Ημέρα 14η: Πέμπτη 25 Αυγούστου 2016, Μerzouga – Todra (338,5 km)
Πέντε χιλιόμετρα αποκλεισμένος
Σηκώνομαι στις 06:15 κι αμέσως πηγαίνω στην τουαλέτα να πλύνω το πρόσωπό μου. Μόλις έχει φύγει το σκοτάδι και ο ήλιος φαίνεται ακόμα διστακτικός στο να κάνει την εμφάνισή του.
H τουαλέτα.
Μετά από λίγες στιγμές απολαμβάνω το ξημέρωμα στην έρημο.
Η κατασκήνωση.
Καλημερίζω τον Γιούσεφ και τον Ιμπραχίμ και στη συνέχεια μου προσφέρεται πρωινό που περιλαμβάνει χυμό πορτοκάλι, τσάι, καφέ, ψωμί, αυγό, τυρί, μέλι, καφέ, τσάι κι άλλα ελέη του Αλλάχ.
Γράφω μερικές αράδες στο ημερολόγιο και στις 07:20 αποχαιρετώ τον Γιούσεφ ευχαριστώντας τον για την εκπληκτική φιλοξενία. Ο Ιμπραχίμ ετοιμάζει την καμήλα όπου ανεβαίνω πάνω της και παίρνουμε τον δρόμο της επιστροφής.
Οι πρώτες ακτίνες του ηλίου προσδίδουν ένα χρυσαφί χρώμα στην έρημο, σαν να είναι χρυσόσκονη ας πούμε …
Άλλη μια κατασκήνωση.
Το αξιοθαύμαστο είναι πως οι αμμόλοφοι έχουν λάβει περίεργους σχηματισμούς. Αυτοί οι σχηματισμοί δημιουργήθηκαν τυχαία αλλά άντε να το πιστέψω αυτό. Μου δίνεται η αίσθηση πως κάποιος επιτηδευμένα και με επιμέλεια τους έδωσε αυτό το σχήμα π.χ. ένας καλλιτέχνης που προσπάθησε να φτιάξει έργα τέχνης στους αμμόλοφους. Αλλά μου φαίνεται πως λανθασμένα υποθέτω. Εδώ μεγάλε, η φύση δημιουργεί …
Η θέα είναι μοναδική και τα συναισθήματά μου ανεπανάληπτα που σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να με αφήσουν ασυγκίνητο. Η χρυσαφένια άμμος της ερήμου έχει καταφέρει να ζωγραφίσει με το ίδιο χρώμα την ψυχή μου. Είναι από τις στιγμές που νιώθω ευλογημένος που ταξιδεύω και που βρίσκομαι σ’ ένα τέτοιο μέρος. Μα τον Αλλάχ, δεν μπορώ να με φανταστώ χωρίς να ταξιδεύω …
Σε μια στάση ο Ιμπραχίμ μου λέω αν θέλω να φορέσω τη βερβερική κελεμπία και το σαρίκι του, προκειμένου να με βγάλει κάποιες αναμνηστικές φωτογραφίες. Φυσικά και δέχομαι, άλλωστε δεν είμαι ο τύπος που θεωρεί καθετί μη χριστιανικό ως διαβολικό …
Η ηρωική καμήλα σήμερα φαίνεται να είναι κάπως καλύτερα σε σχέση με χθες όπου έβγαιναν αφροί από το στόμα της. Για την καμήλα και τη σημασία που έχει αυτή για τους μουσουλμάνους, θα μας μιλήσει ο αείμνηστος Βασίλης Ραφαηλίδης, μέσα από άλλο ένα εξαιρετικό βιβλίο του, τους “Άραβες”:
Η καμήλα είναι ζώο πολλαπλής χρήσεως. Μπορείς να χρησιμοποιήσεις τη γονατιστή καμήλα ακόμα και σαν παραπέτασμα για να αντιμετωπίσεις ένα σμήνος ακριδών, ή σαν οχυρό για να πυροβολήσεις τον εχθρό κρυμμένος πίσω της. Σε μια τέτοια περίπτωση, η καμήλα μπορεί, βέβαια, να σκοτωθεί αλλά, αν είσαι πεπειραμένος καμηλιέρης, καβαλάς την άλλη, την εφεδρική. Μπορείς επίσης να πίνεις γάλα καμήλας αν σου λείψει το νερό. Κι αν έχεις άλογα μαζί σου, μπορείς να τα ξεδιψάσεις κι αυτά με γάλα καμήλας. Το θαύμα αντοχής που λέγεται καμήλα, μπορεί να περπατάει συνέχεια μια βδομάδα μέσα στην έρημο κάνοντας εκατό χιλιόμετρα τη μέρα. Και μόνο την πέμπτη ημέρα πορείας κάτω απ’ τον καυτό ήλιο θ’ αρχίσει να διψάει. Όλα αυτά τα θαυμαστά η καμήλα μπορεί να τα κάνει με φορτίο μέχρι 180 κιλών. Χάρη στην καμήλα και τα σπάνια φυσικά της προσόντα, η ζωή στην έρημο γίνεται βιώσιμη.
