Ημέρα 16η: Σάββατο 27 Αυγούστου 2016, Marrakesh – Kenitra (459,5 km)
Μικρές ιστορίες τρέλας
Λίγα λεπτά μετά τις 05:00 με ξυπνάει η φωνή του ιμάμη από τα μεγάφωνα του μιναρέ. Μα καλά, πώς την παλεύει να πηγαίνει κάθε πρωί και ν’ ανεβαίνει στον μιναρέ και να γκαρίζει; Ή μήπως με την πρόοδο της τεχνολογίας, βάζει ένα CD να παίζει κάνοντας έτσι τη ζωή του πιο εύκολη; Ειλικρινά το ‘χω απορία …
Λίγο πριν τις 08:00 με παίρνει η μάνα μου τηλέφωνο – αυτό, τολμώ να πω πως είναι χειρότερο ξύπνημα κι από τις φωνές του ιμάμη! Συνεχίζω τον ύπνο μου για λίγα λεπτά ακόμη μιας και αισθάνομαι κουρασμένος από τη χθεσινή ημέρα.
Αφού πλύθηκα, παίρνω άλλο ένα παγωμένο νερό και φτιάχνω τον πρώτο παγωμένο καφέ στο σέικερ του Nestea. Τέτοιους καφέδες δεν τους ανταλλάσσω με τίποτα, ακόμα και με τα καλύτερα κοσμικά καφέ πίνοντας freddo cappuccino με αφρόγαλα, μαύρη και τριμμένο πάγο σε πολυτελές ποτήρι σερβιρισμένο σε τραπέζι από μπαμπού. Και γύρω μου να βλέπω γραβατωμένους εντουράδες να πουλούν μούρη με τις αστραφτερές μοτοσυκλέτες τους, με την επίδειξη πλουτισμού να κυριαρχεί και λοιπά τραγελαφικά που χαρακτηρίζουν τα κενά αέρος που έχουν στο κεφάλι τους ορδές Νεοελλήνων.
Το ξενοδοχείο τα σπάει με την ισλαμική αρχιτεκτονική του, η οποία με αφήνει άφωνο.
Πληρώνω με debit card και φεύγω, ενώ δεν μου χρέωσαν τη φραντζόλα με το ψωμί και τα δυο μπουκάλια με παγωμένο νερό που πήρα. Oδηγώ στον χωματόδρομο που πέρασα χθες βράδυ και μετά από λίγα χιλιόμετρα βρίσκομαι στον κεντρικό δρόμο και από ‘κει τραβώ για τη μεντίνα του Marrakesh.
Σταματώ λίγο πριν την είσοδο της μεντίνας σε παραπλήσιο βενζινάδικο για ανεφοδιασμό.
Δεν δέχονται debit card και ο υπάλληλος με οδηγεί σ’ ένα ATM λίγα μέτρα παραπέρα, όπου τραβώ 300 DAM, τόσο για να πληρώσω τη βενζίνη, όσο και να ‘χω μια καβάτζα για μικροέξοδα. Επίσης με συνοδεύει σ’ ένα διπλανό συνεργείο αυτοκινήτων όπου θέλω να τσεκάρω την πίεση των ελαστικών, η οποία είναι δωρεάν. Κι εκεί μου την πέφτει ένα τσακάλι το οποίο μου σπάει τ΄@ρχ!δια, λέγοντάς μου τα γνωστά περί ξενάγησης, εύρεσης ξενοδοχείου κι άλλα διάφορα. Βλέπει ότι είμαι ανένδοτος κι αρχίζει να με αγριοκοιτάζει. Αφού ο μηχανικός τσέκαρε την πίεση του αέρα και τον ευχαρίστησα, ετοιμάζομαι να φύγω. Και το τσακάλι μου λέει να δώσω ένα φιλοδώρημα στον μηχανικό. Του δίνω 5 DAM …
Δυστυχώς έχουν κλείσει το ρεύμα που πέρασα χθες το βράδυ και περιφέρομαι στους ιδιαίτερα στενούς δρόμους της μεντίνας, ανάμεσα σε αρκετό κόσμο. Πραγματικό μαρτύριο! Μετά από αρκετά λεπτά, αράζω σε μια γωνιά στην είσοδο της μεντίνας, μακριά από το πλήθος καθώς δεν έχω καμία απολύτως όρεξη να μου ζαλίζουν τον έρωτα τα τσακάλια και μάλιστα πρωί – πρωί. Ειλικρινά είναι κουραστικό, όσο καλή διάθεση και να έχει κάποιος. Επαέ τουλάχιστον είναι ήσυχα γιατί λίγα λεπτά πριν στο βενζινάδικο, έλαβε χώρα ένας καβγάς με τους συμμετέχοντες να διαπληκτίζονται σε έντονο ύφος.
