Ro-mania & πέριξ

Τρίτη 7 Αυγούστου, Cross Country Serbia (χλμ. 315)
Ο χτεσινός καύσωνας μας ωθεί σε πρωινή αναχώρηση. Πλούσιο πρωινό πρώτα (μαρτύρησε πάλι ο μπουφές), φόρτωμα αποσκευών και πορεία βόρεια.

Σύντομα στρίβουμε προς το εθνικό πάρκο Tara.

Ο στενός φιδίσιος και γραφικός δρόμος είναι περιτριγυρισμένος από πανύψηλα δέντρα και σιγά-σιγά μας ανεβάζει σε υψόμετρο 1000 μέτρων. Φτάνοντας στην κορυφή εμφανίζεται αυτό:

Λίγο παρακάτω συναντάμε το εντυπωσιακών διαστάσεων υδροηλεκτρικό φράγμα το οποίο βρίσκεται στην λίμνη Perucac, η οποία τροφοδοτείται από το ποτάμι που ακολουθούσαμε χτες, δηλαδή τον Drina.

Η λίμνη έχει μια πολύ άσχημη ιστορία καθώς έχει χρησιμοποιηθεί ως μαζικός τάφος στην περίοδο του πολέμου, καθώς από το 2001 μέχρι σήμερα έχουν ανακαλυφθεί πάνω από 60 πτώματα τα οποία πιστεύεται ότι ανήκαν σε Αλβανούς από το Κόσοβο, οι οποίοι εκτελέσθηκαν από Σέρβους στρατιώτες.

Οι συνεχόμενες φουρκέτες μας φέρνουν στους πρόποδες του φράγματος. Η πορεία μας συνεχίζεται βόρεια, ακολουθώντας πάντα τον ποταμό Drina, ο οποίος αποτελεί το φυσικό σύνορο με την γειτονική Βοσνία.

Στο γνώριμο τοπίο με τα μισοτελειωμένα σπίτια και τα λιβάδια με σπαρτά, προστίθεται ακόμα μια πινελιά: τάφοι συγγενικών -μάλλον- προσώπων στις αυλές των σπιτιών!

Το τοπίο συνεχίζει το ίδιο μονότονο μέχρι και το χωριό Badovinci όπου απομακρυνόμαστε από τον ποταμό Drina για να πλησιάσουμε και να διασχίσουμε ένα άλλο ποταμό, τον Sava, πριν χωθούμε στο εθνικό πάρκο Fruska Gora.

Αράζουμε στον πρώτο διαμορφωμένο χώρο στην είσοδο του εθνικού πάρκου. Την απόλυτη ησυχία σπάνε οι γριούλες στο παραδίπλα παγκάκι, οι οποίες τραγουδούν παραδοσιακά τραγούδια τα οποία ακούγονται στα αυτιά μας σαν νανούρισμα. Η Νατάσα δεν αργεί, ενώ εγώ μετά βίας -και με την πολύτιμη βοήθεια της φραπεδούμπας- κρατάω τα μάτια μου ανοικτά.

Μια ώρα αργότερα ξανακαβαλάμε την μοτοσυκλέτα για να διασχίσουμε το πανέμορφο πάρκο. Είναι γεμάτο με διαμορφωμένους χώρους για ξεκούραση και πικ-νικ με δεκάδες οικογένειες να απολαμβάνουν αυτές τις ανέσεις.

Το Novi Sad εμφανίζεται.

Χαζεύουμε εν κινήσει τη θέα με την Νατάσα και της δείχνω το κάστρο -σύμβολο της πόλης- από μακριά. Γυρίζω το βλέμμα στο δρόμο και βλέπω ένα σύμπλεγμα λακκουβών, κρατήρων καλύτερα, τοποθετημένες με τέτοιο τρόπο ώστε να είναι αδύνατο να τις αποφύγεις. Αρπάζω με τα 2 χέρια το μαγικό μου τιμόνι (όχι παίζουμε) και αναφωνώ τις μαγικές λέξεις “όχι ρε π….στη”… και εν τέλει βγαίνω νικητής με τις ζάντες της μοτοσυκλέτας ακόμα σε στρογγυλό σχήμα.

