Ro-mania & πέριξ

Κείμενο: Στέλιος Οικονομάκης
Φωτογραφίες: Στέλιος Οικονομάκης, Νατάσα Σπηλιοπούλου

Η φετινή χρονιά ήταν ιδιαίτερη. Σχέδια για ταξίδια υπήρχαν πολλά, αλλά εμπόδια ακόμα περισσότερα. Δεν ήξερα αν μπορώ να πάρω άδεια, τα οικονομικά ήταν ψιλοχάλια, όλοι οι γνωστοί συνταξιδευτές μου τραβούσαν πάσης φύσεως κολλήματα και το καλοκαίρι πλησίαζε με μόνο ασκήσεις επί χάρτου. Ώσπου τον Ιούνιο έφτασαν στα Χανιά ο Μιχάι με την Χριστίνα, μοτοσυκλετιστές από την Ρουμανία, με “συστατική επιστολή” από τον συνήθη ύποπτο Μανώλη από το MotoRiders Club. Το παρεάκι έδεσε τρελά και η πρόσκληση τους για ανταπόδοση φιλοξενίας στην πατρίδα τους, ακούστηκε σαν κελάϊδισμα στα αυτιά μας. Στο πλάνο προστέθηκαν και κάτι αραχνιασμένοι προορισμοί οι οποίοι ως δια μαγείας ταίριαζαν κουτί, η πολυπόθητη άδεια ήρθε από εκεί που δεν το περιμέναμε, μερικοί παράτολμοι παλαβοί δηλώνουν ότι θέλουν να μας ακολουθήσουν, και χωρίς καν να το καταλάβουμε βρισκόμαστε πάλι με 2 τροχούς να τραβάμε προς νέους προορισμούς.
Επιτρέψτε μου αντί για εισαγωγική φωτογραφία από το ταξίδι μας, να παραθέσω μια των Μιχάι και Χριστίνα από την επίσκεψη τους στην Κρήτη, καθώς αυτοί ευθύνονται για το ότι θα διαβάσετε παρακάτω.

Mihai and Christina, thanks for everything! PS: We are waiting for you 😉

Όσο για εσάς, βάλτε τα κράνη σας, φορέστε το εξοπλισμό σας και ακολουθήστε μας σε ένα ταξίδι εξερεύνησης στις άγνωστες-γνωστές γειτονικές μας χώρες.

Παρασκευή 3 Αυγούστου, Φύγαμεεεεεε!

Η πολυπόθητη μέρα της αναχώρησης επιτέλους έφτασε και πέρασε πριν προλάβουμε να το καταλάβουμε καθώς τις προηγούμενες μέρες δεν είχαμε βρει χρόνο για να κάνουμε τις ετοιμασίες μας. Φορτώνουμε και τραβάμε για το καράβι, μόνοι μας φέτος. Γιατί μόνοι μας θα αναρωτηθείτε. Οι ρέστοι της παρέας θα αναχωρήσουν αργότερα και η συνάντησή μας θα γίνει στις 13 Αυγούστου, στην Ρουμανία. Πάμε για ύπνο όμως γιάντα το βαπόρι δένει πουρνό-πουρνό και αύριο έχουμε να κάνουμε 900 χιλιόμετρα!

Σάββατο 4 Αυγούστου, Ντουγρού… (χλμ 906)

Όχι για το Δαφνί αλλά για την Nis. Το καράβι δένει έξι παρά και 6:15 είμαστε ήδη στο δρόμο. Διασχίζουμε την Αθήνα και αρχίζουμε να παίζουμε ένα παιχνίδι που λέγεται toll to toll (από διόδια σε διόδια ελληνιστί). Δυστυχώς συνέχεια χάνουμε και κατά 16,20€ φτωχότεροι -συν 3 γεμίσματα, κάτι φραπέδες και μερικά κρουασάν- φτάνουμε στους Ευζώνους, στα σύνορα με την γειτονική ακατονόμαστη χώρα. Περνάμε σφαίρα από την δικιά μας πλευρά και με πολλή υπομονή από την δικιά τους, για να αρχίσουμε να διασχίζουμε κάτι που αποκαλείται εθνική οδός.

Αρκετές λακούβες, μπαλώματα και τρια “ουάν γιούρο” σε αντίστοιχους σταθμούς διοδίων αργότερα, φτάνουμε στα επόμενα σύνορα. Τρελή ουρά και τρελή ζέστη καθώς ο ήλιος έχει ανέβει ήδη ψηλά… Παρέα μας κάθε λογής εθνικότητα που ζητιανεύει, πουλάει CD, εικονίσματα και ότι άλλη λαλακία μπορεί να φανταστεί κανείς.