Ήθελα να δω την Μεντίνα του Marrakesh, όμως είναι εξαιρετικά δύσκολο. Πού ν’ αφήσω τη μηχανή και πού να περπατώ τόση ώρα; Για να πω όμως την αλήθεια μου, αισθάνομαι τόσο γεμάτος από τις εικόνες που αποκόμισα στους δρόμους, στα φαράγγια, στις ερήμους και γενικά στη φύση αυτής της χώρας και πλέον μια βόλτα σε μια πόλη ή σε μια μεντίνα μου φαντάζει αδιάφορη. Ακόμα κι αν πρόκειται για την εν λόγω μεντίνα που αποτελεί Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO από το 1985 και στην οποία υπάρχει η πλατεία Jamaa el Fna που αποτελεί το μεγαλύτερο παζάρι στο Μαρόκο και την πιο πολυσύχναστη πλατεία στην Αφρική!
Το Marrakesh στα λατινοαραβικά και Marrakech στα γαλλικά, είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του Μαρόκου μετά την Casablanca. Η ονομασία της προέρχετια από τις βερβερικές λέξεις mur (n) akuch που σημαίνει “χώρα του θεού”. Μάλιστα από την ονομασία της πόλης προέρχεται και η ονομασία της χώρας. Παλαιότερα ήταν γνωστή και ως “η πόλη του Μαρόκου”.
Βάζω στο GPS να με οδηγήσει σ’ ένα σημείο με πανοραμική θέα της μεντίνας. Περιφέρομαι άσκοπα για περίπου μισή ώρα μιας και έχουν κλείσει κάποιους δρόμους. Σταματώ σ’ ένα σημείο για αναδιοργάνωση μιας και πλέον έχω αποφασίσει να την κάνω. Σήμερα αρχίζει το ταξίδι της επιστροφής, όπου και θα μείνω άλλα δυο βράδια σ’ αυτή την τόσο όμορφη χώρα. Προορισμός μου για σήμερα η Casablanca ή μπορεί και το Rabat. Ή μπορεί και οποιοδήποτε άλλο μέρος που θα με βγάλει ο δρόμος.
Ακολουθώ ντουγρού τον αυτοκινητόδρομο Α7 προς Casablanca, ο οποίος είναι ευρωπαϊκών προδιαγραφών, σύγχρονος και με διόδια. Στην αρχή έχει συννεφιά, αλλά στη συνέχεια επικρατεί κουφόβραση που κάνει την ατμόσφαιρα αποπνικτική. Η ζέστη είναι ανυπόφορη, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι όπως την πρώτη μου ημέρα στο Μαρόκο.
Εντουράδα πλησίον του αυτοκινητόδρομου.
Σταματώ σ’ ένα βενζινάδικο του αυτοκινητόδρομου προκειμένου να ρίξω λίγο νερό στο πρόσωπό μου. Αγοράζω δυο κούτες Davidoff έναντι 700 DAM, δηλαδή 64,44 €. Ακριβούτσικα μου φαίνονται για Μαρόκο, μιας και στην Ελλάδα θα τα πλήρωνα 80 €! Στις δε βαλκανικές χώρες, θα μου κόστιζαν σχεδόν τα μισά, δηλαδή περίπου στα 40 με 45 €! Κι όμως η συγκεκριμένη μάρκα τσιγάρων είναι πιο ακριβή στο Μαρόκο απ’ ότι στα Βαλκάνια. Δεν ξέρω ρε γαμώτο, αλλά δυστυχώς σ’ αυτό το ταξίδι καπνίζω αρκετά, περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Μπορεί να φτάνω και το ένα πακέτο την ημέρα!