Κατά τη διάρκεια της στάσης περνάει ο Γιούσεφ καβάλα στο ATV με τους τρεις γιούς του και μας χαιρετάει. Και πηγαίνει σφεντόνα ο αθεόφοβος. Πόσο τον ζήλεψα να ελίσσεται με τόση χάρη στους αμμόλοφους …
Αλλά από την άλλη, κανείς δεν φορούσε κράνος. Είναι μια εικόνα που μόνο στο Μαρόκο και στην Ελλάδα έχω συναντήσει, πουθενά αλλού …
Στα τελευταία χιλιόμετρα που δεν περιλαμβάνουν αμμόλοφους, κατεβαίνω από την καμήλα και περπατώ μέχρι να φτάσουμε στο ξενοδοχείο.
Φτάνουμε στις 09:10 και αφού ευχαρίστησα τον Ιμπραχίμ, τον αποχαιρέτησα. Αν δεν ήμουν τόσο σφιγμένος οικονομικά, θα του άφηνα φιλοδώρημα γιατί το άξιζε και με το παραπάνω.
Κάνω ένα ντους και απολαμβάνω τον παγωμένο μου καφέ στην πισίνα.
Στη συνέχεια μαζεύω τα πράγματα και πληρώνω με debit card. Δεν μου χρέωσαν τα δυο μπουκάλια που πήρα χθες, ούτε και το σημερινό. Η φιλοξενία των Βερβέρων φίλων μου είναι εκπληκτική. Την έχουν μέσα τους και τους βγαίνει. Το βλέπεις στα μάτια τους πως είναι πηγαία, δεν είναι επιτηδευμένη και σε καμία περίπτωση δεν τη χρησιμοποιούν με σκοπό να σου αποσπάσουν φιλοδωρήματα. Περήφανοι και αξιοπρεπείς άνθρωποι.
Η αρχιτεκτονική του ξενοδοχείου είναι εντυπωσιακή και η Ροσινάντε ποζάρει στην είσοδό του.
Αποχαιρετώ τον Μωχάμεντ, ευχαριστώντας τον για την φιλοξενία και διασχίζω μερικά μέτρα παραπέρα για να βγάλω μια φωτογραφία την αγαπημένη μου Ροσινάντε με φόντο την έρημο Σαχάρα, έτσι για το γαμώτο της υπόθεσης. Πιο πέρα δεν το ρισκάρω να πάω, άσε που έχω την υποψία πως δεν μπορώ να πάω.
Αν πηγαίναμε μια κόντρα μέχρι τους αμμόλοφους, τότε σίγουρα θα με κέρδισε! Και θα πήγαινε και πιο πέρα!
Ο Δον Μερκούρης και η Ροσινάντε στην έρημο Σαχάρα …
Διασχίζω τα λίγα χιλιόμετρα βατού χωματόδρομου και πλέον βρίσκομαι στην άσφαλτο. Σήμερα έχω βάλει σκοπό να επισκεφθώ δυο φαράγγια, το Todgha και το Dadès και θα μείνω εκεί που θα με βγάλει ο δρόμος. Βασικά δεν με απασχολεί το πού θα μείνω, αλλά το να οδηγήσω και να δω.
Πριν πάω όμως προς τα ‘κει, θα κάνω το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής που πραγματοποίησα χθες, όπου η θέα του ήταν εξαιρετική και δεν είχα τον χρόνο να απολαύσω. Πορεία λοιπόν μέχρι το Oulad Aissa, το οποίο απέχει περίπου 85 km από ‘δω και η ώρα δείχνει 11:00.
Κινούμαι στον R702 ο οποίος περνάει πλησίον των αμμόλοφων Erg Chebbi που δεσπόζουν με το χρυσαφένιο χρώμα τους. Όμως είναι άλλο πράμα να τους βλέπεις εξ’ αποστάσεως κι άλλο να είσαι μέσα σ’ αυτούς.
Πολλά μπλόκα της αστυνομίας κυρίως στις εισόδους και στις εξόδους των πόλεων, με τους αστυνομικούς να σταματούν μόνο τους ντόπιους. Τους τουρίστες δεν τους σταματούν ούτε κατά διάνοια, εκτός κι αν υπάρχει σοβαρή αφορμή.
Περνάω από την πόλη Rissani, της οποίας ο κεντρικός δρόμος είναι γεμάτος από κακοτεχνίες και χώματα. Και φυσικά από αρκετό κόσμο που πηγαινοέρχεται στο παζάρι. Σε κάποια φάση με πλησιάζει ένα τσακάλι κι ανοίγω ενστικτωδώς το γκάζι για να τον αποφύγω πριν μου γίνει κολιτσίδα. Η πόλη βρίσκεται σε υψόμετρο 750 m από την επιφάνεια της θάλασσας και η πύλη εισόδου της είναι εντυπωσιακή.
