Ro-mania & πέριξ

Σάββατο 11 Αυγούστου, Όποια πέτρα και αν σηκώσεις…
Το ξενύχτι σε συνδυασμό με τις αναταράξεις του προβληματικού στομαχιού μου από την χτεσινή δοκιμή της τοπικής κουζίνας, με κράτησαν στο κρεβάτι μέχρι περίπου τις 12 το μεσημέρι. Έξω βρέχει και η διάθεση έχει πέσει κατακόρυφα. Αφήνουμε την μοτοσυκλέτα να ξεκουράζεται στο σεκιούρ πάρκινγκ του θείου της Χριστίνας και αναχωρούμε για Poiana Brasov με τους τέσσερις τροχούς του Mihai. Στάση πάνω απ’ την πόλη για να χαζέψουμε την όμορφη θέα.

Κλικ για μεγέθυνση

Next stop Poiana, το χιονοδρομικό κέντρο της πόλης. Όλα τα χιονοδρομικά μου θυμίζουν κάτι από Αυστρία και αυτό δεν πάει πίσω. Είναι σοβαρό γιατρέ;

Μόνο ένα παραδοσιακό εστιατόριο κάνει τη διαφορά υπενθυμίζοντας μας ότι βρισκόμαστε ακόμα στην Ρουμανία. Ο Μιχάι μου τονίζει: “μόνο η διακόσμηση αξίζει”.

Τραβάμε προς το κάστρο της Rasnov αλλά στην διαδρομή συναντάμε τη σπηλιά Valea Cetatii. Οι οικοδεσπότες μας, μας λένε ότι δεν την έχουν επισκεφτεί ούτε αυτοί και έτσι σταματάμε και ανηφορίζουμε το δύσκολο μονοπάτι.

Με την γλώσσα να κρέμεται και την βροχή να μας δέρνει αλύπητα φτάνουμε στην είσοδο της σπηλιάς (είσοδος ~2€). Έχει μήκος περίπου 1 χιλιόμετρο και δημιουργήθηκε το 1949 μετά από μια ισχυρή έκρηξη η οποία και ήταν η αιτία για να αδειάσει από το νερό που υπήρχε μέσα της. Ο ξεναγός τα λέει ωραία, αλλά μόνο στα Ρουμάνικα. Ευτυχώς εμείς είχαμε τον προσωπικό μας μεταφραστή. Για το κοινό άνοιξε πρόσφατα, το 2010. Η μεγάλη της αίθουσα έχει το μήκος μισού γηπέδου ποδοσφαίρου και μέσα σε αυτή γίνονται αρκετά κονσέρτα.

Η φωτογραφία είναι από την επίσημη ιστοσελίδα

Επόμενος σταθμός το κάστρο της Rasnov. Δύο φορές έχω περάσει από δίπλα του στο παρελθόν, αλλά πότε δεν είχα το χρόνο να το επισκεφτώ. Παρκάρουμε στην είσοδο όπου ένα τρακτέρ που του έχουν κοτσάρει μερικά βαγόνια αναλαμβάνει να μας ανεβάσει στην απότομη πλαγιά (είσοδος + τραινάκι: ~2,5€). Δευτερόλεπτα πριν αναχωρήσουμε το μάτι μου πιάνει ένα γνωστό μηχανάκι να μπαίνει στο πάρκινγκ. Με μια πιο προσεχτική ματιά ξεχωρίζω αυτοκόλλητα GAS και Moto Adventures στην ζελατίνα! Δεν είναι δυνατόν, ο Μερκούρης!

Ήξερα ότι γυρνάγαμε στις ίδιες περιοχές, είχαμε ανταλλάξει και 2-3 μηνύματα, αλλά δεν περίμενα να κουτουληθούμε στην είσοδο του πάρκινγκ. Αφού λοιπόν ακουστήκαμε σε ολόκληρο το κάστρο και στις γύρω περιοχές ως γνήσιοι Ελληνάρες, ξεκινάμε παρέα να επισκεφτούμε το αξιοθέατο.

