιος!
Α ρε Κωστη…πανω που τελειωσα το διαβασμα, τσουπ : απαντησες!
τα μεγαλα πνευματα συναντωνται
μολις διαβασα τον πολυ καλο “επιλογό” σου
Φετος η 55ημερων κορη μας, μας εγκλωβισε στην αγκαλια της κ δεν μπορεσαμε να ταξιδεψουμε…χαλάλι
(Ρε λες να ειναι το γουρι του Οικονομακη,που ηρθε γκεστ σταρ στο γαμο?)
Φετος λοιπον ταξιδεψα με σενα, με το Μερκούρη (ο οποιος οντως,θα στο εσπρωχνε), με το Στελακη, με το φιλο Παρτσι ..
εσεις με ταξιδεψατε μεσα απ το διαβασμα. Τελος οι στανταρ ατακες.σταματω εδω.
εγω ειχα την τυχη να πρωτοταξιδεψω με καλους φιλους στο εξωτερικο.
ειχα ομως την “ατυχία” να με ανδρώσουν χώρες με προσανατολισμο την οδηγικη απολαυση
δυστυχως δεν μπορω με τιποτα να ξεπερασω την Ιταλία, την ωραιοτερη κατατη γνωμη μου, χωρα. Σε συνολο πραγματων. Δρομους, μηχανες,αμαξια,γυναικες,πολεις,χωριά,φαγητό κλπ
ετσι καλομαθα με τα Pordoi, Falzarego, Giau, Sella, Tonalle, Stelvio, Gavia κ.α.
μετα μονο τα Ελβετικα μου αρεσαν τοσο. Ουτε καν τα Γαλλικα, με τα χωματα στις ακρες κ την αψογη φύση.
εμεις με μηχανακια τουριστικα, ή μαλλον εγω μη δεσμεγ αλλους, θελω να ειμαι ανετος. Μπαλωματα, λακκουβες κλπ κακοτεχνίες μου τη σπάνε κ αναζητω ενα ον οφφ. Μονο για αυτα ομως.
Δεν θα ξεχασω τη λυσσα που μας ειχε πιασει με το Σακκο (Maggellanos) καθε φορα σε ολα αυτα τα μερη, οταν τερματιζαμε λαστιχα κλπ, ακομα κ δικαβαλοι με τριπλετες πςνω στις χοντρες μας. Ειναι οι ατιμες ξελογιαστρες. Αυτες οι μοτοσυκλετες, αλλά κ οι δρομοι εκεινοι.
τα Βαλκανια τα εχω ως προορισμο για αργοτερα. Αν παρω ον οφφ? Για οικονομια? Δεν ξερω. Ισως τα αδικώ. Αλλα κακόμαθα ρε Κωστή μαλλον. Ισως επρεπε να ξεκινησω απο εκει.
θα δειξει. Ισως οταν παω το 1ο ταξιδιμου το εργένικο? Χωρίς την κυρα..
Το τρανφαγκαράσαν με προκαλει ομως. Ισως μου την εχουν σπασει οι λακκουβες του,ισως η απογοητευση ενος φιλου που πηγαν με τους “ιστορικούς” εκει πανω?
θα παω ομως. Μου εχεις βαλει φωτιτσα.
θα στο πω, οταν παω.
Καλες συνεχειες
με το καλο νά ανταμωσουμε κιολας. Σε καμια βολτα ρε αδερφε.
καλες βολτες ως τοτε
Τολμώ να ομολογήσω ότι μέχρι στιγμής σε συνδυασμό με την «αδερφική» διαδρομή του Transfagarasan ίσως είναι ότι καλύτερο έχω γευτεί σε 2 τροχούς.
?…..πολυ τολμηρος εισαι 🙂
Δυστυχως εχουν πολυ δρομο ακομα για να “φτασουν” αντιστοιχα ευρωπαικα περασματα
βεβαια σαφως καλυτερα απο μερικα δικα μας εδω…που δεν τα εκμεταλλευομαστε καθολου. Ειδικα για ον οφφ μηχανες, η ελλαδα ειναι ιδανικος προορισμος
πολυ γελαω οσο διαβαζω.
συνεχιζω ακαθεκτος.
οχι τιποτε αλλο, μπας κ δω κατι στα βαλκάνια να με ψησει ρε παιδια…
ωραιοι! Συνεχιζω…
Καλησπέρα Γιάννη, έχοντας φέτος καλύψει διάφορες διαδρομές στα Βαλκάνια αλλά και τις Αλπικές περιοχές μπορώ να πω ακόμα με σιγουριά ότι το Transfagarasan και η Transalpina παραμένουν ψηλά στην λίστα, το Stelvio είναι εκπληκτικό από άποψη ομορφιάς αλλά οδηγικά δεν σου δίνει αυτό που προσφέρει το Transfagarasan, η συγκεκριμένη άποψη αν και προσωπική στο εν λόγο ταξιδιωτικό βρήκε σύμφωνους τόσο Ιταλούς όσο Κροάτες και Σλοβάκους αναβάτες.
Η οδήγηση είναι πάντα κάτι πολύ προσωπικό και μεταφράζεται σε διαφορετικές ανάγκες και θέλω στον καθένα! Εύχομαι καλούς δρόμους και χαίρομαι που κατάφερα να σε κάνω να γελάσεις! Τα Βαλκάνια πάντως έχουν πολύ πράγμα να σε ψήσει, δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι κάθε φοράς που τα ταξιδεύεις ανακαλύπτεις και κάτι καινούργιο.
Μπραβο παιδια πολυ καλο ταξιδιωτικο,ωραια περιγραφη.Το εκανα κι εγω το περασμενο καλοκαιρι αλλα με αυτοκινητο.Ναστε παντα καλα και να μας ταξιδευετε μαζι σας.
Σε ευχαριστώ πολύ Νίκο, είναι ένα ταξίδι που σε γεμίζει εικόνες και εμπειρίες ιδιαίτερα το κομμάτι της Ρουμανίας, τόπος γεμάτος ιστορίες και εκπληκτικής ομορφιάς φύση!