Ro-mania & πέριξ

Τετάρτη 15 Αυγούστου, Μπουλγκάρια, χίαρ γουί καμ (χλμ 195)
Τα χιλιόμετρα που έχουμε να κάνουμε σήμερα είναι λίγα, έτσι σηκωνόμαστε χαλαρά, τρώμε πρωινό χαλαρά, ετοιμάζουμε την πραμάτεια μας χαλαρά και αναχωρούμε -πάλι χαλαρά- γύρω στις 12:00. Ούτε Σαλονικιοί να ήμασταν τόση χαλαρότητα..

Πριν αφήσουμε πίσω μας το Βουκουρέστι κάνουμε μια βόλτα από ένα μαγαζί με αθλητικά, το Decathlon, το οποίο το πρότεινε ο Σταύρος για τις πολύ χαμηλές τιμές του. Γενικά ήταν φτηνό αλλά σε ορισμένα μόνο είδη.

Πορεία λοιπόν νότια μέσω μια αδιάφορης και γενικά γρήγορης διαδρομής. Τις δυο χώρες δεν τις συνδέει αυτοκινητόδρομος, αλλά ένας δρόμος ταχείας κυκλοφορίας όπου σε μερικά σημεία έχει 2 λωρίδες ανά κατεύθυνση και προστατευτικό διάζωμα αναμεταξύ τους. Κατά το πλείστον όμως, περνάει μέσα από δεκάδες χωριά, έχει πολλούς κυκλικούς κόμβους και ακόμα περισσότερες διαβάσεις με φανάρια που αναβοσβήνουν…

Τα σύνορα των δύο χωρών καθορίζονται από τον ποταμό Δούναβη. Τον διασχίζουμε περνώντας τα συνοριακά φυλάκια και από τις δύο πλευρές με συνοπτικές διαδικασίες.

Ο Βουλγάρικος δρόμος είναι χειρότερος από αυτόν της Ρουμανίας. Στενότερος με αρκετές λακκούβες και με την ποιότητα της ασφάλτου να θυμίζει έντονα Κρήτη.

Το αδιάφορο τοπίο αλλάζει καθώς πλησιάζουμε το Veliko Tarnovo. Κινούμαστε μέσα σε ένα δάσος με ψηλά δέντρα, δίπλα από τον ποταμό Yantra, για να χωθούμε μέσα σε ένα εντυπωσιακό φαράγγι, όπου εντός του είναι χτισμένη η πόλη.

Το ξενοδοχείο μας (Studio) είναι στην καρδιά της παλιάς πόλης, αλλά όλοι οι δρόμοι που οδηγούν σε αυτό είναι κλειστοί λόγω έργων. Ταλαιπωρούμαστε αρκετά μέχρι να καταφέρουμε να βρούμε το πως θα το προσεγγίσουμε, αλλά εν τέλει τα καταφέρνουμε. Είναι και αυτό πανέμορφο με φανταστική θέα προς το κάστρο-σύμβολο της πόλης. Αξιοπερίεργο ήταν ότι το νούμερο στο δωμάτιο μας ήταν 12+1 και όχι 13!

Η θέα από την όμορφα διαμορφωμένη ταράτσα του ξενοδοχείου

Κλικ για μεγέθυνση

Το μεσαιωνικό κάστρο Tsarevets είναι χτισμένο στον ομώνυμο λόφο και ήταν το κύριο φρούριο της δεύτερης βουλγαρικής αυτοκρατορίας και το ισχυρότερο της προπύργιο από το 1185 έως το 1393.

Τα πρώτα στοιχεία ανθρώπινης παρουσίας στο λόφο χρονολογούνται από το 2ο π.Χ. αιώνα, αλλά η κατασκευή του συγκεκριμένου οχυρού ξεκίνησε το 12ο αιώνα. Μετά την Βλάχικη-Βουλγαρική εξέγερση και τη δημιουργία της Δεύτερης Βουλγαρικής Αυτοκρατορίας με πρωτεύουσα το Veliko Tarnovo, το φρούριο έγινε το πιο σημαντικό στη χώρα. Το 1393, το φρούριο πολιορκήθηκε από οθωμανικές δυνάμεις για τρεις μήνες, για να κατακτηθεί και να πυρποληθεί στις 17 Ιουλίου, σηματοδοτώντας την πτώση της Βουλγαρικής Αυτοκρατορίας.

Η κύρια είσοδος του κάστρου βρίσκεται στην ανατολική πλευρά του λόφου. Το κτιριακό συγκρότημα βρίσκεται στο κέντρο του λόφου και περιβάλλεται από ένα πέτρινο τοίχο, δύο αμυντικούς πύργους και δύο εισόδους, βόρεια και νότια. Αποτελείται από την αίθουσα του βασιλικού θρόνου, την εκκλησία και τα διαμερίσματα του βασιλιά. Η αποκατάσταση του ξεκίνησε το 1930 και ολοκληρώθηκε το 1981.

Η θέα από το κάστρο προς την πόλη

Κατηφορίζουμε από το κάστρο και τραβάμε προς την παλιά γραφική πόλη, η οποία είναι γεμάτη με δεκάδες τουριστικά μαγαζιά.

Στο τέλος του πεζόδρομου βρίσκουμε το προτεινόμενο εστιατόριο Shtastliveca. Πεντανόστιμα πιάτα σε απίστευτες Βουλγάρικες τιμές.

Ακολουθεί ο κλασικός πια νυκτερινός περίπατος για χώνεψη και η κλασική νυκτερινή φωτογράφιση.

Η μέρα κλείνει στην ταράτσα του ξενοδοχείου με την κατανάλωση τοπικού ζύθου, απολαμβάνοντας το φωταγωγημένο φρούριο.