Φθινοπωρινό Βαλκανιζατέρ

Ημέρα 2η, Δευτέρα 18 Σεπτεμβρίου 2023
Πειραιάς (Ελλάδα) – Prizren (Κόσοβο)
Χιλ. ημέρας: 801 (Σύνολο: 801)
Η καλή μέρα απ’ το πρωί φαίνεται…

Το καράβι αργεί να δέσει τραγικά, με αποτέλεσμα να βγούμε στο δρόμο στις 7:55, όπου και τρώμε όλη την κίνηση της πρωτεύουσας.

Ο Μάκης, που μας περιμένει στην καφετέρια μετά τα πρώτα διόδια, βρίσκεται ήδη στον τρίτο καφέ…

Μια δόση καφεΐνης και για μας και πορεία προς ολοταχώς βόρεια…

Όσο ανηφορίζουμε, η κίνηση ελαττώνεται, καθώς ο δρόμος δεν είναι ανοιχτός ακόμα για φορτηγά. Από ένα σημείο και μετά, τα διόδια είναι ανοιχτά, με αποτέλεσμα το γκάζι να μην κλείνει και τα χιλιόμετρα να καλύπτονται σχετικά γρήγορα.

Κάνω την βλακεία να προσπεράσω ένα βενζινάδικο με το κλασικό σκεπτικό «θα βάλω στο επόμενο». Το λαμπάκι της ρεζέρβας δεν αργεί να ανάψει και αρχίζει αυτή η βασανιστική αντίστροφη μέτρηση, όπου σε κάνει να κατεβάζεις συνεχώς το βλέμμα σου προς το κοντέρ της μοτοσυκλέτας.

Βενζινάδικο πουθενά όμως και η αντίστροφη μέτρηση δείχνει μηδέν για καμιά δεκαριά χιλιόμετρα, μέχρι να εμφανιστεί το πολυπόθητο ΣΕΑ Αλμυρού.

Το ρεζερβουάρ του Τίγρη λένε ότι βάζει 20 λίτρα αλλά προσωπικά δεν έχω βάλει ποτέ πάνω από 19. Έτσι και τώρα που θεωρητικά πήγαινα με αναθυμιάσεις έβαλα 18,75 λίτρα (40€ παρακαλώ)…

Ο Μάκης με κοροϊδεύει, με το δίκιο του, καθώς μόλις χτες του έλεγα να μην πάρει την τρόμπα βενζίνης, γιατί δεν θα μας χρειαστεί 😉

Συνεχίζουμε και λίγο παρακάτω ξεπροβάλλει ο Θεσσαλικός κάμπος, ο οποίος είναι γροθιά στο στομάχι. Βασικά, δεν βλέπουμε κάμπο, αλλά μια απέραντη λίμνη και σε ορισμένα σημεία το νερό έχει καλύψει και κάποιες λωρίδες του οδοστρώματος…

Οι εικόνες αυτές, χαραγμένες πια στο μυαλό μας, θα μας συντροφεύσουν για αρκετά χιλιόμετρα, μέχρι και τον σταθμό διοδίων των Μαλγάρων, λίγο πριν τη διχάλα για Θεσσαλονίκη – Ευζώνους.

Έχουμε περάσει εγώ και ο Νίκος και κινούμαστε αργά μέχρι να μας φτάσουν και οι άλλοι δύο της παρέας. Αργούν πολύ και έτσι αράζουμε στο πλάι του δρόμου… Ο χρόνος κυλάει και κάτι φαίνεται ότι δεν πάει καλά.

Ξαφνικά εμφανίζεται ο Μάκης μόνος και μας ανακοινώνει ότι κάτι δεν πάει καλά με τον συμπλέκτη στη μοτοσυκλέτα του Κώστα. Δεν κουμπώνει ταχύτητα μετά τα διόδια και έχει καλέσει ήδη οδική…

Στο σημείο που είμαστε δεν μπορούμε να κάνουμε αναστροφή, έτσι συνεννοούμαστε τηλεφωνικά ότι πάμε μέχρι τα σύνορα και περιμένουμε εκεί, έχοντας πάντα τη θετική σκέψη ότι το πρόβλημα θα λυθεί εύκολα.

Η οδική φτάνει σε λιγότερο από 2 λεπτά και σε τάχιστο χρόνο βρίσκονται σε συνεργείο της Yamaha στη συμπρωτεύουσα. Ο μαστοράκος, αστέρι, εντοπίζει το πρόβλημα σε χρόνο ντε-τε και σε κάτι λιγότερο από δύο ώρες ο Κώστας μας μεταφέρει τα χαρμόσυνα νέα ότι ξεκινάει για να έρθει να μας βρει, με τα χαμόγελα να επιστρέφουν στα κατσουφιασμένα πρόσωπά μας.

