Κείμενο: Γιατρομανωλάκης Γιάννης
Φωτογραφίες: Γιατρομανωλάκης Γιάννης
Τελικά, το 2020 έφερε περισσότερες εκπλήξεις από όσες αντέχαμε. Μια χρονιά που εξαιτίας του Covid19 έμελλε να είναι η χειρότερη ταξιδιωτική χρονιά της γενιάς μας. Όπως οι περισσότεροι λοιπόν, έτσι κι εγώ το είχα πάρει απόφαση ότι φέτος δεν θα ταξίδευα. Έλπιζα πως η περσινή δόση Νορβηγίας θα με κρατούσε.
Μέσα στο καλοκαίρι, κι αφού η κατάσταση με την πανδημία είχε χαλαρώσει σε σχέση με την Άνοιξη, προέκυψαν κάποιες επαγγελματικές υποχρεώσεις που απαιτούσαν άμεσες συναντήσεις σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Τότε ήταν που άρχισα να σκέφτομαι για ένα μικρό εγχώριο ταξιδάκι. “Μήπως να αφήσω την ευκολία των αεροπλάνων και να πάρω τη μηχανή μαζί μου; Μμμ… σίγουρα θα μπορούσα να χωρέσω μερικές μέρες ανάμεσα στις υποχρεώσεις.”
Άνοιξα γρήγορα ένα χάρτη και τσέκαρα τις επιλογές μου. Αρχικά στράφηκα στην Πελοπόννησο, μετά από λίγο ψάξιμο όμως η πυξίδα γύρισε προς Πίνδο μεριά. Ίσως να έφταιξε η κάψα του καλοκαιριού που έκανε το δροσερό αεράκι των βουνών να φαντάζει ιδανικό.
Στο ταξίδι αυτό θα είχα τη Μάρθα μαζί μου, στην πρώτη της μοτοσυκλετιστική πολυήμερη εξόρμηση. Σίγουρα θα ήταν μια καλή ευκαιρία ώστε να δοκιμάσει έναν εναλλακτικό τρόπο ταξιδιού και να δει αν της ταιριάζει, με ένα μέσο αρκετά διαφορετικό από αυτά με τα οποία ταξίδευε έως τώρα.