Εντύπωση μου προκαλούν οι πινακίδες σε πολλά σημεία του αυτοκινητόδρομου όπου είναι γραμμένες μόνο στα αραβικά και στα βερβερικά! Δυο γραφές που μου είναι πλήρως ακαταλαβίστικες. Σε άλλα σημεία του αυτοκινητόδρομου, ασφαλώς και υπάρχουν πινακίδες γραμμένες και στα λατινικά. Αλλά φαντάζεσαι να υπήρχαν μόνο στα αραβικά και στα βερβερικά; Κανένα πρόβλημα ρε, ο ταξιδιώτης δεν κολλάει πουθενά, γιατί όπως λέει και ο Αμερικανός ταξιδιωτικός συγγραφέας Paul Edward Theroux:
Ένας τουρίστας δεν ξέρει πού βρίσκεται. Ένας ταξιδευτής δεν ξέρει πού πηγαίνει.
Στην Casablanca πάω με σκοπό να δω το Μέγα Τζαμί του Χασάν Β’ με τον 210 m μιναρέ του που τον καθιστά τον ψηλότερο στον κόσμο. To GPS κάνει τα δικά του και αποφαίνεται πως το τέμενος απέχει από εδώ 85 km! Αφού κάνω μερικές γύρες στον αυτοκινητόδρομο, σταματώ σ’ ένα βενζινάδικο για αναδιοργάνωση. Τσεκάρω το GPS, το οποίο προς μεγάλη μου έκπληξη εμφανίζει ρωσικούς και ελληνικούς ορθόδοξους ναούς! Ρε, σίγουρα βρίσκομαι στο Μαρόκο ή στο Άγιο Όρος;
Η Casablanca είναι η μεγαλύτερη πόλη του Μαρόκου, αλλά δεν είναι η πρωτεύουσά της. Αποτελεί την οικονομική καρδιά της χώρας και ιδρύθηκε το 1515 από τους Πορτογάλους. Μάλιστα το τεχνητό λιμάνι της είναι το μεγαλύτερο της χώρας και το μεγαλύτερο του είδους του στον κόσμο.
Κινούμαι σε μια κεντρική λεωφόρο και από την εικόνα που αντικρίζω, υποθέτω πως βρίσκομαι στην μεντίνα της Casablanca. Στον δρόμο γίνεται χαμός! Ό,τι πιο παράλογο έχω δει από οδηγική συμπεριφορά και παιδεία, το έχω δει στο Μαρόκο! Κι ακόμα πιο πολύ, εδώ σ’ αυτόν τον δρόμο της Casablanca! O καθένας πάει όπως να ‘ναι. Ο καθένας κάνει ό,τι θέλει. Δεν υπάρχουν προτεραιότητες, τα φανάρια έχουν σχεδόν διακοσμητικό ρόλο, όπως και οι πινακίδες και ιδίως αυτή του STOP. Tα πάντα παραβιάζονται. Αρχίζω να πιστεύω πως δεν αγαπάνε τόσο της ζωή τους, όταν τους βλέπω να οδηγούν μ’ αυτόν τον τρόπο. Κορναρίσματα, φωνές, χαμός – το απόλυτο χάος! Κάθε στιγμή παίζω τη ζωή μου κορώνα – γράμματα, μα τον Αλλάχ!
Περνώ το φανάρι με πράσινο και σε απόσταση αναπνοής περνάει από δίπλα μου ένας πιτσιρικάς με παπί και τσίτα τα γκάζια σαν να μη συμβαίνει τίποτα! Οι δε πεζοί πετάγονται από το πουθενά μπροστά σου, λες και θέλουν να σου ορμήξουν. Άλλοι πάλι όταν σε βλέπουν να έρχεσαι κατά πάνω τους, γυρίζουν πίσω στο πεζοδρόμιο. Εικόνες τρέλας και παραλογισμού …
Μετά από αυτό το μαρτύριο βρίσκομαι στο νέο τμήμα της πόλης όπου η κίνηση είναι μικρότερη και πιο ήρεμη συγκριτικά με το χάος που συνάντησα προηγουμένως. Αλλά τι το ‘θελα και το ‘πα; Ένα αυτοκίνητο στ’ αριστερά μου παραβιάζει τον ερυθρό σηματοδότη και περνάει ελάχιστα μέτρα από δίπλα μου με ιλιγγιώδη ταχύτητα! Πανικοβάλλομαι και του παίζω την κόρνα. Σχεδόν αμέσως ο οδηγός βγάζει το χέρι του από το παράθυρο δείχνοντας πως αναγνώρισε το λάθος του. Δικέ μου, αν μ’ έπαιρνες παραμάζωμα τι χειρονομία θα έκανες άραγε;
Κάτι ανάλογο είχα δει στην Ρωσία με το Mc Donalds γραμμένο στα κυριλλικά. Μου θυμίζει κάτι παλιές κασέτες που έγραφαν “Άιρον Μέιντεν – Φίαρ οφ δε νταρκ” …
