Ro-mania & πέριξ

Δευτέρα 13 Αυγούστου, Η μεγάλη συνάντηση (χλμ 380)

Πρωί-πρωί σκάει μήνυμα από τους ρέστους της παρέας: “Είμαστε κομμάτια να κάνουμε το ραντεβού μας από 10:00 στις 11:00;” Απαντάμε ok, αποχαιρετάμε τους φιλόξενους παύλα σκιστήκαμε για πάρτι σας Mihai και Christina, ανανεώνοντας το ραντεβού μας για το καλοκαίρι στην Κρήτη και τραβάμε σιγά-σιγά προς το σημείο συνάντησης. Ο καιρός είναι κλειστός, κάνει αρκετό κρύο, αλλά ευτυχώς δεν βρέχει. Λίγο πριν την καθορισμένη ώρα φτάνουμε στην αρχή του Transfagarasan.

Τα παλικάρια σκάνε με μια ώρα καθυστέρηση καθώς έχουν πέσει σε τρελό μποτιλιάρισμα έξω από το Sibiu. Τουλάχιστον έτσι μου είπαν… Εγώ πάλι πιστεύω πως τους πλάκωσε το βαρύ πάπλωμα.

Μερικές χαιρετούρες, αγκαλιές και φωνές που αντηχούσαν στα όρη Fagaras αργότερα, αναχωρούμε για να διασχίσουμε το διάσημο πέρασμα.

Ιστορικά, ο δρόμος κατασκευάστηκε από τον Τσαουσέσκου μεταξύ το 1970 και 1974 για στρατιωτικούς σκοπούς και συγκεκριμένα για προφύλαξη της χώρας σε τυχόν επίθεση των Σοβιετικών. Για την κατασκευή του χρησιμοποιήθηκαν πάνω από έξι εκατομμύρια χιλιόγραμμα δυναμίτη και τα επίσημα στοιχεία μιλάνε για πάνω από 40 νεκρούς στρατιώτες. Ο δρόμος αναφέρεται σε πολλούς ταξιδιωτικούς οδηγούς αλλά και από την γνωστή εκπομπή Top Gear ως ο καλύτερος δρόμος στον κόσμο!

Η διαδρομή συνολικά καλύπτει περίπου ενενήντα χιλιόμετρα! Αρχικά περνάμε μέσα από ένα καταπράσινο δάσος με την ποιότητα της ασφάλτου να είναι σε αρκετά καλά επίπεδα.

Οι στάσεις συχνές για να χαζέψουμε και να φωτογραφίσουμε την υπέροχη θέα. Πρώτα στον καταρράκτη Balea.

Στη συνέχεια κάτω από το μνημείο που είναι αφιερωμένο στους εργάτες που σκοτώθηκαν κατά την κατασκευή του δρόμου.

Ακολουθεί το όμορφο στριφτερό κομμάτι όπου το παιχνίδι αρχίζει.

Επόμενη στάση λίγο πριν την κορυφή, όταν στα πόδια μας απλώνεται το υπέροχο αυτό τοπίο.

Κλικ για μεγένθυση

Κλικ για μεγέθυνση

Η τελευταία στάση γίνεται στην κορυφή, δίπλα στην λίμνη Balea. Τα μαγαζάκια με σουβενίρ και κολατσιό, είναι διπλάσια από την τελευταία φορά που είχα βρεθεί στο ίδιο μέρος.

Προτείνω στα παιδιά να δοκιμάσουν το Kurtoskalacs, ένα είδος παραδοσιακού γλυκού ψωμιού, το οποίο ζυμώνεται, τοποθετείται σε κυλίνδρους και ψήνεται στα κάρβουνα. Μούρλια σας λέω!

Συναντάμε αρκετούς μοτοσυκλετιστές και πιάνουμε κουβέντα με δύο Γερμανούς με τα αρχαιολογικά BMW τους και ένα ζευγάρι Ελλήνων με το FZR τους. Δυστυχώς δεν έχω φώτο από τους πατριώτες.

Όλα τα βλέμματα τραβάει όμως η “αλπική” λίμνη Balea.

Παραδίπλα 2 βοσκοί με τα τεραστίων διαστάσεων τσομπανόσκυλα και στο βάθος το κοπάδι με τα πρόβατα το οποίο σκαρφαλώνει την απότομη πλαγιά. Ούτε Κρι-Κρι να ήταν…

Αρκετή ώρα αργότερα αρχίζει η κατάβαση. Το τούνελ είναι και αυτό επισκευασμένο, δεν τρέχουν νερά όπως συνέβαινε την τελευταία φορά. Η κάθοδος είναι με πιο ανοιχτές στροφές και το τοπίο γυμνό, περιβαλλόμενο από δεκάδες μικρούς καταρράκτες.