Η διαδρομή εναλλάσσεται με αχανείς ερημικές ευθείες και από στροφές περιστοιχισμένες από φοίνικες που αφθονούν σ’ αυτή τη χώρα. Παρατηρώ ότι η τουριστική ανάπτυξη είναι εμφανής με πολλά παραδοσιακά κτίσματα αλλά και παράλληλα, βλέπω κόσμο να ζει μέσα σε παράγκες κυριολεκτικά.
Η διαδρομή είναι καταπληκτική και την απολαμβάνω με ράθυμο ρυθμό οδήγησης και για αρκετά χιλιόμετρα κινούμαι πίσω από ένα στρατιωτικό όχημα.
Και φτάνω στο σημείο που έπαθα μεγάλο ντουβρουτζά χθες, το Oulad Aissa. Ένα εντυπωσιακό φαράγγι που σε κάνει να νομίζεις πως βρίσκεσαι στο Κολοράντο και στη μέση του υπάρχει ένα φοινικόδασος που διαγράφει μια αλλοπρόσαλλη πορεία λες και είναι ποταμός. Όπου είναι ο ποταμός Ziz, αλλά οι μυριάδες φοίνικες τον καλύπτουν. To μέρος είναι γνωστό ως η κοιλάδα του Ziz και περιλαμβάνει οάσεις.
Με πλησιάζουν δυο παιδάκια, ένα αγοράκι κι ένα κοριτσάκι τα οποία μου χαρίζουν μικρά ομοιώματα καμήλας από φοινικόφυλλα. Και δεν μου ζητάνε χρήματα, άσχετα αν τους έδωσα κάτι ψιλά που είχα στο πορτοφόλι. Απλά ήρθαν για να με δουν. Ο τουρίστας και ιδίως ο μοτοσυκλετιστής με την ασυνήθιστη ενδυμασία του, φαντάζει ως εξωγήινος σε τούτα τα αθώα πλάσματα και προκαλεί την περιέργειά τους να τον πλησιάσουν.
Μετά από αρκετά λεπτά αποχωρώ παίρνοντας τον δρόμο της επιστροφής, ακολουθώντας πάλι τον Ν13 μέχρι το Erfoud.
Σταματώ σ’ ένα βενζινάδικο και ρωτώ αν έχουν αμόλυβδη 95 οκτανίων και δεν ξέρουν τι είναι. Τα ίδια και στο επόμενο βενζινάδικο. Στο τρίτο σταματώ και βάζω. Τώρα αν είναι αμόλυβδη ή super, ακόμα δεν έχω καταλάβει …
Βρίσκομαι στο Erfoud και ακολουθώ τον R702 προς Tinghir, όπου από εκεί θα οδηγηθώ στο φαράγγι Todgha. Απέραντες ευθείες οι οποίες περιβάλλονται από πολλές οροσειρές και βράχους να ξεπροβάλλουν στη μέση του πουθενά. Εντύπωση μου προκαλούν τα ονόματα των πόλεων ή των χωριών που είναι γραμμένα στα αραβικά πάνω στα βουνά.
Μετά το Tinejdad ακολουθώ τον Μ10, όπου ένας τριγωνικός βράχος λες και είναι πυραμίδα, ξεπροβάλλει από το έδαφος. Τα δε κίτρινου χρώματος κολωνάκια μαρτυρούν πως οδηγώ στο επαρχιακό δίκτυο της χώρας, εν αντιθέσει με τα κόκκινου χρώματος που αναφέρονται στο εθνικό.
Παραπέρα, περνάω από μια χαρακτηριστική μαροκινή πύλη στον κεντρικό δρόμο. Δεν ξέρω, αλλά αυτό το διαφορετικό και το ξεχωριστό του Μαρόκου, πολύ το γουστάρω.
Στο βάθος πυκνά σκούρα σύννεφα έχουν σκεπάσει τον ουρανό και μοιάζουν σαν να θέλουν να κρύψουν τις οροσειρές του Άνω Άτλαντα.