Το πλάνο μας έχει πάει πίσω περίπου 3 ώρες, που σημαίνει ότι σίγουρα θα μας πιάσει βράδυ στο δρόμο. Πράγμα που προσωπικά δεν μου αρέσει καθόλου καθώς δεν μου αρέσει να οδηγώ βράδυ σε άγνωστους δρόμους…

Φουλάρουμε με φτηνή βενζίνη (1,45 €/λτ, παρακαλώ, όταν στα δικά μας πρατήρια, πάνω στην εθνική, η τιμή ξεπερνούσε τα 2 €) και κατευθυνόμαστε βορειοδυτικά, προς τα σύνορα με το Κόσοβο. Ευτυχώς, ο αυτοκινητόδρομος στη γειτονική χώρα έχει ολοκληρωθεί μέχρι και την πόλη των Σκοπίων, οπότε τα χιλιόμετρα καλύπτονται γρήγορα, με μοναδικές στάσεις στους τέσσερις (ή πέντε, δεν είμαι 100% σίγουρος) σταθμούς διοδίων, όπου πληρώνουμε 1 € ανά μοτοσυκλέτα κάθε φορά.

Ένας επαρχιακός στριφτερός δρόμος και ένα όμορφο ηλιοβασίλεμα μας κάνουν παρέα τα τελευταία χιλιόμετρα πριν από τα σύνορα. Περίπου στις 19:30 φτάνουμε στο συνοριακό φυλάκιο, το οποίο δεν έχει και πολύ κίνηση.

Ξέρουμε ότι πρέπει να βγάλουμε ασφάλεια για τις μοτοσυκλέτες μας, καθώς δεν ισχύει η πράσινη κάρτα, αλλά δεν ξέρουμε τη διαδικασία. Από το συνοριακό φυλάκιο μας στέλνουν σε ένα παρακείμενο προκάτ γραφείο, όπου είχε μια πινακίδα που έγραφε BKS. Πληρώνουμε 10€ έκαστος για 15 μέρες ασφάλιση και συνεχίζουμε τη βραδινή πια διαδρομή μας.

Ο δρόμος αρχικά είναι ένας υπό κατασκευή αυτοκινητόδρομος, στον οποίο παρατηρούμε ότι έχουν αρχίσει να ξεφυτρώνουν και σταθμοί διοδίων. Άρα, σύντομα θα εγκαινιαστούν και τα πρώτα διόδια στη χώρα, καθώς ο μοναδικός αυτοκινητόδρομος (μέχρι τώρα) της χώρας που ενώνει την πρωτεύουσα Πρίστινα με την Αλβανία, είναι χωρίς διόδια. Τα τελευταία χρόνια συζητιέται έντονα η προσθήκη διοδίων σε αυτόν τον δρόμο, αλλά λόγω των δεσμών που έχουν οι δύο προαναφερόμενες χώρες, το θέμα όλο και μπαίνει στο συρτάρι.

Συνεχίζουμε να κινούμαστε στον νέο δρόμο για περίπου 20 χιλιόμετρα, πριν ακολουθήσουμε τις πινακίδες προς Prizren, όπου μας υποδέχεται ένας στενός, θεοσκότεινος, ανηφορικός δρόμος. Έχουμε ανάψει τα μεγάλα φώτα, τα προβολάκια, και – γιατί όχι; – θα άναβα και φακό κεφαλής αν τον είχα πρόχειρο! Σημειωτόν, ανηφορίζουμε στη δροσούλα των 1500 μέτρων.

Ο κατήφορος μας υποδέχεται με συνεχόμενα έργα που, λόγω και της κούρασης μας, μας φαίνονται ατελείωτα.

Το GPS λέει ότι μας μένουν πολύ λίγα χιλιόμετρα, αλλά δεν διακρίνουμε πουθενά τα φώτα της πόλης. Μπαίνουμε σε ένα μικρό αλλά επιβλητικό φαράγγι και στην έξοδό του κάνει επιτέλους την εμφάνισή του το Prizren.

Ο οδηγικός Γολγοθάς ολοκληρώνεται στις 21:30, όταν παρκάρουμε τις μοτοσυκλέτες στο μικρό πάρκινγκ του ξενοδοχείου Venisi, το οποίο ευτυχώς βρίσκεται στην αρχή του πεζόδρομου. Μπανιαριζόμαστε με τάχιστους ρυθμούς και τραβάμε γοργά να προλάβουμε κάτι ανοιχτό για να γεμίσουμε τα άδεια στομάχια μας.

Η πόλη μας κεντρίζει το ενδιαφέρον από την πρώτη ματιά, αλλά τα άδεια στομάχια μας οδηγούν τάχιστα στο εστιατόριο Ambient, προς το τέλος του πεζόδρομου.

Κατάκοποι πια, κάνουμε μια σύντομη βόλτα στην πόλη πριν επιστρέψουμε λίγο μετά τα μεσάνυχτα στο ξενοδοχείο μας. Σίγουρα θα ρίξουμε ακόμα μια ματιά πριν φύγουμε το πρωί…