Το GPS μοιάζει να τα έχει χαμένα και η εύρεση του τεμένους φαντάζει πλέον σαν το κυνήγι του χαμένου θησαυρού. Ένας οδηγός αυτοκινήτου μου υποδεικνύει την κατεύθυνση. Σταματώ σε μια άκρη του δρόμου όπου ένας πεζός μου δίνει οδηγίες. Πλέον κινούμαι παραλιακά αλλά πουθενά το τέμενος. Ένας Μαροκινός με εμφάνιση δυτικού τύπου που προσπαθεί να παρκάρει το υπερπολυτελές αυτοκίνητο του στο γκαράζ του σπιτιού του, μου λέει ποιον δρόμο ν’ ακολουθήσω. Και ναι, λίγα λεπτά αργότερα, το εντυπωσιακό τέμενος εμφανίζεται στο βάθος, το οποίο με αφήνει άφωνο με την επιβλητικότητά του.
Φτάνω στην είσοδο του τεμένους και παρκάρω δίπλα σε δυο αστυνομικούς, γνωρίζοντας πως οι αστυνομικοί αυτής της χώρας διακρίνονται για την ευγένεια και τον σεβασμό τους απέναντι στους τουρίστες. Τους χαιρετώ και ρωτώ αν μπορώ ν’ αφήσω τη μοτοσυκλέτα μου εδώ. Μου λένε πως κανονικά πρέπει να παρκάρω στον χώρο στάθμευσης, αλλά μετά από λίγο ο ένας εξ’ αυτών μου λέει να την αφήσω εδώ και θα την προσέχει όσο θα βρίσκομαι στο τέμενος.
Στο Μαρόκο η είσοδος σε πολλά τεμένη επιτρέπεται μόνο στους μουσουλμάνους. Σε κάποια άλλα όπως αυτό, επιτρέπεται η είσοδος και σε πιστούς άλλων θρησκειών. Αυτό δεν το γνώριζα και από ευγένεια κάνω την παρακάτω ερώτηση στον αστυνομικό:
-Κύριε, δεν είμαι μουσουλμάνος, μπορώ να μπω στο τέμενος;
Mε κοιτάει λες και είμαι εξωγήινος. Όπως εμείς κοιτάμε ως εξωγήινο έναν μη χριστιανό, έτσι κι αυτοί κοιτούν κάποιον μη μουσουλμάνο. Κι αυτό μπορεί υπό μία άποψη να θεωρηθεί λογικό, λόγω της επικρατούσας θρησκείας σε μια χώρα ή σε μια κοινωνία. Το διαφορετικό σε μια κοινωνία ξενίζει, η αλήθεια να λέγεται. Και μου απαντάει:
-Φυσικά και μπορείς να μπεις, κανένα πρόβλημα.
To τέμενος του Χασάν Β’ (Hassan II Mosque or Grande Mosquée Hassan II) είναι το μεγαλύτερο τέμενος στο Μαρόκο και το 13ο στον κόσμο. Ο ύψους 210 m μιναρές του, τον καθιστά ως τον μεγαλύτερο στον κόσμο και αποτελείται από 60 ορόφους. Σχεδιάστηκε από τον Γάλλο αρχιτέκτονα Michel Pinseau και χτίστηκε από το 1986 έως το 1993 για την 60η επέτειο του τότε βασιλιά του Μαρκόκου, Χασάν Β’. Η μέγιστη χωρητικότητα του είναι 110.000 άτομα (25.000 μέσα και 80.000 έξω). Και τι δεν έχει … από θερμαινόμενο δάπεδο, ηλεκτρικές πόρτες, συρόμενη οροφή μέχρι και λέιζερ που φέγγει τη νύχτα προς της κατεύθυνση της Μέκκας. Οι δε κάτοικοι της πόλης έχουν ανάμεικτα συναισθήματα για το τζαμί. Αφενός μεν χαίρονται που κοσμεί την πόλη τους και αφετέρου δε, για την κατασκευή του χρειάστηκε να αλλάξει ένα μεγάλο τμήμα της πόλης και πολλοί κάτοικοι αναγκάστηκαν να μετακομίσουν χωρίς να λάβουν καμία αποζημίωση μέχρι σήμερα! Τέτοια πράγματα βλέπω και κρατιέμαι συνειδητά μακριά από αυτή τη θεσμοθετημένη δεισιδαιμονία που ονομάζεται θρησκεία. Κι όσον αφορά το κόστος κατασκευής, κρατήσου και πάρε βαθειά ανάσα, καθώς λέγεται πως στοίχισε … 500 έως 800 εκατομμύρια €! Και πώς επιτρέπεις καλέ μου θεoύλη – αν υπάρχεις και ‘συ καημένε – να πεθαίνουν από την πείνα τόσα παιδιά καθημερινά στην Αφρική;
Ο αστυνομικός που φυλάει οικειοθελώς την Ροσινάντε.