Πλησιάζοντας το Tinghir, ελάχιστες σταγόνες βροχής ακούγονται να χτυπούν με αργούς ρυθμούς το κράνος μου. Και όσο πλησιάζω το χτυπούν με μεγαλύτερη μανία. Ναι, βροχή στο Μαρόκο και τυγχάνει να είναι και η παρθενική σε τούτο το ταξίδι. Η θερμοκρασία αρχίζει να πέφτει και ανάβω τα θερμαινόμενα γκριπ. Που μέχρι πριν λίγες στιγμές έλιωνα στη ζέστη! Πατώ το κουμπί και τα θερμαινόμενα γκριπ δεν λειτουργούν! Σταματώ να δω τι παίζει αλλά μάταια. Πρέπει να κάθομαι να λύνω και να ψάχνω αλλά πού; Μέσα στη βροχή; Τελικά αντί να παραλάβω μια μοτοσυκλέτα ετοιμοπόλεμη από το service, παρέλαβα μια μοτοσυκλέτα μ’ ένα κάρο προβλήματα που ούτε ΚΤΕΟ δεν θα περνούσε …
Σταματώ σ’ ένα βενζινάδικο για να προφυλαχτώ από τη δυνατή βροχή.
Μόλις η βροχή έχει κοπάσει συνεχίζω τον δρόμο που οδηγεί στο φαράγγι. Δεν περνάνε λίγα δευτερόλεπτα και μπροστά μου αντικρίζω μια τεράστια ουρά από αυτοκίνητα και πλήθος πεζών. Ωπ, κάτι άσχημο θα συνέβη. Προσπερνώ την ουρά και μετά από αρκετά μέτρα αντικρίζω ένα απρόσμενο θέαμα. Λόγω της καταιγίδας, πλημμύρισε ο ποταμός Todgha, τα ορμητικά νερά του οποίου περνούν πάνω από τον δρόμο καθιστώντας την κίνηση αδύνατη. Το μήκος του δρόμου είναι μερικές εκατοντάδες μέτρα. Στην απέναντι “όχθη” υπάρχει κι εκεί ουρά από ακινητοποιημένα αυτοκίνητα.
Γυρίζω πίσω στην προσπάθειά μου να βρω εναλλακτικό δρόμο που θα με οδηγήσει στο φαράγγι. Σταματώ πάλι στο ίδιο βενζινάδικο, όπου ένας νεαρός αστυνομικός μου λέει πως υπάρχει άλλος δρόμος που περνάει μέσα από το Tinghir. Mε συμβουλεύει να μην πάω στο Todgha αυτή τη στιγμή και να περιμένω καμιά ώρα περίπου, μέχρι να καλυτερέψει ο καιρός και να σταματήσει η ορμή του χειμάρρου.
Από τη διπλανή καφετέρια μου δίνουν τον κωδικό wi-fi για να δω την πρόβλεψη του καιρού αλλά και να ψάξω αν έχει κάποιο camping ή κάπου να μείνω τελοσπάντων στο Todgha. Eναλλακτικά, μπορώ να μείνω εδώ, καθώς όπως μου είπαν στην καφετέρια, υπάρχουν δωμάτια με 200 MAD. Φτιάχνω μια φραπεδιά και αρχίζω να σερφάρω στο διαδίκτυο. Βρίσκω ένα ξενοδοχείο κι αμέσως παίρνω τηλέφωνο. Ο τύπος μιλάει μόνο γαλλικά και γνωρίζει ελάχιστες αγγλικές λέξεις. Απ’ ότι καταλαβαίνω, έχει διαθέσιμα δωμάτια και βρίσκεται στην είσοδο του φαραγγιού.
“Πότε θα σταματήσει η βροχή για να φύγω από ‘δω” μοιάζει να σκέφτεται ο Μαροκινός δικυκλιστής. Όπως κι εγώ άλλωστε …
Μετά από περίπου μία ώρα και αφού φόρεσα τ’ αδιάβροχα (που δεν περίμενα με τίποτα πως θα τα φορούσα στο Μαρόκο), φεύγω από το βενζινάδικο και φτάνω στο σημείο που έχει διακοπεί η κίνηση.
Η ορμή του χείμαρρου δείχνει να έχει καταλαγιάσει και άπαντες περιμένουν από λεπτό σε λεπτό την εντολή από τους αστυνομικούς να τον διασχίσουν. Πλέον αρχίζουν τα αυτοκίνητα να διασχίζουν το “ποτάμι” και μετά από λίγο ετοιμάζομαι κι εγώ.
Συναντώ πάλι τον ίδιο αστυνομικό και τον ρωτώ αν μπορεί μια μοτοσυκλέτα να τον διασχίσει και μου λέει:
-Αν δεν είσαι σίγουρος μην περάσεις!
