Ημέρα 2η: Σάββατο 13 Αυγούστου 2016, Πειραιάς – Πάτρα – Ancona (250,5 km)
Φεύγουμε Rocinante, φεύγουμε!
Μετά τα μεσάνυχτα βρίσκομαι στην καμπίνα του πλοίου, προσπαθώντας να ηρεμήσω και να ξεκουραστώ μέχρι τις 07:00 που το πλοίο θα δέσει στο λιμάνι. Μετά από λίγες ώρες μπαίνουν στην καμπίνα δυο τύποι τύφλα στο μεθύσι και διακόπτουν τον ύπνο μου. Ανοίγω τα μάτια και παρακολουθώ διακριτικά τις κινήσεις τους. Ο ένας, προφανώς ο κάτοχος του κρεβατιού, προσπαθεί να παραχωρήσει το κρεβάτι στον φίλο του που είναι αλοιφή από τη μέθη. Από τη γλώσσα καταλαβαίνω ότι είναι Αλβανοί και τσακώνονται από … ευγένεια! Ο μεν να παραχωρήσει το κρεβάτι και ο δε αρνείται πεισματικά. Τελικά ο τύπος ξαπλώνει στο κρεβάτι και ο κάτοχος αποχωρεί από την καμπίνα.
Ο τύπος είναι σε άσχημη κατάσταση και πηγαίνει στην τουαλέτα για να κάνει εμετό. Ο ύπνος του είναι ταραγμένος. Με το που φτάνει το πλοίο στο λιμάνι, σηκώνομαι τελευταίος και πηγαίνω στην τουαλέτα για να ρίξω λίγο νερό στο πρόσωπό μου. Ο νιπτήρας και η λεκάνη είναι τίγκα στον εμετό – μπλιαχ! Αφού ρώτησα έναν καμαρότο, πλύθηκα σε άλλη καμπίνα.
Βγαίνω έξω στο λιμάνι και περιμένω τον Γιώργο, ο οποίος φτάνει μετά από λίγα λεπτά. Δουλεύει σήμερα και έχει ενημερώσει στη δουλειά πως θ’ αργήσει καθώς θέλει να βοηθήσει έναν φίλο του που αντιμετωπίζει ένα σοβαρό πρόβλημα που χρήζει άμεσης λύσης. Λύνουμε το σακ βουαγιάζ και ανοίγουμε τη σέλα. Μετράμε με πολύμετρο την μπαταρία και η τάση της είναι χαμηλή, μόλις 8,4 V. Ο Γιώργος έχει φέρει μαζί του καλώδια προκειμένου να φορτίσουμε την μπαταρία μου από τη δική του και τελικά τα καταφέρνουμε.
Δίπλα μας είναι ένας μοτοσυκλετιστής και μας λέει πως τα φώτα της μοτοσυκλέτας αναβοσβήνουν ασυγχρόνιστα! Άλλο πάλι και τούτο! Και έχοντας ακούσει ιστορίες πως τα φώτα xenon έχουν κάψει ηλεκτρονικές, αποφασίζουμε να τα θέσουμε εκτός λειτουργίας αφαιρώντας την ασφάλεια.
Ο Γιώργος είναι από εκείνους τους φίλους που θα χαρακτήριζα κολλητούς ή αδερφούς. Είμαστε φίλοι από το 2008 όταν ο Γιώργος έμενε στο Ηράκλειο, μέχρι και τώρα που μένει στην Αθήνα. Έχουμε γράψει μαζί χιλιάδες χιλιόμετρα στους δρόμους της Κρήτης και της Ελλάδας και έχουμε την ίδια μοτοσυκλέτα. Τα τελευταία 3 χρόνια, έρχεται κάθε φορά που φεύγω για ταξίδι προκειμένου να με αποχαιρετήσει.
