Πράσινες διαδρομές στα Βαλκάνια, επεισόδιο 2ο

4η Μέρα
Σάββατο 7 Σεπτεμβρίου 2013
Αναχώρηση: 10:20 – Άφιξη: 18:00
Διαδρομή: Sarajevo – Mostar – Podgorica
Χιλιόμετρα: 401
Συνολικά Χιλιόμετρα: 1735

Ξύπνημα με τα χίλια ζόρια στις 8:30 (αφού δεν μπορείτε, τί το ξενυχτάτε;) Επίσκεψη σε κοντινό φούρνο για πρωινό αλλά και προμήθειες για το υπόλοιπο της ημέρας και αναχώρηση στις 10:20 για να απολαύσουμε τη γνωστή πράσινη διαδρομή Σαράγεβο-Μόσταρ (Ε-73). Σε όλα τα ταξιδιωτικά αναφέρεται ως ιδιαίτερης ομορφιάς διαδρομή και πράγματι έτσι είναι.

Προβολή χάρτη μεγαλύτερου μεγέθους

Ο ποταμός Neretva καθώς επίσης και η χάραξη του δρόμου, ήταν ό,τι καλύτερο για πρωινή μοτοδιαδρομή. Στο Mostar επιστέφω μετά από 5 χρόνια και τα συναισθήματα που μου προκαλεί είναι ακριβώς τα ίδια.
Παρκάραμε τα μηχανάκια λίγο πριν μπούμε στην παλιά πόλη και δίνουμε στον τύπο 2,5€ (μην πιάσετε κουβέντα γιατί δεν πρόκειται να βγάλετε άκρη). Αφήνουμε και τα ρούχα στο παρακείμενο μπαράκι στο οποίο αυτός τα προσέχει (και καλά) και πάμε για την περιήγηση στο χώρο. Η κλασική πολυφωτογραφισμένη γέφυρα δεσπόζει στο χώρο.

Η ιστορία της βαριά και η σημασία της μεγάλη για τους ντόπιους. Το Μόσταρ είναι μια πόλη και δημοτική αρχή της Βοσνίας επί του ποταμού Νερέτβα και είναι η πέμπτη σε μέγεθος πόλη στη χώρα. Το όνομα της πόλης οφείλεται στην Παλιά Γέφυρα (Στάρι Μοστ) και τους πύργους στις άκρες της, που ονομάζονται “φύλακες της γέφυρας” (μοστάρι). Η γέφυρα, που είχε χτιστεί επί οθωμανικής κυριαρχίας, καταστράφηκε κατά τον πόλεμο της Βοσνίας από Κροάτες και ξαναχτίστηκε με βάση το αρχικό σχέδιο το 2004. Από το 2005, η γέφυρα αποτελεί Μνημείο Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO. Εκτεταμένες καταστροφές και πολλά θύματα μεταξύ των κατοίκων της, γνώρισε και η υπόλοιπη πόλη.
Σύμφωνα με την απογραφή του 2005, κατοικείται από 127.066 ανθρώπους, ενώ η κροατική μειονότητα φαίνεται να αυξάνεται ολοένα – η σερβική μειονότητα μετά τον πόλεμο είναι αμελητέα (πηγή: Βικιπαίδεια).

Ζέστη και κόσμος στον υπερθετικό βαθμό, όπως βέβαια και οι ομορφιές της παλιάς πόλης.

Ωχ, γαμώτο πάλι ο δαίμων…

Βρείτε χρόνο να δείτε τις όμορφες γωνιές αλλά και να πιείτε έναν δροσερό καφέ (ή ό,τι άλλο) κάτω από τα δέντρα στα παρακείμενα καφέ με θέα την γέφυρα.

Δυστυχώς οι μνήμες του πολέμου δεν θα φύγουν ποτέ…

Αναχωρούμε μετά από ένα 2ωρο με κατεύθυνση το χωριό Blagaj κοντά στο Mostar και μέσω μιας αδιάφορης διαδρομής. Φτάνοντας εκεί μην παρκάρετε εκεί που παρκάρουν τα αυτοκίνητα, αλλά προχωρήστε μέχρι το τέλος του δρόμου. Φυσικά μην πληρώσετε εισιτήριο, μιας και είναι μόνο για τα αυτοκίνητα. Ο χώρος είναι υψηλού τουριστικού ενδιαφέροντος, μιας και εκεί υπάρχει το μοναστήρι το Blagaj Tekija το οποίο χτίστηκε το 1520. Έχει στοιχεία οθωμανικής αρχιτεκτονικής και μεσογειακού στυλ και θεωρείτε εθνικό μνημείο. Από εκεί και πέρα το μέρος έχει και ιδιαίτερη φυσική ομορφιά μιας και oι πηγές του ποταμού Buna οι οποίες και εκβάλουν μέσα από τα βράχια τα οποία και στέκονται απειλητικά πάνω από τα κεφάλια μας, δημιουργούν μιας ιδιαίτερης ομορφιάς εικόνα. Εστιατόρια και καφέ υπάρχουν σε τεχνητές εξέδρες πάνω από τον ποταμό.