Η αλήθεια να λέγεται, δεν θέλω να το ρισκάρω, φοβάμαι ίσως. Ούτε που θέλω να σκέφτομαι ότι ο χείμαρρος μπορεί να με παρασύρει. Ούτε που σκέφτομαι πως μια πέτρα θα ξαπλώσει κάτω τόσο εμένα όσο και την βαρυφορτωμένη μοτοσυκλέτα μου. Όμως πρέπει να τον περάσω, πρέπει να φύγω και δεν έχω σκοπό να αποκλειστώ και να μείνω εδώ το βράδυ. Η προσμονή του ζεστού δωματίου και η διανυκτέρευση στο φαράγγι μου υπόσχονται άλλη μια ξεχωριστή βραδιά σ’ αυτή τη φανταστική χώρα. Σφίγγω τα δόντια μου και προσπαθώ να αποκτήσω μια στοιχειώδη αυτοπεποίθηση. Κουμπώνω πρώτη κι αφήνω συμπλέκτη οδηγώντας με σταθερό γκάζι …
Στα πρώτα μέτρα έχω τα πόδια στα μαρσπιέ και αισθάνομαι τη μοτοσυκλέτα να λικνίζεται δεξιά κι αριστερά από την ορμή των νερών. Ο κίνδυνος της πτώσης είναι ορατός και ενστικτωδώς κατεβάζω κάτω τα πόδια. Όσο προχωρώ η αυτοπεποίθησή μου ανεβαίνει. Έλα ρε Μερκ, λίγα μέτρα έμειναν, φτάνεις! Ναι τα κατάφερες, είσαι θεούλης ρε!
Κινούμαι στον R703 όπου με χωρίζουν περίπου 15 km από το Todgha. Μέσω ενός ανηφορικού και στριφτερού δρόμου, περνάω μέσα από διάφορα χωριά με τη θέα να είναι μαγευτική. Ο οδηγός ενός αυτοκινήτου με χαιρετά κάνοντας μου νόημα με τα τρία δάχτυλα, θυμίζοντάς μου τον γνωστό σερβικό χαιρετισμό. Aλλά σερβικός χαιρετισμός στο Μαρόκο, μόνο κατά τύχη μπορεί να επιτευχθεί. Μήπως θέλει να μου πει κάτι; Σ’ ένα σημείο πριν από μια στροφή συναντώ άλλη μια τεράστια ουρά από αυτοκίνητα. Προχωρώ και περνώντας τη στροφή αντικρίζω πάλι το ίδιο θέαμα. Τα ορμητικά νερά του ποταμού περνούν πάνω από τον δρόμο με αποτέλεσμα η κίνηση να έχει διακοπεί. Το ίδιο σκηνικό με πριν, με τη μόνη διαφορά πως εδώ τα νερά είναι πάρα πολύ ορμητικά. Πλήθος οδηγών και απλών κατοίκων έχουν συγκεντρωθεί στο σημείο. Σταματώ απεγνωσμένος βρίζοντας την τύχη μου.
Σε μια ανύποπτη στιγμή με πλησιάζει ένας Γερμανός, ο οποίος είναι από το Μόναχο και ταξιδεύει στο Μαρόκο με τους δυο γιούς του και το Toyota Hilux 4Χ4. Όπως μου λέει, ήταν ο πρώτος που περίμενε και αποφαίνεται πως τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Και όντως είναι, μιας και η ορμή των νερών είναι μεγαλύτερη από πριν και ίσως χρειαστούν αρκετές ώρες μέχρι να επιτραπεί η κυκλοφορία. Είμαστε οι μόνοι Ευρωπαίοι ή Δυτικοί στο σημείο και ξεχωρίζουμε σαν τη μύγα μεσ’ το γάλα.
Γυρίζω πίσω προκειμένου να θαυμάσω την ομολογουμένως εξαιρετική θέα της περιοχής.
Και μετά από αρκετά λεπτά επιστρέφω στο σημείο που διακόπηκε η κίνηση. Αριστερά στην απέναντι όχθη υπάρχει ένα hotel – camping στο οποίο θα μείνει ο Γερμανός με τους γιούς του και με παροτρύνει να μείνουμε παρέα. Είναι το καλύτερο σύμφωνα με τα λεγόμενά του. Μου δίνει το τηλέφωνο και μετά από πολλές προσπάθειες ακούγεται στην άλλη γραμμή ένας τύπος ο οποίος μιλάει μόνο γαλλικά. Κι άντε μετά να συνεννοηθείς …
Μόλις η ορμή των νερών μειωθεί κάπως, μπαίνει μια μπουλντόζα η οποία προσπαθεί να στρώσει τον δρόμο, αλλά και να ρίξει αρκετές χουφτιές χώματος στον ποταμό προκειμένου να μειωθεί κι άλλο η ορμή του.
Ο πρώτος τολμηρός διασχίζει τον (και καλά) ποταμό.
Μετά από αναμονή σχεδόν δυο ωρών, επιτρέπεται η κυκλοφορία των οχημάτων. Τον “ποταμό” τον διασχίζουν μόνο τα μεγάλα και ψηλά οχήματα όπως βαν, φορτηγά και 4Χ4 σαν του Γερμανού φίλου μου. Τα πιο χαμηλά αυτοκίνητα και δη τα ΙΧ, αδυνατούν να τον διασχίσουν.