Φεύγουμε αμέσως και τον ακολουθώ με κατεύθυνση το σπίτι του, όπου θα μου δώσει τις δικές του μαμά λάμπες του TDM μαζί με τους αντάπτορες, μιας και αποφασίσαμε να αφαιρέσουμε τα xenon. Υποθέτουμε πως για όλη αυτή την ιστορία ευθύνονται τα xenon. Λίγο πριν φτάσουμε στο σπίτι, η μοτοσυκλέτα κάνει νούμερα δυο φορές, ανεβοκατεβάζοντας απότομα στροφές. Φτάνουμε σπίτι και περιμένω τον Γιώργο να φέρει τις λάμπες και τους αντάπτορες. Όση ώρα τον περίμενα δεν έσβησα τη μοτοσυκλέτα για ευνόητους λόγους. Και με το που είμαστε έτοιμοι να ξεκινήσουμε, χωρίς να προλάβω καν να πατήσω συμπλέκτη και να βάλω πρώτη, η μοτοσυκλέτα σβήνει! Ωχ, τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά …
Και πάλι λύνουμε το σακ βουαγιάζ και βγάζουμε τη σέλα για να φορτίσουμε την μπαταρία. Μετά από λίγα λεπτά τα καταφέρνουμε και ακολουθώ τον Γιώργο, ο οποίος με πάει στο συνεργείο. Στον δρόμο η μοτοσυκλέτα κάνει πάλι νούμερα, ανεβοκατεβάζοντας συνεχώς στροφές! Αλλά αυτή τη φορά το κάνει συνεχώς. Κινούμαι με τον δείκτη του στροφόμετρου μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου να εκτοξεύεται στις 5.000 rpm και μετά να πέφτει στις 2.000 rpm και μετά πάλι στις 5.000 rpm και ούτω καθεξής. Όλα αυτά σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής! Σ’ ένα φανάρι ο Γιώργος μου λέει:
– Mα καλά ρε μ@λάκα, γιατί πας τόσο αργά; Έχω βαρεθεί να σε περιμένω! Και να φανταστείς πηγαίνω χαλαρά!
-Καλά ρε, για τόσο κουλάδι μ’ έχεις;
Tου εξηγώ τι συμβαίνει και παρατηρώ το βλέμμα του μέσα στο κράνος να σοβαρεύει. Μετά από τόσες χιλιάδες χιλιόμετρα που έχουμε γράψει μαζί, έχουμε μάθει πλέον να συνεννοούμαστε και να καταλαβαινόμαστε με το βλέμμα. Ξέρω τι σκέφτεται αυτή τη στιγμή, ξέρει πως αισθάνομαι αυτή τη στιγμή. Ο Γιώργος πλέον βρίσκεται στη θέση μου …
Φτάνουμε στο συνεργείο περιμένοντας τον μηχανικό ο οποίος αναμένεται να έρθει κατά τις 11:00. Παίρνω δυο φραπέδες από παραπλήσιο καφενείο και αμέσως πιάνουμε δουλειά με τον Γιώργο, αφαιρώντας τα xenon.
Η ώρα κοντεύει 10:00 και ο Γιώργος πρέπει να φύγει για τη δουλειά του. Ήθελε να μείνει κι άλλο, αλλά τον έπεισα να φύγει. Μόνο που ήρθε και με παρέλαβε από το πλοίο, αυτό ήταν υπεραρκετό. Τώρα πλέον τη μοτοσυκλέτα θα την αναλάβει ο ειδικός. Αποχαιρετώ τον Γιώργο, όπου πρέπει να του ανάψω μια λαμπάδα ίσα με το μπόι του για όλα όσα έκανε. Αλλά επειδή με λαμπάδες και άλλες τέτοιες σαχλαμάρες δεν τα πάω καλά, όλες τις μπύρες στο ταξίδι θα τις πίνω στην υγειά του …
Πλέον είμαι μόνος έξω από το συνεργείο και στις 11:00 φτάνει ο μηχανικός και φίλος του Γιώργου, ο κύριος Ιωάννης Λάζαρης. Συστηνόμαστε και αμέσως πιάνει δουλειά. Όπως μου είπε ο Γιώργος, είναι ειδικός σε ιταλικές μοτοσυκλέτες οι οποίες σύμφωνα με τις φήμες, έχουν κάποια θεματάκια με τα ηλεκτρικά. Άρα λοιπόν έπεσα στον ειδικό. Kαι απ’ ότι μου είπε, πάλι ο Γιώργος, πολλοί κάτοχοι ιταλικών μοτοσυκλετών του στέλνουν τις μοτοσυκλέτες τους από κάθε άκρη της Ελλάδας.
Ο Γιάννης φορτίζει την μπαταρία σε ειδικό μηχάνημα και παρατηρεί πως δεν έχει το παραμικρό πρόβλημα.
Μετράει τον ανορθωτή και παρατηρεί την τιμή του να είναι κατά πολύ κάτω της επιθυμητής τάσης (13,8 V). Την ίδια στιγμή παρατηρεί πως οι τρεις φάσεις της φίσας των πηνίων που συνδέονται στον ανορθωτή βραχυκυκλώνουν μεταξύ τους. Και αν φέρεις σε επαφή την κάθε μία από αυτές μ’ ένα μεταλλικό τμήμα της μοτοσυκλέτας, πάλι βραχυκυκλώνουν. Δηλαδή τα μεταλλικά τμήματα της μοτοσυκλέτας διαρρέονται από ρεύμα! Χαμηλής τάσης βέβαια, αλλά διαρρέονται από ρεύμα!
