Ro-mania & πέριξ

Κυριακή 5 Αυγούστου, Η Σέρβικη επαρχία (χλμ 404)
Δύσκολη μέρα και η σημερινή. Τα χιλιόμετρα μπορεί να μην φαίνονται πολλά, είναι όλα όμως σε επαρχιακό και πραγματικά δεν έχω ιδέα το τι δρόμους θα συναντήσω. Κατά την σχεδίαση ήθελα να ακολουθήσω μία διαδρομή δίπλα στα σύνορα με το Κόσοβο αλλά ο χάρτης μου την είχε σαν χωματόδρομο, το GPS μου άσφαλτο, ενώ το Google Earth μου έδειχνε μια ποικιλία από άσφαλτο και χώμα. Ανοίγοντας τον υπολογιστή το πρωί, ένας Σέρβος από το advrider.com με καθησυχάζει λέγοντας μου πως ο χωματόδρομος είναι βατός ακόμα και για GSXR.

Πλούσιο πρωινό λοιπόν και βουρ αρχικά για το Davolja Varos ή την πόλη του διαβόλου ελληνιστί. Ο δρόμος προς τα εκεί είναι άστα-να-πάνε. Έχουμε κάνει μόνο 100 χιλιόμετρα και νιώθουμε και οι δύο κομμάτια.

Τον βομβαρδισμένο δρόμο περικλείει ένα ενδιαφέρον τοπίο από κατοικήσιμα χαμόσπιτα στα τούβλα, σαραβαλάκια και ατελείωτα χωράφια με σπαρτά.

Στο πάρκινγκ στην είσοδο του χώρου, ένας καταστηματάρχης προσφέρεται να μας προσέχει την μοτοσυκλέτα. Αφήνουμε χύμα όλη την πραμάτεια μας και τραβάμε εντός του χώρου (είσοδος 300 δηνάρια, περίπου 2,5€ το άτομο).

Ένα όμορφα διαμορφωμένο μονοπάτι στολισμένο με διάφορα ξυλόγλυπτα και περιτριγυρισμένο από πανύψηλα δέντρα, μας οδηγεί σε ένα δύσκολο ανηφορικό κομμάτι, όπου από πίσω του κρύβονται οι περίεργοι σχηματισμοί των βράχων.

Η Πόλη του διαβόλου λοιπόν, περιλαμβάνει 202 εξωτικούς σχηματισμούς που περιγράφονται σαν πυραμίδες της γης ή «πύργοι», όπως τους ονομάζουν οι ντόπιοι.

Κλικ για μεγαλύτερη εικόνα

Είναι από 2 ως 15 μέτρα ψηλοί και έχουν 4-6 μ. πλάτος στη βάση. Οι σχηματισμοί αυτοί δημιουργήθηκαν από την ισχυρή διάβρωση του εδάφους που ήταν σκηνικό της έντονης ηφαιστειακής δραστηριότητας εκατομμύρια χρόνια πριν. Οι περισσότεροι από τους πύργους έχουν «καπάκια» ή «κεφαλές» από ανδεσίτη, που τους προστατεύουν από την περαιτέρω διάβρωση.

Η σύντομη αποχή από την μοτοσυκλέτα αναπλήρωσε τις δυνάμεις μας και καβαλάμε για να ακολουθήσουμε για λίγο την ίδια διαδρομή μέχρι το χωριό Kursumlija. Από εκεί ακολουθούμε μία διαδρομή με μέτρια άσφαλτο δίπλα στο ποταμό Toplica.

Παιδάκια με τα μαγιό τους, φορτωμένα με πετσέτες, τραβάνε προς διάφορα σημεία του ποταμού τα οποία είναι σηματοδοτημένα με επιγραφές “plaza”. Λίγο παρακάτω συναντάμε μια πισίνα κυριολεκτικά στην μέση του πουθενά, με καταπράσινα βουρκωμένα νερά. Οι λουόμενοι πάντως δεν έδειχναν να νοιάζονται.

Η άσφαλτος τελειώνει μπροστά μας και ένας βατός χωματόδρομος μας υποδέχεται. Στα αριστερά μας κάτι που θυμίζει φράγμα, αλλά νερό πουθενά. Ίσως να είναι και καμιά εγκατάσταση ορυχείου, ποιός ξέρει.

