Στο βορειότερο άκρο της Ευρώπης

10η Μέρα
Κυριακή 17 Ιουλίου 2011
Διαδρομή: Narvik (Norway) – Nordkapp (Norway)
Χιλιόμετρα: 853
Συνολικά χλμ: 6109

ΚΥΡΙΑΚΗ 17 ΙΟΥΛΙΟΥ 2011. Έφτασε η μέρα που σύμφωνα με το πρόγραμμα (?) θα φτάσουμε στον προορισμό μας. Βόρειο Ακρωτήρι, Nordkapp… είμαστε περίπου 850 χλμ μακριά. Ότι και να γίνει μετά τις 22:00 θα αγναντεύουμε το βόρειο παγωμένο ωκεανό. Δεν θα μας σταματήσει τίποτα και κανείς…

Ξύπνημα στη ζεστούλα, τι όμορφα… χωρίς μάζεμα, χωρίς πακετάρισμα… χασομεράμε όμως πολύ. Πιάνουμε την κουβέντα με κάποιο ντόπιο που έκανε διακοπές. Ο τύπος δεν πίστευε ότι ήρθαμε από την Ελλάδα και μας ρωτούσε διάφορα… τελικά η παραπληροφόρηση πέφτει σύννεφο παντού. Τέσπα τι να του εξηγήσεις τώρα. Τον ρωτήσαμε για τον τρόπο ζωής στη Νορβηγία και μας είπε ότι όλα καλά είναι, αλλά το πρόβλημα της νύχτας το χειμώνα δεν παλεύεται με τίποτα. Γι’ αυτό άλλωστε η χώρα τους έχει τα υψηλοτέρα ποσοστά αλκοολισμού και αυτοκτονιών στην Ευρώπη. Με την κουβέντα η ώρα πέρασε και τελικά καταφέραμε να φύγουμε στις 10:00. Έχει συννεφιά, όχι βροχή, αλλά πάλι η θερμοκρασία κάπου στους 10ο C. Αφού αρματωνόμαστε και φοράμε ότι είχαμε και δεν είχαμε -μιας και προχωρώντας η θερμοκρασία θα έπεφτε και άλλο- ξεκινάμε. Δεν μας ενδιέφερε τίποτα άλλο εκτός του πως θα καλύψουμε γρήγορα τα χλμ. Και όμως τα μέρη που περάσαμε ήταν φοβερά. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την αίσθηση που σου δίνουν τα βουνά,

οι παγετώνες,

η θαλλασα…

Μοναδικές εικόνες… το κρύο είναι τσουχτερό, αρχίζει να ρίχνει και αυτή την βροχή που δεν είναι βροχή αλλά σου φένεται σαν βροχή και όλες αυτές οι παπαριές. Στοπ για ξεκούραση, φραπεδούμπα και φαγητό.

Έχει πάει 17:00 και μπροστά μας έχουμε να διανύσουμε καμία 300 χλμ αλλά δεν μασάμε. Είπαμε ότι και να γίνει το βράδυ (?) θα είμαστε πάνω. Μετά από κάποια χλμ το σκηνικό αλλάζει. Τρέχουμε σαν τρελοί σ’ ένα τοπίο τούνδρα και η βροχή να πέφτει ακατάπαυστα. Ο τέλειος καιρός για την περίσταση. Το όλο σκηνικό ήταν άψογο. Ρίξε ρε πούστη μου δεν μασάμε τίποτα… στα παπάρια μας (τα παγωμένα) η βροχή και το κρύο… θα τα καταφέρουμε… όσο οι συνθήκες χειροτερεύουν τόσο τα γκάζια ανεβαίνουν… θα τα καταφέρουμε ρε πούστη μου… έτσι δεν είναι ρε μεγάλε… Ξαφνικά η βροχή σταματάει και βγαίνει ένα καταπληκτικό τεράστιο ουράνιο τόξο. Θεέ μου πλάκα μας κάνεις… τι είναι αυτό; Ποσά χρόνια είχα να δω ουράνιο τόξο. Έπρεπε να κάνω 6000 χλμ για να ξαναδώ; Η πρώτη ταμπέλα για Nordkapp είναι γεγονός: NORDKAPP 240. ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΟΣΟ ΚΟΝΤΑ…

