Ro-mania & πέριξ

Παρασκευή 17 Αυγούστου, Και γαμώ τα επιδόρπια (χλμ 300)
Σήμερα είναι η τελευταία μας μέρα εκτός συνόρων Ελλάδος. Τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα κατά την διάρκεια του πρωινού μας. Άλλοι τους ‘λείψαν οι γυναίκες και τα παιδιά τους και άλλοι θέλουν να συνεχίσουν προς λιμάνια ξένα.

Φορτώνουμε υπό το άγρυπνο βλέμμα του κομαντατούρ ιδιοκτήτη της πανσιόν. Σαν στρατιωτική επιθεώρηση ένα πράμα. Ευτυχώς που κάποια στιγμή έβαλε υπηρεσία την γυναίκα του η οποία μας έσκασε και ένα χαμόγελο, γιατί λίγο θέλαμε να αρχίσουμε τις μεταβολές.

Πορεία και πάλι νότια και πρώτη στάση στο μοναστήρι Bachkovo, ένα από τα πιο σημαντικά ορθόδοξα μοναστήρια της Βουλγαρίας.

Και όταν κάτι έχει σχέση με θρησκεία και προσελκύει πολύ κόσμο, τότε γίνεται εμπορικό. Ο τσάμπας πέθανε… Η φωτογραφία απαγορεύεται λοιπόν και αρκετοί χώροι έχουν είσοδο. Επισκεπτόμαστε ότι είναι τσάμπα και τραβάμε μερικές παράνομες φωτογραφίες.

Το μοναστήρι ιδρύθηκε το 1083 από το Βυζαντινό στρατιωτικό διοικητή γεωργιανής προέλευσης, Γρηγόριο Μπακουριάνη και τον αδελφό του Αμπάζη. Ωστόσο, μόνο το διώροφο οστεοφυλάκιο που βρίσκεται περίπου 300 μέτρα ανατολικά του σημερινού συγκροτήματος, εξακολουθεί να διατηρείται από εκείνη την περίοδο. Το οστεοφυλάκιο έχει μοναδικές τοιχογραφίες, οι οποίες συγκαταλέγονται μεταξύ των πιο πολύτιμων έργων της Ορθόδοξης τέχνης του 11ου-12ου αιώνα.

Λίγο πριν την είσοδο του μοναστηριού υπάρχει ένας μικρός καταρράκτης με δεκάδες καφετέριες και μαγαζάκια με σουβενίρ. Λέμε να κάνουμε μια στάση αλλά μας την πέφτουν ζητώντας μας λεφτά για το παρκάρισμα. Βρε δε γαμ…. Άντε γειά!

Συνεχίζουμε νότια σκαρφαλώνοντας στα βουνά της Ροδόπης Ο δρόμος υπέροχος κατά το 80% με φρέσκια άσφαλτο. Το παιχνίδι αρχινά…

Μετά από περίπου 30 χιλιόμετρα συναντάμε μια καφέ πινακίδα που μας στέλνει προς τις “φανταστικές γέφυρες”. Κοιταζόμαστε μέσα από τα κράνη, κουνάμε καταφατικά τα κεφάλια μας και ακολουθούμε τον στενό και μέτριας ποιότητας δρόμο, ο οποίος διασχίζει ένα γραφικό φαράγγι.

Σύντομα βρισκόμαστε έξω από ένα όμορφα διαμορφωμένο χώρο όπου μια γιαγιούλα η οποία πουλούσε μαγνητάκια τα οποία ήταν κολλημένα σε μια πόρτα ψυγείου, προθυμοποιείται να μας προσέχει μοτοσυκλέτες και εξοπλισμό.

Αφήνουμε την πραμάτεια μας και ανηφορίζουμε το μονοπάτι για να απολαύσουμε αρχικά το μοναδικό φυσικό φαινόμενο, που αποτελείται από δύο φυσικές γέφυρες πάνω από το μικρό ποτάμι Aidarsko.

Οι γεωλόγοι υποθέτουν ότι οι γέφυρες δημιουργήθηκαν λόγω διάβρωσης από τα ορμητικά νερά του ποταμού, ο οποίος σήμερα είναι υπόγειος. Η πρώτη και μεγαλύτερη γέφυρα είναι 96μ μήκος και 70μ μέγιστο ύψος, ενώ η δεύτερη και μικρότερη έχει διαστάσεις 60μ μήκος και 50μ ύψος.

Αφού χαζολογήσαμε για αρκετή ώρα, αναχωρούμε, συνεχίζοντας την φανταστική διαδρομή η οποία σκαρφαλώνει μέχρι και το χιονοδρομικό κέντρο Pamporovo, στα 1620μ υψόμετρο, και κατηφορίζει προς στα σύνορα με Ελλάδα. Εκατό συνεχόμενα χιλιόμετρα πίστα! Η χαρά του παιδιού!

Λίγο πριν αφήσουμε την Βουλγαρία φουλάρουμε τα ρεζερβουάρ μας με 1,35€/λιτ. Στο πρώτο βενζινάδικο μετά τα σύνορα η βενζίνα είχε 1,95€!

Το τοπίο παραμένει ενδιαφέρον και από την Ελληνική πλευρά. Ο δρόμος φρεσκοστρωμένος αλλά στενός, κατηφορίζει την βουνοπλαγιά περνώντας μέσα από αρκετά μωαμεθανικά χωριά. Μια εικόνα ασυνήθιστη για εμάς τους Κρητικούς.

Διασχίζουμε την Ξάνθη, μπαίνουμε Εγνατία και σε σύντομο χρόνο φτάνουμε στην Καβάλα, περνώντας κάτω από το παλιό υδραγωγείο.

Τακτοποιούμαστε γοργά στο ξενοδοχείο Oceanis και τραβάμε να “σβήσουμε” σε κάποια κοντινή παραλία.

Η βραδιά κλείνει με περίπατο στην παραλιακή και φαγητό στην Ωραία Μυτιλήνη. Μας είχαν λείψει οι ψαρομεζέδες.