Ημέρα 8η: Παρασκευή 19 Αυγούστου 2016, Valencia – Granada(686,1 km)
Spaghetti Western: κάποτε στην Ανδαλουσία
Σήμερα έχω βάλει σκοπό να μπω στην αυτόνομη περιφέρεια (ή κοινότητα) της Ανδαλουσίας. Η οποία είναι η δεύτερη σε έκταση και η πρώτη σε πληθυσμό αυτόνομη περιφέρεια της χώρας και βρίσκεται στην κεντρική και νότια Ισπανία. Είναι η περιοχή που οι Άραβες άφησαν στο στίγμα τους για περίπου 8 αιώνες. Στην Ανδαλουσία λοιπόν θα μείνω συνολικά 6 βράδια (4 σε αυτή τη φάση του ταξιδιού και άλλα 2 στη συνέχεια).
Ακούω το ξυπνητήρι στις 06:30 αλλά η χθεσινή ζάλη από το ποτό θα με κάνει να σηκωθώ μετά τις 08:00. Αφού παρέθεσα μερικές σημειώσεις στο ημερολόγιο και χαιρέτησα τον Αλεσάντρο και την Χριστίνα, στις 10:30 βρίσκομαι στον δρόμο. Σήμερα με περιμένουν πάνω από 600 km, όπου τα μισά θα τα ξοδέψω στη βαρετή autovia, μέχρι να φτάσω στο χωριό Tabernas. Από ‘κει και μετά αρχίζει το παιχνίδι …
Καταβροχθίζω τα διαδικαστικά χιλιόμετρα στην Autovia del Mediterrani (της Μεσογείου δηλαδή) με κωδική ονομασία Ε-15 Α-7.
Λίγο πριν την Elche βλέπω ένα μαύρο σκιαγραφημένο ομοίωμα ενός ταύρου, το οποίο συναντάται σε μεγάλους οδικούς άξονες της χώρας.
Ονομάζεται Toro de Osborne (Ταύρος του Osborne), έχει ύψος 14 m και υπάρχουν περίπου 90 σε όλη την Ισπανία. Έχουν ανεγερθεί από το 1956 από την εταιρία Osborne, η οποία ήθελε να διαφημίσει το κονιάκ Brandy de Jerez. Eν έτει 1994, η ΕΕ ψήφισε έναν νόμο που απαγόρευε τη διαφήμιση οινοπνευματωδών ποτών στον δρόμο και συνεπώς αυτά τα ομοιώματα έπρεπε να καταργηθούν. Τελικά καταργήθηκε μόνο η διαφήμιση ενώ οι ταύροι παρέμειναν για αισθητικούς και πολιτιστικούς λόγους.
Σ΄ έναν κόμβο στην Elche κάνω μια στάση ξεμουδιάσματος αλλά και δροσίσματος. Είμαι ατυχής, καθώς δεν βρήκα κάπου στον δρόμο ένα μέρος με ίσκιο έτσι ώστε να ξαποστάσω. Είναι πραγματικό μαρτύριο να κάνεις αυτές τις αναγκαίες στάσεις στον ήλιο.
Συνεχίζω λοιπόν την πορεία μου και πλέον βρίσκομαι στην αυτόνομη κοινότητα της Murcia όπου σταματώ σ’ ένα βενζινάδικο Repsol για ανεφοδιασμό σε βενζίνη. Δεν ξέρω ρε γαμώτο, αλλά τα βενζινάδικα της εν λόγω εταιρίας φαίνεται να με ελκύουν. Κάτσε να δεις που στο τέλος θα την κάνω πλούσια …
Τα χιλιόμετρα φεύγουν εύκολα
κι όσο κατευθύνομαι νοτιότερα, το τοπίο φαίνεται ν’ αλλάζει άρδην και να αγριεύει. Αμέτρητοι κίτρινοι και καφέ λόφοι με ελάχιστη αλλά διακριτή βλάστηση κάνουν την εμφάνισή τους και οι εικόνες παραπέμπουν σ’ ένα τοπίο σχεδόν ερημικό.
