Ro-mania & πέριξ

Δευτέρα 6 Αυγούστου, Ο παράδεισος ονομάζετε Drina (χλμ. 300)
Σήμερα έχουμε σκοπό να κάνουμε δύο πράγματα. Να βολτάρουμε με το γραφικό τρενάκι της Mokra Gora και να επισκεφτούμε το Σαράγιεβο. Οι επιλογές μας δύο. Ή να πάμε πρωινή τρενάδα και μετά Σαράγεβο ή τον ανάποδο. Προτιμήσαμε το 2ο, καθώς οι προβλέψεις του καιρού έλεγαν για τρελό καύσωνα και θέλαμε να τον αποφύγουμε τουλάχιστον στην πρωινή μας διαδρομή. Πριν όμως “πάρουμε τους δρόμους” κάνουμε μια στάση στο σταθμό για να κλείσουμε θέση στο απογευματινό τρενάκι (το τελευταίο δρομολόγιο ξεκινάει στις 16:30).

Τα σύνορα με την Βοσνία δεν απέχουν ούτε 5 χιλιόμετρα. Ο Σέρβος συνοριοφύλακας ήταν τυπικός αλλά ο Βόσνιος ήταν περίπτωση. Μόλις βλέπει διαβατήριο Ευρωπαϊκής ένωσης μας κάνει βαριεστημένα νόημα από μακριά να περάσουμε χωρίς καν να τα τσεκάρει! Πρέπει να ήταν η πιο γρήγορη διάσχιση συνόρων που έχουμε κάνει ποτέ.

Επόμενος μας σταθμός το ιστορικό Visegrad. Η πόλη -όπως και κάθε πόλη κοντά στα σύνορα- έχει παίξει σημαντικό ρόλο κατά την διάρκεια του εμφύλιου πολέμου αλλά εμείς λόγω περιορισμένου χρόνου θα επισκεφτούμε μόνο την πολυφωτογραφημένη του γέφυρα (Mehmed Pasa Sokolovic) πάνω από τον ποταμό Drina.

Μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO, κατασκευάστηκε το 1577 από τον αρχιτέκτονα Miamar Sinan, ένα από τους μεγαλύτερους αρχιτέκτονες της Οθωμανικής περιόδου.

Έχει μήκος 179,5 μέτρα και αποτελείται από 11 καμάρες οι οποίες έχουν μήκος από 11 ως 15 μέτρα. Η γέφυρα έγινε ευρέως γνωστή από το μυθιστόρημα του νομπελίστα Ίβο Άντριτς, «Η Γέφυρα του Ντρίνα». Παρεμπιπτόντως, ο Κουστουρίτσα θέλει να γυρίζει το βιβλίο σε ταινία.

Στη συνέχεια ακολουθούμε το ποτάμι στην ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟΤΕΡΗ διαδρομή που έχω κάνει μέχρι σήμερα από πλευράς τοπίου. Ευτυχώς για εμάς είναι αρκετά νωρίς και ο δρόμος είναι άδειος, έτσι μπορούμε να απολαύσουμε το τοπίο με την ηρεμία μας.

Ο δρόμος είναι χαραγμένος στην πλαγιά του βουνού με δεκάδες μικρά και μεγάλα τούνελ τα οποία σιγά-σιγά σκαρφαλώνουν στις Διναρικές Άλπεις, αφήνοντας το ποτάμι δεκάδες μέτρα κάτω από τα πόδια μας.

Αρχικά είχα σχεδιάσει να μεταβώ στο Σαράγεβο μέσω δευτερευόντων δρόμων, αλλά όπως προανέφερα οι χάρτες που είχα δεν ήταν ακριβείς και για μια ακόμα φορά πέφτω σε χωματόδρομο. Ή μάλλον καλύτερα χωματόδρομους που δεν ήξερα ποιος πήγαινε που. Μπορεί να σας το επιβεβαιώσει και η γιαγιά που συναντήσαμε όταν βρεθήκαμε χαμένοι στην αυλή της, αν και είμαι σίγουρος ότι θα σας αναφέρει ότι είδε εξωγήινους.