Συμπέρασμα: με μόλις δυο κινήσεις αποτέλεσμα της ευφυΐας και της εμπειρίας του, ο Γιάννης κατέληξε στο συμπέρασμα πως κάηκαν τα πηνία. Δεν ξέρω μιας και δεν είμαι ειδικός αν αυτό το πρόβλημα με τα καμένα πηνία παρουσιάστηκε χθες στο πλοίο. Αλλά σίγουρα προειδοποίησε αρκετό καιρό πριν. Και στην Yamaha δεν μπόρεσαν να το καταλάβουν και αρκέστηκαν στο να φορτίζουν και να αλλάζουν συνέχεια μπαταρίες …
Η εικόνα που μου έδωσε ο Γιάννης, αυτές τις λίγες στιγμές που είχα τη χαρά να τον γνωρίσω, είναι πως πρόκειται για έναν μηχανικό ευφυή και έμπειρο. Μιλάει με πειστικότητα και κυρίως με επιχειρήματα, δείχνοντας το πόσο καλά γνωρίζει τη δουλειά του. Στη συνέχεια αρχίζει η εγχείρηση όπου βγάζει τα πηνία και διαπιστώνει ιδίοις όμμασι πως έχουν καεί.
Πλέον αρχίζει η διαδικασία εύρεσης ανταλλακτικού. H Yamaha σήμερα είναι κλειστά και τα πηνία της εταιρίας κοστίζουν σύμφωνα με αυτά που έχω ακούσει γύρω στα 450 €! Άρα η μόνη λύση που μας απομένει είναι να βρούμε μεταχειρισμένα ή να κάνουμε περιέλιξη στα υπάρχοντα. Για καινούρια είναι αδύνατον λόγω του ότι η Yamaha είναι κλειστά. Επιλέγουμε το πρώτο. Ναι, αλλά πού θα βρούμε μεταχειρισμένα πηνία όταν σχεδόν όλα τα καταστήματα στην Αθήνα είναι κλειστά και θα ξανανοίξουν την Τρίτη;
O Tζανιδάκης αναλαμβάνει δράση κινώντας γη και ουρανό, ψάχνοντας στο διαδίκτυο μαγαζιά που να έχουν διαθέσιμα καινούρια ή μεταχειρισμένα πηνία και αρχίζει τα τηλεφωνήματα. Την ίδια στιγμή παίρνω τηλέφωνο τον φίλο και γείτονά μου Λάζαρο Αλεξάκη στο Ηράκλειο Κρήτης. Είναι ο γνωστός Λύκος που γράφει την τελευταία σελίδα στο περιοδικό ΜΟΤΟ. Του εξηγώ την κατάστασή μου και αναλαμβάνει δράση και αυτός. Ο Λάζαρος, είναι από τα πιο δραστήρια και δημιουργικά άτομα στον χώρο της μοτοσυκλέτας έχοντας δημιουργήσει στο facebook την ομάδα Motorcycle Restoring & Customizing Greece, η οποία αριθμεί πάνω από 20.000 μέλη. Σ’ αυτή την ομάδα λοιπόν, αναφέρει την δύσκολη κατάσταση που έχω περιέλθει και υπάρχει άμεση ανταπόκριση από τα μέλη της.
Αυτές τις στιγμές πίνω μόνο καφέ και καπνίζω αρειμανίως, προσπαθώντας να διατηρήσω την ψυχραιμία μου. Κάτι μέσα μου όμως λέει πως όλα θα πάνε καλά και θα προλάβω το πλοίο για Ιταλία. Περιττό να αναφέρω πως λόγω των εξελίξεων βρίσκομαι συνεχώς με το κινητό ανά χείρας μιας και τα τηλεφωνήματα διαδέχονται το ένα το άλλο.
Ο Τζανιδάκης μου λέει πως βρήκε μεταχειρισμένα πηνία στα 200 € και το μαγαζί απέχει μόλις 4 km από το συνεργείο του Γιάννη. Αμέσως μετά σκάει τηλέφωνο από τον Λάζαρο, όπου ένας μέλος της ομάδας του έδωσε το τηλέφωνο ενός τύπου ο οποίος διαθέτει πηνία. Toν παίρνω τηλέφωνο και μου λέει πως το μαγαζί βρίσκεται στα Μέγαρα που απέχουν περίπου 50 km από ‘δω! Έτσι λοιπόν, λόγω απόστασης επιλέγουμε το μαγαζί που μας πρότεινε ο Γιώργος.
