Ro-mania & πέριξ

Πέμπτη 9 Αυγούστου, Είμαι ηλίθιος! (χλμ 379)

Θα διερωτάστε φυσικά προς τι ο τίτλος, αλλά κάντε λίγο υπομονή, θα διαβάσετε παρακάτω. Πρωινό πρώτα, φόρτωμα και έτοιμοι για αναχώρηση.

Ο πρώτος μας σταθμός θα ήταν το γραφικό κάστρο στην Hunedoara. Η διαδρομή μέχρι εκεί αρχικά αδιάφορη -πολύ σπαρτό στη Ρουμάνια-, στην συνέχεια φιδίσια με μέτρια άσφαλτο και τέλος πάλι χωρίς κανένα ενδιαφέρον.

Η μόνη ευχάριστη έκπληξη ήταν το παρακάτω αεροπλάνο το οποίο ήταν “παρκαρισμένο” στην αυλή ενός σπιτιού!!!!!!

Η Hunendoara δε, πρέπει να κρατάει τα σκήπτρα της πιο άσχημης πόλης της Ρουμανίας. Τίγκα στο εργοστάσιο και στην πολυκατοικία αλλά κόμιουνιστ στάιλ. Τώρα το τι γυρεύει ένα τόσο όμορφο κάστρο εκεί είναι μια άλλη ιστορία.

Το κάστρο Hunyad χτίστηκε από τον βασιλιά Charles της Ουγγαρίας μετά την επίσκεψή του στην Τιμισοάρα το 1307, όταν η περιοχή ανήκε ακόμα στην Ουγγαρία. Το κτίριο, πιθανότατα χτίστηκε από Ιταλούς κατασκευαστές, ολοκληρώθηκε το 1315 και το 1316 ο βασιλιάς είχε ήδη εδραιωθεί στο νέο του κάστρο.

Το 1409 δόθηκε στον βασιλιά της Ουγγαρίας Voyk, ως δώρο αποχώρησης από την βασιλεία και στη συνέχεια πέρασε στα χέρια του γιού του, John Hunyadi, ο οποίος και έκανε μια ριζική ανανέωση του κάστρου μεταξύ 1446 και 1453. Το στυλ του είναι κυρίως γοτθικό, αλλά έχει και αρκετά Αναγεννησιακά αρχιτεκτονικά στοιχεία.

Είναι χτισμένο πάνω σε ένα βράχο, διαθέτει ψηλούς και ισχυρούς αμυντικούς πύργους, εσωτερική αυλή και μια κρεμαστή γέφυρα πάνω από το μικρό ποταμό Zlasti. Η είσοδος σε αυτό κοστίζει 10 RON (περίπου 2€) αλλά εντός δεν μείναμε και πολύ ενθουσιασμένοι. Είναι μεν όμορφο, αλλά όλοι του οι χώροι έχουν χρησιμοποιηθεί είτε ως μαγαζάκια, είτε ως κάποια άλλη τουριστική παγίδα. Παρόλα αυτά, αξίζει κανείς να ρίξει ένα βλέφαρο εντός.

Αναχωρούμε και συνεχίζουμε να κινούμαστε νότια περνώντας από ένα χωριό γεμάτο με σπίτια γύφτων. Κανένα μα κανένα γούστο αυτοί οι άνθρωποι…

Ο δρόμος ξανά-μανά φιδίσιος, γραφικός αλλά και ελαφρά βρεγμένος.

Στο βάθος έχει μαύρα σύννεφα, αλλά εμείς στρίβουμε από Petrosani προς Transalpina.

Ομορφιά 100%, άσφαλτος 0%

Ιστορικά ο δρόμος φημολογείται ότι κατασκευάστηκε υπό την βασιλεία του Καρόλου του 2ου, γι΄ αυτό και αποκαλείται ως “ο δρόμος του βασιλιά”. Ένας ακόμα μύθος αναφέρει ότι ο Τσαουσέσκου έφτιαξε το περίφημο Transfagarasan μόνο και μόνο για να ξεπεράσει το κατόρθωμα του Καρόλου.

Σκαρφαλώνουμε στα 1600 περίπου μέτρα και κατηφορίζουμε προς την λίμνη Oasa.