Ανεβαίνω πάνω στη μοτοσυκλέτα και πολλά βλέμματα κυρίως μικρών παιδιών, στρέφονται πάνω μου. Περιμένουν πως θα διασχίσω κι εγώ τον ποταμό αλλά δυστυχώς δεν θα τους κάνω ούτε θα μου κάνω το χατίρι. Δεν θέλω να το ρισκάρω, μιας και τα νερά εξακολουθούν να είναι ορμητικά και να αποτρέπουν κάθε ελπίδα διάσχισης. Εξάλλου ταξιδεύω για την πάρτη μου και όχι για να το παίζω πρωτοπαλλικαράς που θα τον εξυμνούν για τους άθλους και τα ηρωικά κατορθώματά του …
Γυρίζω πίσω με σκοπό να βρω κάπου να μείνω. Βρίσκω ένα ξενοδοχείο το οποίο είναι κλειστό. Ο τύπος μου λέει πως μπορώ αν θέλω να μείνω το βράδυ αλλά δεν έχουν νερό. Αποχωρώ και ακολουθώ μια πινακίδα που οδηγεί σ’ ένα άλλο ξενοδοχείο το οποίο απέχει 300 m από τον κεντρικό δρόμο. Κινούμαι σ’ έναν χωματόδρομο για αρκετά μέτρα. Και μετά βλέπω άλλη μια πινακίδα που οδηγεί στο εν λόγω ξενοδοχείο, η οποία πάλι γράφει 300 m! Ρε μας δουλεύουν; Μήπως απέχει 3 km τελικά; Mετά από μερικά λεπτά εμφανίζεται μπροστά μου το ξενοδοχείο και 100 m πριν απ’ αυτό, ο χωματόδρομος διακόπτεται καθώς έχει γεμίσει νερά! Φυσικά αδυνατώ να το προσεγγίσω. Η θέα των λασπόνερων με αναγκάζει να κάνω μεταβολή και να γυρίσω στον κεντρικό δρόμο μέσω του ίδιου χωματόδρομου.
Έχει πλέον βραδιάσει και κινούμαι με κατεύθυνση το Tinghir, με την ελπίδα να βρω κάπου να κοιμηθώ. Και προς μεγάλη μου απογοήτευση βλέπω άλλο ένα τμήμα του δρόμου που έχει πλημμυρίσει και η διέλευσή του καθίσταται απαγορευτική! Από αυτόν τον δρόμο πέρασα πριν δυο ώρες περίπου και ήταν μια χαρά! Και μέσα σ’ αυτό το χρονικό διάστημα πλημμύρισε! Άρα λοιπόν είμαι αποκλεισμένος σε μια απόσταση σχεδόν 5 km! Kαι μέσα σ’ αυτά τα λίγα χιλιόμετρα καλούμαι να μείνω και να βρω μέρος να κοιμηθώ! Ναι, ας το συνειδητοποιήσω: είμαι αποκλεισμένος στη μέση του πουθενά!
Ξάφνου με πλησιάζει ένα τσακάλι από αυτούς που σου γίνονται κολιτσίδα. Μου λέει πως αγαπάει με πάθος τις μοτοσυκλέτες και με ρωτάει από πού είμαι. Του απαντώ από την Ελλάδα και γεμάτος έκπληξη αναφωνεί:
-Oh, Greece! We are brothers! We are Arabs!
Kι όμως ναι, ο τύπος νομίζει πως η Ελλάδα είναι αραβικό κράτος! Νομίζει πως οι Έλληνες είναι αραβική φυλή! Μάλλον οι Άραβες έχουν πάρει χαμπάρι πόσο θεοκρατική χώρα είμαστε. Εν πάση περιπτώσει, μιας και έχω κερδίσει τη συμπάθειά του, δεν τον διορθώνω και τον αφήνω να πιστεύει ότι η Ελλάδα είναι αραβικό κράτος κι εμείς οι Έλληνες είμαστε αραβικός λαός. Αυτά άλλωστε είναι ανοησίες ανόητων που ανοήτως πιστεύουν σε φυλές και σε ράτσες, λες και ο άνθρωπος είναι σκύλος ή άλογο του ιππόδρομου.
