Ro-mania & πέριξ

Παρασκευή 10 Αυγούστου, Προσοχή έργα (χλμ 239)
Σήμερα η μέρα είναι υπερβολικά χαλαρή. Την πατήσαμε όμως και ξυπνήσαμε νωρίς-νωρίς γιατί δεν μπορούσαμε να συνεννοηθούμε με την σπιτονοικοκυρά μας η οποία δεν μιλούσε γρι αγγλικά και δεν καταλαβαίναμε τι ώρα ήταν το πρωινό. Και την πατήσαμε δις γιατί το πρωινό ήταν εντελώς μούφα. 2 φετούλες ψωμί, 2-3 φέτες ντομάτα και μια ποικιλία από 3-4 σαλαμάκια. Ευτυχώς που είχε περισσέψει πίτσα από χτες το βράδυ και μας έκοψε και την πήραμε πακέτο.

Αναχωρούμε γύρω στις 12:00 με πορεία προς Sighisoara. Μέχρι και την Copsa Mica η διαδρομή δεν έχει τίποτα το ενδιαφέρον να μας παρουσιάσει. Κλασικά σπαρτά και χαμόσπιτα.

Από εκεί και πέρα αρχίζουν τα έργα. Ο δρόμος μία μίξη από φρέσκια άσφαλτο, φανάρια, ξυσμένη άσφαλτο γεμάτη βαθιά αυλάκια (εφιάλτης για μοτοσυκλέτες), κλειστές λωρίδες και εργάτες παντού. Μιας και το “έφερε η κουβέντα” σε όλη την χώρα γίνονται έργα ΠΑΝΤΟΥ! Νέοι αυτοκινητόδρομοι και βελτίωση του ήδη υπάρχοντος οδικού δικτύου με βήμα ταχύ. Σε ένα-δυό χρονάκια που θα έχουν ολοκληρωθεί τα έργα, οι δρόμοι τους θα είναι μπικουτί. Ελπίζω όμως και όλα τα υπόλοιπα να παραμείνουν τόσο όμορφα όσο είναι σήμερα.

Εν τέλει φτάνουμε Sighisoara αλλά δεν σταματάμε καθώς την έχουμε επισκεφτεί ξανά πριν από δύο χρόνια. Info εδώ για όποιον ενδιαφέρεται.

Η στάση μας γίνεται μερικά χιλιόμετρα παρακάτω, στο χωριό Saschiz, κάτω από τον πύργο της εκκλησίας, ο οποίος θυμίζει έντονα τον πύργο στην γειτονική Sighisoara.

Μετά από το μικρό μας διάλειμμα, ξανακαβαλάμε την μοτοσυκλέτα και συνεχίζουμε προς της πόλη της Brasov μέσω μια όμορφης διαδρομής η οποία απλώνεται σαν φίδι πάνω σε μικρούς λοφίσκους.

Δυστυχώς έχει τόσα πολλά φορτηγά σε σημείο που σε πιάνει απελπισία. Είμαι σίγουρος πιά, ότι κάθε Ρουμάνος έχει στην ιδιοκτησία του από ένα φορτηγό και διασχίζει για πλάκα την χώρα από την ανατολή προς την δύση και αντίστροφα. Δεν εξηγείται διαφορετικά.

Στην Brasov φτάνουμε γύρω στις τρεις το μεσημέρι όπου μας υποδέχονται εγκάρδια οι φίλοι μας Mihai και Christina.

Τακτοποιούμαστε στο σπίτι τους όπου θα μας φιλοξενήσουν για τρία βράδια και τραβάμε παρέα προς την δουλειά του Mihai. Μέχρι να ολοκληρώσει αυτός κάτι εκκρεμότητες, εμείς επισκεπτόμαστε την παραπλήσια εκκλησία-οχυρό στο χωριό Prejmer.

Μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO και μια από τις μεγαλύτερες και πιο καλοδιατηρημένες στο είδος της, χτίστηκε από τους Τεύτονες Ιππότες το 13ο αιώνα. Η εκκλησία είναι περιτριγυρισμένη με οχυρωματικούς τοίχους ύψους περίπου 12 μέτρων και πάχους 3-4.

Τα ιστορικά αρχεία αναφέρουν ότι στα 500 χρόνια ύπαρξής της, το φρούριο-εκκλησία πολιορκήθηκε 50 φορές, ωστόσο μόνο μία φορά, ο Gabriel Bathori Πρίγκιπας της Τρανσυλβανίας, κατάφερε να την καταλάβει το 1611.

Οι οχυρωματικές εγκαταστάσεις περιλαμβάνουν γέφυρες, προμαχώνες και μία υπόγεια μυστική δίοδο για την προμήθεια τροφίμων. Η εκκλησία ήταν φημισμένη για μια πολεμική μηχανή, γνωστή ως «μηχανή θανάτου», η οποία ήταν ένα σύμπλεγμα διάφορων όπλων τα οποία μπορούσαν να πυροβολούν ταυτόχρονα.

Επόμενος μας σταθμός η πόλη της Brasov.

Αν και την έχω επισκεφτεί δύο φορές στο παρελθόν, ποτέ δεν είχα προλάβει να μπω στην μαύρη εκκλησία. Πάντα την πετύχαινα κλειστή. Αυτή την φορά όμως στάθηκα τυχερός.

Η Γοτθικού ρυθμού εκκλησία, αρχικά ήταν αφιερωμένη στην κοίμηση της Θεοτόκου για παραπάνω από ένα αιώνα, ενώ στη συνέχεια έγινε Λουθηρανική. Η πολυτάραχη ιστορία της αναφέρει ότι χτίστηκε μεταξύ του 1385 και του 1477 στη θέση παλαιότερου ναού ο οποίος καταστράφηκε από την εισβολή των Μογγόλων το 1242.