Σταματάμε για να απολαύσουμε τη θέα, να ξεκουραστούμε και για να κολατσίσουμε. Οι πρώτες ανησυχίες με πιάνουν. Που διάολο είναι το πολυφωτογραφημένο κομμάτι της Transalpina; Αυτό με τα γυμνά βουνά ντε, εγώ μόνο δέντρα βλέπω (άντε και μια λίμνη). Κοιτάω και ξανακοιτάω το χάρτη. Είμαι πάνω στον DN67C ο οποίος είναι η Transalpina. Τι διάολο… λες να είναι πιο βόρεια; Πάμε και βλέπουμε.

Ξανά-μανά έργα, λίγη άσφαλτος και στοπππππ από την πινακίδα ενός εργάτη. Όχι ρε π…στη…. Ο γερανός μπροστά μας θέλει πάνω από μισή ώρα για να ολοκληρώσει αυτό που μόλις άρχισε. Καληνύχτα σας…

Η μισάωρη αναμονή έχει και τα καλά της όμως. Ο δρόμος μπροστά μας είναι απλά τέλειος, φρεσκοστρωμένος και με τέλειο στροφιλίκι. Και τον απολαμβάνουμε δίχως ίχνος κίνησης.

Φτάνουμε στην πόλη του Sebes έχοντας με βεβαιότητα πια πάρει το παράσημο της βλακείας. Το πως κατάφερα να χάσω το καλύτερο κομμάτι της Transalpina θα το μάθω αργότερα από τον φίλο Mihai (φρομ Νοβάτσι μάι φρέντ, νοτ φρομ Πετροσάνι). Το στίγμα της βλακείας μου, θα μείνει νομίζω ανεξίτηλο για πάντα όσο και αν ο Mihai με παρηγορούσε λέγοντας μου “δατς α γκνουντ ρίζον το καμ μπακ”…

Φώτο δανεισμένη από τους συνταξιδευτές μου… ουααααά

Όσοι έχουν καλό μνημονικό, θα θυμούνται ότι στην αρχή του ταξιδιωτικού ανέφερα ότι στην πορεία θα συναντήσω κάποιους φίλους οι οποίοι και αναχωρούν σήμερα από τα Χανιά. Παράλληλα λοιπόν με το δικό μου οδοιπορικό, θα διαβάζετε και το δικό τους στόρι. Σας τους παρουσιάζω για την ώρα -μιας και σήμερα θα μπουν στο βαπόρι- για να δείτε με τι αλήτες μηχανόβιους έχετε να κάνετε.

Πρώτος και καλύτερος ο Στράτος. Παλαιός συνταξιδευτής, με V-Strom τότε, α-μήχανος για κάποιο διάστημα και με Tiger 1050 τώρα. Πεπειραμένος αλλά πάντα κουρασμένος και γνωστός πια για τις απατεωνιές του όσο αναφορά την κατανάλωση του μοτοσακού του. Δεν γεμίζει ποτέ το ρεζερβουάρ και σβήνει στις κατηφόρες. Αν ποτέ τον συναντήσετε ανοίξτε το γκάζι… Αυτός σβηστός θα είναι, δεν πρόκειται να σας φτάσει ποτέ.

Ακολουθεί, ή μάλλον πρωτοπορεί -γιατί αυτός έφαγε το πακέτο του πλοηγού- ο Σταύρος με το Multimixer, Blender, φάτε την σκόνη μου…. Ducati Multistrada 1200. Συγνώμη που δεν σας χαιρετάει, δεν ξέχασε τους καλούς του τρόπους, αλλά αυτή τη στιγμή είναι απασχολημένος λύνοντας τηλεφωνικά ακόμα ένα πρόβλημα στην δουλειά του. Όταν επιστρέψαμε και του ήρθε ο λογαριασμός αποφάσισε ότι από εδώ και πέρα θα χρησιμοποιεί σήματα καπνού.