Ο δρόμος δίπλα στη λίμνη Vidraru είναι και αυτός επισκευασμένος. Καμία σχέση με το οδηγικό μαρτύριο που είχα τραβήξει το 2010. Η άσφαλτος κατά το 80% φρέσκια κάνοντας την διαδρομή αυτή την φορά απολαυστική και χωρίς καν να το καταλάβουμε βρισκόμαστε πάνω στο εντυπωσιακό και τεράστιο φράγμα της λίμνης.

Η λίμνη δημιουργήθηκε το 1965 με τη δημιουργία του ομώνυμου υδροηλεκτρικού φράγματος στον ποταμό Arges. Για να καταλάβετε το μέγεθος, το τοξωτό φράγμα έχει ύψος 166 μέτρα και μήκος 305 και συγκρατεί 465 εκατομμύρια κυβικά μέτρα νερού στην λίμνη, η οποία έχει μέγιστο μήκος 10,3 χιλιόμετρα και πλάτος 2,2. Η περίμετρός της είναι 28 χιλιόμετρα!

Συνεχίζουμε περνώντας κάτω από κάστρο Poienari το οποίο συνδέει την ιστορία του με τον επονομαζόμενο δράκουλα των Καρπαθίων, Vlad Tepes. Τα 1480 σκαλιά που πρέπει κανείς να ανέβει για το θαυμάσει με κάνουν για ακόμα μια φορά να αγνοήσω την ύπαρξη του.

Για όποιον τον συνεπάρουν οι δρακουλοιστορίες, περισσότερες πληροφορίες για τον Vlad και το δρακουλοσινάφι του θα βρείτε στο προηγούμενο μου οδοιπορικό σε αυτά τα μέρη.

Φτάνουμε στο Curtea de Agres, συνεχίζουμε μέσω μια αδιάφορης διαδρομής μέχρι το Pitesti και τέλος μπαίνουμε σε αυτοκινητόδρομο προς Βουκουρέστι. Μια αδιάφορη ευθεία αλλά ευτυχώς γρήγορη με δύο και άλλοτε τρεις λωρίδες ανά κατεύθυνση.

Τα παιδιά ανακαλύπτουν ένα νέο παιχνίδι για να καταπολεμήσουν την βαρεμάρα της ατελείωτης ευθείας. Ανταλλάσσουν μοτοσυκλέτες και επιδίδονται σε άτυπες κόντρες μετρώντας τα ρεπρίζ των μοτοσυκλετών σε όλο το φάσμα των ταχυτήτων. Νικητής φυσικά το Multistrada.

Με αυτά και μ’ αυτά η διαδρομή κυλάει γοργά και σε σύντομο χρόνο βρισκόμαστε να ταλαιπωρούμαστε μέσα στο μποτιλιάρισμα της πρωτεύουσας. Η τρελή ζέστη σε συνδυασμό με το χειμερινό εξοπλισμό που φοράμε ακόμα -λόγω του υψόμετρου στο βουνό- μας κόβει γρήγορα τα πόδια.

Μισή ώρα αργότερα καταφέρνουμε να προσεγγίσουμε την παλιά πόλη και το διαμέρισμα που έχουμε κλείσει για δύο βράδια. Είναι ολοκαίνουργιο, με 3 υπνοδωμάτια, κουζίνα, σαλόνι και 2 μπάνια, προς 14€ το άτομο την ημέρα!

Μπανάκι και έξοδο στην παλιά πόλη η οποία βρίσκεται μόλις ένα τετράγωνο μακριά μας. Σύντομη βόλτα και στάση για μάσα στο προτεινόμενο τόσο και από τον ξενοδόχο όσο και από το Lonely Planet, Caru Cu Bere. Η διακόσμηση θυμίζει τουριστική παγίδα αλλά πραγματικά το τεράστιο αυτό εστιατόριο έχει πολύ καλό φαγητό σε λίγο πιο τσιμπημένες τιμές από ότι έχουμε συνηθίσει. Είμαστε στην πρωτεύουσα βλέπετε και όλα είναι λίγο πιο ακριβά…

Συνεχίζουμε την βόλτα στην “ζωντανή” παλιά πόλη, χαζολογώντας και φωτογραφίζοντας ότι μας κινεί το ενδιαφέρον.

Η Ελληνική Εκκλησία Σταυρουπόλεως

Αργάμιση, επιστρέφουμε για νανάκια στο όμορφο διαμέρισμα μας.