Φθινοπωρινό Βαλκανιζατέρ

Ημέρα 8η, Κυριακή 24 Σεπτεμβρίου 2023
Zadar (Κροατία) – Split (Κροατία)
Χιλ. ημέρας: 287 (Σύνολο: 2224)
«Το μάτι της Γης»

Ο καιρός έχει ανοίξει για τα καλά, με τα μαύρα σύννεφα να έχουν εξαφανιστεί, και ένας καταγάλανος ουρανός μας καλημερίζει. Φορτώνουμε και αναχωρούμε σχετικά νωρίς…

Η πρώτη μας σημερινή στάση γίνεται μερικά χιλιόμετρα έξω από το Ζαντάρ, όπου βρίσκεται το «Νησί της Αγάπης», ή Isle of Love ή Galesnjak, όπως το ονομάζουν στην τοπική γλώσσα.

Το νησάκι φυσικά δεν μπορείς να το διακρίνεις από την ξηρά, αλλά το drone έχει τη δική του οπτική ματιά. Έχει, όμως, αρκετό αέρα και η πρώτη προσπάθεια δεν μου επιτρέπει να το στείλω όσο κοντά στο νησί θα ήθελα.

Προσγείωση, αλλαγή ρυθμίσεων και δοκιμή ξανά, η οποία στέφεται με μεγαλύτερη επιτυχία – όχι τέλεια, αλλά καλύτερη από την πρώτη.

Στη στεριά τώρα, ο Μάκης εδώ και μέρες παρατηρεί απώλεια αέρα στον πίσω του τροχό. Σήμερα ανακάλυψε και τον λόγο, καθώς μια πρόκα είχε κάνει επίσκεψη στο ελαστικό του…

Γρήγορη επισκευή και συνέχεια της πορείας μας, αφήνοντας τα παράλια για λίγο για να κινηθούμε προς την ενδοχώρα. Ο λόγος που το κάνουμε αυτό είναι γιατί στην ενδοχώρα κρύβεται ένα αξιοθέατο που ήθελα εδώ και χρόνια να δω, το «Μάτι της Γης».

Βρίσκεται κοντά στα σύνορα με τη Βοσνία, και για να βρεθούμε εκεί, θα πρέπει να κυκλώσουμε, κατά κάποιο τρόπο, το δεύτερο σε διασημότητα εθνικό πάρκο της χώρας, το Krka.

Η διαδρομή αρχικά δεν λέει και πολλά, μέχρι να φτάσουμε στη βορεινή πλευρά του πάρκου, όπου αρχίζουν τα ωραία.

Κάνουμε μια στάση σε ένα σημείο με θέα προς το επονομαζόμενο σημείο του πάρκου, το Skradinski buk. Το είχα επισκεφτεί στην προηγούμενη μας εξόρμηση σε αυτά τα μέρη, αλλά η ματιά από ψηλά είναι πάντα διαφορετική.

Θα ήθελα να σηκώσω και το drone, αλλά ο άνεμος που επικρατεί είναι απαγορευτικός. Έτσι, συνεχίζουμε την πορεία μας προς τον λόγο που μας έφερε στην ενδοχώρα, με αρκετό – για την εποχή – κρύο, καθώς το θερμόμετρο έχει κολλήσει κάτω από τους 15°C. Η διαδρομή είναι όμορφη, αρχικά ακολουθώντας το εθνικό πάρκο και στη συνέχεια διασχίζοντας γυμνές εκτάσεις με ελάχιστο δέντρα.

Vrlika, ένα πολύ όμορφο χωριουδάκι στο διάβα μας

Αρκετή ώρα αργότερα, παρκάρουμε τις μοτοσυκλέτες μας δίπλα στην εκκλησία της Αναλήψεως του Κυρίου. Το επονομαζόμενο «Μάτι της Γης» διακρίνεται από την πλατφόρμα δίπλα στην εκκλησία.

Το «Μάτι της Γης» ή αλλιώς Izvor Cetina είναι ένα εντυπωσιακό φυσικό δημιούργημα. Πρόκειται για την πηγή του ποταμού Cetina, η οποία πλαισιώνεται από απότομους βράχους που σχηματίζουν ένα ημικύκλιο και, σε συνδυασμό με το βαθύ μπλε της λίμνης, δίνουν την εντύπωση ότι βλέπεις ένα ανθρώπινο μάτι!

Οι απόκοσμες εικόνες που κυκλοφορούν στο ίντερνετ είναι όλες από drone, αλλά, δυστυχώς για εμάς, επικρατεί δυνατός αέρας, απαγορευτικός για το πετούμενό μας.