Εμείς συνεχίσαμε τον δρόμο μας, μιας και δεν αντέχαμε άλλο την ζέστη. Η αδιάφορη διαδρομή (6) συνεχίστηκε μέχρι το χωριό Stolac. Από εκεί υπάρχουν δυο επιλογές: ή πας από τον επαρχιακό δρόμο ή από τον δρόμο 6 τον οποίο εμείς ακολουθήσαμε αλλά δεν έκρυβε κάτι το ιδιαίτερο.
Εν τέλει φτάσαμε στην πόλη Trebinje. Χαρακτηρίζεται από τους κατοίκους της Ερζεγοβίνης ως η 2η ομορφότερη πόλη μετά το Mostar. Και έτσι ακριβώς είναι.

Η πόλη «Του ήλιου και των πλατάνων» διαρρέετε από τον ποταμό Trebisnjica το νερό του οποίου χρησιμοποιείται για υδροηλεκτρική ενέργεια. Οι γέφυρες και η παλιά πόλη που βρίσκεται στην κοίτη του ποταμού, αποτελούν σημαντικά αξιοθέατα της πόλης. Στα 30 χλμ βρίσκεται το Ντουμπρόβνικ και οι Αδριατικές ακτές.
Απολαύσαμε το κολατσιό και τον καφέ μας κάτω από τα πλατάνια ενός μεγάλου πάρκου και ξεκουραστήκαμε για να συνεχίσουμε την διαδρομή προς τα σύνορα με το Μαυροβούνιο.

Φουλάρισμα γιατί η τιμή της βενζίνης είναι πιο φτηνή στην Βοσνία και μέσω μιας ανηφορικής διαδρομής…

…«σκαρφαλώνοντας» στις γυμνές πλαγιές του βουνού φτάνουμε στην κορυφή όπου υπάρχει και το συνοριακό φυλάκιο.

Περνάμε γρήγορα και αρχίζουμε να κατηφορίζουμε προς το Niksic. Η πανοραμική εικόνα που έχουμε είναι εντυπωσιακή. Σημείωση: η διαδρομή Trebinje-Niksic είναι πάρα πολύ καλή, παρόλο που ο χάρτης δεν την έχει χαρακτηρισμένη ως «ιδιαίτερης ομορφιάς».

Τα 18χλμ μέχρι την Podgorica ήταν διαδικαστικά. Με μια μικρή δυσκολία βρήκαμε το δωμάτιο το οποίο και ήταν 5 χλμ έξω από την πόλη. Καλό… αλλά με λίγους χώρους. Μετά από την τακτοποίηση των πραγμάτων πάμε προς την πόλη όπου και εύκολα παρκάρουμε στο κέντρο. Κατά τις βραδινές ώρες πεζοδρομείται ο κεντρικός δρόμος και ο κόσμος απολαμβάνει την βόλτα του χωρίς τον κίνδυνο να τους «κόψει» κανένα αυτοκίνητο.
Αρκετός κόσμος, η θερμοκρασία πολύ καλή και η πρώτη εντύπωση αρκετά καλή. Η Podgorica είναι η πρωτεύουσα του Μαυροβουνίου με πληθυσμό περίπου 150.000 κατοίκους. Όπως καταλάβαμε είναι μια πόλη με τα καλά μιας πρωτεύουσας και τα ακόμη καλύτερα μιας επαρχίας. Όλα κυλούν σε ήρεμους ρυθμούς και αυτό είναι πολύ καλό. Το μοναδικό κακό είναι ότι δεν υπάρχουν πολλά μαγαζιά για φαγητό. Βέβαια, εμείς ανακαλύψαμε μια «τρύπα» που έφτιαχνε καταπληκτικές, νόστιμες, ζουμερές πλεσκαβίτσες. Για μια ακόμη φορά την απολαύσαμε. Στη βόλτα που κάναμε παρατηρήσαμε ότι οι ηλικίες που «έπαιζαν» στη γύρα, μας έκαναν να νιώθουμε λες και βρισκόμασταν στο προαύλιο γυμνασίου. Δεν μπορεί λέμε, τα «γέρικα κορμιά» πού την βγάζουν σ’ αυτή την πόλη; Καθώς λοιπόν γυρνούσαμε ανακαλύψαμε που κρυβόντουσαν τα «καλά». Σ’ ένα μεγάλο πεζοδρόμιο με πολλά μπαράκια στη σειρά, παιζόταν όλο το παιχνίδι. Με μια λέξη: πανικός (απ’ όλες τις απόψεις). Το ‘πιασες το υπονοούμενο μεγάλε-μεγάλε… ό,τι και να πεις είναι λίγο. Μέχρι και ο Κυριάκος (που κοντεύει τα 2 μέτρα) έμοιαζε κανονικός δίπλα στις «υπάρξεις»… Σταματώ εδώ…

Φεύγουμε για μια ακόμη φορά με τον αντρικό εγωισμό στα τάρταρα, συνειδητοποιώντας ότι πλέον τα ψωμιά μας είναι λίγα σε πολλούς τομείς… ΠΟΥ ΠΑ ΡΕ ΚΑΡΑΜΗΤΡΟΟΟΟΟΟ…
Καληνύχτα…