Αποχωρώ από το τέμενος και αφού ευχαρίστησα τους δυο ευγενέστατους αστυνομικούς, ανεβαίνω στη μοτοσυκλέτα και συνεχίζω προς την πρωτεύουσα της χώρας, το Rabat που απέχει περίπου 85 km από την Casablanca. Kινούμαι στον αυτοκινητόδρομο Α3 και σταματώ σ’ ένα βενζινάδικο της Afriquia για ανεφοδιασμό πάσης φύσεως υγρών.
Δυο κάτοχοι αυτοκινήτων διαπληκτίζονται σε έντονο ύφος μεταξύ τους, μάλλον για το ποιος έχει σειρά. Δεν μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση, καθώς στο Ηράκλειο που ζω, οι καβγάδες και οι διαπληκτισμοί των οδηγών είναι καθημερινό φαινόμενο. Αρκετοί “λεβέντες” μάλιστα, από αυτούς που αμαυρώνουν την εικόνα της μεγαλονήσου, έχουν στο αυτοκίνητό τους όπλο ή κομμάτι από ηλεκτρικό καλώδιο μεγάλης διατομής για παν ενδεχόμενο λες και βρίσκονται στο Φαρ Ουέστ. Στην Κρήτη δυστυχώς, έχουν χαθεί αμέτρητες ζωές όχι μόνο από τροχαία ατυχήματα, αλλά και από διαπληκτισμούς μεταξύ οδηγών για μια προτεραιότητα, για ένα φανάρι, για ένα STOP, για ένα κορνάρισμα. Δυτικός πολιτισμός σου λέει μετά …
Πλησιάζοντας το Rabat, με προσπερνάει μια μοτοσυκλέτα, νομίζω Honda Crosstourer με μαροκινές πινακίδες και με τον αναβάτη της να είναι ντυμένος με την τελευταία λέξη της μοτοσυκλετιστικής μόδας. Μου έκανε εντύπωση η θέα μιας σύγχρονης μοτοσυκλέτας, γιατί μέχρι τώρα τα μόνο δίτροχα που έχω δει στο Μαρόκο είναι κάτι αγνώστου ταυτότητος ιδιοκατασκευές περασμένων δεκαετιών και μικρού κυβισμού. Όσον αφορά τα αυτοκίνητα, εν αντιθέσει με τις μοτοσυκλέτες, σε όλο το Μαρόκο βλέπεις τόσο σύγχρονα όσο και παλαιότερων δεκαετιών. Προφανώς η απόκτηση μιας σύγχρονης μοτοσυκλέτας για τον μέσο Μαροκινό αποτελεί πολυτέλεια ή ένα άπιαστο όνειρο …
Η πρώτη εικόνα που αντικρίζω μπαίνοντας στο Rabat είναι οι αμέτρητες αντιπροσωπείες αυτοκινήτων. Τόσο η Casablanca, όσο και το Rabat έχουν μια πιο δυτική εικόνα θα έλεγα. Στους δρόμους πέριξ των μεντινών επικρατεί το χάος από την κίνηση πεζών και οχημάτων, ενώ στα τμήματα των σύγχρονων πόλεων η κατάσταση είναι σαφώς πιο ήπια.
Το Rabat είναι η πρωτεύουσα της χώρας και η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της. Στα αραβικά σημαίνει “καταφύγιο” και δεν θεωρείται ιδιαίτερα τουριστική περιοχή όπως π.χ. το Marrakesh ή η Casablanca.