Άρχισε να φαίνεται και ο ήλιος. Ε, θα τρελαθούμε εντελώς λέμε. Λες να δούμε και τον ήλιο του μεσονυχτίου στο βράχο, τόσο τυχεροί; Τρέξε μεγάλε να προλάβουμε. Φτάσαμε στη διασταύρωση που ο Ε06 συνεχίζει και εμείς πρέπει να στρίψουμε να πάρουμε τον Ε69 που το τέρμα του είναι ο βράχος. 129 χλμ τελευταία. Δεν καταλαβαίνουμε τίποτα. Ο καιρός έχει φτιάξει. Έχει μερικά σύννεφα, αλλά ξεπροβάλει και ο ήλιος κατά διαστήματα. Μεγάλε κορόνα γράμματα θα το παίξουμε μέχρι να φτάσουμε πάνω. Η πρώτη ένδειξη ότι είμαστε πολύ κοντά: NORDKAPP KOMMUNE.

Το σκηνικό αλλάζει. Τα τελευταία 80 χλμ σου δημιουργούν την αίσθηση ότι πηγαίνεις κάπου μοναδικά. Δεν ξέρω αν είναι αυθυποβολή, δεν ξέρω αν βγαίνουν όλα τα συναισθήματα που νοιώθεις τόσο καιρό που ετοιμάζεσαι και σχεδιάζεις το ταξίδι, δεν ξέρω αν είναι όλα αυτά που έχεις περάσει τόσες μέρες μέχρι να φτάσεις εκεί, δεν μπορώ να πω τι ακριβώς είναι… αλλά σίγουρα κάτι είναι… κάτι μαγικό… ξεχνάς τα πάντα… δεν υπάρχει εκείνη την στιγμή τίποτα άλλο εκτός από εκείνη την στιγμή… ίσως γίνομαι υπερβολικός και ίσως με καταλαβαίνουν μόνο όσοι έχουν νοιώσει το ίδιο, αλλά θα παρομοίαζα αυτές τις στιγμές σαν στιγμές εξαγνισμού της ψυχής, της καρδίας και του μυαλού. Ίσως από τις λίγες στιγμές στη ζωή ενός ανθρώπου που θέλει, νοιώθει και επιζητά να είναι μόνος, σ’ ένα μέρος που σε τραβά κοντά του μ’ ένα μαγικό τρόπο, έχοντας έντονα την βεβαιότητα ότι φτάνεις κάπου που είναι τέρμα… Δεν ξέρω τι θέλει ο καθένας να βάλει τέρμα αλλά εκεί μπορείς να το νοιώσεις. Ανηφορίζουμε τρώγοντας τα χλμ και ο εσωτερικός μου κόσμος δίνει μάχη με τις εικόνες που εισέρχονται στο μυαλό μου. Επαναλαμβάνω ότι ακούγομαι υπερβολικός αλλά αυτό το πράγμα ένοιωσα. Και επειδή ήταν τόσο έντονο εκείνες τις στιγμές μου είναι καρφωμένο στο μυαλό μου από τότε. Όσες φορές προσπάθησα να το εξηγήσω σε τρίτους γελούσαν μαζί μου. Ξέρω δεν μπορούν να το καταλάβουν το συναίσθημα και τους καταλαβαίνω απόλυτα.

Δυστυχώς από εδώ και πέρα οι φωτογραφίες είναι τραβηγμένες από την κάΜέρα, μιας και την φωτογραφική μηχανή την πάτησε ένα βανάκι…

