Κείμενο: Στέλιος Οικονομάκης
Φωτογραφίες: Στέλιος Οικονομάκης, Νατάσα Σπηλιοπούλου, Γιώργος Παρτσινέβελος
Πάσχα στο χωριό λένε πολλοί, Πάσχα με το μοτοσακό λέμε εμείς. 4 μέρες αργία κολλάμε και την πρωτομαγιά και δυο μερούλες άδεια, έχουμε μια βδομαδούλα να χαρούμε τις ομορφιές της Ελλάδος. Που; Λίγο Στερεά Ελλάδα, μπόλικη Θεσσαλία και λίγο νότια Πίνδο σε προορισμούς που έχουν αραχνιάσει στην “θα πάω” λίστα μου. Συμπέρασμα: Πιο όμορφα πεθαίνεις…
Κείμενο: Δημήτρης Παπαντωνίου
Φωτογραφίες: Δημήτρης Παπαντωνίου, Κυριάκος Αχυρόπουλος
Για έναν «φίλο» που δεν γνώρισα ποτέ -παρά μόνο μέσα από τα ταξιδιωτικά του-
και που «έφυγε» τις μέρες που έγραφα αυτό το οδοιπορικό…
Κώστα… γιατρέ… Doc… καλό ταξίδι και να μας προσέχεις…
Κάθε φορά που ξεκινάω να γράψω ένα ταξιδιωτικό πάντα αντιμετωπίζω το ίδιο πρόβλημα: πως ν’ αρχίσω, τι να αναφέρω μήπως και γίνω κουραστικός σε εκείνους που θα μου κάνουν την τιμή να αφιερώσουν χρόνο για να το διαβάσουν. Πώς να μεταδώσω όλα αυτά που πέρασα και ένιωσα σε αυτό το διάστημα και εν τέλει: ενδιαφέρει κανέναν αυτό;
Όταν με πιάνουν τέτοιες κρίσεις αμφιβολιών και πολλών ερωτημάτων πάντα η λύση που δίνω είναι να βάλω τον εαυτό μου στη θέση του δέκτη των ερωτήσεων και όχι του πομπού. Το συμπέρασμα που βγάζω, διαβάζοντας κάποια πράγματα στο διαδίκτυο και σε συνομιλίες που έχω με διάφορους ανθρώπους είναι ότι αρκετοί είναι αυτοί που αποτελεί ευχάριστη στιγμή στην καθημερινότητα τους το να διαβάζουν κάποιες αναφορές από άτομα που έχουν επισκεφτεί κάποια μέρη και που προσπαθούν ο καθένας με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο να μεταδώσει στο βαθμό που ο καθένας τους μπορεί αυτό που βίωσε.
Και ερχόμαστε τώρα στην προσωπική μου περίπτωση.
Από όταν άρχισα να ασχολούμαι με τη μοτοεξερεύνηση -και η αλήθεια είναι ότι άργησα λίγο γι’ αυτό τρέχω να καλύψω το χαμένο έδαφος- ένοιωσα την ανάγκη να αποτυπώνω αυτά που πέρασα και μέσω του διαδικτύου να βοηθάω όσο μπορώ αυτούς που θα είναι οι επόμενοι επισκεπτές στα μέρη που εγώ πέρασα. Το κάνω αυτό γιατί και μένα, κάποιοι άλλοι με βοήθησαν και με ξεσήκωσαν με τα γραφόμενα τους να ακολουθήσω «δρόμους μακρινούς και ονειρεμένους» και τους ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό. Επίσης πολλοί είναι εκείνοι που εύλογα μου λένε “γιατί πρέπει να βγάζεις προς τα έξω τα εσώψυχα σου;”. Η απάντηση μου είναι πάντα η ίδια: γιατί υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που το θέλουν αυτό και τους αρέσει όπως αρέσει και σε μένα…
Πριν λίγες μέρες παραβρέθηκα για λίγες -δυστυχώς- ώρες στην εκδήλωση για τον Ηλία Βροχίδη, λίγες μέρες πριν το ταξίδι του στην Αφρική και ένοιωσα όμορφα που γνώρισα ανθρώπους που τόσο καιρό τους γνώριζα μόνο “ηλεκτρονικά”: Ηλίας Βροχίδης, Βασίλης Μεταλλινός (Uriah Heep), Σιδέρης Ζερβουδής, Γιασμίν Λιγερού, Ηλίας Αντωνόπουλος (Andeli). Με αρκετούς από αυτούς δεν μιλήσαμε καν αλλά και μόνο που τους έβλεπα μου μετέδιδαν πολύ όμορφα συναισθήματα. Και όλα αυτά γιατί πήραν την απόφαση να γράψουν τις προσωπικές τους εμπειρίες κάπου και εγώ απλά να τις διαβάσω… Και σίγουρα σκοπός τους δεν ήταν το να το παίξουν κάποιοι αλλά να μεταφέρουν το συναίσθημα. Αυτό που τόσο πολύ λείπει στις μέρες μας…
Με αυτό το ταπεινό -θα μου επιτρέψετε να πω- σκεπτικό (σωστό ή λάθος) θα γράψω όσο καλύτερα μπορώ και το φετινό μου ταξιδιωτικό. Φυσικά και δεν ήμουν μόνος αλλά στο κομμάτι των εντυπώσεων και των συναισθημάτων ο καθένας το αντιλαμβάνεται ανάλογα με τα βιώματα του. Όποτε όλα είναι καθαρά προσωπικές απόψεις…
Στο φετινό ταξιδιωτικό έδωσα έναν υπότιτλο:
«Ένα οδοιπορικό σταθμός στην ψυχή μου.»