Έχω βάλει το GPS να με πάει σ’ ένα αξιοθέατο εντελώς στην τύχη (σε κάποιον πύργο κάποιου Χασάν, νομίζω) και επειδή έχουν κλείσει κάποιους δρόμους βρίσκομαι σ’ ένα τζαμί όπου σταματώ για λίγα λεπτά.
Έχω αποφασίσει να διανυκτερεύσω στο Rabat μιας και το GPS λέει πως υπάρχει camping, όπου και επαφίεμαι στις εντολές του για την πρόσβαση σ’ αυτό.
Κινούμαι στο κυκλοφοριακό χάος της πρωτεύουσας, όπου περνάω από την περιοχή της μεντίνας και δίνω μεγάλη μάχη προκειμένου να διατηρηθώ σώος και αβλαβής από τους απρόβλεπτους οδηγούς που δεν υπολογίζουν τίποτα και κανέναν. Καθ’ οδόν γίνομαι μάρτυρας ενός τρακαρίσματος που έλαβε χώρα μπροστά μου, ευτυχώς μόνο με μικρές υλικές ζημιές. Διασχίζω μια γέφυρα και οδηγούμαι σε μια παραλία, προσπαθώντας να βρω το camping, το οποίο μάλλον … εξαφανίστηκε! Πάρα πολύς κόσμος απολαμβάνει το μπάνιο του στην παραλία και βρίσκομαι σ’ ένα απόμερο μέρος όπου σταματώ για λίγα λεπτά, προσπαθώντας μάταια να πετύχω κάποιες καλές λήψεις.
Στο βάθος φαίνεται ο Πύργος του Χασάν, το αξιοθέατο που επέλεξα στην τύχη να δω. Τελικά το βλέπω από χιλιόμετρα μακριά …
Το κοντινότερο camping βρίσκεται στην πόλη Kenitra, η οποία απέχει 30 km και κάτι από εδώ. Αποχωρώ από την παραλία και οδηγώ στον κεντρικό δρόμο που θα με βγάλει στον αυτοκινητόδρομο Α1. Στην κίνηση της πόλης γίνεται πάλι χαμός και θα μου μείνει αξέχαστη η εικόνα ενός παιδιού να κρέμεται κυριολεκτικά στο πίσω μέρος ενός αποπνικτικά γεμάτου λεωφορείου!
Αφού διέσχισα τον αυτοκινητόδρομο
μπαίνω στην Κenitra και μετά από λίγα λεπτά βρίσκομαι στο camping, το οποίο ίσως είναι το πιο τραγικό που έχω μείνει ποτέ μου! Λίγο πριν νυχτώσει στήνω σκηνή και αποφασίζω να χαλαρώσω. Είμαι ο μοναδικός στον χώρο και μετά από λίγη ώρα φτάνει μια τριμελής οικογένεια Μαροκινών με το τροχόσπιτό τους.
Αφού έκανα ντους, αποφασίζω να γεμίσω το άδειο μου στομάχι. Δίπλα στο camping υπάρχει εστιατόριο το οποίο είναι γεμάτο από κόσμο και ακούγεται μουσική, μάλλον πρέπει να γίνεται κάποια γιορτή ή εκδήλωση. Και η μουσική που ακούω δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τα ελληνικά τσιφτετελοάσματα. Είναι ακριβώς η ίδια μουσική με τη διαφορά να έγκειται μόνο στους στίχους, οι οποίοι είναι διαφορετικής γλώσσας. Οπότε δεν πρέπει να μου προκαλεί εντύπωση κάθε φορά που ένας Ευρωπαίος με ρωτάει γιατί στην Ελλάδα ακούμε ανατολίτικη μουσική …
Πηγαίνω στο εστιατόριο όπου ζητώ από τον μάγειρα να μου δώσει ένα πιάτο με πατάτες και ψωμί. Για τα οποία κατέβαλα μεγάλη προσπάθεια να του εξηγήσω, μιας και δεν γνώριζε άλλες γλώσσες πλην της αραβικής και της γαλλικής. Στον μέσα χώρο υπάρχει μπαρ, όπου υπάρχουν άτομα νεαρής κυρίως ηλικίας και λογικά θα τους σερβίρεται αλκοόλ, μακριά από τα μάτια του κόσμου. Πολλοί μουσουλμάνοι πίνουν αλκοόλ, αλλά το πίνουν μακριά από τον κόσμο για να μην προκαλούν. Και απ’ ότι έχω ακούσει από μαροκινά χείλη, πολλά μαγαζιά στις τουριστικές περιοχές σερβίρουν αλκοόλ στους τουρίστες.