Αμέσως ανεβαίνουμε στο παπί του Γιάννη και πηγαίνουμε στο εν λόγω μαγαζί. Φτάνουμε και είναι κλειστά! Παίρνω τηλέφωνο τον ιδιοκτήτη ο οποίος μου λέει πως είπε στον Τζανιδάκη, να τον ενημερώσουμε μία ώρα πριν προκειμένου να ειδοποιήσει τον υπάλληλό του. Ο Τζανιδάκης μου το είπε, αλλά εγώ ο ηλίθιος προφανώς το ξέχασα λόγω της κατάστασής μου. Τι να κάνουμε, ένα μυαλό έχω χειμώνα – καλοκαίρι …
Επιστρέφουμε πίσω στο συνεργείο και αμέσως αρχίζω πάλι τα διαδοχικά τηλεφωνήματα. Και τι παίζεται εδώ θα μου πεις; Το μαγαζί από το οποίο θα αγοράσουμε τα πηνία, σήμερα είναι κλειστό. Τα κλειδιά του μαγαζιού δεν τα έχει ο ιδιοκτήτης αλλά ο υπάλληλός του, ο οποίος χθες ξενύχτησε διασκεδάζοντας. Μας είπε να τον ενημερώσουμε μία ώρα πριν πάμε στο μαγαζί, προκειμένου να τον ειδοποιήσει να έρθει. Ο ιδιοκτήτης τον παίρνει συνέχεια τηλέφωνο αλλά ο υπάλληλος δεν το σηκώνει. Κοιμάται …
Σύμφωνα με τα λεγόμενα του ιδιοκτήτη, έχει στείλει ένα σωρό άτομα να τον ξυπνήσουν. Κάθε 10 λεπτά τον παίρνω τηλέφωνο τόσο τον ιδιοκτήτη όσο και τον υπάλληλο για να δω αν ξύπνησε. Τίποτα …
Είμαι σε αναμμένα κάρβουνα και αρχίζω να νευριάζω. Εξηγώ την κατάστασή μου, παρακαλώ, ικετεύω, τίποτα. Σαν να μιλώ σε τοίχο …
Ο ιδιοκτήτης μας είπε πως ο υπάλληλός του όταν και εφόσον ξυπνήσει, θα περάσει από το συνεργείο του Γιάννη. Μετά μας λέει άλλα! Πως εμείς πρέπει να περάσουμε από το μαγαζί! Οι πρώτες χριστοπαναγίες εκτοξεύονται από το στόμα μου που αν με άκουγε ο μητροπολίτης Καλαβρύτων Αμβρόσιος, θα μου έριχνε χειρότερες κατάρες κι από αυτές που έριξε στον υπουργό παιδείας Νίκο Φίλη!
Ο Γιάννης έχει ξεκουμπώσει το καπάκι προκειμένου να μη χάνει χρόνο, μιας και το μόνο που περιμένουμε είναι τον υπάλληλο να ξυπνήσει και να έχουμε το ανταλλακτικό στα χέρια μας. Πλέον έχουμε μόνο ένα εμπόδιο να ξεπεράσουμε προκειμένου να προλάβω το πλοίο. Να ξυπνήσει ο τύπος …
Στο μαγαζί βρίσκεται ένας μεσήλικας Αλβανός οδηγός νταλίκας, ο οποίος περιμένει και αυτός τον Γιάννη να του φτιάξει το scooter του που έχει βλάβη. Ευγενέστατος άνθρωπος, αρχίζει αμέσως και αυτός τα τηλεφωνήματα μιας και έχει γράψει ατελείωτες ώρες οδηγώντας στους ευρωπαϊκούς δρόμους και ταξιδεύοντας με τα πλοία της γραμμής Ελλάδα – Ιταλία και αντίστροφα. Μου λέει πως αν δεν προλάβω το πλοίο από Πάτρα, μπορώ να πάω κατευθείαν Ηγουμενίτσα, καθώς το πλοίο περνάει και από εκεί. Με καθησυχάζει …