Γύρω στα 5 χιλιόμετρα κράτησε ο χωματόδρομος και μετά μπήκαμε πάλι σε ασφάλτινο κομμάτι. Που λέει ο λόγος δηλαδή γιατί είχε τόσες πολλές λακκούβες που έκανε τον προαναφερόμενο χωματόδρομο να μοιάζει με σουπερστράντα.

Εκτός από τις λακκούβες, παρέα μας ήταν ξεχασμένα χωριουδάκια με ξανά-μανά μισοτελειωμένα σπίτια τα οποία όμως κατοικούνταν κανονικά και χωράφια κυρίως με σπαρτά.

Μπαίνουμε και πάλι σε ένα μικρό χωμάτινο κομμάτι μετά το χωριό Mercez και συνεχίζουμε μέσω μιας πανέμορφης διαδρομής -με άριστη άσφαλτο- ξυστά στα σύνορα με Κόσοβο, η οποία οδηγεί στο εθνικό πάρκο Kopaonik.

Λίγο πριν το πάρκο σταματάμε για ανασυγκρότηση σε ένα εντυπωσιακό μνημείο, αφιερωμένο στους πεσόντες του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου απ’ ότι κατάλαβα (δεν υπήρχε καμία επεξήγηση εις την αγγλική και τα κυριλλικά μας θέλουν ακόμα πολύ δουλειά).

Πραγματικά όταν ξανακαβαλήσαμε την μοτοσυκλέτα ήταν σαν να διακτινιστήκαμε σε άλλο μέρος. Ολόφρεσκα σαλέ, ξενοδοχεία που θυμίζουν Αυστρία και υποδειγματικές αθλητικές εγκαταστάσεις με δεκάδες γήπεδα μπάσκετ και τένις αλλά και μερικά ποδοσφαίρου, μας κάνουν παρέα όσο βρισκόμαστε μέσα στο εθνικό πάρκο, το οποίο είναι το μεγαλύτερο χιονοδρομικό κέντρο της Σερβίας.

Ο δρόμος απλά απίστευτος, στριφτερός, συνοδευόμενος από μια υπέροχη θέα, σε υψόμετρο περίπου 1800 μέτρων. Επιτέλους και λίγη δροσιά!

Η κατάβαση στα ίδια επίπεδα, μόνο που το τοπίο θυμίζει τώρα Ελβετία με τα διάσπαρτα αγροτόσπιτα στην μέση των λιβαδιών.

150 χιλιόμετρα αργότερα και οριακά λίγο πριν πάθω ναυτία από το πολύ στρίψιμο, σταματάμε στο μοναστήρι Studenica. Ιδρύθηκε στα τέλη του 12ου αιώνα από τον Stefan Nemanja, ιδρυτή του μεσαιωνικού κράτους της Σερβίας και είναι το μεγαλύτερο και πλουσιότερο ορθόδοξο μοναστήρι της χώρας.

Τα δύο κύρια μνημεία του είναι η εκκλησία της Παναγίας και η εκκλησία του βασιλιά, και τα δύο κτισμένα από λευκό μάρμαρο, με πολύτιμες βυζαντινές αγιογραφίες του 13ου και 14ου αιώνα.

Συνεχίζουμε την γραφική επαρχιακή διαδρομή για να περάσουμε δίπλα από το εντυπωσιακά χτισμένο Uzice, βάζοντας ρότα νότια προς Mokra Gora.

Σταματάμε για βενζίνη έχοντας κάνει 377 χιλιόμετρα από το τελευταίο γέμισμα και φουλάρω με 15,5 λίτρα! Στο 21 λίτρων τεπόζιτο μου υπήρχαν ακόμα 5,5 λίτρα καυσίμου. Δηλαδή στα σίγουρα θα είχα αυτονομία πάνω από 450 χιλιόμετρα, διπλός και φορτωμένος… Τα συμπεράσματα δικά σας.

Το Mechavnik ή Kustendorf , το χωριό του Κουστουρίτσα, δεν αργεί να εμφανιστεί. Οι πληροφορίες που θα διαβάσετε παρακάτω είναι του Παναγιώτη (PanVas) από το άρθρο του στο moto.gr. Εβίβα σύντεκνε όπου και αν είσαι.