Δίπλα στη σκηνή υπάρχει ηλεκτρικός πίνακας και φορτίζω τις συσκευές μου. Αράζω σ’ ένα τραπέζι απολαμβάνοντας ένα λουκούλειο γεύμα που περιλαμβάνει πατάτες και ψωμί και στη συνέχεια γράφω το ημερολόγιο.
Στο βάθος υπάρχει μια καφετέρια με πισίνα όπου πηγαίνω για ν’ αγοράσω νερό. Εκεί μ’ εξυπηρετεί μια όμορφη νεαρή κοπελιά χωρίς μαντίλα και με κοιτάει κάπως πονηρά. Ωπ, να τα μας! Λες να είναι καμιά σαν την Αμιρά που ο φίλος μου ο Κακ, ποτέ δεν κατάλαβε τι ήθελε από αυτόν στην Τυνησία; Αφού αγόρασα τα τελευταία 4 μικρά μπουκάλια νερό μιας και δεν είχε μεγάλα, τη ρωτώ με τρόπο αν έχει μπύρα ή κάτι αλκοολούχο τελοσπάντων. Μου απαντάει αρνητικά, χαμογελώντας με νόημα. Κατάλαβα τι ήθελε …
Λίγο πριν πω την καληνύχτα μου και όντας σε μια μουσουλμανική χώρα θα ήθελα να πω κάποια πράγματα για τη θρησκεία των μουσουλμάνων, εντελώς πληροφοριακά και φυσικά χωρίς να έχω κάποια πρόθεση να το παίξω θρησκειολόγος (εδώ γελάμε). Το ξέρω πως ξεφεύγω, αλλά το ταξίδι για ‘μενα δεν είναι μόνο οδήγηση. Πολλές φορές με προβληματίζει θα έλεγα …
Ο μουσουλμανισμός είναι μια από τις τρεις μονοθεϊστικές θρησκείες, οι άλλες δυο είναι ο ιουδαϊσμός και ο χριστιανισμός. Η βάση τόσο του χριστιανισμού όσο και του μουσουλμανισμού είναι ο ιουδαϊσμός. Ο οποίος ιουδαϊσμός είναι μια εθνική θρησκεία και συγκεκριμένα των Εβραίων, ενώ οι άλλες δυο είναι πανεθνικές θρησκείες.
Οι τρεις αυτές μονοθεϊστικές θρησκείες λένε πάνω – κάτω τα ίδια πράγματα και η μόνη τους ίσως διαφορά είναι οι τρόποι λατρείας τους. Ο μουσουλμανισμός θα λέγαμε πως αποτελεί έναν απλουστευμένο χριστιανισμό, καθότι ο δεύτερος είναι δύσκολος στην κατανόησή του. Γι’ αυτόν ίσως τον λόγο ο μουσουλμανισμός εξαπλώθηκε, εξαιτίας της απλότητάς του.
Επικρατεί μια εντύπωση πως ο μουσουλμανισμός είναι μια θρησκεία απάνθρωπη, ένεκα των πράξεων ορισμένων φανατικών όπως οι τζιχαντιστές, οι ταλιμπάν, οι μουτζαχεντίν και δεν ξέρω ‘γω ποιοι άλλοι, οι οποίοι είναι καθαρά τρομοκράτες. Το Κοράνι κάνει λόγο για τζιχάντ (ιερός πόλεμος), αλλά και και η Βίβλος για “ οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα επί οδόντος”. Είναι δυο φράσεις που έχουν ερμηνευθεί τόσο μεταφορικά όσο και κυριολεκτικά, ανάλογα με το ποιοι τις έχουν ερμηνεύσει και τι σκοπούς επεδίωκαν. Προσωπική μου άποψη είναι πως καμία θρησκεία δεν σκοτώνει, το μόνο που σκοτώνει είναι η ανθρώπινη βλακεία και τίποτα άλλο.