Ο περιορισμένος χρόνος που έχουμε μας ωθεί να πάρουμε την απόφαση να πάμε από τον “γρήγορο” δρόμο. Γρήγορος που λέει ο λόγος δηλαδή. Είναι μεν ορεινός και γραφικός, αλλά έχει πολύ κίνηση και πολλά μπλόκα με χειροκίνητες κάμερες. Συναντήσαμε 7 συνολικά, 4 όταν πηγαίναμε και 3 όταν γυρίζαμε!.

Αρκετή ώρα αργότερα αράζουμε μπροστά στην Εθνική Βιβλιοθήκη του Σαράγεβου, σε ένα μικρό πάρκινγκ όπου ένας δημοτικός υπάλληλος μας ζητάει 2€ για 2 ώρες. Έχουμε μεριμνήσει και έχουμε πάρει μαζί μας άδειο το τριβάλιτσο, αφήνοντας την πραμάτεια μας στο ξενοδοχείο, και δευτερόλεπτα αργότερα βρισκόμαστε με σορτσάκι και αθλητικό παπούτσι να απολαμβάνουμε το περίπατό μας μέσα στον καύσωνα.

Η πόλη είναι γνωστή για τη θρησκευτική της ποικιλομορφία, καθώς συνυπάρχουν οπαδοί του Ισλάμ, του Ρωμαιοκαθολικισμού, της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και του Ιουδαϊσμού. Το μουσουλμανικό στοιχείο είναι τόσο έντονο που χαλαρά θα μπορούσα να βάλω μερικές φώτο και να σας πω ότι πήγα Κωνσταντινούπολη ή Σμύρνη.

Στον πεζόδρομο συναντάει κανείς δεκάδες μαγαζάκια για τσάι ή καφέ στην χόβολη με τα κλασσικά χαμηλά τους παγκάκια, ντυμένα με παραδοσιακά υφάσματα. Ανάμεσα τους μικρά καταστήματα με σουβενίρ, κυρίως παραδοσιακά μπρίκια και φλιτζάνια. Στις βιτρίνες τους διεξάγεται μία άτυπη κόντρα για την πιο μεγάλη τσαγιέρα.

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι το όνομα της κεντρικής αγοράς (Bascarsija), η οποία βρίσκεται στην καρδιά της παλιάς πόλης, έχει Τούρκικες ρίζες, καθώς “bas” στα Τούρκικα σημαίνει κεντρική και “carsı” είναι η αγορά.

Στην κεντρική πλατεία ή όπως είναι ευρέως γνωστή “πλατεία με τα περιστέρια” υπάρχει και το συντριβάνι ονόματι Sebilj, σύμβολο της πόλης. Ξύλινο, χτισμένο από τον Mehmed-pasha Kukavica το 1753, αλλά τοποθετημένο στην συγκεκριμένη πλατεία από τον Τσέχο αρχιτέκτονα Alexander Vitek το 1891.

Φτάνουμε στο Μουσουλμανικό τέμενος Gazi Husrev-bey’s το οποίο είναι το πιο σημαντικό Ισλαμικό κτήριο της Βοσνίας & Ερζεγοβίνης και ένα από τα καλύτερα παραδείγματα της Οθωμανικής αρχιτεκτονικής. Κατασκευάστηκε το 1531 από τον Gazi Husrev-beg, τον τότε κυβερνήτη της Βοσνίας με αρχιτέκτονα των Mimar Sinan. Σας θυμίζει κάτι το όνομα; Ω, ναι ο ίδιος που έφτιαξε και την γέφυρα στο Visegrad.