Μετά την Lorca, βρίσκομαι στην αυτόνομη κοινότητα της Ανδαλουσίας και στην Huércal-Overa, γεμάτος ευτυχία εγκαταλείπω επιτέλους την autovia και ακολουθώ τον επαρχιακό Α-334. Κρίνω σκόπιμο λοιπόν να φουλάρω το ρεζερβουάρ μιας και δεν γνωρίζω αν θα βρω βενζινάδικα στη συνέχεια της διαδρομής που έχω βάλει σκοπό να οδηγήσω.
Βρίσκομαι κοντά στo χωριό Tabernas που σηματοδοτεί την έναρξη του παιχνιδιού που λέγαμε προηγουμένως. Αράζω σ’ έναν ίσκιο γεμίζοντας το αυτοσχέδιο σέικερ με καφέ και παγωμένο νερό. Παρεμπιπτόντως το καλύτερο αυτοσχέδιο σέικερ για τη φραπεδιά είναι το μισόλιτρο μπουλακάκι του Nestea. Και ο λόγος είναι πως το πώμα του είναι μεγάλο και επιτρέπει στο κουτάλι να χωρέσει και να μπει μέσα όλη η ποσότητα του καφέ και της ζάχαρης! Τα αντίστοιχα μισόλιτρα μπουκαλάκια του μεταλλικού νερού ή των αναψυκτικών, έχουν μικρότερο πώμα και κατά συνέπεια οι κουταλιές καφέ και ζάχαρης χύνονται έξω από αυτά. Ασήμαντη αλλά πρακτική συμβουλή …
Αφού έριξα νερό στο πρόσωπό μου, ανανεωμένος πλέον βρίσκομαι ξανά on the road, κινούμενος αρχικά στον Α-334 και ακολούθως στον Α-349 προς Τahal και Tabernas με τη διαδρομή να είναι καταπληκτική.
Φτάνω στο Tabernas όπου στην κορυφή του λόφου δεσπόζει το κάστρο Castillo de Tabernas, το οποίο χτίστηκε σε μαυριτανικό ρυθμό τον 11ο αιώνα από τους Άραβες.
Χαζεύω γύρω μου το τοπίο, το οποίο είναι μοναδικό και δεν το έχω ξαναδεί. Άγριο, ερημικό, αφιλόξενο. Βρίσκομαι στην Έρημο Tabernas ή Desierto de Tabernas …
Παρένθεσις: δεν θα πρέπει να συγχέουμε τους Μαυριτανούς εκείνης της εποχής με τους σημερινούς κατοίκους της σημερινής Μαυριτανίας. Ο λόγος είναι πως ο όρος “Μαυριτανοί” είχε αποκτήσει εκείνη την εποχή στην Ευρώπη μια ευρύτερη έννοια, καθώς αναφερόταν στους μουσουλμάνους Άραβες ή Βέρβερους που ζούσαν στην Βόρεια Αφρική, την Ισπανία και σε άλλες περιοχές της Μεσογείου. Κλείνει η παρένθεσις.
Mπαίνω στο Tabernas, το οποίο φαίνεται όμορφο χωριό και προσπαθώ ν΄ανεβώ στο κάστρο. Ακολουθώ κάποια δρομάκια αλλά μάταια. Κατεβαίνω κάτω μπας και πετύχω ένα σημείο με όμορφη θέα (που όντως η θέα είναι όμορφη) αλλά και πάλι μάταια. Βρίσκω μια σκιά σε μια εκκλησία
και μετά από λίγο βρίσκομαι ξανά στην είσοδο του χωριού με την πινακίδα που σε καλωσορίζει σ’ αυτό.
Σε πολλές πινακίδες κάποιοι έχουν ζωγραφίσει με σπρέι το έμβλημα του κομμουνισμού, ο οποίος έχει απήχηση σε σημαντική μερίδα των Ισπανών.