Οι μουσουλμάνοι πριν αρκετούς αιώνες έπαθαν των παθών τους τον τάραχο από τους χριστιανούς όπως π.χ με τις Σταυροφορίες. Ακόμα και σήμερα με νέου τύπου σταυροφορίες, βλέπε στρατιωτικές επεμβάσεις εναντίον μουσουλμανικών χωρών (π.χ. Ιράκ, Αφγανιστάν, Συρία). Αυτού του είδους οι επεμβάσεις βέβαια, δεν γίνονται για θρησκευτικούς ή εθνικούς λόγους (αυτό είναι η πρόφαση) αλλά καθαρά για οικονομικούς. Εκτός αυτού, οι χριστιανοί στον μεσαίωνα είχαν και την Ιερά Εξέταση που έκαιγε στην πυρά τους αιρετικούς. Όμως ο χριστιανισμός εξελίχθηκε σε κοινωνίες όπου γνώρισαν Αναγέννηση και Διαφωτισμό και άφησαν πίσω τους τον θρησκευτικό σκοταδισμό. Και γι’ αυτό τον λόγο οι χριστιανικές κοινωνίες είναι αναμφίβολα πιο προοδευτικές απ’ ότι οι μουσουλμανικές. Ο μουσουλμανισμός, είναι θα λέγαμε μια θρησκεία περισσότερο αυταρχική, απ’ ότι ο χριστιανισμός και αυτό γιατί “μουσουλμάνος” σημαίνει “υποταγμένος”.
Οι θρησκείες δημιουργήθηκαν με σκοπό να δώσουν απαντήσεις σε φλέγοντα υπαρξιακά ζητήματα του ανθρώπου. Όμως πολλές φορές οι θρησκείες ξεφεύγουν από τον σκοπό τους και γίνονται το εφαλτήριο προώθησης πολιτικών και κυρίως οικονομικών συμφερόντων. Για άλλο σκοπό δημιουργήθηκαν και άλλους σκοπούς φαίνεται πως εξυπηρετούν. Είναι όμως αναγκαίες και χρήσιμες, καθώς προσπαθούν να πείσουν τον άνθρωπο για τη μη ματαιότητα της ύπαρξής του και το ιδανικό θα ήταν να περιορίζονται σ’ αυτό.
Οι θρησκείες όπως τα εθνικά κράτη είναι καθαρά τεχνητά δημιουργήματα του ανθρώπου. Εφευρέθηκαν για να μπορούν να ελέγχουν αλλά και να διαχωρίζουν τους ανθρώπους (διαίρει και βασίλευε που λένε). Δεν ξέρω ποιος ή πώς δημιουργήθηκε ο κόσμος, αλλά σίγουρα δεν δημιουργήθηκε με σύνορα και με δόγματα. Και η επιλογή μια θρησκείας συνήθως είναι θέμα γεωγραφίας και όχι προσωπικής επιλογής.
Θεωρώ όλα τα θρησκευτικά δόγματα ως μύθους και να με συγχωρούν οι άνθρωποι που παίρνουν δύναμη από την πίστη τους στον Θεό. Και αυτό γιατί οι μεταφυσικές θεωρίες δεν με πείθουν για το λόγο πως δεν μπορούν να εξηγηθούν επιστημονικά, δηλαδή ορθολογικά. Μακάρι να κάνω λάθος και εύχομαι όσα επικαλούνται οι θρησκείες, να είναι αληθινά …
Εν συνεχεία κατευθύνομαι στη σκηνή όπου προσπαθώ να κοιμηθώ με τη μουσική και τις φωνές να μ’ εμποδίζουν να κλείσω μάτι. Μετά από αρκετή ώρα καταφέρνω να κοιμηθώ μιας και αυτού του είδους η μουσική με φρικάρει, ασχέτως αν έχει ελληνικό ή αραβικό ή τουρκικό ή σερβικό ή βουλγαρικό στίχο …
Lailah saʿīdah!
Έξοδα – Σημειώσεις:
Διαμονή: CampingLaChenaie (2,95 €)
Βενζίνη: 20,53 €
Διόδια: (5 σταθμοί – 11,14 €)
Tσιγάρα: 64,44 €
Φιλοδωρήματα: 0,46 €
Λοιπά: 1,66 €
Σύνολο: 101,18 €
Γενικό σύνολο: 1.540,68 €
Ισοτιμία 27/08/2016: 1 € = 10,8622 MAD
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