Κείμενο & Φωτογραγίες: Γιώργος Παρτσινέβελος
Θυμάμαι τον εαυτό μου κάπου στις μεσαίες τάξεις του δημοτικού να χαζεύει την ομορφιά του τοπίου από το πίσω παράθυρο ενός αυτοκινήτου. Με μάγευαν οι ατέλειωτοι δρόμοι και όλα αυτά που αποκαλύπτονταν στα παιδικά μου μάτια! Ένιωθα το συγκλονιστικό για την ηλικία αίσθημα της ανακάλυψης του κόσμου και απολάμβανα σιωπηλός, κάθε μικρή ή μεγάλη διαδρομή προσπαθώντας να παρατηρήσω τον κόσμο που αποκαλύπτονταν μπροστά μου.
Κάπου εκεί έκαναν και την εμφάνισή τους οι πρώτες μοτοσυκλέτες, προσπερνώντας μας άλλοτε γρήγορα και βιαστικά κυνηγώντας τον-ή από τον- χρόνο κι άλλοτε αργά, νωχελικά, απολαυστικά…
Τότε άρχισα να τις παρατηρώ και να νιώθω μια απροσδιόριστη έλξη γι’ αυτή την μάζα πλαστικών και μετάλλων, που έκανε τους αναβάτες να έχουν μια περίεργη λάμψη στα μάτια τους κάθε φορά που έβγαζαν το κράνος.
Λίγο αργότερα, κάπου στο τέλος του γυμνασίου-αρχές λυκείου ήρθαν και τα πρώτα περιοδικά μοτοσυκλέτας, και κάπως έτσι «κόλλησα». Περίμενα με ανυπομονησία κάθε νέο τεύχος και άρχισα να ονειρεύομαι τους δρόμους που με περίμεναν να τους διαβώ με την μοτοσυκλέτα μου. Περνώντας τα χρόνια όμως, κατάλαβα πως δεν θέλω να ζω με τα όνειρα και τα κλισέ που δημιουργούν τα περιοδικά και κάπου εκεί σταμάτησα να τα αγοράζω.
Ο σπόρος όμως είχε φυτρώσει.
Κείμενο & Φωτογραγίες: Γιώργος Παρτσινέβελος
Κάθε Νοέμβρη νιώθω βαρύ τον χρόνο να γέρνει στην πλάτη μου.
..και αναρωτιέμαι αν θα μπορέσω να δώσω ζωή στον υπόλοιπο χρόνο που μου δίνετε.
Τον νιώθω να αφήνει τα σημάδια του στο θνητό μου κορμί και στην μικρή μου σκέψη. Και μια μικρή θλίψη για να μου θυμίζει όλα όσα δεν θα ζήσω. Για όλα όσα θα με καλέσουν στην αγκαλιά τους αλλά εγώ θα φύγω-για ακόμα μια φορά- μακριά.
Αλλά ξυπνάω κάποια πρωινά και θέλω να τα διώξω όλα αυτά από μέσα μου και να προχωρήσω γαλήνιος στο δικό μου μονοπάτι.
Κείμενο: Γιάννης Κατάκης, Θεόδωρος Λεκάκος
Φωτογραφίες: Ελένη Λειβαδιτάκη, Κώστας Τζαγκαράκης, Γιώργος Καλατζάκης, Γιάννης Κατάκης
Η κρίση υπαρκτή, και συνεχίζεται άλλωστε, παρόλα αυτά μετά από προσωπικές συζητήσεις-τσακωμούς (ο καθένας μας με τον εαυτό του) και με αρκετή οικονομία, καταφέραμε να πραγματοποιήσουμε και αυτό το καλοκαίρι που μας πέρασε ένα ταξιδάκι.
Visits since 2007