Είναι πεζός και μου λέει να με φιλοξενήσει σπίτι του έναντι 150 DAM, το οποίο απέχει μόλις λίγα μέτρα από αυτό το σημείο. Φτάνουμε στο σπίτι του και ανοίγει μια τεράστια σιδερένια πόρτα. Εκεί με υποδέχεται μια γυναίκα η οποία με καλωσορίζει δίνοντάς μου το χέρι της, αφήνοντάς με έκπληκτο! Ειλικρινά δεν το περίμενα και αρχίζω να καταρρίπτω αυτά που πίστευα για τις μουσουλμάνες, όπου δεν μπορείς να διανοηθείς ούτε καν να τις κοιτάξεις, πόσω μάλλον τους δώσεις το χέρι σου. Και πόσω μάλλον να στο δώσουν αυτές πρώτα …
Βλέπω τα δωμάτια τα οποία ναι μεν μπορεί να είναι φτωχικά, αλλά είναι παραδοσιακά. Πολύ θα ήθελα να μείνω, αλλά η ταλαιπωρία που έχω υποστεί τις τελευταίες ώρες, με κάνουν να αναζητήσω αλλού την ηρεμία μου. Επιζητώ τη χαλάρωση και την ξεκούραση και αρνούμαι ευγενικά την πρόταση φιλοξενίας. Και την αρνούμαι με βαριά καρδιά γιατί ήθελα να τη ζήσω. Όσο θυμάμαι τις περιγραφές του Ηλία Βροχίδη για τη φιλοξενία που συνάντησε σε αρκετές μουσουλμανικές χώρες και που τόσο την εκθείασε, ήθελα να τη ζήσω κι εγώ έστω και για μια βραδιά. Όμως η κούραση με ωθεί στο να προσπαθήσω να μείνω κάπου πιο ήσυχα και ήρεμα.
Οι Άραβες, θωρούνται ίσως οι πιο φιλόξενοι άνθρωποι στον κόσμο. Το να αρνηθείς φιλοξενία σε Άραβα ισοδυναμεί με προσβολή. Θεωρεί ότι τον προσβάλλεις, καθώς σύμφωνα με τη θρησκεία του, ο ξένος για τους Άραβες ή τους μουσουλμάνους θεωρείται σταλμένος από τον θεό και μπορεί να τους φέρει τύχη. Και γι’ αυτό οι πόρτες τους είναι πάντα ανοιχτές για οποιοδήποτε ξένο, ανεξαρτήτου εθνικής προέλευσης και ανεξαρτήτου θρησκευτικής πεποίθησης.
Παρένθεσις: η φιλοξενία (και όχι μόνο η φιλοξενία) δεν είναι χαρακτηριστικό ενός λαού, είναι χαρακτηριστικό ενός ανθρώπου. Κανείς λαός δεν διεκδικεί την παγκόσμια αποκλειστικότητα της φιλοξενίας. Κι ένας ο οποίος πιστεύει πως ο λαός του είναι “ο πιο φιλόξενος στον κόσμο”, δεν θεωρεί “λαθραίους” τους μετανάστες ή τους πρόσφυγες λες και πρόκειται για λαθραίο μπουκάλι με αλκοόλ ή λαθραίο πακέτο με τσιγάρα. Κλέινει η παρένθεσις.
Αφού αρνήθηκα μετανιωμένος τη φιλοξενία τους, ο αδελφός και η αδελφή του κοπελιού αρχίζουν να του φωνάζουν στη γλώσσας τους. Δεν ξέρω αν είναι πράγματι οικογένειά του, καθώς το χρώμα της επιδερμίδας του είναι εμφανώς πιο σκούρο από αυτών. Εν πάση περιπτώσει, το κοπέλι βρίσκει έναν φίλο του με παπί, όπου και τους ακολουθώ στην προσπάθειά τους να μου βρουν ξενοδοχείο. Σταματάμε στο πρώτο που ρώτησα όπου τους εξηγώ πως απευθύνθηκα προηγουμένως. Προχωράμε λίγο παραπέρα καθώς βλέπουν την πινακίδα με τα 300 m που ακολούθησα πριν και τους αποτρέπω να συνεχίσουν. Εν τέλει φτάνουμε πάνω στη στροφή που διακόπηκε ο δρόμος από τον χείμαρρο. Κοιτώ και δεν υπάρχει κίνηση, όμως τα νερά εξακολουθούν να τρέχουν ακόμα. Δεξιά υπάρχει ένας ξενώνας, όπου ο ηλίθιος δεν τον πρόσεξα. Και πώς να τον πρόσεχα θα μου πεις, καθώς το μυαλό μου εκείνες τις ώρες περί άλλων ετύρβαζε …
Το δωμάτιο του ξενώνα έχει 4 κρεβάτια και θα το έχω δικό μου με 300 DAΜ όπου στην τιμή συμπεριλαμβάνεται και πρωινό. Ξέρω πως στο Μαρόκο το παζάρι αποτελεί μια συνήθη πρακτική και παζαρεύω την τιμή, την οποία θεωρώ λίγο τσιμπημένη. Τελικά καταφέρνω να κερδίσω δωρεάν το βραδινό φαγητό.
Αποχαιρετώ το κοπέλι και τον κολλητό του, όπου τους δίνω κάτι ψιλά που μου έχουν περισσέψει, ανακατεμένα σε DAM και €. Το κοπέλι που με εξυπηρέτησε δεν θα το χαρακτήριζα “τσακάλι” όπως τα άλλα. Το παλληκάρι προθυμοποιήθηκε να μ’ εξυπηρετήσει και έδειξε πως το έκανε με την καρδιά του και την καλή του τη διάθεση. Δεν μου ζήτησε χρήματα ο ίδιος, απλά να δώσω κάτι ψιλά στον φίλο του για τη βενζίνη που έκαψε. Τίποτα άλλο.