Κατηφορίζουμε το μονοπάτι για να βρεθούμε δίπλα στη λίμνη, όπου παρατηρούμε ότι οι απότομοι βράχοι που την περικλείουν κόβουν αρκετά τον αέρα που γενικά επικρατεί στην περιοχή. Η λογική λέει να μείνει το drone στη θήκη του, αλλά μέσα μου κυριαρχεί η επιθυμία να βγάλω αεροφωτογραφία από το συγκεκριμένο σημείο. Σε αυτό “σιγοντάρει” και ο Μάκης, που με γοργές κινήσεις βγάζει τα ρούχα του για να ρίξει μια βουτιά στην παγωμένη λίμνη!

Σύντομα, λοιπόν, το πετούμενό μου βρίσκεται χαμηλά στο κέντρο της λίμνης και τραβάει την εξής μέτρια φωτογραφία…

Δεν μου φτάνει όμως, και αποφασίζω να το σηκώσω εκτός των ασφαλών ορίων για να τραβήξω ολόκληρη τη λίμνη. Και φυσικά, ακολουθεί πανικός. Ο αέρας παίρνει κυριολεκτικά το drone και το οδηγεί κατευθείαν προς το καμπαναριό της εκκλησίας. Το πετούμενο δεν υπακούει σε καμία εντολή μου, και κατά τύχη το αποφεύγει.

Εκεί κάπου βρίσκουμε επικοινωνία, και προσπαθώ να το φέρω πίσω, αλλά αυτό με προσπερνάει και πηγαίνει προς τα δέντρα της απέναντι όχθης. Ως δια μαγείας, τα αποφεύγει και πάλι, και κάπου εκεί καταφέρνω να του χαμηλώσω το ύψος και να το φέρω σιγά-σιγά προς τα εμένα. Μαραθώνιο να έτρεχα, λιγότερους παλμούς θα είχα…

Όπως θα καταλάβατε, η προηγούμενη φωτογραφία είναι ό,τι καλύτερο κατάφερα να βγάλω. Παραθέτω μια από την Wikipedia για να πάρετε μια καλύτερη εικόνα της περιγραφής:

Καβαλάμε και πάλι τις μοτοσυκλέτες μας και κατηφορίζουμε προς τα παράλια, αρχικά ακολουθώντας την ίδια διαδρομή που μας έφερε μέχρι εδώ και στη συνέχεια μέσα από γρήγορους αλλά αδιάφορους δρόμους.

Φτάνοντας και πάλι στις Δαλματικές ακτές, κάνουμε μια στάση πάνω από το πολυφωτογραφημένο Primosten.

Κλικ για μεγέθυνση

Δύο κλικ αργότερα, συνεχίζουμε την παραλιακή πορεία μας, η οποία είναι μεν γραφική, αλλά έχει κίνηση, κάμερες και συνεχόμενα χωριά.

Μιας και ο χρόνος δεν μας πιέζει, αποφασίζουμε να κάνουμε μια στάση στο Trogir, για το οποίο έχω ακούσει πολύ καλά λόγια.

Πρόκειται για το αρχαιοελληνικό Τραγούριον, με την βαθιά ιστορία του να ξεκινάει από τον 3ο π.Χ. αιώνα, όταν και ιδρύθηκε από τους Συρακούσιους, όπως αναφέρεται από τους ιστορικούς και γεωγράφους Στράβωνα και Πτολεμαίο.

Το Trogir αποτελεί το καλύτερα σωζόμενο ρωμανο-γοτθικό συγκρότημα στην Αδριατική και σε ολόκληρη την Κεντρική Ευρώπη και έχει συνεχή ιστορία 2.300 ετών, η οποία επηρεάστηκε πολιτισμικά από τους αρχαίους Έλληνες, τους Ρωμαίους και τους Βενετούς.

Η πόλη περιλαμβάνει πολλά ανάκτορα, ναούς και πύργους, όπως και ένα οχυρό σε ένα μικρό νησί. Η ρυμοτομία του νησιωτικού οικισμού χρονολογείται από την Ελληνιστική περίοδο, ενώ οι ρωμανικές εκκλησίες συνυπάρχουν με εξαίρετα κτίρια αναγεννησιακής και μπαρόκ αρχιτεκτονικής από τη βενετική περίοδο.

Είκοσι κάτι χιλιόμετρα μας χωρίζουν από το τελικό σημερινό μας προορισμό, το Σπλιτ, τα οποία καλύπτονται σχετικά γρήγορα.

