Ro-mania & πέριξ

Τετάρτη 8 Αυγούστου, Γουέλκαμ του Ρομάνια (χλμ 170)
Το πρωινό του καταλύματος ήταν σε μια παραπλήσια πιτσαρία. Η ιδιοκτήτρια μας περίμενε για να μας συνοδεύσει μέχρι εκεί αντί απλά να μας στείλει στο μαγαζί όπου θα το βρίσκαμε πανεύκολα. Μικρές λεπτομέρειες που κάνουν την διαφορά. Για πρωινό είχαμε δύο επιλογές. Ομελέτα ή σάντουιτς. Επιλέγουμε το δεύτερο γιατί δεν μπορούμε την αυγουλίλα μέσα στο κράνος. Είχαμε όμως την αμφιβολία αν θα μας καλύψει ένα σαντουιτσάκι.
Το ξέχειλο πιάτο με ένα σάντουιτς τύπου σκεπαστή που έφτασε, μας έλυσε την απορία και με φίσκα τα στομάχια αναχωρούμε χαλαρά για να καλύψουμε την απόσταση που μας χωρίζει με την πόλη της Timisoara.

Το τοπίο παραμένει το ίδιο. Ατελείωτα λιβάδια με καλαμποκιές, μισοτελειωμένα αλλά κατοικημένα αγροτόσπιτα και μέτρια ποιότητα οδοστρώματος.

Λίγη ώρα αργότερα φτάνουμε στα σύνορα όπου και συναντάμε 2 Γερμανούς με τα φουλ έξτρα GS τους. Αρχικά προσπαθούν να καταλάβουν τι μοτοσυκλέτα κρύβεται κάτω από όλη αυτήν την πραμάτεια και η λέξη TDM ξύπνησε στο έναν -γιατί ο άλλος δεν μιλούσε γρι αγγλικά- κάποιες αναμνήσεις. “Έιτ χάντρεντ φίφτι” μου λέει, για να πάρει την απάντηση “Νο μάι φριέντ δις ις δε νιου μόντελ, νάιν χάντρεντ” ενώ ταυτόχρονα προσπαθώ να πνίξω τα γέλια μου. Πέρα από την πλάκα, ανταλλάξαμε αρκετές πληροφορίες μέχρι οι Σέρβοι συνοριαφύακες να τσεκάρουν τα διαβατήριά μας και να μας στείλουν στην Ρουμανία.
Ένα περίεργο περιστατικό που έπεσε στην αντίληψη μας, ήταν ότι τα σύνορα διέσχιζαν αρκετοί μεσήλικες με ποδήλατα, οι οποίοι όλοι περνούσαν από σωματικό έλεγχο!

Anyway, on the road again με το τοπίο να είναι μία από τα ίδια… με τη μόνη διαφορά ότι οι καλαμποκιές εναλλάσσονται με ηλιοτρόπια. Μας κάνει εντύπωση ότι είναι όλα τους ξεραμένα, πράγμα περίεργο καθώς από ότι θυμόμαστε από την προπερυσινή μας εξόρμηση στα ίδια μέρη, είναι η εποχή τους και θα έπρεπε να είναι στα χάι τους.

Η απορία μας λύθηκε αργότερα καθώς μάθαμε ότι στη Ρουμανία, διανύουν το πιο άνυδρο καλοκαίρι.

Φτάνουμε στην μεγαλούπολη αρκετά νωρίς και τραβάμε για το ξενοδοχείο μας (Check Inn). Είναι λίγο μακριά από το κέντρο αλλά είναι μοντέρνο και όμορφο. Τακτοποιούμαστε, αράζουμε λίγο κάτω από το κλιματιστικό για να πέσει η θερμοκρασία και αναχωρούμε για να χαζέψουμε την πόλη. Μεγαλούπολη είναι, υποθέτουμε ότι θα έχει πολύ πράμα να δούμε.

Το ξενοδοχείο είναι πολύ κοντά στην πανεπιστημιούπολη. Την διασχίζουμε περνώντας δίπλα από αρκετά γυναικολογικά ιατρεία (ω ρε γλέντια), για να φτάσουμε στο κανάλι Bega το οποίο χωρίζει κατά ένα τρόπο την νέα με την παλιά πόλη. Ο χάρτης δείχνει κήπους γύρω από το κανάλι και σύντομα βρισκόμαστε σε ένα από αυτούς με τριαντάφυλλα. Είναι μεν τεράστιοι και αξιόλογοι αλλά τους λείπει περιποίηση.

Απλώνουμε την αρίδα μας για λίγο σε ένα παγκάκι χαζεύοντας τα κανό που ανεβοκατεβαίνουν το κανάλι. Άλλοι κοντράρονται, άλλοι το παίζουν ζεν πρεμιέ και άλλοι απλά ανεβοκατεβαίνουν το κανάλι.

Περπατάμε δίπλα από μερικά γήπεδα τένις για να βρεθούμε στην τεράστια πλατεία νίκης (Piata Victoriei), μπροστά στον επιβλητικό καθεδρικό, ορθόδοξο, μητροπολιτικό ναό.