25 χλμ πριν τον βράχο είναι το camping που είχαμε κλείσει σπιτάκι για να διανυκτερεύσουμε. Σταματήσαμε να πάρουμε το κλειδί γιατί αλλιώς θα κοιμόμασταν έξω και αφού κατεβάσαμε κάποια πράγματα φύγαμε για τον τελικό προορισμό. Το τοπίο αγρίεψε πολύ, είμαστε στο δρόμο μόνοι μας και μπροστά μας απλώνεται το απόλυτο κενό… φτάνουμε στα διόδια, πληρώνουμε και παρκάρουμε. Τέρμα μεγάλε. Δεν υπάρχει παραπέρα. Είμαστε στο τέλος της ηπείρου μας. Δεν έχει άλλο ρε το καταλαβαίνεις; Φτάσαμε ρε πούστη μου… δεν το πιστεύω. Ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα.
Κοιτώ τον Αντώνη και μου έρχεται στο μυαλό ο Αύγουστος του 2005. Είμαστε στο χωριό και ετοιμαζόσουν για να πας τότε πάλι στο Nordkapp. Εγώ τότε καμία σχέση με μηχανάκι. Σε κοιτούσα που έβαζες τα πράγματα και σκεφτόμουν: που πάει ο μαλάκας, πάει καλά, πόσο παλαβός είναι. Τώρα σου λέω λοιπόν: συγγνώμη μεγάλε για τις σκέψεις που έκανα τότε. Το σωστό θα ήταν να λέω εγώ στον εαυτό μου: σήκω να πας και εσύ γιατί θα είσαι μεγάλος μαλάκας αν δεν το κάνεις. Τώρα όλα όμως διορθωθήκαν. Ποιος είπε ότι η ζωή δεν είναι δίκαιη;

Η ώρα είναι 22:30 και ο ήλιος είναι σε καθοδική τροχιά. Ο ουρανός φωτίζεται μ’ ένα τρόπο μοναδικό και με την συμμέτοχη και των συννέφων δημιουργεί όμορφες εικόνες.

Κοιτάμε τον βράχο από μακριά. Γυμνός, με το μνημείο υδρόγειο 5 μέτρα πριν το χάος του παγωμένου ωκεανού. Και για τους δυο μας αυτές οι εικόνες είναι πρωτόγνωρες μιας και την 1η φορά που ήρθε ο Αντώνης είχε τόση ομίχλη που δεν είδε τίποτα. Προχώρημα για να γνωρίσουμε το χώρο. Δεν ξέρω αλλά νομίζω ότι περπατούσα διστακτικά στην αρχή, δεν γνωρίζω τον λόγο. Ίσως ήθελα να εξοικειωθώ με το μέρος. Ίσως ένοιωθα ένα δέος για αυτό που έβλεπα, για αυτό που ένοιωθα. Είμαστε στο βορειότερο χερσαίο σημείο της Ευρώπης. Το λέω και το ξαναλέω για να το πιστέψω. Γαμώ την αηδία μου δεν μπορώ να το πιστέψω. Ποιος μου κάνει πλάκα ρεεεεε….. Όταν ξεκινούσαμε το ταξίδι ήξερα ότι ο προορισμός μας είναι ένα τουριστικό μέρος, με γιαπωνέζους (δεν τους αντέχω άλλο, ποιος μαλάκας τους είπε ότι υπάρχει αυτό το μέρος;), με “τσολιαδάκια”, με ακριβά souvenir, με ανθρώπους που στην πλειονότητα τους δεν καταλαβαίνουν που ήρθαν και δεν νοιώθουν σε καμία των περιπτώσεων τα συναισθήματα που νοιώθουμε εμείς, παρόλα αυτά όμως το μέρος είναι η ΙΘΑΚΗ. Και στην ερώτηση αν ο πηγαιμός είναι πιο σημαντικός από την Ιθάκη θα απαντήσω ότι αυτό που σου δημιουργεί αυτή η Ιθάκη απλά δεν υπάρχει. Νομίζω ότι η νεομοντέρνα έκφραση “απλά δεν υπάρχει” βγήκε γι’ αυτή την Ιθάκη. Ο πηγαιμός δεν θα είχε τόση μεγάλη αξία χωρίς αυτή την Ιθάκη. Χαρακτηρίστηκε από πολλούς η Μέκκα του μοτοσυκλετιστή. Για έμενα ναι, είναι η απόλυτη Μέκκα του μοτοσυκλετιστή. Μόνο οι μοτοσυκλετιστές μπορούν να καταλάβουν την μοναδικότητα αυτού του μέρους. Μόνο αυτοί μπορούν να καταλάβουν τι σου προσφέρει. Μόνο αυτοί οσμίζονται κάθε μυρωδιά του βράχου, μένουν έκπληκτοι στη μοναδικότητα, νοιώθουν ότι ξεπέρασαν τα όρια τους. Είναι σίγουρο ότι πάνω από μια φορά δύσκολα θα έρθεις σε ένα τέτοιο μέρος. Για πολλούς λογούς. Αλλά αξίζει να κάνεις κάθε θυσία για να έρθεις και ας πάει να γαμηθεί όλο το σύμπαν μετά!!!!