Χτυπάει το τηλέφωνο και είναι ο ιδιοκτήτης. Μου λέει πως σε λίγα λεπτά ο υπάλληλός του θα είναι στο μαγαζί! Το άκουσμα αυτής της είδησης ήταν σαν να μου έλεγε κάποιος πως κέρδισα το λαχείο και έγινα από τη μια στιγμή στην άλλη εκατομμυριούχος! Φεύγουμε καρφί με το παπί του Γιάννη για το μαγαζί όπου και παραλαμβάνουμε τα πηνία και επιστρέφουμε στο συνεργείο. Ο χρόνος πλέον κυλάει αντίστροφα. Η ώρα είναι 14:00 και όπως μου είπε ο Γιάννης, σε μισή ώρα θα είμαι έτοιμος. Όπως και έγινε …
Μέχρι να φορτώσω τα πράγματά μου και να ξεκινήσω η ώρα έχει πάει 14:45 και το πλοίο φεύγει στις 18:00. Αποχαιρετώ τον Γιάννη και τον υπερευχαριστώ για όλα όσα έκανε. Μου είπε να πάμε να πιούμε μια μπύρα αλλά του υποσχέθηκα πως θα την πιούμε όταν με το καλό γυρίσω. Αυτή τη στιγμή πρέπει να προλάβω το πλοίο και αν πιω μπύρα με τόση ζέστη με βλέπω να πηγαίνω ζιγκ – ζαγκ στις απέραντες ευθείες …
Η μηχανή δεν φεύγει αν δεν ελεγχθεί σωστά, με διαβεβαίωσε ο Γιάννης. Αφού έλαβα το οκέι από τον μάστορα, πλέον είμαι στον δρόμο χρησιμοποιώντας για πρώτη φορά το κινητό που επέλεξε ο Τζανιδάκης, προκειμένου να το έχω αποκλειστικά για χρήση GPS. Η μοτοσυκλέτα δείχνει να δουλεύει ρολόι όπως παλιά. Η κίνηση στον δρόμο είναι αρκετή και όποτε με παίρνει κινούμαι με υψηλές ταχύτητες, προσπερνώντας με χάρη τα αυτοκίνητα. Στον δρόμο γίνονται πολλά έργα ως γνωστό …
Χωρίς να κατεβώ ούτε στιγμή από τη μοτοσυκλέτα, φτάνω στο λιμάνι της Πάτρας στις 17:15. Περνώ το check in και αμέσως μετά πηγαίνω στα dutty free ν’ αγοράσω δυο κούτες τσιγάρα Davidoff με την ελπίδα να κοστίζουν φθηνότερα απ’ ότι στο εμπόριο. Και προς μεγάλη μου απογοήτευση παρατηρώ πως η τιμή τους είναι η ίδια με αυτήν του εμπορίου. Σε άλλα τσιγάρα, η τιμή είναι χαμηλότερη. Πληρώνω συνολικά 80 € ενώ πέρσι στην Σερβία πλήρωσα σχεδόν τα μισά …
Περνάω τον έλεγχο στο λιμάνι όπου οι ένστολοι με κάνουν να νομίζω πως βρίσκομαι σε εμπόλεμη ζώνη. Ο έλεγχος στα αυτοκίνητα είναι εξονυχιστικός εν αντιθέσει με τις μοτοσυκλέτες που δεν είναι ούτε καν τυπικός. Σταματώ έξω από το πλοίο να φωτογραφίσω τη μοτοσυκλέτα μου ή Rocinante όπως τη βάφτισα σε τούτο το οδοιπορικό. Το κορίτσι του δρόμου …
Μόλις περάσαμε μαζί μια δύσκολη κατάσταση. Έναν κυκεώνα από τον οποίο βγήκαμε αλώβητοι. Ναι Rocinante, σαλπάρουμε για άλλη μια φορά σε μέρη μακρινά κι ονειρεμένα! Ναι Rocinante, και φέτος θα κυνηγήσουμε ανεμόμυλους!
Την ιδιαίτερη αυτή στιγμή μας τη χαλάει ένας ένστολος, ο οποίος με πλησιάζει με το υπηρεσιακό αυτοκίνητο, λέγοντάς μου με ευγένεια πως απαγορεύονται οι φωτογραφίσεις. Υπακούω στα λεγόμενά του και σύντομα περνώ την μπουκαπόρτα του πλοίου.