Κατηφορίζουμε από το εθνικό πάρκο για να βρεθούμε μέσα στην πόλη. Περνάμε δίπλα από το κάστρο και ψάχνουμε το ξενοδοχείο που έχουμε κλείσει σε ένα χείριστο πλακόστρωτο δρόμο, σε μια άθλια συνοικία με χαμόσπιτα. Σταματάμε μπροστά σε μία μεγάλη ξύλινη πόρτα όπου από πάνω της υπάρχει μία επιγραφή που γράφει “Fortress Apartments”.

Η Νατάσα κατεβαίνει για check in και ταυτόχρονα -όπως μου εκμυστηρεύτηκε αργότερα- ψάχνει να βρει δικαιολογία για να την κάνουμε από εκεί. Εγώ γελάω μέσα από το κράνος γιατί ξέρω τι ακριβώς έχω κλείσει. Η βαριά πόρτα ανοίγει και ένας παράδεισος εμφανίζεται.

Ολοκαίνουργια, μοντέρνα διαμερίσματα με όλες τις ανέσεις και τα κομφόρ. Χαλαρά ότι καλύτερο έχουμε μείνει έβερ.

Τακτοποίηση, μπανάκι και βουρ για εξερεύνηση της δεύτερης μεγαλύτερης πόλης της Σερβίας. Πρώτος σταθμός το κάστρο Petrovaradin, στις όχθες του Δούναβη.

Το κάστρο που δεν κατακτήθηκε ποτέ σύμφωνα με την ιστορία, χτίστηκε κατά την Αυστρό-Ουγγρική κατοχή, μεταξύ του 1692 και του 1780. Στη σημερινή εποχή ένα τουριστικότατο αξιοθέατο με εστιατόρια, καφέ, μουσεία και ένα πεντάστερο ξενοδοχείο. Εκεί φιλοξενείται και ο ιδιαίτερος πύργος-ρολόι όπου ο ωροδείκτης του είναι μεγαλύτερος από τον λεπτοδείκτη, για να είναι ευδιάκριτος από οποιοδήποτε σημείο της πόλης.

Η θέα προς την πόλη απλά μαγευτική.

Κλικ για μεγέθυνση

Κάνουμε μια βόλτα κυκλικά του κάστρου και κατηφορίζουμε για να δούμε και την καινούργια πόλη που βρίσκεται στην απέναντι όχθη του Δούναβη. Πρώτος σταθμός το όμορφο διαμορφωμένο πάρκο Dunavski.

Καθόμαστε για λίγο σε ένα παγκάκι για να χαζέψουμε τον ρυθμό της πόλης. Σχεδόν όλα τα παγκάκια είναι γεμάτα, ενώ παιδάκια παίζουν κάνοντας ποδήλατο ή πατίνι ανάμεσα στα δεκάδες σκυλάκια που βολτάρουν με τους ιδιοκτήτες τους.

Συνεχίζουμε προς τον κεντρικό πεζόδρομο της πόλης ο οποίος σφύζει από ζωή. Όμορφα κτίρια, δεκάδες καφέ/μπάρ και στο βάθος η κεντρική πλατεία ελευθερίας όπου δεσπόζει ο εντυπωσιακός καθεδρικός ναός.

Η παλαιά πόλη είναι πανέμορφη και ο φωτογραφικός φακός δεν ξέρει τι να πρωτοαποθανατίσει.

Έχει αρχίσει να “κάνει πείνα” και η πιτσαρία Kuca Mala αναλαμβάνει να γεμίσει τα στομάχια μας. Το φαγητό σούπερ-ντούπερ και με αναπληρωμένες δυνάμεις λοιπόν, συνεχίζουμε το νυκτερινό μας περίπατο.

Σύντομα όλοι οι δρόμοι μοιάζουν να οδηγούν πίσω στο όμορφο ξενοδοχείο μας.