Έχουμε κλείσει ένα κατάλυμα στην είσοδο της πόλης, όπου μας υποδέχεται ο φιλόξενος Boris. Στη θέα των μοτοσυκλετών, φαίνεται ότι σφίγγεται λίγο, κάνοντάς μας λόγο ότι και αυτός ήταν κάποτε μοτοσυκλετιστής, αλλά όχι πια. Φαίνεται ότι κάτι του έχει συμβεί – πιθανώς κάποιο ατύχημα – αλλά αποφεύγει να απαντήσει στο τι ακριβώς. Το μόνο που μας λέει συνεχώς είναι «Να προσέχετε»…

Τακτοποιούμαστε βιαστικά και, λόγω του ότι είμαστε μακριά από το κέντρο της πόλης, παίρνουμε ένα ταξί προς αυτό. Σύντομα, ο οδηγός μας αφήνει στο κέντρο της παλιάς πόλης – το οποίο είναι το παλάτι του Διοκλητιανού – όπου μας μαγεύει από την πρώτη στιγμή…

Η ιστορία του ξεκινάει πίσω στον 2ο με 3ο π.Χ. αιώνα, όταν οι Συρακούσιοι (όπως και στο Ζαντάρ) εποίκησαν την περιοχή και ίδρυσαν την Ασπάλαθο. Μετά τους Ιλλυρικούς πολέμους (229 π.Χ. – 219 π.Χ.), σε μικρή απόσταση από την Ασπάλαθο, ιδρύθηκε η πόλη Σαλώνα, η οποία και έγινε η πρωτεύουσα της Ρωμαϊκής επαρχίας της Δαλματίας. Ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Διοκλητιανός, αφού μόλις γλίτωσε το θάνατο από ασθένεια, αποφάσισε να αποσυρθεί από την πολιτική και έδωσε εντολή να ξεκινήσουν εργασίες για ένα ανάκτορο κοντά στη γενέτειρά του. Καθώς ήταν από την πόλη Διόκλεια, διάλεξε για τη θέση του το λιμάνι κοντά στα Σάλωνα.

Το ανάκτορο χτίστηκε ως συμπαγής κατασκευή, περισσότερο σαν Ρωμαϊκό στρατιωτικό φρούριο. Έχει όψη προς τη θάλασσα στη νότια πλευρά του, με τείχη μήκους 170 έως 200 μέτρων και ύψους 15 έως 20 μέτρων, περικλείοντας μια περιοχή 38 στρεμμάτων.

Με το πέρασμα των χρόνων, γύρω από το παλάτι εγκαταστάθηκαν άνθρωποι από γειτονικές περιοχές και έτσι σχηματίστηκε η πόλη Σπλιτ, στο κέντρο της οποίας μπορεί να δει κανείς τμήματα του παλατιού που έχουν διασωθεί μέχρι τις μέρες μας.

Σήμερα, το ανάκτορο αποτελεί τον ενδότερο πυρήνα της πόλης, είναι ακόμη κατοικημένο, και φιλοξενεί πλήθος καταστημάτων, αγορών και πλατειών. Ο αρχαίος Καθεδρικός Ναός του Αγίου Ντούγιε (πρώην μαυσωλείο του Διοκλητιανού) αποτελεί ζωντανό μάρτυρα της ιστορικής και αρχιτεκτονικής κληρονομιάς της περιοχής. Η καθημερινή ζωή μέσα στα τείχη διασταυρώνεται με την πολιτιστική κληρονομιά, προσφέροντας ένα ζωντανό μουσείο που σφύζει από ζωή και δραστηριότητα.

Ο κόσμος που κυκλοφορεί είναι τόσο πολύς, που είναι αδύνατον να βρούμε κάποιο μαγαζί για φαγητό εντός των τειχών της παλιάς πόλης. Έτσι, οδεύουμε εκτός και βρίσκουμε ένα παραδοσιακό εστιατόριο (Fife), το οποίο ήταν πάρα πολύ φθηνότερο από τις τιμές που βλέπαμε μέσα στην παλιά πόλη. Γενικά, οι τιμές σε όλα τα μαγαζιά εκτός ήταν πολύ φθηνότερες από αυτά που ήταν μέσα στην παλιά πόλη.

Η παλιά πόλη είναι τόσο όμορφη που δύσκολα τη χορταίνει κανείς. Έτσι, επιστρέφουμε για μια τελευταία ματιά, όπου πετυχαίνουμε μια μπάντα να παίζει live στην κεντρική πλατεία. Ο κόσμος κάθεται στα σκαλάκια γύρω από την πλατεία, απολαμβάνοντας τα ακούσματα αλλά και το ποτό του από το διπλανό μπαράκι. Φυσικά, το ίδιο κάναμε και εμείς.

Λίγο μετά τα μεσάνυχτα, επιστρέφουμε στο κατάλυμά μας πάλι με ταξί. Αυτή τη φορά, ο ταξιτζής μας χρέωσε τα διπλά από αυτόν που μας έφερε νωρίτερα στην παλιά πόλη. Ήταν διπλή ταρίφα ή μήπως μας έκλεψε;

Δεν μάθαμε ποτέ, το αφήσαμε να περάσει καθώς δεν θέλαμε με τίποτα να χαλάσει η τόσο όμορφη και γεμάτη μέρα μας…

Και στο Σπλιτ, όπως και στο γειτονικό Ντουμπρόβνικ, έχουν γυριστεί σκηνές από τη διάσημη σειρά Game of Thrones.