Τρίτος και καλύτερος, ο γνωστός στους υπόκοσμους της μοτοσυκλέτας ως μέγας Κεκές. Για εμάς τους κοινούς θνητούς απλά Σταύρος με το Moto Guzzi Stelvio 1200. Ότι μα ότι ακούσετε από το στόμα του μην δώσετε καμία μα καμία σημασία καθώς βρίσκεται σε μια κατάσταση παροξυσμού, γιατί μετά από Χ χρόνια κατάφερε να κάνει το παρθενικό του ταξίδι με μοτοσυκλέτα εκτός Ελλάδος.

Τελευταίος αλλά όχι καταϊδρωμένος ο ακούραστος καβαλάρης, το party animal της παρέας, ο Πέλος, με Speed Triple 675. Έμεινε στην ιστορία για την ατάκα της εκδρομής την οποία είπε σε καλλίγραμμη Ρουμάνα νεαρά: “You destroyed me!”.

Μετά από την “μικρή” αυτή παρουσίαση μπορείτε κάλλιστα να καταλάβετε το τι τράβηξε η Νατάσα, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία που ίσως την διαβάσετε στο βιβλίο που αυτή την στιγμή ετοιμάζει με τίτλο: “Ανάθεμα την ώρα, κατάρα την στιγμή, που πήγα και έμπλεξα με μοτοσυκλετιστή”.

Αφού συστηθήκαμε ας συνεχίσουμε από εκεί που μείναμε… που έχω ξεχάσει που ήταν… Scroll up… scroll down… ααα ναι στο Sebes. Μποτιλιάρισμα τρελό, ζέστη υπερβολική την οποία δεν παλεύω ούτε με τον καλοκαιρινό εξοπλισμό. Φανταστείτε πως ήταν η νεαρά πίσω μου που κρύωνε στο βουνό και έβαλε την επένδυση.
Ευτυχώς η μηχανή χωράει από παντού (σχεδόν) και σε σύντομο χρόνο βρισκόμαστε στην Alba Iulia όπου και θα διανυκτερεύσουμε. Η πανσιόν Terra που έχουμε επιλέξει είναι όμορφη μεν, με περίεργη διακόσμηση δε. Σαν Ρωμαϊκό ανάκτορο ένα πράμα. Ήταν πάντως καθαρή, φτηνή και με σεκιούρ πάρκινγκ. Δεν θέλαμε και τίποτα παραπάνω.

Μπανιαριζόμαστε φαστ εντ φιούριους και τραβάμε για το κέντρο της πόλης. Παρκάρουμε δίπλα στο ορόσημο της πόλης, το κάστρο, το οποίο έχει την μορφή άστρου με 7 προμαχώνες και χτίστηκε μεταξύ του 1716 και του 1735.

Φάτσα-κάρτα ο καθολικός καθεδρικός ναός.

Και ακριβώς από πίσω του ο ορθόδοξος.

Στο κάστρο, το οποίο να σημειωθεί ότι ήταν υπό γενική επισκευή, μπορεί κανείς να επισκεφτεί το Δημαρχείο, την Εθνική Πινακοθήκη, το Ιστορικό Μουσείο, το Πριγκιπικό Παλάτι, την Βιβλιοθήκη και το Πανεπιστήμιο της πόλης.

Κλικ για μεγέθυνση

Φωτογραφικά, η πιο ενδιαφέρουσα ήταν η τρίτη πύλη του κάστρου στην οποία φιλοξενούνταν και ένα επιβλητικό μνημείο με 28 μέτρα ύψος, το οποίο χτίστηκε το 1937 και είναι αφιερωμένο στους τρεις ηγέτες της επανάστασης του 1784-1785, Horea, Closca και Crisan.

Μπροστά από την κεντρική είσοδο του κάστρου υπάρχει ένα όμορφα διαμορφωμένο πάρκο και ακριβώς απέναντι του ξεκινά ο κεντρικός τους πεζόδρομος, κλασικά πιά, γεμάτος με καφέ και εστιατόρια. Η αναζήτηση τροφής αρχίζει και εν τέλει καταλήγουμε σε μια πιτσαρία ονόματι Erol. Δύο μεγάλες πίτσες και τρεις μπύρες 11€… άλλα κόλπα.

Μικρός νυκτερινός περίπατος και επιστροφή για νάνι. Η κούραση της πολύ γεμάτης μέρας μας έχει καταβάλει.