Ένας τεράστιος πεζόδρομος γεμάτος με καφετέριες και μαγαζιά δεξιά και αριστερά οδηγεί στη βορινή πλευρά της πλατείας. Στο κέντρο υπάρχει χώρος πράσινου με δεκάδες παγκάκια και το άγαλμα των Ρωμύλου και Ρέμου, ένα δώρο των Ιταλών που το συναντάμε συχνά πυκνά σε διάφορες πόλεις της Ρουμανίας.

Στην πλατεία επίσης μπορεί κανείς να θαυμάσει την Όπερα, το Δημαρχείο, την Φιλαρμονική και το επαρχιακό μουσείο.

Ιστορικά τώρα, σε αυτή την πλατεία ξεκίνησε η Ρουμάνικη επανάσταση στις 16 Δεκεμβρίου του 1989. Εκεί, χιλιάδες ενορίτες διαμαρτυρήθηκαν κατά της απόφασης των Αρχών να μεταφέρουν εξαναγκαστικά τον ιερέα Λάσζλο Τόκες σε κάποιο άλλο χωριό. Ο Τόκες επέκρινε δημόσια το καθεστώς και το όνομά του αναφερόταν συχνά στον ξένο Τύπο. Το γεγονός αυτό παρακίνησε τη μυστική αστυνομία, Σεκιουριτάτε, να τον παρακολουθεί στενά. Ωστόσο, η διαμαρτυρία των ενοριτών σύντομα προσέλκυσε χιλιάδες πολίτες, οι οποίοι γέμισαν την κεντρική πλατεία της Τιμισοάρα φωνάζοντας “Κάτω ο Τσαουσέσκου”. Καθώς ο αριθμός αυξανόταν, ο Ρουμανικός Στρατός έσπευσε να διαλύσει τις διαδηλώσεις αλλά σύντομα, οι διαδηλώσεις της Τιμισοάρα, εξαπλώθηκαν και σε άλλες γειτονικές πόλεις.

Μπροστά στην όπερα υπάρχει μια επιγραφή η οποία αναφέρει: “Εσύ που περνάς από αυτό το κτίριο, κάνε μια ευχή για την ελευθερία της Ρουμανίας.”

Μικρό -ιστορικό- διάλειμμα και θα συνεχίσουμε με την επανάσταση όταν φτάσουμε Βουκουρέστι, μιας και θα έχουμε να πούμε πολλά για το Παλάτι του Λαού και για τον Τσαουσέσκου. Για την ώρα ας συνεχίσουμε το περίπατο μας προς την πλατεία Ελευθερίας (Piata Libertatii).

Στο πίσω μέρος της πλατείας συναντάμε το παλαιό δημαρχείο στολισμένο με 2 κανόνια δεξιά και αριστερά της εισόδου και το άγαλμα του Αγίου Ιωάννη του Νεπομούκ (Τσέχος άγιος).

Λίγο πιο βόρεια βρίσκεται η πλατεία της ενώσεως (Piata Unirii) της οποίας το μέγεθος, θα ζήλευε ακόμα και ο πιο ευρυγώνιος φωτογραφικός φακός!

Κλικ για μεγέθυνση

Είναι η παλαιότερη πλατεία της πόλης και φιλοξενεί τον καθεδρικό ναό του Αγίου Γεωργίου, το μπαρόκ παλάτι όπου σήμερα στεγάζει μια γκαλερί έργων τέχνης, την Σέρβικη Ορθόδοξη Μητρόπολη και διάφορα άλλα σημαντικά κτίρια. Στο κέντρο της πλατείας υπάρχει ένα μνημείο αφιερωμένο στα θύματα της πανούκλας που θέρισε την επαρχία μεταξύ 1731 και 1738.

Κλικ για μεγέθυνση

Αρχικά η πλατεία ονομαζόταν Losonczy, όνομα που πήρε από το Stefan Losonczy ο οποίος σκοτώθηκε όταν η πόλη κατελήφθη από τους Τούρκους το 1552. Το 18ο αιώνα λειτουργούσε ως αγορά της πόλης, ενώ το σημερινό όνομα της δόθηκε το 1919.

Ο περίπατος μας συνεχίζεται ακόμα για αρκετές ώρες ξαναπερνώντας από τα ίδια μέρη αλλά και από το πάρκο του λαού το οποίο διακοσμεί ένα ανθοστόλιστο ρολόι.

Την πείνα μας αναλαμβάνει να σβήσει το κα-τα-πλη-κτι-κό Casa cu Flori στην ταράτσα ενός παλαιού κτιρίου κοντά στην πλατεία Ελευθερίας. Η κυρίλα σε όλο της το μεγαλείο με τιμές σουβλατζίδικου.

Για χώνεψη κάνουμε ένα βραδινό περίπατο για να φωτογραφίσουμε τα φώτα της πόλης και επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο για ξεκούραση.