Με βοηθάει ν’ ανεβάσω τις αποσκευές μου πάνω στο δωμάτιο και μου λέει πως αύριο το πρωί με περιμένει στο σπίτι του για να με κεράσει τσάι. Όμορφη και σπουδαία η συνάντησή μου με τα δυο αυτά παιδιά που κάθε άλλο παρά “τσακάλια” απεδείχθησαν. Τους ευχαρίστησα και τους χαιρέτησα μ’ ένα “Insallah” …
Το παραδοσιακό δωμάτιο γ@μεί και με κάνει να αισθάνομαι σαν εμίρης σε βασιλική σουίτα της Ελούντας.
Τακτοποιώ τα πράγματά μου και αφού κάνω ένα ζεστό ντους που τόσο είχα ανάγκη, βρίσκομαι στο εστιατόριο του ξενώνα. Παραδοσιακή διακόσμηση και χαμηλός φωτισμός που ταξιδεύει τις αισθήσεις μου.
Ο τύπος μου σερβίρει μια σαλάτα με ρύζι και το γνωστό μου πλέον tajine.
Σε κάποια φάση μου προσφέρει αλκοόλ το οποίο πίνει διακριτικά με την παρέα του. Είναι φυλαγμένο σ’ ένα πράσινο μπουκάλι και με κερνάει ένα ποτήρι. Μου λέει ότι είναι μαροκινό ουίσκι αλλά πίνοντάς το μου φαίνεται κάτι σαν ρακί.
Μου λένε αν ενδιαφέρομαι για γυναίκες! Υπάρχουν πόρνες στο Μαρόκο; Yπάρχουν πόρνες σε μια αραβική και μουσουλμανική χώρα; Kι όμως ναι, υπάρχουν Μαροκινές γυναίκες που εκδίδονται! Φυσικά και αρνούμαι την πρότασή τους, μιας και ο αγοραίος έρωτας είναι κάτι που δεν με συγκινεί.
Και μια που το ‘φερε η κουβέντα θα ήθελα να τονίσω πως η θέση της γυναίκας στο Μαρόκο δεν είναι αυτή που φαντάζεται κάποιος. Έχω δει αρκετές αστυνομικίνες και αρκετές χωρίς μαντίλα. Και αυτό γιατί όπως ανέφερα το Μαρόκο δεν είναι ισλαμική χώρα. Στις ισλαμικές χώρες η μαντίλα είναι υποχρεωτική ενώ στις μουσουλμανικές είναι προαιρετική. Οι γυναίκες στο Μαρόκο είναι πιο χειραφετημένες από αυτές των ισλαμικών χωρών και μπορείς να δεις γυναίκες στα σώματα ασφαλείας, να εργάζονται, να μη φορούν μαντίλα ακόμα και να εκδίδονται. Στην Σαουδική Αραβία για παράδειγμα, αν δεν κάνω λάθος, στις γυναίκες απαγορεύεται ακόμα και να οδηγούν!
Περασμένα μεσάνυχτα οδηγούμαι στο δωμάτιο όπου θα ξαπλώσω στο διπλό κρεβάτι. Είναι η πρώτη φορά σ’ αυτό το ταξίδι που θα κοιμηθώ σε κανονικό κρεβάτι – αυτό που έχει στρώμα ντε! Το καλύτερο φινάλε μιας περιπετειώδους και συναρπαστικής ημέρας. Μιας ημέρας που περιελάμβανε άφθονη ταλαιπωρία και με βρήκε αποκλεισμένο σε μια απόσταση λίγων χιλιομέτρων. Κι όμως καραγουστάρω ρε φίλε και το εννοώ! Μου αρέσει το Μαρόκο, το έχω ερωτευθεί από χθες και δεν μου κάνει καρδιά να φύγω. Ξέρω πως θα μείνω άλλα 3 βράδια από τα 6 συνολικά και συνειδητοποιώ πως είναι πολύ λίγα. Δεν με φτάνουν τα γ@μημένα. Είχε δίκιο τελικά ο Παπαντωνίου όταν μου έλεγε πως το Μαρόκο δεν θέλει 6 ημέρες, αλλά ένα ταξίδι ολόκληρο!
Lailah saʿīdah!
Έξοδα – Σημειώσεις:
Διαμονή: Maison d’ hotes La Lune des Gorges (27,44 €)
Βενζίνη: 11,89 €
Φιλοδωρήματα: 3,37 €
Λοιπά: 2,29 €
Σύνολο: 44,99 €
Γενικό σύνολο: 1.406,82 €
Ισοτιμία 25/08/2016: 1 € = 10,9316 MAD
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