Και όχι μόνο ο κομμουνισμός αλλά και το αντίπαλο δέος του, ο φασισμός. Αμέσως μου έρχεται στο μυαλό ένα ενδιαφέρον απόσπασμα από το βιβλίο “Λαοί της Ευρώπης καταγωγή και χαρακτηριστικά” του Βασίλη Ραφαηλίδη:
Λαός αψίκορος οι Ισπανοί είναι οι πιο φανατικοί καθολικοί, οι πιο φανατικοί φασίστες, οι πιο φανατικοί κομμουνιστές, οι πιο φανατικοί αναρχικοί, οι πιο φανατικοί δημοκράτες – οι πιο φανατικοί στα πάντα. Και φυσικά στον έρωτα. Ο μέσος όρος και ο συμβιβασμός είναι έννοιες περίπου άγνωστες σ’ αυτή την ακραία ευρωπαϊκή χώρα των άκρων. Οι αντιθέσεις στην Ισπανία μοιάζουν αξεπέραστες. Και η ζωή είναι δύσκολη εδώ. Αλλά και απέραντα γοητευτική. Το νάσαι ήσυχος και καλός νοικοκύρης στην Ισπανία μοιάζει σχεδόν αδύνατο. Αλλά και ανόητο. Σε τρώει το σκοτάδι στα γρήγορα όταν παριστάνεις τον ουδέτερο στην Ισπανία. Όπως τον Λόρκα, που τον καθάρισαν οι φασίστες, όχι γιατί ήταν κομμουνιστής ή αναρχικός, αλλά διότι δήλωσε “δημοκρατική ουδετερότητα” στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου. Σ’ αυτή τη χώρα δεν υπάρχει ουδετερότητα, υπάρχουν μόνο ακρότητες κάθε μορφής. Κι αν η Ισπανία δεν πήρε μέρος στον Α’ και στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο δεν το έκανε από διάθεση ουδετερότητας, αλλά γιατί θα γινόταν σφαγή μεγάλη όποια συμμαχία κι αν διάλεγε.
Συνεχίζω τον δρόμο μου κινούμενος στον Α-340a και μετά από λίγο βλέπω στα δεξιά μου το κτίριο Oasys στο οποίο υπάρχουν πολλές σημαίες. Στην περιοχή υπάρχουν 3 κινηματογραφικά στούντιο στα οποία γυρίστηκαν τις δεκαετίες του ’60 και ’70 πολλές ταινίες spaghetti western για το Hollywood, μιας και το ημιερημικό περιβάλλον της Tabernas ήταν το ιδανικότερο για να αποτυπωθεί το κλίμα της Άγριας Δύσης. Tα στούντιο αυτά είναι το Texas Hollywood (Fort Bravo), το Mini Hollywood (Oasys) και το Western Leone.
To κοπέλι που δουλεύει στο κτίριο μου λέει πως η είσοδος για το πρώτο κοστίζει 12 € και για το δεύτερο 22 €. Μου υποδεικνύει έναν χωματόδρομο και η άκρατη μανία μου για εξερεύνηση θα με ωθήσει να τον ακολουθήσω.
Μετά από λίγα χιλιόμετρα βρίσκομαι στο Τexas Hollywood ή Fort Bravo, όπου η είσοδος επιτρέπεται μόνο σε όσους έχουν εισιτήριο κι έτσι λοιπόν αρκούμαι στη φωτογράφηση. Το όλο θέαμα με ταξιδεύει στην Άγρια Δύση …
To Τexas Hpllywood ή Fort Bravo ως φαίνεται από τον Α-340a.
Επιστρέφω πίσω ακολουθώντας πάλι τον χωματόδρομο, ο οποίος περνάει κάτω από μια τοξωτή γέφυρα του κεντρικού ασφάλτινου δρόμου.
Μετά από λίγα χιλιόμετρα βρίσκομαι στο δεύτερο στούντιο, το Mini Hollywood ή Oasys το οποίο προσεγγίζω από την πίσω του πλευρά. Βλέπω τα σκηνικά των ταινιών
αλλά πιο πολύ εντυπωσιάζομαι από τη φυσικότητα του τοπίου της περίφημης Desierto de Tabernas. Aπλά μαγευτικό …
Το Mini Hollywood (Oasys) γνωστό παλαιότερα ως Yucca City, σχεδιάστηκε από τον Carlo Simi και κατασκευάστηκε για τον Sergio Leone το 1965 και την ταινία του “Για μια χούφτα δολάρια”. Χρησιμοποιήθηκε και για άλλες ταινίες με γνωστότερη την “Ο καλός, ο κακός και ο άσχημος” το 1966.