Περπατήσαμε για 2 ώρες σε όλο το μέρος, είδαμε και φωτογραφηθήκαμε πολλές φορές μπροστά στην υδρόγειο,

στο βελάκι που σου δείχνει το βορρά,

στο μνημείο “children of the world”.

Καθίσαμε στο παγκάκι μπροστά από την υδρόγειο και μιλούσαμε για κάτι που δεν θυμάμαι. Καθίσαμε αμίλητοι για αρκετή ώρα για να δει και να σκεφτεί ο καθένας ότι γούσταρε.

Δεν μπορώ να θυμηθώ τι σκεφτόμουν εκείνη την ώρα. Πολύ πιθανό να μην σκεφτόμουν και τίποτα εντελώς. Έχω την εντύπωση πως αν πας να σκεφτείς κάτι συγκεκριμένο θα γκρεμιστεί το σκηνικό. Τώρα που το σκέπτομαι αν έπρεπε να κάνω κάτι εκείνη την στιγμή θα ήταν να ευχαριστήσω τον Θεό για τις στιγμές εκείνες και τον αδελφό μου γιατί μου έκανε την τιμή να μοιραστώ τα όνειρα μου μαζί του. Ξέρω ότι δεν είχε σκοπό να κάνει αυτό το ταξίδι -τουλάχιστον φέτος- και το έκανε…

Η ώρα έχει πάει 1:30 και αποφασίζουμε να κατηφορίσουμε μιας και έχουν κλείσει τα πάντα και αν εξαιρέσεις τους φίλους συναγωνιστές μηχανόβιους Πολωνούς δεν έμεινε κανείς άλλος πάνω στο βράχο. Είπαμε αυτό το μέρος μόνο μοτοσυκλετιστής μπορεί να το νοιώσει. Τα μηχανάκια δεν φαίνονται από την υγρασία και με την θερμοκρασία στους 4-5ο C φεύγουμε με απίστευτα συναισθήματα. Σταματάμε για τις τελευταίες φώτο από την ανατολή του ηλίου (στις 2:00 παρακαλώ)

και φτάνουμε στη ζεστή μας καλύβα. Κοιταζόμαστε και για αρκετή ώρα δεν λέμε τίποτα. Ίσως νοιώθαμε και οι δυο ότι το ταξίδι εδώ κάπου τέλειωσε και ας έχουμε μπροστά μας ακόμη μια εβδομάδα. Κάνουμε μπάνιο και καθόμαστε στο τραπέζι να φάμε τις υπεροχές ζεστές κονσέρβες -αφού τις είχαμε βάλει πάνω στο καλοριφέρ τόσες ώρες που λείπαμε- στις 3:00. Έξω ο ήλιος είχε ανέβει αρκετά ψηλά και εμείς έπρεπε να κοιμηθούμε. Και λέω έπρεπε γιατί κανείς μας δεν είχε ύπνο. Θέλαμε να ζήσουμε όλες τις ώρες εκεί πάνω. Είπαμε το πιθανότερο είναι να μην ξαναέρθουμε εδώ πάνω…

ΚΥΡΙΑΚΗ 17 ΙΟΥΛΙΟΥ 2011. Μια ξεχωριστή ημερομηνία στο ταξίδι της ζωής μου…

Εντυπώσεις ημέρας:
– Ουδέν σχόλιο

Έξοδα ημέρας (κατ’ άτομο):
– 92€ βενζίνη
– 39€ camping
– 17€ μάρκετ
– 127€ souvenir Nordkapp
– 20€ tunnel Nordkapp επιστροφή
– 32€ είσοδο στο βράχο

Διαδρομή ημέρας: Narvik-E06-E69-Nordkapp

Τα χλμ μέχρι εκεί…