Το κάστρο χτίστηκε από Τεύτονες Ιππότες για προστασία από τις εισβολές των Τατάρων. Είναι χτιστμένο σε στρατηγική τοποθεσία, στην εμπορική οδό που συνδέει τις επαρχίες της Τρανσυλβανίας και της Βλαχίας και διαφέρει από τα άλλα φρούρια δεδομένου ότι είχε σχεδιαστεί ως καταφύγιο για μεγάλες χρονικές περιόδους. Φιλοξενεί τουλάχιστον 30 σπίτια, ένα σχολείο, ένα παρεκκλήσι και άλλα διοικητικά κτίρια.

Φώτο του φίλου Γιάννη. Είχα πιάσει τη πάρλα με το Μερκούρη και ξέχασα να φωτογραφίζω 😉

Το αμυντικό του σύστημα περιλάμβανε εννέα πύργους, δύο προμαχώνες και μια κρεμαστή γέφυρα. Περιτριγυρισμένο από απότομες πλαγιές στα βόρεια, νότια και στα δυτικά, το κάστρο έπεσε μόνο μία φορά στα χέρια των εχθρών, όταν οι εισβολείς κατάφεραν να βρουν την μυστική διαδρομή που χρησιμοποιούσαν οι ντόπιοι για να προμηθευτούν νερό από το χωριό.

Ομοίως, η φωτογραφία είναι του φίλου Γιάννη

Όπως είναι φυσικό υπάρχουν διάφοροι μύθοι γύρω από το κάστρο, με τον πιο εντυπωσιακό να περιγράφει την ιστορία δύο Τούρκων κρατούμενων, όπου έσκαβαν για 17 χρόνια ένα πηγάδι με απώτερο σκοπό να αποδράσουν. Η τύχη των κρατούμενων δεν έχει εξακριβωθεί. καθώς κάποιοι ισχυρίζονται ότι αφέθηκαν ελεύθεροι ενώ άλλοι ότι τους σκότωσαν.

Η θέα από το κάστρο (κλικ για μεγέθυνση)

Στην έξοδο του κάστρου χωρίζουμε με τον Μερκούρη. Θα πάει προς Bran, στο κάστρο του Δράκουλα, ενώ εμείς τραβάμε για το σπίτι του Μαρσέλ όπου έχει μαζευτεί όλη η λέσχη και μας περιμένει για BBQ. Μόλις ξεμπερδέψει με τον “Κρίστοφερ Λη”, θα έρθει να μας βρει και ο Μερκούρης.

Τα κάρβουνα ήδη έχουν πάρει φωτιά και το ρακόμελο που κουβαλάω μαζί μου γίνεται ανάρπαστο. Τα κοψίδια δεν αργούν και φυσικά η βραδιά κυλάει ευχάριστα με ταξιδιωτικά όνειρα που καλύπτουν τις 5 ηπείρους και μια καυτερή σάλτσα που θα κάνει πολλά χρόνια να την ξεχάσει ο Μερκούρης.

Πριν πάμε για ύπνο, ξεναγούμε τον Μερκούρη στην Strada Sforii, ένα από τους στενότερους δρόμους της Ευρώπης.

Φώτο από το αρχείο της ΕΡΤ εεεεε του Μερκούρη ήθελα να πω

Οι ρέστοι είχαν πιο εύκολο έργο σήμερα καθώς το χτεσινό τους έπεσε βαρύ. Σήμερα χαλαροί διένυσαν τα 360 αδιάφορα χιλιόμετρα που τους χώριζαν με την πόλη της Timisoara.

Μόνη ευχάριστη έκπληξη το κανάλι D.T.D. το οποίο συνδέει τη ροή των ποταμών Δούναβη και Τίσσα.

Το 12.700 μέτρων κανάλι κατασκευάστηκε για τον έλεγχο των πλημμυρών και την ύδρευση των γύρω περιοχών, αλλά έχει γίνει πόλος έλξης τουριστών οι οποίοι ασχολούνται με την αλιεία, το κυνήγι αλλά και με το δημοφιλές σπορ του κανό.

Στην Timisoara τα παιδιά κάνουν μια παραπλήσια με την δική μας βόλτα και ακολουθώντας τις συμβουλές του trip advisor τρώνε ένα άθλιο φαγητό στο προτεινόμενο Casa Bunicii. Μερικές φορές και το κατά τα άλλα αξιόπιστο trip advisor κάνει λάθος.