Αποχωρώ και στην διασταύρωση του Α-92 παρατηρώ μια πινακίδα που οδηγεί στο τρίτο στούντιο, το Western Leone. Και σ’ αυτό γυρίστηκαν ταινίες με γνωστότερη όλων την “Κάποτε στην Δύση” το 1968. Δυστυχώς δεν έχω χρόνο ούτε καν να πάω να το δω …
Εύκολα κάποιος μπορεί να χαρακτηρίσει τα τρία αυτά στούντιο ως κακόγουστης αισθητικής ή τουριστικές παγίδες aka tourists traps. Προσωπικά σαν αίσθηση και εντύπωση δεν μου έβγαλαν κάτι τέτοιο. Ενδεχομένως για κάποιον ο οποίος είναι λάτρης του κινηματογράφου ή των εν λόγω ταινιών, να το θεωρεί ιδιαίτερα ενδιαφέρων, να πληρώσει είσοδο και να κάθεται με τις ώρες να χαζεύει τα σκηνικά των ταινιών. Το σίγουρο είναι πως κατασκευάστηκαν για τις ανάγκες των ταινιών και όχι για να προσελκύσουν τουρίστες. Τους οποίους προσέλκυσαν δεκαετίες αργότερα και δη τους λάτρεις των spaghetti western. Κι επειδή πιτσιρικάς έβλεπα τέτοιες ταινίες, αν είχα χρόνο ασφαλώς και θα τον διέθετα προκειμένου να επισκεφθώ τα στούντιο. Θυμίζω πως κάτι ανάλογο έχει φτιάξει και ο Emir Kusturica στην Mokra Gora της Σερβίας για την ταινία “Η ζωή είναι ένα θαύμα”.
Κινούμαι για λίγα χιλιόμετρα στον Α-92 και μετά βρίσκομαι πάλι στον επαρχιακό N-340a.
Σε μια διασταύρωση στρίβω αριστερά και αφού περάσω τη γέφυρα του ποταμού Andarax, βρίσκομαι στο Gádor, όπου περνάω κάτω από μια μικρή γέφυρα. Η οποία είναι τόσο μικρή που αναγκάζομαι να σκύψω το κεφάλι μου προκειμένου να περάσω! Στρίβω δεξιά και ακολουθώ τον κεντρικό δρόμο και αμέσως σκέφτομαι πως έχω κάνει μ@λακία. Μάλλον έκανα λάθος στη διασταύρωση πριν το Gádor. Γυρίζω πίσω, ξανασκύβω κεφάλι, περνάω τη γέφυρα, φτάνω στη διασταύρωση και ακολουθώ την άλλη κατεύθυνση. Στενός δρόμος που περνάει από μικρά χωριουδάκια και πάλι αναρωτιέμαι αν έκανα κι άλλη μ@λακία. Και ναι, σωστά μάντεψα. Καλά πήγαινα ο ηλίθιος, ξανά πίσω λοιπόν! Περνάω γέφυρα, φτάνω Gádor, ξανασκύβω κεφάλι και πλέον οδηγώ στον Α-348. H διαδρομή στο ίδιο ημιερημικό μοτίβο …
Η πανοραμική θέα της Desierto de Tabernas είναι εντυπωσιακή! Πρόκειται για ένα θέαμα μοναδικό που δεν έχω ξαναδεί. Αμέτρητοι λόφοι κολλητά ο ένας δίπλα στον άλλον με ελάχιστη βλάστηση, δίνουν μια άγρια ομορφιά στο τοπίο. Έχει έκταση 280 km2 και θεωρείται προστατευμένη περιοχή άγριας φύσης αλλά και η ξηρότερη περιοχή της Ευρώπης όπως και η ευρύτερη Αλμερία. Kάποιες πηγές λένε πως είναι η μοναδική έρημος στην Ευρώπη, ενώ άλλες λένε πως δεν είναι έρημος αλλά ημιέρημος. Το αν είναι έρημος ή ημιέρημος δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω και φυσικά δεν μου καίγεται καρφί – ας τα βρουν μεταξύ τους οι γεωλόγοι.
Απ’ ότι βλέπω στον χάρτη βρίσκομαι στο Εθνικό Πάρκο της Sierra Nevada, η οποία αποτελεί μια από τις θερμότερες περιοχές της Ευρώπης, ιδίως τους καλοκαιρινούς μήνες Ιούλιο και Αύγουστο. Το καταλαβαίνω στην πράξη, μιας και μέχρι τώρα την έχω ακούσει κάπως από τη ζέστη. Έχω να διασχίσω περίπου 140 km στον Α-348, τα οποία υπό φυσιολογικές συνθήκες απαιτούν πάνω από 2,5 ώρες οδήγησης!