Καταστράφηκε σε μεγάλο βαθμό και πάλι το 1689 από μια μεγάλη πυρκαγιά η οποία ισοπέδωσε το μεγαλύτερο μέρος της πόλης. Η πυρκαγιά μαύρισε τους τοίχους της εκκλησίας και ήταν η αιτία που πήρε το όνομα “Μαύρη Εκκλησία”.

Η αποκατάσταση κράτησε σχεδόν 100 χρόνια! Αρχικά είχαν προγραμματιστεί να κατασκευαστούν δύο πύργοι, αλλά μέχρι σήμερα μόνο ο ένας είχε τελειώσει. Στην μπροστινή πύλη είναι γραμμένο σε γοτθικά γράμματα το έτος 1477 και είναι το μόνο κομμάτι από ξύλο που αντιστάθηκε στην φωτιά.

Το γοτθικού ρυθμού εσωτερικό έχει υποστεί αρκετές καταστροφές κατά την αποκατάστασή του και αυτό που βλέπει κανείς σήμερα είναι ως επί το πλείστον μπαρόκ. Οι φωτογραφίες απαγορεύονται εντός -τι κόλλημα και αυτό- και ότι δείτε παρακάτω είναι τραβηγμένο στη ζούλα.

Εντός τη εκκλησίας φιλοξενείται μια πλούσια συλλογή από ανατολίτικα χαλιά τα οποία χρονολογούνται από το 17ο και 18ο αιώνα, δωρεά από τους εμπόρους της πόλης κατά την επιστροφή τους από την Ανατολή για να δείξουν την ευγνωμοσύνη τους προς τον Θεό.

Ένα ασυνήθιστο γλυπτό φιλοξενείται σε ένα από τους πύργους της εκκλησίας και πρόκειται για την αναπαράσταση ενός παιδιού που φαίνεται να είναι έτοιμο να πέσει. Ο θρύλος λέει ότι όταν έκτιζαν την εκκλησία, ένας από τους τεχνίτες ζήλεψε το ταλέντο ενός μαθητευόμενου και τον έσπρωξε από τον πύργο σκοτώνοντας τον. Το γλυπτό έγινε από τους άλλους εργαζόμενους στη μνήμη του ταλαντούχου νεαρού μαθητευθόμενου.

Ακόμα ένα αξιοθέατο που δεν είχα επισκεφτεί στην πόλη, είναι τα τείχη της με τον λευκό και τον μαύρο πύργο. Τα τείχη χτίστηκαν από τους Σάξονες των 15ο αιώνα για να προστατέψουν την πόλη από τις επιδρομές των Τούρκων και των Τατάρων. Αρκετά κομμάτια από τα τείχη σώζονται σήμερα και μπορεί κανείς να τα δει αν ακολουθήσει τον δρόμο Dupa Ziduri, ο οποίος μεταφράζεται ως δρόμος “πίσω απ’ τα τείχη”.

Εφτά πύργοι “κοσμούσαν” τα τείχη, αλλά ελάχιστοι από αυτούς στέκονται όρθιοι σήμερα. Μεταξύ αυτόν και ο Μαύρος Πύργος ο οποίος στην πραγματικότητα είναι κατάλευκος. Την ονομασία του την οφείλει στις συχνές πυρκαγιές που τον κατέστρεψαν το 1559.

Λίγο παρακάτω συναντάμε τον Λευκό Πύργο, όχι αυτόν της Θεσσαλονίκης, μην μπερδευόμαστε…

200 σκαλοπατάκια μας στέλνουν ψηλά για να απολαύσουμε τη θέα.

Κλικ για μεγέθυνση

Το περπάτημα μας άνοιξε καλά-καλά την όρεξη και ο Mihai μας οδηγεί σε μια υπόγα που θυμίζει έντονα κελάρι και φιλοξενεί το εστιατόριο Sergiana. Από μπροστά μας παρελάσουν δεκάδες πιάτα με τοπικές λιχουδιές, άφθονες μπύρες και από το τραπέζι μας περνάν διάφορα μέλη της τοπικής μοτοσυκλετιστικής λέσχης.

Όταν πια στο στομάχι δεν χωράει να μπει ούτε σάλιο μεταφερόμαστε σε κάποιο μπαράκι όπου μας περίμενε σύσσωμη όλη η τοπική λέσχη. Γνωριμίες και ιστορίες μέχρι τις μικρές πρωινές ώρες, με την συνοδεία άφθονης μπύρας. What a wonderful bikers world!

Πριν την πέσω για νάνι να σας πω δυο λόγια για τα ρεμάλια μελλοντικούς συνταξιδευτές μου, οι οποίοι σήμερα κάλυψαν την απόσταση από τον Πειραιά ως την Nis, διαδρομή που είχα κάνει και εγώ την 1η μέρα.

Η αποστολή παραλίγο να στεφθεί με αποτυχία καθώς ο συνδυασμός καύσωνας, διόδια, σύνορα και χειμερινό μπουφάν του μέγα Κεκέ, τον έφερε στα πρόθυρα της ηλίασης και λιποθυμίας. Μετά κόπων και βασάνων κατάφεραν να φτάσουν στο ίδιο ξενοδοχείο που μείναμε και εμείς, γύρω στις 7:30 το απόγευμα και αφού επισκέφτηκαν το κάστρο, ακολούθησαν την συμβουλή του ξενοδόχου και δείπνησαν στην πολύ καλή πιτσαρία La Strega.