Μετά από αρκετή ώρα καταφέρνουμε να φτάσουμε μπροστά στον κισσέ και ως δια μαγείας ο υπολογιστής χαλάει. Η ζέστη είναι αφόρητη, η οθόνη του υπολογιστή παραμένει μαύρη και ο νεαρός υπάλληλος κουμπώνεται και ξεκουμπώνεται σιγοψιθυρίζοντας σε σπαστά αγγλικά ότι χρειάζεται διακοπές. Και εμείς χρειαζόμαστε άνθρωπε μου, άσε μας να περάσουμε… Έτσι και έγινε, αφού το καβουρδιστίρι του δεν έλεγε να πάρει μπρος, μας επέστρεψε τα διαβατήρια και μας έκανε νόημα να περάσουμε.

Σε Σέρβικο έδαφος πια, ο αυτοκινητόδρομος είναι απλά ανύπαρκτος. Τα 100 χιλιόμετρα που πρέπει να διανύσουμε είναι ατελείωτα και η αντίστροφη μέτρηση μοιάζει και αυτή ατελείωτη. Εν τέλει φτάνουμε στην Nis περίπου στις 15:30, δηλαδή μετά από περίπου 10 οδηγικές ώρες και τραβάμε κατευθείαν για να δούμε το κυριότερο αξιοθέατο της πόλης, τον πύργο με τις νεκροκεφαλές (Skull Tower).

Ο πύργος είναι ένα μνημείο προς τιμήν των Σέρβων στρατιωτών που εκτελέστηκαν από τον Σουλτάνο Μαχμούντ τον 2ο, το 1809, κατά την διάρκεια του πολέμου ενάντια στην Οθωμανική αυτοκρατορία.

952 νεκροκεφαλές διακοσμούσαν τον πύργο αρχικά, αλλά μόνο 58 διασώζονται σήμερα. Σε ξεχωριστή θέση φιλοξενείται το κρανίο που βρισκόταν στην κορυφή του πύργου και υποθέτουν ότι ήταν του Σέρβου στρατηγού Sindelic.

Η περιήγησή μας τελειώνει και τραβάμε γοργά στο ξενοδοχείο Elegance για ξεκούραση. Φτηνό, καλό και η μηχανή στο πεζοδρόμιο ακριβώς κάτω από την κάμερα του ξενοδοχείου. Μπανάκι, αραλίκι μιας και είναι ακόμα νωρίς, και στη συνέχεια βόλτα στην πόλη.

Το πάρκο δίπλα στο ποταμό Νισάβα, είναι όμορφα διαμορφωμένο. Παιδάκια παίζουν μπάλα, μαμάδες με καρότσια πάνε πάνω-κάτω, νεαρά ζευγάρια κρύβονται στα παγκάκια, ενώ άλλοι βγάζουν για περίπατο τα σκυλιά τους. Το κάστρο στο βάθος είναι ο προορισμός μας.

Το αρχικό χτίσμα έγινε από τους Τούρκους στις αρχές του 18ου αιώνα και θεωρείται ένα από τα πιο καλά διατηρημένα κάστρα στα κεντρικά Βαλκάνια. Έχει πολυγωνικό σχήμα και τα τείχη του απλώνονται σε μήκος 2100 μέτρων, με ύψος που φτάνει τα 8 μέτρα και 3 πλάτος. Στην πορεία των χρόνων, προσθήκες στο κάστρο έκαναν και οι “πανταχού παρόντες” Ρωμαίοι και Βυζαντινοί.

Διασχίζουμε την εντυπωσιακή είσοδο για να βρεθούμε σε ένα… παιδότοπο… Πλανόδιοι πουλούν φούσκες, μαλλί της γριάς, παγωτά και ποπ κορν, ενώ 2-3 τρενάκια με ηλίθια μουσική γυρίζουν γύρω-γύρω το κάστρο. Κάνουμε και εμείς μια γυροβολιά -με τα πόδια γιατί όσο και να παρακαλούσα την Νατάσα δεν με έβαζε σε τρενάκι-, χαζεύουμε την πόλη από ψηλά και αράζουμε στο εστιατόριο Χαμάμ ακριβώς δίπλα στην είσοδο του κάστρου. Αν και είναι προτεινόμενο από τον οδηγό μας αλλά και από τον ξενοδόχο μας, δεν καταφέρνει να μας εντυπωσιάσει. Κανείς σερβιτόρος δεν μιλάει γρι αγγλικά, τα 5 συνεχόμενα πιάτα που επιλέξαμε από τον κατάλογο δεν τα είχαν και η λόκαλ μπύρα που παρήγγειλα ήταν Amstel Premium. Τελικά φάγαμε ότι μας υπέδειξε ότι είχε και στη δεύτερή μου προσπάθεια κατάφερα να παραγγείλω τοπική μπύρα. Παρόλα αυτά, το φαγητό ήταν αρκετά καλό και πολύ φτηνό.

Ακριβώς απέναντι από την κεντρική είσοδο του κάστρου βρίσκεται ο κεντρικός πεζόδρομος της πόλης. Τον περπατάμε χαζολογόντας τα μαγαζιά τα οποία είναι φίσκα στη νεολαία και τραβάμε σιγά-σιγά πίσω στο ξενοδοχείο για ξεκούραση.

Επόμενη Σελίδα »