Στην αρχή ο δρόμος είναι φαρδύς και μετά το Ugíjar το τοπίο αλλάζει όσο και ο δρόμος. Πλέον το τοπίο δεν είναι ούτε ερημικό, ούτε ημιερημικό αλλά καταπράσινο. Ο δε δρόμος είναι ιδιαίτερα στενός με αμέτρητες κλειστές στροφές.
Η διαδρομή είναι καταπληκτική όπου ανεβαίνω υψόμετρο για να ξανακατεβώ στη συνέχεια.
Λόγω της στενότητας του δρόμου, είναι δύσκολο, σχεδόν αδύνατο θα έλεγα, να προσπεράσεις προπορευόμενο όχημα. Σε κάποια φάση έχω ανεβάσει ρυθμό και πίσω μου με ακολουθεί σε απόσταση αναπνοής ένας Ισπανός με Skoda. Σταματώ σε μια άκρη προκειμένου να τον αφήσω να περάσει μιας και δεν θέλω να μπλέξω σε κόντρα. Άλλωστε ταξιδεύω και δεν έχω καμία απολύτως διάθεση να αποδείξω το πόσο γρήγορος οδηγός είμαι – που δεν είμαι.
H Ροσινάντε κυνηγώντας έναν σύγχρονο ανεμόμυλο.
Αρχίζει να σουρουπώνει και πλέον οδηγώ στον Α-44 με προορισμό την πόλη Granada όπου και θα διανυκτερεύσω.
Κατά τις 21:00 φτάνω στο camping και αφού διευθέτησα τα περί διαμονής, κάθομαι έξω από τη ρεσεψιόν όπου έχει καλό σήμα wi-fi προκειμένου ν’ ανεβάσω για πρώτη φορά στη ζωή μου φωτογραφία στο facebook ενώ βρίσκομαι σε ταξίδι. Είδες τι κάνει το smartphone και η τεχνολογία, ε; Ανεβάζω λοιπόν μια φωτογραφία με λεζάντα “Από την Sierra Nevada με αγάπη …” και γίνεται χαμός! Kάποιοι από τους φίλους μου ψάρωσαν (και δικαιολογημένα εδώ που τα λέμε) νομίζοντας πως βρίσκομαι στην Sierra Nevada της Αμερικής!
Αφού μ@λακίστηκα στο facebook, πάω να τακτοποιηθώ ενώ έχει βραδιάσει πλέον για τα καλά. Είμαι νηστικός όλη μέρα και τρώω μερικά πατατάκια. Πάω να στήσω σκηνή και παρατηρώ ότι ο φακός κεφαλής δεν δουλεύει. Και πριν αρχίσω να ρίχνω τις καθιερωμένες χριστοπαναγίες σε ήχο πλάγιο β’, μια κοπελιά από τη διπλανή σκηνή μου προσφέρει τον φακό της. Να ‘σαι καλά κοπελιά …
Τέλος της σημερινής υπέροχης ημέρας. Για να είμαι ειλικρινής την Sierra Nevada και ιδίως την Tabernas, την περίμενα καλύτερη. Ίσως επειδή είχα μεγάλες προσδοκίες γι’ αυτήν, δεν ξέρω. Όμως το ημί ή σκέτο ερημικό τοπίο ήταν πρωτόγνωρο και αναμφίβολα μ’ εντυπωσίασε. Υπάρχει μόνο στην περιοχή της Tabernas και στη συνέχεια αλλάζει άρδην και γίνεται καταπράσινο. Οδηγικά δε, είναι σκέτη κάβλ@ από τις στροφές και να με συγχωρείς διά τη χυδαιότητα της εκφράσεως, αλλά δεν μπορώ να το πω πιο κομψά …
Περασμένα μεσάνυχτα πάω για ντους και μετά για ύπνο, κουρασμένος από τη ζέστη και τα πολλά χιλιόμετρα. Αύριο η μέρα προβλέπεται πιο χαλαρή αλλά εξίσου συναρπαστική.
Βuenas noches!
Έξοδα – Σημειώσεις:
Διαμονή: Camping Motel Sierra Nevada (16,20 €)
Βενζίνη: 24,46 €
Λοιπά: 2,50 €
Σύνολο: 43,16 €
Γενικό Σύνολο: 1.063,42 €
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