Χαζολογάμε στο τέμενος και αράζουμε κάτω από μια παχιά σκιά για να διαβάσουμε μερικές πληροφορίες από τον οδηγό μας αλλά… Ο επιστάτης πλησιάζει και αρχίζει να δείχνει τα πόδια της Νατάσας κάνοντας περίεργες χειρονομίες και αναφωνώντας κάτι επίμονα στη γλώσσα του. Πιάνω μία λέξη “Ραμαζάνι”… αρκετή για να καταλάβω ότι το σορτσάκι της Νατάσας “κόλαζε” τους αγνούς μουσουλμάνους. Ντροπή σου παλιοθήλυκο 😉

Αφού τρώμε “εκκλησιαστική” πόρτα, συνεχίζουμε τον περίπατό μας στα στενά του πεζόδρομου φτάνοντας εν τέλει σε μία μεγάλη πλατεία όπου αρκετοί θαμώνες παρακολουθούσαν μια “γιγάντια” παρτίδα σκάκι.

Λίγο πριν αναχωρήσουμε επισκεπτόμαστε την γραφική σκεπαστή αγορά με τα δεκάδες παραδοσιακά μαγαζάκια.

Επιστροφή στην μοτοσυκλέτα, ντύσιμο μες την ντάλα του ήλιου και γοργή αναχώρηση μην τυχών και χάσουμε το τραίνο… της Mokra Gora ντε, γιατί το άλλο το έχουμε χάσει προ πολλού. Για σιγουριά επιλέγουμε να γυρίσουμε από την ίδια διαδρομή αν και ο χάρτης μου είχε μαρκαρισμένη ως γραφική, μια ορεινή διαδρομή που οδηγούσε πάνω από το Visegrad. Δεν του είχαμε όμως εμπιστοσύνη πια και λόγω του ότι δεν θέλαμε με τίποτα να χάσουμε την τρενάδα, πήραμε την παραπάνω απόφαση. Δεν μας χάλαγε όμως, θα απολαμβάναμε για ακόμα μία φορά την ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ διαδρομή δίπλα στον ποταμό Drina που προαναφέραμε.

Η ζέστη όμως είναι αφόρητη. Πραγματικά σουρώνουμε. Έχω βρει το εξής κόλπο. Με το που μπαίνω σε τούνελ (έχει πολλά όπως είπα) ανοίγω την ζελατίνα για να πάρω μια ανάσα δροσιάς, και την κλείνω λίγο πριν βγούμε από αυτό. Η “ανάσα δροσιάς” κρατάει μέχρι να μπω στο επόμενο τούνελ.

Μερικές στάσεις για φωτογραφίες και φτάνουμε και πάλι στα σύνορα. Ο ίδιος υπάλληλος, χυμένος κυριολεκτικά πάνω σε μια πλαστική καρέκλα, σηκώνει βαριεστημένα το βλέμμα του και μας γνέφει να περάσουμε. Λίγα λεπτά αργότερα παρκάρουμε έξω από τον σταθμό του τραίνου.

Πληρώνουμε 600 δηνάρια (~5€) έκαστος και επιβιβαζόμαστε στο 1ο βαγόνι (θέλαμε στο τελευταίο, αλλά γινόταν χαμός από πιτσιρίκια που ούρλιαζαν). Η διαδρομή απλά μαγική, πάρτε μια γεύση από τις φωτογραφίες που ακολουθούν.

Φτάνοντας στα μέσα της διαδρομής, το πρώτο βαγόνι που ήμασταν γίνεται τελευταίο και οι φωτογραφίες συνεχίζονται από το μικρό μπαλκονάκι στην ουρά του τρένου.

Σκηνικό από την ταινία: Life is a miracle

2:30 ώρες αργότερα επιστρέφουμε στον σταθμό και σε σύντομο χρόνο βρισκόμαστε πίσω στο ξενοδοχείο μας. Παρατάμε τα πράγματα μας στο δωμάτιο και βουρ για την πισίνα των εγκαταστάσεων για να ρίξουμε λίγο την θερμοκρασία μας.

Μπανάκι, υδρομασάζ και επίθεση στο μπουφέ. Μετά από τρεις επισκέψεις τα πνεύματα ηρέμησαν και χορτάτοι τραβάμε για μερικές νυκτερινές φωτογραφίες στο χωριό πριν επιστρέψουμε στο όμορφο διαμέρισμά μας για να ξεραθούμε στο κρεβάτι μας.