Είναι χτισμένο αμφιθεατρικά στις βόρειες πλαγιές του βουνού Ζλάτιμπορ, πάνω από το χωριό της Mokra Gora (μετάφραση: Υγρό Βουνό), το οποίο έχει καταστεί δημοφιλές εξαιτίας της τοπικής ιστορικής σιδηροδρομικής γραμμής (Šargan – Οκτώ) με το μοναδικό φαινόμενο στον κόσμο να αναγνωρίζεται η διαδρομή από ψηλά (τον ουρανό) και να μοιάζει στον αριθμό 8.

Στην ευρύτερη περιοχή γινόντουσαν τα γυρίσματα της ταινίας Life is a Miracle του Εμίρ Κουστουρίτσα, όπου και εμπνεύστηκε την κατασκευή ενός πολιτιστικού κέντρου, υπό την μορφή χωριού – ξενοδοχείου.

“Παρατήρησα τον λόφο Kustendorf κατά την διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας “Life is a Miracle”. Από τον λόφο απέναντι, στον σιδηροδρομικό σταθμό Golubic – ένας “σταθμός” κατασκευασμένος για τις ανάγκες της ταινίας, κοντά στον σταθμό Jatare, είδα το Mecavnik. Δεν ήταν δύσκολο, καθόμασταν για ώρες καθώς περιμέναμε τον ήλιο να βγει από τα σύννεφα και να συνεχίσουμε τα γυρίσματα. Κατά την διάρκεια της αναμονής, χάζευα με φθόνο το Mecavnik – έναν λόφο με τίποτα απολύτως επάνω του, αλλά όπως μου φαινόταν εμένα, με πολύ λιακάδα…”

Στο κέντρο της πλατείας βρίσκεται η εκκλησία του Άγιου Σάββα

“Έχασα την πόλη μου κατά την διάρκεια του πολέμου. Αυτός είναι ο λόγος που ήθελα να φτιάξω το δικό μου χωριό. Φέρει ένα Γερμανικό όνομα: Kustendorf. Θα οργανώνω σεμινάρια για ανθρώπους που θέλουν να μάθουν πώς να κάνουν κινηματογράφο, συναυλίες, κεραμικά, ζωγραφική. Είναι το μέρος όπου θα ζω και όπου μερικοί άνθρωποι θα έχουν την δυνατότητα να έρχονται από καιρό σε καιρό. Θα υπάρχουν φυσικά και άλλοι κάτοικοι όπου θα εργάζονται εκεί, ονειρεύομαι έναν ανοιχτό χώρο με καλλιτεχνική πολυμορφία η οποία εναντιώνεται στην παγκοσμιοποίηση.” (Emir Kusturica, Ιούλιος 2004)

Ο χώρος είναι διακοσμημένος με διάφορα αυτοκίνητα ή στοιχεία που έχουν κατά καιρούς χρησιμοποιηθεί σε ταινίες του σκηνοθέτη.

Σας θυμίζει κάτι; Είναι από την ταινία Arizona Dream

Όλοι οι δρόμοι και οι πλατείες έχουν ονόματα από ηθοποιούς και διάφορες προσωπικότητες, σημαντικές για την ζωή του σκηνοθέτη: Η πλατεία Μαραντόνα, η οδός Τσε Κε Βάρα, οδός Φεντερίκο Φελίνι, οδός Νικολά Τέλσα είναι μερικές από αυτές.

Μικρές πινελιές χρωματίζουν όμορφα κάθε γωνία του χωριού.

Παρακάτω βλέπετε εξωτερικά το δωμάτιο που μας φιλοξένησε, διακοσμημένο με τον Γιούρι Γκαγκάριν. “Παρέα του” ο Μαραντόνα και ο Φιντέλ Κάστρο.

Ας μπούμε και μέσα όμως:

Η βραδιά κλείνει στο εστιατόριο του ξενοδοχείου με πλούσιο μπουφέ, πριν σωριαστούμε στο όμορφο δωμάτιο μας. Η κούραση από την σημερινή διαδρομή μας έχει καταβάλλει.