Το προσωπικό του πλοίου αποτελείται από Έλληνες και από Ιταλούς, καθώς οι Μινωικές εξαγοράστηκαν από τον ιταλικό όμιλο Grimaldi. Aφήνω τα πράγματά μου στην καμπίνα και βρίσκομαι στο εξωτερικό μπαρ του πλοίου, όπου γράφω το ημερολόγιο μιλώντας στο τηλέφωνο με φίλους, οι οποίοι γνωρίζουν τι μου έχει συμβεί και ήθελαν να μάθουν νέα μου. Πλέον αισθάνονται ανακουφισμένοι όπως κι εγώ. Κι όπως μου είπε ένας από αυτούς, ο Γρηγόρης, “ξέχασέ τα όλα ρε, το ταξίδι τώρα ξεκινάει”.
Το πάντα στο πλοίο κοστίζουν πανάκριβα. Πιο ακριβά από πλοία των Μινωϊκών της γραμμής Ηράκλειο – Πειραιάς. Με την εκπτωτική κάρτα έχω έκπτωση 10 % και για ένα μπουκάλι νερό του 1 lt πλήρωσα 1,80 € με την έκπτωση!
Μετά από μερικές ώρες κατευθύνομαι στο εστιατόριο για να φάω την κλασσική καραβίσια μακαρονάδα. Η τιμή του φαγητού είναι ελάχιστα πιο ακριβή από τ’ άλλα πλοία των Μινωϊκών που εκτελούν δρομολόγια στην Ελλάδα.
Η συνέχεια με βρίσκει να περιφέρομαι σε διάφορους χώρους του πλοίου και όταν βραδιάσει κατευθύνομαι στην καμπίνα όπου κάνω ντους και πέφτω για ύπνο.
Δύσκολη και ψυχοφθόρα η σημερινή ημέρα. Ευτυχώς όλα έληξαν ομαλά. Η βλάβη επιδιορθώθηκε και πρόλαβα το πλοίο. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό μέσα στην ατυχία μου που η βλάβη παρουσιάστηκε στην Ελλάδα και όχι στο εξωτερικό. Φαντάσου να μου συνέβαινε στην Ιταλία όπου θεωρείται πιο ακριβή χώρα από την Ελλάδα. Και επειδή το TDM στην Ευρώπη πλέον είναι ξεπερασμένη και παρωχημένη μοτοσυκλέτα, δεν είναι τόσο δημοφιλές όσο είναι στην Ελλάδα που για πολλά χρόνια αποτελούσε το best seller της αγοράς. Άρα οι πιθανότητες να έβρισκα το συγκεκριμένο ανταλλακτικό θα ήταν ελάχιστες έως μηδαμινές. Και ακόμα χειρότερα, φαντάζεσαι να μου τύχαινε αυτή η βλάβη στο Μαρόκο; Στην Αφρική; Στην Σαχάρα; Ούτε που να το σκέφτομαι! Με καμήλα θα γύριζα στην Ελλάδα …
Φυσικά το πρόβλημα δεν ήταν η “φθηνή” BS και φυσικά ούτε τα xenon. Απ’ ότι έχω ακούσει, τα περισσότερα TDM μετά τα 100.000 km καίνε πηνία. Και πάλι καλά να λες, γιατί άλλες μοτοσυκλέτες καίνε και στα 50.000 km. Με περίπου 110.000 km στην πλάτη της, ήταν μαθηματικά βέβαιο πως κάποια στιγμή θα παρουσίαζε όχι μόνο αυτό το πρόβλημα αλλά και άλλα. Βέβαια αυτή η ιδιαίτερα ψυχοφθόρα διαδικασία που έζησα θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί, εάν η βλάβη είχε εντοπιστεί και επιδιορθωθεί εγκαίρως, μιας και η μοτοσυκλέτα παρουσίασε συμπτώματα. Αλλά …
Λάζαρε Αλεξάκη, σ’ ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για την κινητοποίηση και την ανταπόκριση των μελών του MRCG.
Γιώργο Τζανιδάκη, Γιάννη Λάζαρη, σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου! Xωρίς εσάς δεν θα ήμουν αυτή τη στιγμή στο πλοίο …
Καληνύχτα!
Έξοδα – Σημειώσεις:
Εισιτήρια πλοίου:162,10 €
Βλάβη: ανταλλακτικό (200 €), εργασία (50 €)
Διόδια: Ελλάδα (3 σταθμοί – 4,40 €)
Tσιγάρα: 80 €
Λοιπά: 27,43 €
Σύνολο: 523,93 €
Γενικό Σύνολο:610,41 €
Η καμπίνα στο πλοίο είναι τρίκλινη εσωτερική, καθώς όταν έκλεισα τα εισιτήρια δεν υπήρχε διαθέσιμη τετράκλινη εσωτερική.
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
